Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ κι όποιος ψηφίσει ας το μαυρίσει.

Αφού σας θυμίσω ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ (του ΓΑΠ) έλαβε περίπου το 44% των εγκύρων ψήφων, δηλαδή το εμπιστεύτηκαν περίπου 3.000.000 (τρία εκατομμύρια) συμπολιτών μας, παίρνω στην τύχη μια πρόσφατη επίσημη δημοσκόπηση για τις ευρωεκλογές (εταιρεία Pulse, 7/5/2014): 

ΣΥΡΙΖΑ: 23% 

Ελιά/ΠΑΣΟΚ: 7,5% 

ΔΗΜΑΡ: 2,5% 

Το Ποτάμι: 7,5% 

Τι παρατηρούμε; Ότι αν η δημοσκόπηση επαληθευτεί, το σύνολο των ΠΑΣΟΚων ψηφοφόρων (άθροισμα όλων των παραπάνω δυνάμεων) υπερβαίνει το 40% (23+7.5+2,5+7,5). Αν σ’ αυτό συνυπολογιστούν όσοι σκοπεύουν να ψηφίσουν Αλαβάνο ή διαφωνήσαντες πρώην ΠΑΣΟΚους (Τζουμάκα, Κατσανέβα), αλλά και όσοι μετακινήθηκαν προς τα δεξιά (ακόμη και στη Χρυσή Αυγή), είναι βέβαιο ότι οι πρώην, νυν και αεί ΠΑΣΟΚοι είναι γύρω στο 45%. 

Είναι λογικό: 3.000.000 άνθρωποι δεν μπορεί να εξαϋλώθηκαν ξαφνικά, δεν μπορεί να απήχθησαν από εξωγήινους. Μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς δεν ήταν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς πλανήθηκαν ή πάνω στην απελπισία (ανεργία) τους λάθεψαν. Ο κύριος όγκος όμως, οι έχοντες νοοτροπία ΠΑΣΟΚ, ζει και βασιλεύει. Και αν αντιτείνετε ότι η ελαφρά Αριστερά πνέει μένεα κατά του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και οι υποστηρικτές του το καταγγέλλουν, θα σας απαντήσω μόνο τούτο: Ο κύριος Θεοδωράκης ποτέ δεν έκρυψε ότι ήταν ΠΑΣΟΚ (ακόμη και σήμερα, σε κάθε του φράση υπονοεί «εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ, αυτοί δεν είναι»), ενώ η μόνη ουσιαστική διαφορά της ελαφράς Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ ήταν ανέκαθεν ότι το τελευταίο δεν ήταν αρκετά γκέι, αρκετά εθνομηδενιστικό, αρκετά λαθρολάγνο. 

Συμπέρασμα: οι 3.000.000 ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, διασκορπισμένοι αλλά δυνατοί. Η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Υπό άλλες σημαίες αλλά δυνατή. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αν στη χώρα εισρεύσει και πάλι χρήμα (δανεικό) και επανέλθει η πλαστή ευδαιμονία, όλοι τούτοι θα σβήσουν από τη μνήμη τους τα δίσεκτα τρέχοντα χρόνια και θα ενωθούν και πάλι υπό το κοινό λάβαρο (του ΠΑΣΟΚ ή όπως στο διάβολο θα ονομάζεται). 

Ας δούμε τώρα τις προτροπές των εντίμων αριστερών, ανέντακτων ή/και περιθωριοποιημένων: 

