Αν δεν είστε βαλτοί, είστε μαλάκες. Και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο.

Σύσσωμος η αντιμνημονιακή αντιπολιτευτική προοδευτικάντζα αναγόρευσε σε μείζον θέμα το αν θα σπουδάσει ο Νίκος Ρωμανός (Νικόλα σε εξορκίζω και πάλι, πρόσεχε ποιος σε σιγοντάρει). 

Μερικοί εύχονται δημοσίως να γίνει η λαϊκή κατακραυγή (ποια;) για το ζήτημα, η απαρχή για να πέσει το καθεστώς! 

Πρόκειται για εντεταλμένους καθεστωτικούς υπαλλήλους ή για τελείως μαλάκες. 

Το καθεστώς τρίβει τα χέρια του. 

Ο άνεργος, ο φτωχός, ο υποαπασχολούμενος, ο άρρωστος, ο γέροντας, αδιαφορεί πλήρως για το αν θα σπουδάσει ο Νίκος. Κοινώς χέστηκε. 

Η απρόσφορη δημοσιότητα, η απόδοση δυσανάλογα μεγάλης βαρύτητας σε μια ατυχή(;) δικαστική απόφαση και η προσπάθεια εκμετάλλευσης του θέματος από τον κάθε πικραμένο θα λειτουργήσει υπέρ του καθεστώτος. Θα βάλει κι αυτό το χεράκι του: ήδη οι agents καίνε ολίγη λαϊκή περιουσία. 

Όταν η τρίχα γίνεται τριχιά ο λαός παίρνει ανάποδες. Όταν ο άλλος πεινάει και η καραγκιοζαρία της αριστεράς αδιαφορεί (είναι αδιαφορία η κήρυξη 24ωρης απεργίας μηδενικής συμμετοχής μια φορά το εξάμηνο), αλλά διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τις σπουδές του Νίκου, αυτό είναι πρόκληση. Για τον απλό άνθρωπο ο Νίκος Ρωμανός είναι ανύπαρκτος. Ίσως και κάτι χειρότερο: γόνος μαμάς Βορείων Προαστίων, ένοπλος ληστής και αμετανόητα βίαιος (Νίκο συμπάθα με, έτσι σε βλέπουν στο χωριό μου). 

Κάθε υπερβολή γύρω από το πρόσωπό του στέλνει τους αναξιοπαθούντες στην άλλη όχθη. Αν δεν είναι αυτό αβάντα στο καθεστώς τότε τι είναι; 

«Επαναστάτες» της πορδής που βάλατε μπροστά το Νίκο, ο τίτλος αφιερωμένος εξαιρετικά σε σας. Με μπόλικα φάσκελα. 

«Πέτα το πιάτο αμέσως!». Ρε μαλάκα μπάτσε ποιον ορκίστηκες να προστατεύεις και να υπηρετείς;

Όπως διαβάζουμε σε ανταποκρίσεις εγκύρων πρακτόρων από το Αμέρικα (aka Γη της Επαγγελίας), ένας ΣούπερΜπάτσος της Φλόριντα, ενεργώντας «συμφώνως τω νόμω», πέταξε τη θανατηφόρα (κυριολεκτικά· επί ανυπακοής μπορεί να φας καυτό μολύβι) ατάκα-διαταγή «Πέτα το πιάτο αμέσως» («Drop the plate right now!») σε παραβάτη που συνέλαβε επ’ αυτοφώρω. 

Ποια ήταν η παράβαση και ποιος ο παραβάτης; 

Ένας ενενηντάχρονος παππούς (ναι αριθμητικώς 90, ολογράφως ενενήντα) που μοίραζε τροφή σε άστεγους! 

«Drop the plate right now!» όπως λέμε «Drop the gun right now!». Plate και gun, πιάτο και όπλο, το ίδιο πράγμα. 

Είναι πολλοί οι καθυστερημένοι που δεν καταλάβανε ότι ορκίστηκαν να προστατεύουν και να υπηρετούν (to protect and to serve) το λαό και όχι τα αφεντικά. Ο ξεφτίλας, αντί να τα βάλει με την κόκα και τις πλούσιες πουτάνες που τη ρουφάνε (αναρίθμητες στη Φλόριντα) βρήκε τον ακτιβιστή παππού να ασκήσει εξουσία. 

