Αποφάσισα να ψηφίσω. Ανεξάρτητους Έλληνες. Κι αν είναι λάθος αναλαμβάνω την ευθύνη.

Ανανέωση 12/06/2015: Ήταν λάθος, ανέλαβα την ευθύνη, κατήγγειλα τον ψευτοπατριώτη Καμμένο ΕΔΩ.

Ακολουθεί η αρχική ανάρτηση.

Έχω πολλά χρόνια να ασκήσω το λεγόμενο εκλογικό μου «δικαίωμα» (αφού η συμμετοχή στις εκλογές είναι υποχρεωτική, από πού κι ως πού «δικαίωμα»; Την υποχρέωση πρέπει να την τηρήσεις, το δικαίωμα αν θέλεις το ασκείς). Τέλος πάντων είχα αποφασίσει να απέχω, να μην γίνομαι συνειδητά συνένοχος στην καταστροφή τής πατρίδας. Επαναλαμβάνω ότι δεν μου φταίνε οι πολιτικοί. Τη δουλειά τους κάνουν. Βρώμικη, αναίσχυντη, αλήτικη δουλειά, αλλά δεν το κρύβουν. Εμένα μού φταίνε οι ψηφοφόροι. Κουτοπόνηρα ανθρωπάκια που δρουν με βάση το συμφέρον τους. Δεν είναι δικαιολογία το «μας κορόιδεψαν οι λαοπλάνοι». Στο κάτω-κάτω αν κάποιος σε κοροϊδέψει μια φορά, αυτός είναι απατεώνας κι εσύ αφελής. Αν όμως σε κοροϊδέψει περισσότερες από μία φορές, τότε αυτός παραμένει απατεώνας, εσύ όμως είσαι μλκας. 

Η αιτία που αποφάσισα να ψηφίσω είναι ο ... Μιχαλάκης! Είναι τρέλα με τη ροζ φανέλα, μόνο που εγώ σιχαίνομαι το ροζ, σιχαίνομαι τις (κομματικές) φανέλες και βασικά σιχαίνομαι ... τον Μιχαλάκη! 

Κάντε λίγη υπομονή. Θα δείτε παρακάτω ποιος είναι ο Μιχαλάκης. 

Πάω λίγο μακρύτερα. Στην πηγή του κακού. 

Ο πλανήτης είναι χρεωμένος. Η λέξη-κλειδί στην τεσσάρων λέξεων αυτήν πρόταση είναι ο «πλανήτης». Όλα τα κράτη χρωστάνε. Όλα τα κράτη δανείζονται. Δανείζονται και χρωστάνε. Κι όλο δανείζονται κι όλο χρωστάνε. Και για να ξεπληρώσουν τα χρέη ξαναδανείζονται. Και χρωστάνε όλο και περισσότερα κοκ. Από ποιον δανείζονται; Από ιδιώτες. Ιδιωτικές τράπεζες, που όμως σε κάποιους ανήκουν. Αυτοί οι κάποιοι (όχι πολλοί) έχουν σάρκα και οστά όπως κι εμείς (μόνο αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό έχουν, κατά τα λοιπά πρόκειται για παλιοτόμαρα). Είναι λίγοι στον αριθμό και όλως τυχαίως το επώνυμό τους αρχίζει από Ρ. Μερικές κακές γλώσσες λένε ότι έχουν και κοινό θρήσκευμα (μπα, μάλλον ακόμη μία ατυχής σύμπτωση). 

Εθνικά κράτη λοιπόν δεν υπάρχουν. Είναι χρεωμένα, και ως τέτοια, εκτελούν εντολές των δανειστών τους. Κατά συνέπεια, συνθήματα όπως «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία» για να γίνουν πράξη, απαιτούν πόλεμο. Κατ’ αρχάς οικονομικό πόλεμο: πλήρη έξοδο από τις δομές τού συστήματος του χρέους. Στην παρούσα συγκυρία αυτό σημαίνει «να ζούμε στα στενά, μονάχοι σα λιοντάρια στις ράχες στα βουνά». Ακόμη κι αν το υπομείνουμε μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε πραγματικό πόλεμο. Οι τραπεζίτες ελέγχοντας τα κράτη ελέγχουν και τους στρατούς. 

