Ένα σκίτσο, μια Ιστορία. (Εύσημα σε έναν σκιτσογράφο).

Είναι λοιπόν αλήθεια. Από του βήματος ο Τσίπρας αφήνει έκθετο (το «αδειάζει» είναι νεοελληνική χυδαιότητα) την εφημερίδα «Αυγή» το επίσημο όργανο της παράταξής του. 

Ο λόγος; Ένα σκίτσο στο οποίο απεικονίζεται ο δόκτωρ Σόιμπλε (όπως λέμε δόκτωρ Μένγκελε), υπουργός οικονομικών του τετάρτου Ράιχ, να φορά στρατιωτική στολή του τρίτου Ράιχ διαπραγματευόμενος με τους Έλληνες. 

Αναδημοσιεύω εδώ το σκίτσο ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ, θεωρώντας ότι είναι πλέον δημόσιο (έχει κατά κόρον αναδημοσιευθεί στο διαδίκτυο) και επειδή σκοπός μου είναι να επιβραβεύσω τον δημιουργό του και όχι να του στερήσω τα δικαιώματά του. 

Εξαρχής τονίζω ότι ΔΕΝ γνωρίζω ούτε τον σκιτσογράφο, ούτε την εφημερίδα (δεν την διαβάζω), αλλά ούτε και την άποψη/στάση τους έναντι των αντιδράσεων που προκάλεσε η δημοσίευση. Εύχομαι να μην εξαναγκάστηκαν σε απολογία και να μην υπέστησαν «κυρώσεις», αν και σε μια τέτοια περίπτωση θα τους δικαιολογούσα: άλλο η ελευθερία και άλλο η εξουσία. 

Αυτό που θα με απασχολήσει είναι η δύναμη του σκίτσου, η ευστοχία του (έναντι πολλών μάλιστα στόχων) και τα διδάγματά του. Όλα προκύπτουν εύκολα, αν αναλογιστούμε ένα πράγμα: ποιους ενόχλησε. 

1ον: Το Γερμανικό καθεστώς. Κυβέρνηση και άλλους θεσμούς, καθεστωτικούς δημοσιογράφους κτλ. 

Αναμενόμενο. Το τέταρτο Ράιχ ουδεμία σχέση θέλει να έχει με το τρίτο τοιούτο. Εκείνο το παλαιό απέτυχε. Αιματοκύλισμα με κανόνια, άρματα μάχης και αεροπλάνα είναι ξεπερασμένο. Το σύγχρονο ολοκαύτωμα χρησιμοποιεί προηγμένες μεθόδους: μίζες, δάνεια, μνημόνια κτλ κτλ. Ιμπεριαλισμός με οικονομικά και όχι στρατιωτικά όπλα. Επεκτατισμός με μηδενικά (δισεκατομμύρια ευρώ) και όχι με βόμβες. Είναι σαφές γιατί διαμαρτύρονται οι Γερμανοί: τους είπαμε ντεμοντέ, αγροίκους, πρωτόγονους! 

2ον: Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Σε μια επιστολή του που δεν κυκλοφόρησε και πολύ (φαίνεται ότι η Αριστερά διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα ένα κολληματάκι-κωλυματάκι με το Ισραήλ το ‘χει), το αξιότιμο Συμβούλιο αναφώνησε «ντροπή» και επεσήμανε ότι «την τραγικότητα του Ολοκαυτώματος ο σκιτσογράφος θέλησε να την κάνει χιούμορ» και ότι «κάποιες πτυχές της Ιστορίας δεν προσφέρονται για χιούμορ και πρέπει να στέκονται πιο ψηλά από την εφήμερη χρήση για λόγους φτηνής κατανάλωσης». 