Θα τον έλουζα με κοσμητικά, αλλά είναι μακριά. Γι αυτό θα κάνω κάτι καλύτερο.

Θα υπενθυμίσω στους εγχώριους εγγυητές της ασφάλειας παλαιότερη προειδοποίησή μου: 

Όταν ο λαός αναλάβει δράση δεν πρέπει να σας βρει απέναντί του. 

Σας προειδοποίησα (χρόνος αόριστος· η πράξη έγινε μια φορά στο παρελθόν και τελείωσε). 

Σας έχω προειδοποιήσει (χρόνος παρακείμενος· η πράξη έγινε στο παρελθόν, αλλά ισχύει ακόμη). 

Αν αναγκαστώ να γράψω «σας είχα προειδοποιήσει» (χρόνος υπερσυντέλικος· η πράξη έγινε στο παρελθόν ΠΡΙΝ γίνει κάτι ΑΛΛΟ) θα είναι αργά. Για όλους μας.

Σας έχω προειδοποιήσει λοιπόν. 

Και για να το καταλάβουν και όσοι σκέπτονται και ενεργούν Αμερικάνικα ... 

... You have been warned! 

Αρχιτέκτων ο Μέγας.

Δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία. Ο σχεδιαστής και επιβλέπων του μνημείου της Αμφίπολης, ήταν μερικές χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του. 

Αν μάλιστα πρόκειται πράγματι για τάφο και όχι κενοτάφιο ή άλλο οικοδόμημα απόδοσης τιμών και κύριος αντικειμενικός του σκοπός ήταν να κρύψει τον νεκρό (νεκρούς) και να αποτρέψει βεβήλωση, τότε οι εκπλήξεις θα συνεχιστούν. Μπορεί να πρόκειται για λαβύρινθο (ενδεχομένως πολυεπίπεδο) με οπτικούς αντιπερισπασμούς και απατηλές παραλλαγές. Και γιατί όχι και καμιά παγίδα για ποικιλία. 

Και τίποτε απ’ αυτά να μην ισχύει και μόνο για τη μεγαλοπρέπεια και το κάλλος του σχεδιασμού πρέπει να του αποδώσουμε τιμές ανάλογες του (υψηλού υποθέτουμε) νεκρού. 

Γίγαντα της τέχνης, με καθυστέρηση δύο και πλέον χιλιάδων ετών ... τα σέβη μας.

 

Ε! Εσύ! Εσύ που είσαι θαμμένος στην Αμφίπολη!

Άκουσέ με! Μείνε εκεί! Μείνε μέσα! 

Κλείσε τον τάφο. Σφράγισέ τον. Εμπόδισε οποιονδήποτε να μπει. 

Αν δεις το φως κινδυνεύεις. 

Δεν μπορεί, πνεύμα εσύ μεγάλο, ζωντανό στην αιωνιότητα, κάποια κατάρα θα ξέρεις, κάποια υπερφυσική δύναμη θα ‘χεις. Ρίξε την πρώτη. Άσκησε τη δεύτερη. Κλείσε τον τάφο. Μείνε θαμμένος. 

Έξω βασιλεύει η μιζέρια. Έξω παραφυλάει η κακομοιριά. Έξω παραμονεύει ο εξευτελισμός. 

Όποιος κι αν είσαι. Όποια κι αν είσαι. Τρανά τα έτη που έζησες. Μεγαλειώδη και ιστορικά. 

Τώρα τα πράγματα αλλάξανε. Δεν κατοικούν εδώ ήρωες πια. Δεν κατοικούν ηρωίδες. 

Κάτι προδότες μείνανε, κάτι κοπρίτες, κάτι δειλοί. 

Τη χαρίσανε την ιστορία σου, την ανταλλάξανε τη δόξα σου, την πουλήσανε την κληρονομιά σου. Φτηνά. Πολύ φτηνά. Φτηνοί είναι, φτηνά πουλάνε, τσάμπα χαρίζουνε. 

Όπως κι αν πέθανες, από σπαθί ή φυσικό θάνατο, δόξα και τιμή σού πρέπει. Αν βγεις στο φως θα ξαναπεθάνεις. 