Συμπέρασμα: Έξω από την ΕΟΚ + Έξω από το ΝΑΤΟ = Πόλεμος. Θάνατος. Θάνατος από ανέχεια ή στο πεδίο της μάχης. 

Στον αντίποδα: μέσα στις δομές τού χρέους = χρέος. Είτε με μνημόνια είτε χωρίς, είτε με κουρέματα ή διαγραφή είτε χωρίς αυτά, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα συνεχίσουμε τα δανεικά. Καλά χωρίς τα μνημόνια, καλύτερα με μικρότερο χρέος, κάλλιστα με τη δραχμή, αλλά σε κάθε περίπτωση χρέος. 

Εκλογές λοιπόν με δίλημμα «χρέος ή θάνατος». Δεν γουστάρω το πρώτο και φοβάμαι το δεύτερο (οι περισσότεροι θα συμφωνείτε). Δεδομένου του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος δεν πρέπει να πάω καν να ψηφίσω. 

Τα περισσότερα κόμματα επιμένουν στο χρέος: Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ (ΠαΣοΚ, ΓΑΠ, Ποτάμια και λοιπές παραλλαγές) ωμό χρέος. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ χρέος πασπαλισμένο με χρυσόσκονη. Άλλοι «πάση θυσία στην Ευρωζώνη» και «νόμισμά μας το ευρώ», άλλοι «έξω από την Ευρωζώνη», αλλά όλοι «μέσα στην ΕΟΚ». 

Οι «ακραίοι» προτιμούν θάνατο. Και δεν ξέρω πόσοι και ποιοι το εννοούν, πόσοι και ποιοι θα πεθάνουν μαζί μου, πόσοι και ποιοι θα λακίσουν. Το ΚΚΕ από συνθήματα σκίζει: «Πάλι τα ίδια με τους ίδιους ή πάλι τα ίδια με τους άλλους;». Ο Μπογιόπουλος δίνει ρέστα: σε πολλά άρθρα αποκαλύπτει την πλήρη αλήθεια (π.χ ΕΔΩ). Ωστόσο αδυνατώ να ενισχύσω Σταλινικούς, αυτούς που και τον ίδιο τον Μπογιόπουλο τον παραγκωνίζουν και πάνω απ’ όλα αυτούς που εξακολουθούν να θεωρούν φονταμενταλιστές, εγκληματίες και εν δυνάμει καπιτάλες, ως «ταξικά αδέλφια» τους. 

Οι Χρυσαυγίτες έχουν ως βασικό σύνθημα «να ξεβρωμίσει ο τόπος». Καλό ακούγεται. Δυστυχώς γι αυτούς γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει ακροδεξιά και τα συνθήματά της τα έχω ξανακούσει. 

Μικρότερα κόμματα που δεν θα μπουν στη βουλή; Είναι σαν να επιδιώκω αυτοδυναμία των ΣΥΡΙΖαίων (είπαμε ότι σκέπτομαι με δεδομένο τον καλπονοθευτικό νόμο). 

Συνεπώς αδιέξοδο. Τώρα βέβαια θα με ρωτήσετε «πού κολλάει Ο Μιχάλης;» και κυρίως «ποιος Μιχάλης;». Υπομονή. 

Δεν σας κρύβω ότι πήγα. Πού; Μα σε όλες τις προσκλήσεις των πατριωτικών δυνάμεων. Πήγα στον Βιδάλη (ΠΑΜ), πήγα στον Μίκη (Σπίθα). 

Δεν σας κρύβω ότι περιμένω. Τον Καραμπελιά, τον στρατηγό Φράγκο, τον Χαραλαμπίδη, τον Σταλίδη, τον Λάλα και τη Νικοπούλου. Όποιον πατριώτη κινηθεί. Θα περιμένω όσο χρειαστεί. Ασφαλώς εκείνοι ξέρουν περισσότερα. 

