Ήθελα…

Νίκου Καββαδία 

Ήθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί 
που απ’ το ψυχρό δωμάτιο του έξω ποτέ δεν βγαίνει 
και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι· 

που έχει μιαν ήρεμη καρδιά και σα μικρού πουλιού δειλή, 
και που άλλη δεν εγνώρισε γυναίκα απ’ τη μαμά του· 
που ώρες πολλές, σε μια γωνιά, μένει και διόλου δε μιλεί, 
και κάποια κούκλα που αγαπά κρατάει σφιχτά σιμά του· 

που τα ψυχρά απογέματα, τα φθινοπωρινά, 
το δρόμο έξω κοιτάζοντας απ’ το παράθυρό του, 
άγνωστα μέρη σκέφτεται, ταξίδια μακρινά, 
που στα βιβλία του διάβασεν ή που είδε στ’ όνειρό του. 

Και μια βραδιά χειμερινή, που όλα με χιόνι έχουν στρωθεί, 
μες στο ψυχρό και θλιβερό δωμάτιο του πεθαίνει. 
Κι ως Αρλεκίνος να το πάρει ο Χάρος έχει ερθεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι συντριμμένοι… 

Υ.Γ Ευρίσκομαι σε κατάθλιψη. Σκοτάδι παντού. Καμία καλή είδηση. Θα νιώθετε πολλοί έτσι. Αναρτώ λοιπόν γίγαντα Καββαδία. Στίχους που με εκφράζουν απόλυτα. Με μια επισήμανση: μην αγωνιάτε οι φίλοι μου, μην εφησυχάζετε οι εχθροί μου. Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω. 

Και μια δήλωση ψυχής – παρότρυνση προς όλους: Το τομάρι μου δεν αξίζει τίποτε, αλλά εγώ είμαι πείσμων. Θα το πουλήσω ακριβά. Πανάκριβα.