Αυτή τη φορά από ντροπή. 

ΥΓ. Δεν άντεξα...

 

Βαριά τα κρίματα. Μόνο με αίμα.

Πολλά χρόνια γράφω, πέντε και κάτι δημοσιεύω σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο. Δεν ξέρω αν βοήθησα κανέναν. Νομίζω ελάχιστους. Όσοι είχαν συγκροτημένη σκέψη, ίσως βρήκαν συγκροτημένα κάποια θέματα, που δεν είχαν προλάβει ή μπορέσει να βάλουν σε τάξη στη σκέψη τους. Άλλοι μπορεί να γελάσανε, άλλοι να κλάψανε, άλλοι να θυμώσανε. Τώρα πάει. Τέλος. Ό,τι έγραψα έγραψα, όποιος κατάλαβε (κι ας μη συμφώνησε) κατάλαβε. Δεν μετανιώνω για κάτι, παρά μόνο για το ότι ίσως δεν έγραψα αρκετά και γιατί δεν πρόλαβα να αναρτήσω θέματα που υποσχέθηκα. 

Περιττό να σας πω ότι δεν είμαι τέλειος, αντιθέτως πολλά από τα θεωρητικά που ανέλυσα δεν μπόρεσα να τα τηρήσω ούτε εγώ. Πολλές οι αδυναμίες μου, πολλά τα σφάλματά μου. Μεγάλη απογοήτευση έχω, ένα βήμα από την πλήρη αποτυχία έφτασα. Καμία σχέση με την «τελειότητα» που ενδεχομένως αναδύεται από τα γραπτά μου. Δεν υπάρχει πρόβλημα, τηρήστε τα αν μπορείτε εσείς. Χρησιμοποιήστε αυτές τις αναρτήσεις σαν μαγιά για το μέλλον. Οι αρχές δεν ξεθωριάζουν, δεν πρέπει να ξεθωριάζουν, ακόμη κι αν δεν μπορούν να τις τηρήσουν όσοι τις πιστεύουν. 

Θέτω το ιστολόγιο σε αργία. Θα παραμείνει ενεργό, ώστε να ανατρέχετε όσοι θέλετε, με καμιά δοκιμαστική ανάρτηση κατά καιρούς. Μπορεί και να επανέλθω, αν η διανοητική μου υγεία το επιτρέψει. 

Σαν επίλογο σας επισημαίνω τούτο: αυτοί που επιχειρούν να μας συνθλίψουν δεν αντιμετωπίζονται με πύρινους λόγους, θεσμικές λύσεις και δικαστικές οδούς. Τα κρίματά τους είναι βαριά και τα ξεπλένει μόνο το αίμα. Ασφαλώς δεν προτρέπω κανέναν να ασκήσει βία. Άλλωστε οι αναγνώστες μου είναι κατά βάση άνθρωποι με μυαλό και τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με βία, δεν ασκούν βία, δεν ανέχονται τη βία, σιχαίνονται τη βία, όπως κι εγώ. Για να μην ματαιοπονεί όμως κανείς με εκλογές, πολιτικές λύσεις, νέα κόμματα, προσφυγές στη Δικαιοσύνη και θεωρίες σαν τις δικές μου, είμαι υποχρεωμένος να το καταστήσω σαφές. Είμαι υποχρεωμένος για την ακρίβεια των λόγων μου, προς χάριν της Λογικής και της Αλήθειας να το δηλώσω: 

Βαριά τα κρίματα, μόνο με αίμα. 

Υ.Γ Θα αφήσω τα σχόλια ανοιχτά αλλά, συγχωρέστε με, δεν θα απαντήσω. 

Το πιο καινούργιο σύντομο ανέκδοτο: το Ισραήλ δέχεται πιέσεις!

Δεν έμεινε Παλαιστίνιος μπόμπιρας που να μην γίνει κομματάκια από τις σιωνιστικές μπόμπες. 

Οι ακραίοι (σιωνιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης) μουσουλμάνοι ξύνουν τα φρύδια τους. 

Η διεθνής (σιωνιστικής κατεύθυνσης) κοινότητα εκφράζει λύπη, συστήνει αυτοσυγκράτηση και άλλες ... ακακίες. 

