Γράμμα στον Βλαδίμηρο.

Βλαδίμηρε.

Ανοιχτές επιστολές σε έλληνες «ηγέτες» δεν στέλνω. Είναι όλοι πιόνια. Έχουν όλοι αφεντικά. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το συμφέρον της Ελλάδας, μόνο για το συμφέρον των αφεντικών τους νοιάζονται. Γι αυτό τα λόγια μου δεν τα χαραμίζω.

Εσύ δεν έχεις αφεντικά. Είσαι ο ίδιος αφεντικό. Και τελευταία ασχολείσαι πολύ με την πατρίδα μου. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω σ’ εσένα. Δεν ξέρω ούτε το ένα εκατομμυριοστό απ’ όσα γνωρίζεις, αλλά πρέπει να σου πω πώς φαίνονται τα πράγματα «από μέσα».

Καταρχάς είναι πασίδηλο ότι κύριο μέλημά σου είναι τα συμφέροντα της δικής σου πατρίδας (γεωπολιτικά, οικονομικά κτλ) και όχι η υποστήριξη φιλικών λαών, ορθοδόξων χριστιανών κτλ. Αυτά είναι δευτερεύοντα ή τριτεύοντα.

Δεν σε μέμφομαι γι αυτό. Έτσι κάνουν οι ισχυροί. Έτσι θα ‘κανα κι εγώ αν ήμουν ισχυρός. Θα επέβαλα με οποιονδήποτε τρόπο την παρουσία μου (έστω και δια της πυγμής), θα αύξανα την επιρροή μου, θα κατοχύρωνα τα συμφέροντά μου, και αν (ΑΝ) μου δινόταν η ευκαιρία θα βοηθούσα και κάποιον φίλα προσκείμενο (αφού βέβαια είχε αποδείξει εμπράκτως ότι άξιζε βοήθεια).

Μέχρι εδώ καλά. Δον Κιχώτες και Ζορό δεν υπάρχουν.

Αυτά τα πράγματα όμως Βλαδίμηρε απαιτούν σοβαρότητα. Σοβαρούς συνεργάτες. Σοβαρούς συνομιλητές. Και τα δικά σου, μέχρι στιγμής, ερείσματα, δεν είναι σοβαρά.

Αρχικά σε είδαμε να δίνεις βάση στον αστειούλη βουτυράτο της Ραφήνας. Εκείνον που επί πενταετία επανίδρυε το κράτος, αλλά το μόνο που πήγε καλά επί των ημερών του ήταν οι σπουδές και η καριέρα της συζύγου του. Εκείνον που κήρυξε πόλεμο στους νταβατζήδες, αλλά στη θητεία του κάηκε η μισή Ελλάδα και οι νταβατζήδες χορεύανε στα αποκαΐδια. Εκείνον που κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και από φλεγόμενο μπουρδέλο τη μετέτρεψε απλώς σε φλεγόμενο μπουρδέλο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκείνον που δεν πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό, αλλά κατάφερε να πνιγεί χωρίς νερό. Να υποκύψει σε ανύπαρκτα σκάνδαλα.

Λένε ότι τον φάγανε για τους δικούς σου τους αγωγούς. Λένε ότι τον στριμώξανε άσχημα. Ότι τον απείλησαν. Ότι τον εκβίασαν. Ότι θα τον δολοφονούσαν. Μπορεί να είναι αλήθεια.

Ποια είναι όμως Βλαδίμηρε η ειδοποιός διαφορά του σοβαρού ηγέτη από τον ξεφτίλα;

Ο σοβαρός ηγέτης έχει τσαγανό. Δεν απειλείται και δεν εκβιάζεται. Δεν φοβάται για τη ζωή του. Κι αν τον στριμώξουν, αντλεί δύναμη από το λαό του. Βγαίνει και λέει την αλήθεια. Όλη την αλήθεια ή έστω όση μπορεί να αντέξει ο λαός. Και ζητά υποστήριξη. Και την παίρνει. Ηγέτης χωρίς λαϊκές πλάτες είναι ή διεκπεραιωτής ή δικτάτορας. Ετούτος ήταν το πρώτο. Γι αυτό και κρύφτηκε. Τσάμπα ο χρόνος σου.

Τώρα τελευταία Βλαδίμηρε δίνεις ρέστα για τον Εφραίμ. Μετά συγχωρήσεως, αλλά πάλι σε κουτσό άλογο πόνταρες.

Κάτι αλλόκοτο έχει αυτός ο ηγούμενος. Κάτι απωθητικό.

Εμείς εδώ, που λες Βλαδίμηρε, είχαμε άγιους γέροντες. Ταπεινούς και πένητες. Είχαμε Παΐσιο. Είχαμε Πορφύριο. Και ξέρουμε πολύ καλά πώς είναι οι ασκητές. Μπορούμε να κρίνουμε θαυμάσια ποιος απαρνήθηκε τα εγκόσμια και αφιέρωσε τη ζωή του στον Κύριο. Μας ξενίζουν λοιπόν καλόγεροι με βλέμμα λύκου, μαγούλες και προγούλια, μαύρα τζιπ και real estate business.

Δεν ζημιώθηκε, λένε, το Δημόσιο. Πολιτική η δίωξη. Βάλλουν κατά της Ορθοδοξίας οι κατήγοροί του. Δεκτά όλα. Το τελευταίο όμως που χρειάζεται η Ορθοδοξία Βλαδίμηρε είναι επίσκοποι που αποταμιεύουν μερικά δις για τα γεράματά τους, Αρχιερείς που ταξιδεύουν για επενδύσεις στην Αραβία και ηγούμενοι ειδήμονες στις αγοραπωλησίες ακινήτων.

Πώς λέγονται λοιπόν Βλαδίμηρε οι ορθόδοξοι που παρέχουν στους εχθρούς της Ορθοδοξίας όπλα για να την χτυπήσουν; Σοβαροί πάντως όχι.

Γι αυτό σου λέω Βλαδίμηρε.

Ευπρόσδεκτη η βοήθειά σου έστω και με το αζημίωτο. Καλοδεχούμενα ακόμη και τα αεροπλανοφόρα σου. Αν θέλεις όμως τη συμπαράσταση των Ελλήνων, να βρεις σοβαρούς εκπροσώπους στην Ελλάδα. Εξάντλησε κάθε περιθώριο.

Αν πάλι δεν βρεις, σημαίνει ότι δεν αξίζουμε βοήθεια και άσε μας στο χάλι μας. Ή, ακόμα καλύτερα, σε περίπτωση εχθροπραξιών στην περιοχή, ρίξε μας καμιά βόμβα από κείνες τις βαρβάτες που έχεις, να ησυχάσουμε…