Ήταν αλκοολικός. Δυστυχώς. Μαχητής από κούνια, αψύς, αγύριστο κεφάλι, ο «δάσκαλος» αυτοκτονούσε αργά και βασανιστικά.
Ήταν κρίμα. Ακέραιος άνθρωπος, έντιμος, αλτρουιστής, έφευγε μέρα με τη μέρα, όλο και μακρύτερα από τον «σκατόκοσμο» όπως τον έλεγε.
Αυτοκαταστροφή το λένε. Είχε δει όνειρα και προσδοκίες να διαψεύδονται, φιλίες να χαλάνε, ιδεολογίες να γκρεμίζονται, αγώνες να προδίδονται.
Ο «δάσκαλος» ήταν αριστερός. Απ’ αυτούς που όταν τους αποκαλείς αριστερούς κυριολεκτείς. Γι αυτό έμεινε στ’ αζήτητα. Γι αυτό τον περιθωριοποίησαν. Οι «δικοί» του.
Τις σπάνιες φορές που ήταν νηφάλιος έκανε τρομερό μάθημα. Όχι μόνο στο αντικείμενό του. Μάθημα γενικότερα.
Διηγόταν απίθανες ιστορίες, γεμάτες νοήματα και πρακτική αξία.
Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967, νέος επιστήμων και άνεργος τότε, «οργανωμένος», έλαβε δια ζώσης μήνυμα από «συναγωνιστή» να «κατέβει κάτω». Διότι έγινε πραξικόπημα και «όλοι κατεβαίνουν κάτω».
Πήρε λοιπόν το μπαστούνι του παππού (το ‘χε φυλαγμένο πίσω από την εξώπορτα διότι οι τραμπούκοι του «εθνικού κορμού» εκείνη την εποχή οργίαζαν) και κίνησε να «κατέβει κάτω». Στο κέντρο της Αθήνας. Από την Κυψέλη που έμενε.
Λούφαζε στα στενά, καλυπτόταν στις γωνίες, κρυβόταν στις σκιές, ξαναμμένος, αποφασισμένος, έτοιμος για όλα.
Ξαφνικά αισθάνθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ησυχία επικρατούσε, κάτι πεζούς φαντάρους έβλεπε, ερπύστριες αρμάτων ακούγονταν μακριά, αλλά «συναγωνιστές» … πουθενά!
Ούτε εξέγερση, ούτε διαδήλωση, ούτε … ψυχή.
Κατάλαβε ότι ήταν μόνος.
Από ατρόμητος μαχητής μετεβλήθη σε πανικόβλητο ανθρωπάκι. Μόνο, κατάμονο, πανικόβλητο ανθρωπάκι.
Έσκυψε το κεφάλι, έκαμψε τη μέση και χρησιμοποίησε το μπαστούνι για … να παραστήσει τον ανάπηρο. Έκανε ότι κουτσαίνει… Και επέστρεψε κακήν-κακώς.
Αυτή ήταν η πρώτη από μια ατελείωτη σειρά προδοσιών και απογοητεύσεων. Ακολούθησαν πολλές.
Ο λόγος που αναρτώ αυτή την ιστοριούλα πρέπει να σας είναι προφανής.
Παροτρύνουν σε εξέγερση-επανάσταση αυτοί που θα κρυφτούν πρώτοι. Επιχειρούν να παρασύρουν σε βίαιη ανατροπή της παρούσας άρρωστης κατάστασης, αυτοί που θα παραμείνουν στο απυρόβλητο για να εμφανισθούν στο τέλος και να δρέψουν καρπούς. Υποδαυλίζουν συγκρούσεις μεταξύ αθώων οι αιωνίως ένοχοι και οι εσαεί φονιάδες.
Τον νου σας.
Αγαπητέ μου Αριστείδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος έχει "νου και γνώση" (βρήκαν το θεό καμπόσοι, έλεγαν οι παλαιοί) δεν είναι ούτε δεξιός, μήτε αριστερός. Σε παρένθεση, τη γνώση μπορεί κανείς να την αγοράσει, αλλά το νου όχι.
Σε χαιρετώ
κχ
Διδακτική η ιστοριούλα, αλλά γιά πόσους? Πάντα γιά λίγους. Στούς πολλούς, τό πάθημα δέν γίνεται μάθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Αυτόλυκε ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα οι λίγοι κάνουν την διαφορά το ξέρεις άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά...
Ποτέ η μάζα ή αν θες η πλειοψηφία δεν είχε αντικειμενική σκέψη ως επι το πλείστον η κοινωνική συμμόρφωση επικρατούσε και επέβαλε την αλήθεια όσο και αν αυτή αποδεικνυόταν στο τέλος καταστροφική.
Οσο δε και αν φανώ ακραία γι αυτό το λόγο και η δημοκρατίες που βασίστηκαν μόνο στο λόγο της πλειοψηφίας πήγαν κατα διαόλου καθότι η χειραγωγία του πλήθους απο δημαγωγούς ήταν παιχνιδάκι.
Αχ ξέχασα Καλημέρα παιδιά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοναρχίες υποφέρουν από τούς κόλακες, οί δημοκρατίες από τούς δημαγωγούς. Καί δέν εννοώ τόν κοινοβουλευτισμό. Αυτός, εξ ορισμού δέν είναι δημοκρατία, γιατί είναι ολιγαρχικός καί όχι συμμετοχικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχε δίκιο ο Αριστοτέλης, αλλά ποιός τόν άκουγε?
Αργά θα μπω στην κουβέντα, αλλά δεν έχω να πω πολλά. Μια ερώτηση μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;
Θάνατος και αναγέννηση εκ της τέφρας
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω ποιός δέν πρόκειται. Ο κακός μας εαυτός. Γι αυτό πορευθείτε, (όπως αναγράφεται στόν τάφο τού Jim Morisson), "κατά τόν δαίμονα εαυτού".
ΑπάντησηΔιαγραφή