Και τα (σιωνιστικής ιδιοκτησίας) μέσα μαζικής προπαγάνδας ανεκδοτολογούν: «το Ισραήλ δέχεται πιέσεις». 

Ποιος είπε ότι τα ανέκδοτα είναι αστεία;

Υ.Γ Όποιος είναι ακόμη τόσο ηλίθιος ώστε να θεωρεί το κράτος-προθήκη του Σιωνισμού ως σύμμαχο της πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος και να πιστεύει τις ανοησίες περί τόξου Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας που θα μας σώσει από τους φονιάδες των λαών Τούρκους, ας δει τις φωτογραφίες ΕΔΩ κι ας αναρωτηθεί: είναι δυνατόν τα γουρούνια να μας σώσουν από τα γουρούνια;

Τότε που τα καρπούζια δεν ήταν κολοκύθια. (Ένα ταξίδι 50 χρόνια πίσω).

Έφυγα για λίγο από την αστική βρώμα. Ταξιδάκι σε μέρη γνωστά αλλά άγονα και γι αυτό ξεχασμένα. Εκεί που κυκλοφορούσε ο Παν. Εκεί που είχε τα λημέρια του ο Θοδωρής. Στα όρη, στ’ άγρια βουνά, στις ράχες, στα λαγκάδια. 

Γήινος χρόνος ταξιδιού 2,5 ώρες (από την Αθήνα). Φαίνεται όμως ότι διάβηκα κάποια χρονοθυρίδα και βρέθηκα ... 50 χρόνια πίσω! 

Κρύο παιδιά. Όταν οι άλλοι ψάχνουν για δροσιά, εκεί χρειάζεσαι ζακέτα το απόγευμα και κουβέρτα το βράδυ (μάλλινη, όχι πικέ και αηδίες). 

Δεν ήταν όμως αυτό που με συγκλόνισε. Άλλα ήτανε. Για πάρτε μια γεύση: 

Η γιαγιά (80φεύγα-90έλα) που μας σερβίρισε (ένα κρύο νεράκι για καλωσόρισμα) χρησιμοποίησε αυτά. Τα θυμάστε; 

Εντάξει, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σε ορεινό χωριουδάκι, σε καλυβάκι χτισμένο το ’50 όπου ζει γερόντισσα αγρότισσα που δεν αγγίζει ο χρόνος, αλλά διαφημιστικά ποτήρια του Ταμ-Ταμ και του κρασιού Πλάκα από το ’60, σχεδόν ολοκαίνουργα και ετοιμοπόλεμα, δεν το χωράει ο νους έτσι; 

Και μετά από πολλή κουβέντα και επειδή είχε μεσημεριάσει και πεινάσαμε, είπαμε να φάμε ελαφρά, μια σαλάτα, έτσι για να μην προσβάλουμε αλλά ούτε και να κουράσουμε τη γιαγιά. Μετά τα ποτήρια για-συλλέκτες-μόνο, νέα ταραχή: 

Παιδιά προσέξτε τη σαλάτα. Δηλαδή τι να προσέξετε; Έπρεπε να νιώθατε τη μυρωδιά, τη γεύση. Δεν πρόλαβε να τα καθαρίσει και παραλίγο να λιποθυμήσουμε. Γέμισε ο αέρας από οσμές φρεσκάδας που δεκαετίες είχαν να αισθανθούν οι μύτες μας. Και όταν δοκιμάσαμε, τρώγαμε ψαχνό. Τραγανό, γλυκό και αρωματικό. Παρατηρήστε το αγγουράκι με τα ελάχιστα σπόρια και το χρώμα της ντομάτας. Περιττό βέβαια να σας πω ότι όποιος ήθελε κι άλλη, δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι του έξω από το παράθυρο. Αυτά τα αγνά πράγματα φυτρώνανε στο διπλανό περιβολάκι. 