Απογοητευμένος και προσμένων λοιπόν, κι ενώ θα έπρεπε να συνεχίσω να απέχω, πέφτω πάνω στον Μιχάλη ... 

... τον Τρεμόπουλο!! 

Ο απίθανος ανεπάγγελτος τυπάκος που προδιαγράφεται για πρωθυπουργός μού πάτησε τον κάλο. Μάζεψα πολλά (χωρίς χρονική σειρά): την αβάντα στους Τουρκόφρονες και τον αποκλεισμό της Πομάκας Κυρίας (με Κ κεφαλαίο), τις απατεωνιές στον Μίκη Θεοδωράκη, τον εξοβελισμό Στάθη, Χάρρυ Κλυνν κτλ, τα γελάκια με την μίσιζ Botox-Δασκαλάκη, τις πόζες με Μίλλερ-Σπέκχαρντ, τα καμάρια δίπλα σε «αριστερούς» φονιάδες Παλαιστινίων, το ανθελληνικό παραλήρημα των Συνιστωσών, το σκίζω-δεν σκίζω (τα μνημόνια), αφοπλίζω-εξοπλίζω (την αστυνομία), χτίζω-δεν χτίζω (τα γήπεδα ΠΑΟ και ΑΕΚ) και ... και ... 

Θα μου πείτε τώρα «μετά απ’ όλα αυτά, ο Τρεμόπουλος σε πείραξε;». 

Καλοί μου φίλοι, πολλοί άνθρωποι είναι αλλεργικοί. Σε διάφορα πράγματα. Εγώ είμαι αλλεργικός στον Τρεμόπουλο. Για το ποιος είναι ο Τρεμόπουλος διαβάστε στον Καραμπελιά (Άρδην-Ρήξη). Ο τύπος είναι το απόλυτο 10 στη δεκαβάθμια κλίμακα ΑΑ (Ανθέλληνες-Αντιχριστιανοί). 

Η υπομονή και η αποστασιοποίηση έχουν και όρια. Αισθάνθηκα ξαφνικά υποχρεωμένος να προβάλω αντίσταση. Όποια και όση μπορώ. Έστω και δια μιας και απονενοημένης ψήφου. Να μην καταπιώ την προσβολή-πρόκληση: την τοποθέτηση του απόλυτου ανθέλληνα και φιλοσκοπιανού ως σημαία στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης. 

Δεδομένου ότι ο Τσίπρας καλπάζει προς την εξουσία και είναι αδύνατη η αναχαίτισή του, αποφάσισα να ψηφίσω Ανεξάρτητους Έλληνες. Χωρίς σταυρό, μόνο το ψηφοδέλτιο. 

Ο Καμμένος όχι μόνο δεν με εκφράζει, αλλά με διαολίζει. Ζάμπλουτος προερχόμενος από Ν.Δ απέχει πολύ από κάποιον που θα συντασσόμουνα ιδεολογικώς μαζί του. Το αντιμνημονιακό λάβαρο που σήκωσε όπως εξήγησα είναι δώρον-άδωρον. Ωστόσο έχει δίκιο. Θα πρέπει να διαλέξω: ή Τσίπρας ανεξέλεγκτος ή Τσίπρας με χαλινάρι. Διαλέγω το δεύτερο. Υπάρχει βέβαια ορατός κίνδυνος: αν οι ΑνΕλ μείνουν εκτός βουλής να πριμοδοτήσω αυτοδυναμία του Τσίπρα. Θα το διακινδυνεύσω. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε απ’ αυτόν και να μοστράρει πρώτη μούρη τον Τρεμόπουλο. 

ΑΝ. ΕΛ και αν είναι λάθος αναλαμβάνω την ευθύνη. 

Υ.Γ Κλείνω τα σχόλια. Θα τ' ανοίξω μετά τις εκλογές.