Ε! Εσύ! Εσύ που είσαι θαμμένος στην Αμφίπολη!

Άκουσέ με! Μείνε εκεί! Μείνε μέσα! 

Κλείσε τον τάφο. Σφράγισέ τον. Εμπόδισε οποιονδήποτε να μπει. 

Αν δεις το φως κινδυνεύεις. 

Δεν μπορεί, πνεύμα εσύ μεγάλο, ζωντανό στην αιωνιότητα, κάποια κατάρα θα ξέρεις, κάποια υπερφυσική δύναμη θα ‘χεις. Ρίξε την πρώτη. Άσκησε τη δεύτερη. Κλείσε τον τάφο. Μείνε θαμμένος. 

Έξω βασιλεύει η μιζέρια. Έξω παραφυλάει η κακομοιριά. Έξω παραμονεύει ο εξευτελισμός. 

Όποιος κι αν είσαι. Όποια κι αν είσαι. Τρανά τα έτη που έζησες. Μεγαλειώδη και ιστορικά. 

Τώρα τα πράγματα αλλάξανε. Δεν κατοικούν εδώ ήρωες πια. Δεν κατοικούν ηρωίδες. 

Κάτι προδότες μείνανε, κάτι κοπρίτες, κάτι δειλοί. 

Τη χαρίσανε την ιστορία σου, την ανταλλάξανε τη δόξα σου, την πουλήσανε την κληρονομιά σου. Φτηνά. Πολύ φτηνά. Φτηνοί είναι, φτηνά πουλάνε, τσάμπα χαρίζουνε. 

Όπως κι αν πέθανες, από σπαθί ή φυσικό θάνατο, δόξα και τιμή σού πρέπει. Αν βγεις στο φως θα ξαναπεθάνεις. 

Αυτή τη φορά από ντροπή. 

ΥΓ. Δεν άντεξα...