Ενθουσιαστήκαμε, ευχαριστήσαμε, κάναμε άπειρες βόλτες στο χωριό (ρημαγμένο, ελάχιστοι νοματαίοι άπαντες υπέργηροι, απελπισία) και στις ραχούλες, ξεποδαριαστήκαμε, φάγαμε και κάτι σάντουιτς που είχαμε μαζί μας και κατά το σούρουπο γυρίσαμε. Η γερόντισσα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Έβγαλε καρπουζάκι: 

Προσέξτε πάλι (δηλαδή τι να προσέξετε κτλ κτλ). Το καρπούζι δεν φύτρωνε εκεί, το είχαν φέρει από διπλανό νομό, αλλά ήτανε ... καρπούζι! Ψαχνό, τραγανό κτλ κτλ. 

Τόλμησα, ο αδαής, να ανοίξω κουβέντα (περί αγνών περιβολιών, μεταλλαγμένων κτλ) και νέα έκπληξη διαδέχθηκε το γευστικό σοκ: έβγαλα λαυράκι. Έμαθα γιατί αυτά τα ρημαδοκάρπουζα που τρώμε τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι κόκκινα, ζουμερά, δροσιστικά, αλλά ... καρπούζια δεν είναι. Δεν μυρίζουν καρπούζι, δεν έχουν γεύση καρπούζι (οι τσίχλες με τεχνητό-χημικό άρωμα καρπουζιού είναι πιο εύγευστες!). 

Το μυστικό είναι ... η κολοκυθιά! 

Πριν πολλά χρόνια κάποιοι ξύπνιοι παραγωγοί, προκειμένου να προλάβουν τις αγορές του Βορρά και να εξάγουν καρπούζια ΠΡΙΝ από τους ανταγωνιστές των άλλων μεσογειακών χωρών, άρχισαν να κεντρώνουν καρπούζια στις κολοκυθιές! Η καρπουζιά η καημένη κρατάει ένα μόνο καρπούζι και αργεί να το ωριμάσει, η κολοκυθιά όμως μπορεί να θρέψει πολύ περισσότερα του ενός και τα ωριμάζει ταχύτατα. Έτσι η παραγωγή είναι γρήγορη, μεγαλύτερη και αποδοτικότερη (η χαρά τού εξαγωγέα). Τα καρπούζια όμως είναι «κολοκύθια»: άοσμα, άγευστα, άνοστα! (σιγά μην ξέρουν οι κουτόφραγκοι πώς πρέπει να είναι το καρπούζι). Δεν είναι επικίνδυνα (αντιθέτως είναι πολύ ωφέλιμα), δεν είναι μεταλλαγμένα, αλλά δεν είναι καρπούζια. Το πράγμα φαίνεται γενικεύτηκε και μάλλον γι αυτό αναζητούμε πια καρπούζι και καρπούζι δεν βρίσκουμε (σιγά μην ξέρουν οι νεοέλληνες πώς πρέπει να είναι το καρπούζι). 

Αφού ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Δεν θα σας ζαλίσω με αναλύσεις όπως συνηθίζω και θα κλείσω με μια συμβουλή: 

Άμα δείτε καρπούζι (με δοκιμή) με πολλά (μα πολλά) μαύρα σπόρια και το «άσπρο» να είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το «κόκκινο» και ασύμμετρο σε πάχος, πάρτε το πριν προλάβει κανείς άλλος. Είναι καρπούζι και όχι ... κολοκύθια!!

Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους: ο δράκος που κανέναν δεν τρομάζει.

Σκούζουν οι κοστουμάτες σκύλες της παγκοσμιοποίησης (σκόπιμη η αναφορά μου στο θηλυκό γένος του τετράποδου φύλακα). Αξιώνουν τάχα χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και οι ρασοφόρες αδερφές τους πλασσάρουν οικουμενισμό, συμπροσευχές και πανθρησκεία. Ξεδιάντροπη απατεωνιά από όλες. 

Ειδικά αυτός ο επίσκοπος Ρώμης (και Πάσης Παιδεραστίας), ο τέως αλάθητος και αεί σχισματικός, ασφαλώς νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλιθίους. Αυτός, ένας αρχηγός κράτους, με σύνορα (έστω λίγων χιλιομέτρων) και στρατό (έστω κι αν πρόκειται για μια ντουζίνα κοκορόφτερων γελοίων), που γίνεται δεκτός από τους ομοιοβάθμους του ανά τον πλανήτη με ανάλογες τιμές. Που διακινεί εσχάτως κολοσσιαίες ποσότητες προπαγάνδας πολυπολιτισμού και ανεκτικότητας, όπως όρισε η κλίκα του, αφού εξοβέλισε τον διστακτικό προκάτοχό του. Που εκ φύσεως και θέσεως ασκεί πολιτική και μάλιστα καθεστωτική. 

