«Ντροπιαστικός αποκλεισμός του Ολυμπιακού». Ντροπή ναι, αλλά όχι αυτή που νομίζετε.

Αίσθηση λέει προκάλεσε σε Ελλάδα και εξωτερικό ο «ντροπιαστικός αποκλεισμός» της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού, από άσημη ομάδα του Ισραήλ. 

Αφόρητη ντροπή, συμφωνώ, αλλά καμία αίσθηση. Γιατί; 

Γι αυτό: 

Η ενδεκάδα του Θρύλου στο συγκεκριμένο ματς: Δύο Έλληνες αρχικά κι ένας αλλαγή. 

Αυτή είναι η ντροπή. Το καμάρι του Πειραιά κατεβαίνει με εννιά ασχέτους τρεχαλατζήδες από την αλλοδαπή, «ευρωπαίους» και καλά, για τους οποίους δαπανήθηκαν εκατομμύρια και οι οποίοι δεν μπορούν να κερδίσουν ούτε σχολική ομάδα. Και αυτό είναι γενικό φαινόμενο: ο ΠΑΟ τις προάλλες σε επίσημο ματς με Σουηδική ομάδα κατέβηκε με έναν Έλληνα (για δείγμα ασφαλώς). 

Κι εγώ ρωτάω: 

Πού είναι οι Έλληνες ρε; Δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές αξίας στη γη μας; Έφυγαν όλοι; Κι αν έφυγαν οι φτασμένοι, πιτσιρικάδες δεν υπάρχουν; Ερασιτεχνικά σωματεία, τοπικά πρωταθλήματα, αλάνες έστω δεν υπάρχουν; Δεν μπορούμε να βρούμε μερικούς που να τα ‘χουν καλά με το τόπι; Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε; 

Ρωτάω κι άλλα: 

Είναι δουλειά αυτή ρε; Να μαζεύουμε τα παλτά καλοκαιριάτικα, να τα χρυσοπληρώνουμε και να μένουμε κι απέξω; 

Τι σόι σύστημα είναι αυτό ρε; Χάσαμε τη μπάλα! Έρχεται ο ένας παιχταράς, όχι δεν έρχεται, τον άρπαξαν άλλοι. Έρχεται ο άλλος, αλλά δεν παίζει, είχε σπάσει το πόδι του και γι αυτό τον έδιωξαν από την προηγούμενη ομάδα. Έρχεται ο παράλλος, αλλά είναι τσόγλανος, δεν τα βρίσκει με τον προπονητή. Έρχονται καμπόσοι, άλλος μεθύστακας, άλλος στη ντόπα, άλλος ξενύχτης, άλλος χώμα, άλλος πτώμα. Και να οι πηχιαίοι τίτλοι, να το παραλήρημα, να τα εκατομμύρια. 

Δανεικός ο ένας, οψιόν ο δεύτερος, ρήτρα ο τρίτος. «Ηγεμονικό» συμβόλαιο ο από δω, πλουσιοπάροχο ο από ‘κει, «τρελό» ο παραπέρα. Άθλημα είναι αυτό ρε ή συμβολαιογραφείο; 

Θέλει «αποτελέσματα» ο Πρόεδρος, θέλει μόνο νίκες ο φανατικός, θέλει τρόπαια ο «λαός». Και στο τέλος όλοι μαζί σκοτώνουνε τον πεθαμένο.

Κάθε καλοκαίρι και Χριστούγεννα αγοραπωλησίες, δοσοληψίες, παζάρια. Άθλημα είναι αυτό ρε ή λαϊκή;  Και τα λεφτά πεταμένα. 

Πεταμένα ρε! Και δεν είναι του Μαρινάκη τα λεφτά! Ούτε του Αλαφούζου, ούτε του Σαββίδη, ούτε του Μελισσανίδη! Δικά μας είναι ρε! Δικά μας! Όποιο βιβλίο Οικονομικών και ν’ ανοίξεις το ίδιο θα βρεις: τα λεφτά δεν πέφτουν από ψηλά! Ο πλούτος στη γη είναι συγκεκριμένος. Αν ένας έχει μαζέψει πολλά λεφτά, αυτά λείπουν από τους άλλους! 

Σας βαρεθήκαμε ρε! Κουραστήκαμε! Αηδιάσαμε! Αρρωστήσαμε! 

«Κοινοτικοί» Αφρικανοί, «Ευρωπαίοι» ΛατινοΑμερικανοί, «Ομογενείς» αλλοδαποί. 

Ένα πολυεθνικό κουβάρι, μια πολυφυλετική μάζα, μια Βαβυλωνία. Για να διαπρέψουμε στας Ευρώπας, γινήκαμε σαν τα μούτρα τους: πολύχρωμες κουρελούδες (θυμηθείτε τι σήμαινε κάποτε το να αποκαλείς τους αντιπάλους «κουρέλες»). 

Λοιπόν για να τελειώνουμε. Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, οι νομοθεσίες (Μποσμάν κτλ), μας ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ τους απεριόριστους κοινοτικούς, ΔΕΝ ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ να τους έχουμε. Να γυρίσουμε πίσω: Έλληνες παίχτες, με λογικές αμοιβές που να μην προκαλούν τα άλλα εργαζόμενα και άνεργα παιδιά και 1-2 ξένοι παίκτες, ικανοί αλλά και καλής διαγωγής, που να μην δηλώνουν στην αρχή «αγκαπό πολύ έλληνες» και στο τέλος να μας γράφουν στους αδένες τους. 

Υ.Γ Η UEFA μας έχει γραμμένους. Στην ιστοσελίδα της το ματς είχε φτάσει στο 90+8΄(!) και είχε να ανανεωθεί από το 68΄. Κομπάρσοι σας λέω! Κομπάρσοι!