Ο Θύμιος Παπανικολάου αναγνωρίζει την παθολογία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παρά ταύτα συνιστά να υπερψηφιστεί. Την προτροπή του την στηρίζει στο ότι θεαματική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατρέψει τις καθεστωτικές ισορροπίες και θα δώσει το έναυσμα για την ανέγερση λαϊκών κινημάτων. Ωστόσο, τον ελκυστικό θεωρητικά αυτόν συλλογισμό, τον έχω απορρίψει εδώ και ο Θύμιος έχει συμφωνήσει (αν αντιλαμβάνομαι καλώς, διότι τα κείμενά του είναι βαριά και δαπανώ ώρες για να τα κατανοήσω, με αμφίβολο αποτέλεσμα): Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπαλαντέρ του καθεστώτος και ως τέτοιος χρησιμοποιείται απ’ αυτό τη δεδομένη στιγμή. Φρονεί ο Θύμιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ερμαφρόδιτος και ανομοιογενής και ο αναπόφευκτος εμφύλιος μεταξύ των φατριών του θα απελευθερώσει-γεννήσει αυθόρμητες λαϊκές δυνάμεις. Φαίνεται να μην γνωρίζει τον βασικό κανόνα των «Οικογενειών» (μαφιόζων): όταν υπάρχει ψητό και ο καθένας περιορίζεται στον τομέα ευθύνης του όλα είναι μέλι-γάλα. Η εξουσία είναι από μόνη της εκλεκτό ψητό. Κοντολογής ανατροπή των ισορροπιών του συστήματος με τον Μίλερ, τον Σπέκχαρντ, τον Πέρεζ, τη Ρένα του Άκη και του Μαρινάκη και τον «σερ» Μαρκεζίνη δεν μπορεί να επιτευχθεί. Το πολύ-πολύ να αποχωρήσουν μερικές συνιστώσες. Το σύστημα θα ισορροπεί και πάλι, με την παλάντζα να γέρνει ελαφρώς αριστερά, αντί για ελαφρώς δεξιά. Νομίζω ότι σκοπός μας είναι να σπάσει η παλάντζα. 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς προτείνει μαύρο στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πρόκειται για εκ θεμελίων εθνομηδενιστικό μόρφωμα και έχει την άποψη ότι πρέπει να υπερψηφιστούν οι πατριώτες των κομμάτων, ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ για όποιον επιμένει να τον ψηφίσει. Για τους πατριώτες των κομμάτων σάς έχω επανειλημμένα κουράσει εδώ. Είναι αδιανόητο να ψηφίζεις Κρανιδιώτη και να βγαίνει Τζαβέλα, να ψηφίζεις Στάθη και να βγαίνει εκλεκτός του τουρκικού Προξενείου. Ο Καραμπελιάς λ.χ προτείνει, μεταξύ άλλων, τον κύριο Πισσία των Οικολόγων (δεν τον γνωρίζω, έχει φαίνεται προσωπική άποψη την οποία σέβομαι), φοβάμαι όμως ότι ψηφίζοντας τον άνθρωπο αυτόν ενδέχεται να εκλεγεί η κυρία Στάμου με την μαντήλα ή οποιοσδήποτε άλλος αναλόγων με αυτήν φρονημάτων. Είναι τρομερή παγίδα ο σταυρός στις εκλογές. Ο υγιής ή πατριώτης υποψήφιος χρησιμοποιείται ως κράχτης, προσελκύει ψηφοφόρους που ανεβάζουν τα ποσοστά του κόμματος (οποιουδήποτε κόμματος) άρα και τον αριθμό των εκλεγομένων και τελικώς εκλέγονται οι πριμοδοτούμενοι από το κόμμα διαπλεκόμενοι και ανθέλληνες. 

Προτείνει βέβαια ο Καραμπελιάς (μεταξύ άλλων, χωρίς ανάλυση) και το κόμμα ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό). Εδώ θα συμφωνήσω (δείτε στον επίλογο). Τις θέσεις τού κόμματος αυτού θα τις βρείτε εδώ. 

Τέλος ο Τάκης Φωτόπουλος, ιθύνων νους της «Περιεκτικής Δημοκρατίας» όπως πάντα εύστοχος και ενημερωμένος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου (όπου κίνδυνος οι ψευτοαριστεροί) και απ’ όσο γνωρίζω μέχρι τώρα δεν λαμβάνει θέση υπέρ οποιουδήποτε κόμματος. 

Και τώρα στο δια ταύτα. 

Θα απέχω διότι εμμένω στις θέσεις μου (δεν μου φταίνε μόνο τα κόμματα, μου φταίνε και οι ψηφοφόροι), τις οποίες μπορείτε να χαρακτηρίσετε υπερβολικές έως και ελιτίστικες. 

Αν πρόκειται να ψηφίσετε αριστερά, κεντροαριστερά, σοσιαλισμό κτλ, προτιμήστε όσους έθεσαν εαυτούς στο περιθώριο, συγκρουόμενοι ευθέως και μόνο για ιδεολογικούς λόγους με τον Αντρέα Παπανδρέου και μάλιστα την εποχή της παντοδυναμίας του, αρνούμενοι τον εκφυλισμό τους σε καθεστωτικούς αυλοκόλακες με το αζημίωτο.

Υ.Γ Περιττό να τονίσω ότι με το ΑΣΚΕ και τους ανθρώπους του δεν έχω καμία σχέση.