Αλλά και ο προκαθήμενος της Φαναριώτικης ελίτ, σιωπηλός έως πρόσφατα (δείγμα κατωτερότητος μάλλον παρά ταπεινοφροσύνης), προήχθη φαίνεται από κομπάρσος σε δευτεραγωνιστή και διαλαλεί παντού τις ατάκες τού ρόλου του. Παρόλες όπου αμνοί και ερίφια εξισώνονται και έσονται εις σάρκαν μίαν. Αυτός, που καταδέχεται να τον προσφωνούν «Παναγιώτατο», πανάγιο στον υπερθετικό βαθμό, ανώτερο δηλαδή της Παναγιάς μας. Που συντρώγει με τους καπιταλιστές Σιωνιστές στα συμπόσια της Κόκα-Κόλα και φιλά το χέρι του Ρωμαίου σταρ, κύπτοντας την οσφύ σε σκοτεινές στοές. 

Και οι αιρετικοί Ευαγγελιστές των Ηνωμένων Πολιτειών της Ακολασίας, οι όψιμοι σύμμαχοι του Σιωνισμού. Και οι προχωρημένοι με τους θηλυκούς και σερνικοθήλυκους δεσποτάδες. Και οι απευθείας απόγονοι των Γραμματέων και Φαρισαίων. Και οι μουφτήδες της μπούργκας και της σαρίας. Όλοι το ίδιο βιολί. Όλοι την ίδια συγχορδία. 

Συμπροσευχή. 

Συμπροσεύχονται αυτοί που απαγορεύουν στους παπάδες τους να νυμφεύονται κι αυτοί που χειροτονούν επισκόπους γυναίκες και ομοφυλόφιλους, με εκείνους που αντιμετωπίζουν τα άτομα του γυναικείου και τρίτου φύλου ως ζώα. Τσίρκο. Θίασος. Παράσταση στην υπηρεσία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. 

Και οι πολιτικάντηδες το χαβά τους: χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. 

Να μην ξεγελούν κανέναν. Πολιτική και Θρησκευτική Εξουσία δεν έχουν κανέναν σκοπό να χωρίσουν. Είναι σιαμαία δίδυμα, ενωμένα στον εγκέφαλο. Μαζί δέχονται τις εντολές της Μαμάς (Νέας Τάξης), μαζί τις εκτελούν, αν και με διαφορετικά άκρα. Το υδροκέφαλο-πολυπλόκαμο αυτό έκτρωμα ουδείς θα προσπαθήσει να το χωρίσει, εφόσον εξυπηρετεί την βασική επιδίωξη: την εγκαθίδρυση της Παγκοσμιοποιημένης Κοινωνίας. Τα φληναφήματα περί «χωρισμού» έχουν ως μόνο σκοπό να κάμψουν το φρόνημα των πιστών (ανεξαρτήτως θρησκείας) ώστε να θριαμβεύσει η πανθρησκεία. 

Ας προσέξουν. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί διαθέτουμε ακαταμάχητο επιχείρημα κατά των φανφαρόνων αρχιερέων και των πολιτικών συνεργατών τους: 

Ο μόνος που εξαρχής διακήρυξε και εφάρμοσε τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο Υιός του Θεού ο μονογενής. Ο ίδιος που εξεδίωξε δια του φραγγελίου τους αργυραμοιβούς (δηλαδή τους τοκογλύφους και όχι τους «εμπόρους» όπως ψευδώς διαδίδεται) από τον Οίκο του Κυρίου. Εκείνος, πρώτος και μοναδικός, δίδαξε ρητώς και σαφώς να αποδίδονται «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» και για πρώτη φορά άνοιξε τις πύλες της ανθρώπινης διάνοιας σε μια έννοια ανήκουστη, ένα βασίλειο διαφορετικό από το εγκόσμιο: το Βασίλειο των Ουρανών. Αυτό το επισημαίνει (μάλλον με πικρία) στο έργο του «Κοινωνικό Συμβόλαιο» και ο διάσημος ακόλαστος ημιπαράφρων Ρουσώ, τον οποίον οι «ξεβράκωτοι» της Γαλλικής Επανάστασης θεοποίησαν μετά θάνατον (προφανώς θεωρώντας ότι το να εγκαταλείπεις τα πέντε παιδιά σου σε ίδρυμα, όπως έπραξε ο «φιλόσοφος» Ζαν-Ζακ, αποτελεί τρανό παράδειγμα κατάκτησης της «ελευθερίας του ατόμου»). 