Άπαντα κατανοητά. Το ερίτιμο Κεντρικό (υπάρχουν και Περιφερειακά; ποια και πού;) Ισραηλιτικό Συμβούλιο θεωρεί αυθαίρετα ότι οποιαδήποτε αναφορά σε κτηνωδίες του χιτλερικού κτήνους αφορά αυτομάτως σε Εβραίους στο θρήσκευμα νεκρούς, για λογαριασμό των οποίων απαντά. Λυπάμαι αλλά εδώ πρέπει να υπενθυμίσω στο σεβαστό Συμβούλιο ότι κατά την επίθεση του Άξονα εναντίον της Ελλάδας, η πατρίδα θρήνησε περί το ἐνα εκατομμύριο νεκρούς, τους οποίους θρηνεί ακόμη και για λογαριασμό των οποίων δικαιούται να απαντά οποιοσδήποτε έλληνας πατριώτης. Είναι λοιπόν αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε Έλληνα να επικαλείται όπως αυτός νομίζει (δια λόγων, πράξεων και ... σκίτσων) την παλαιά Γερμανική θηριωδία προκειμένου μάλιστα να αναδείξει τη σύγχρονη εκδοχή της. Επίσης είναι απορίας άξιες οι κρίσεις του Συμβουλίου περί «χιούμορ» και «φτηνής κατανάλωσης». Θα πρέπει να πληροφορήσω το αγαπητό Συμβούλιο ότι το σκίτσο δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την γελοιογραφία και όχι μόνο μπορεί αλλά και πρέπει να αποτυπώνει την τραγικότητα του θανάτου προκειμένου να αφυπνίσει συνειδήσεις και να διεγείρει το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Η έμμεση αναφορά σε χιλιάδες νεκρούς (αυτόχειρες), ανέργους και αστέγους λόγω αναλγησίας των συγχρόνων κατακτητών δεν είναι καθόλου «φτηνή» και καθόλου «κατανάλωση». 

Θα συμφωνήσω πάντως με το φίλτατο Συμβούλιο ότι γενικώς ο θάνατος δεν προσφέρεται για διασκέδαση, αρκεί βεβαίως να συμπεριληφθούν και οι περιπτώσεις κατανάλωσης μπύρας από φτηνά δίποδα που απολαμβάνουν από κάποιο ύψωμα το θέαμα βομβαρδισμού αμάχων. 

3ον: Τον πρωθυπουργό και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεδομένο. Για τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ τα «ριζοσπαστικά» εξαντλήθηκαν στις γραβάτες. Κατά τα λοιπά χεράκι-χεράκι με τον Γιούνκερ, χαριεντισμοί με τους καπιταλιστές, γλοιώδεις ευγένειες με τους φονιάδες κτλ. Το μήνυμα προς την «Αυγή» και οποιονδήποτε άλλον παλαιάς κοπής είναι σαφές: τώρα είμαστε εξουσία, θα είμαστε «καθώς πρέπει» και θα υιοθετήσουμε το σαβουάρ-βιβρ των αστών. 

Και αυτό δεν είναι τίποτε. Δεν ξέρω αν ο σκιτσογράφος το επεδίωξε, αλλά το πλήγμα προς τους «διαπραγματευτές» της ελληνικής κυβέρνησης ήταν βαρύ. Βάζοντας στα χείλη του Σόιμπλε τα λόγια «επιμένουμε στο σαπούνι από το λίπος σας ... συζητάμε για το λίπασμα από τις στάχτες σας», πέρα από την ευθεία προσβολή προς την νοοτροπία (και σε καμία περίπτωση προς το πρόσωπο) του Γερμαναρά, προσέβαλε εμμέσως πλην σαφώς και την νοοτροπία των συνομιλητών του, ήτοι ... της ελληνικής κυβέρνησης! Ειρωνευόμενος δηλαδή τη διαπραγμάτευση θηρίου-θυμάτων δεν εκθέτει τόσο το θηρίο όσο τα θύματα! Δεν είναι ο Σόιμπλε που φταίει, είναι αυτοί που αντί να τον στείλουν στο διάολο πάνε και διαπραγματεύονται μαζί του! Και αυτό σαφώς «δεν εκφράζει» τον Τσίπρα και όσους σέρνει πλάι του. 

Τα εύσημα προς τον σκιτσογράφο από έναν ιδεολογικό αντίπαλο, ακόμα κι αν υπαναχωρήσει.