Δεν συμμετέχουμε λοιπόν, δεν τρομάζουμε. 

Ας χωρίσουν ό,τι θέλουν, ας συμπροσευχηθούν όσο θέλουν. Μόνοι τους. Να πέσει φωτιά να καούν αυτοί και μόνο.

Αριθμός τηλεφώνου: 214 2147200. Είναι η Vodafone που παίζει με τα νεύρα μας ή κάποιος άλλος;

Εδώ και μία περίπου εβδομάδα το κινητό μου τηλέφωνο βομβαρδίζεται από κλήσεις. 

Πολλές φορές την ημέρα, άσχετες (έως ακατάλληλες) ώρες. Καλεί ο αριθμός 2142147200. Μονίμως. Και μονίμως ουδείς μιλά όταν απαντήσω στην κλήση. 

Δεν κάλεσα τον αριθμό για να δω σε ποιον ανήκει (είναι αρκετά επικίνδυνο να καλούμε άσχετους αριθμούς και ιδιαίτερα όταν μας ενοχλούν και δεν απαντούν), αλλά έκανα κάτι καλύτερο: έψαξα το διαδίκτυο. 

Για δείτε εδώ:

Στην ερώτηση του ανθρώπου αυτού στη σελίδα της Vodafone Ελλάδας στο Facebook (αν η σελίδα είναι γνήσια), η εταιρεία (αν είναι πράγματι η Vodafone Greece), παραδέχεται ότι ο αριθμός ανήκει σε συνεργάτη της, και η κλήση γίνεται για προσφορά προϊόντος. Η ερώτηση του ανθρώπου έχει υποβληθεί στις αρχές Οκτώβρη του 2013. Έκτοτε, η σελίδα (με εκατοντάδες χιλιάδες «likes») φιλοξενεί συνεχή και επανειλημμένα παράπονα πολλών ανθρώπων, ακόμη και συνδρομητών της εταιρείας(!), οι οποίοι διαμαρτύρονται για ένα και μόνο πράγμα: ενοχλούνται. Όπως ακριβώς κι εγώ. 

Οι διαμαρτυρίες κυμαίνονται από οξείες έως υβριστικές και σε κάθε περίπτωση είναι προσβλητικές και απαξιωτικές για την εταιρεία και τις μεθόδους της. Σταχυολογώ μερικές: 

Παρά τις διαμαρτυρίες το «βιολί» φαίνεται να συνεχίζεται και διαθέτει μάλιστα και άλλη διάσταση. Στα μηνύματα των εξοργισμένων συμπολιτών μας, απαντά κάποιος που τους προτρέπει να στείλουν γραπτό μήνυμα με τον αριθμό που καλείται (πιο σωστά «ενοχλείται») ώστε ο καλούμενος να εξαιρεθεί από τις κλήσεις-ενοχλήσεις! Για προσέξτε:

Ενώ λοιπόν η ενόχλησή μου (μας) συνεχίζεται, ερωτώ: 

Ο αριθμός 2142147200 ανήκει όντως σε συνεργάτη τής Vodafone Greece; Η ιστοσελίδα που το παραδέχεται ανήκει πράγματι στη Vodafone Greece; 

Αν οι απαντήσεις είναι θετικές συμπεραίνω: 

1) Η εταιρεία αδιαφορεί για το αν ενοχλεί, παρά το ότι έχει επανειλημμένως και σαφώς ειδοποιηθεί. Αν δεν αδιαφορούσε θα έπρεπε να επαναφέρει στην τάξη τον συνεργάτη της, να ζητήσει συγγνώμη και να επιλέξει άλλον τρόπο προώθησης προϊόντων. 

2) Η εταιρεία φαίνεται να πιστεύει ότι η αρνητική δημοσιότητα και διαφήμιση είναι θετικές (αυξάνουν τα κλικς στη σελίδα μας, τις κλήσεις προς το κέντρο μας και ποιος ξέρει τι άλλο). 

3) Ως λύση για το πρόβλημα που η ίδια προκαλεί σε ανυποψίαστους πολίτες προτείνει την εξευτελιστική διαδικασία υποβολής από τον παθόντα-ενοχλούμενο έγγραφου (έστω και ηλεκτρονικού) αιτήματος εξαίρεσης από την ενόχληση! 

Ως άμεσα θιγόμενος δημοσιοποιώ το θέμα και την σαφή πρόθεσή μου να ασκήσω κάθε νόμιμο δικαίωμά μου. Αναμένω τις γνώμες των αναγνωστών μου, πολλές σαφείς απαντήσεις από όσους με ενοχλούν και μία τουλάχιστον συγγνώμη.

Ευρωεκλογές 2014. Τα πραγματικά αποτελέσματα.

4 εκατομμύρια συμπολιτών μας είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, από το να ασχολούνται με τις Κοντσίτες. 

1,5 εκατομμύρια συμπολιτών μας έχουν την άποψη ότι υπάρχουν και καλοί τραπεζίτες-τοκογλύφοι, απλώς αυτή την εποχή, εντελώς πρόσκαιρα, επικράτησαν οι κακοί, αλλά αυτό θ’ αλλάξει μετά την επικράτηση στο Ελλαδιστάν των πεφωτισμένων Αλέξη-Ρένας. Στέλνουν λοιπόν στην Ευρωβουλή τις σημαίες τους. Λογικό. Στα αφεντικά στέλνουμε τα λάβαρα ως ένδειξη υποταγής. Επίσης το κόμμα τους πανηγυρίζει διότι τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια ψηφοφόρων δεν το θέλουν (;!). (Αυτό στα πολύ προχωρημένα μυαλά τους ονομάζεται «νίκη»).

1,3 εκατομμύρια συμπολιτών μας πιστεύουν ότι όλοι οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι είναι καλοί και θα είναι αχαριστία από μέρους μας να μην χορεύουμε όπως μας βαράνε (βαράνε με την ευρεία έννοια). Στέλνουν στην Ευρωβουλή διαπλεκόμενους δημοσιογράφους υβριστές της παράταξής τους. Λογικό. Η διαπλοκή στη διαπλοκή. 

530 χιλιάδες συμπολιτών μας αποφάσισαν να στείλουν στρατηγούς εναντίον των τοκογλύφων. Να κάνουμε τον σταυρό μας να μην στείλουν συνταγματάρχες εναντίον μας. 

450 χιλιάδες συμπολιτών μας έχουν μανία με τις καλτσοδέτες. Μία τις βρίζουν, μία τις ψηφίζουν. Ας τις κάνουν ό,τι θέλουν, μόνο να μην τις περνάνε στο λαιμό των Ελλήνων. Αν επιμένουν να τις φοράνε σε λαιμούς να τις βάλουν στους δικούς τους.

370 χιλιάδες συμπολιτών μας χτυπούν το κατεστημένο με την Κόμη της Βερενίκης. Ποιος ηλίθιος είπε ότι οι ομοϊδεάτες της κυρίας Ρεπούση είναι ελάχιστοι; 

345 χιλιάδες συμπολιτών μας δεν γουστάρουν τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Γι αυτό στέλνουν αντιπροσώπους στο άντρο τους. 

195 χιλιάδες συμπολιτών μας συμφωνούν με το 1,5 εκατομμύριο των «νικητών». Ποιος ο λόγος της ύπαρξής τους δεν καταλαβαίνω. 

150 χιλιάδες συμπολιτών μας αυτή τη φορά στερήθηκαν της επιλογής να στείλουν την κυρία Τζαβέλα στην Ευρωβουλή. Αλλά ούτε και η κυρία Τζαβέλα είχε την ευκαιρία να πάει μέσω του 1,3 εκατομμυρίου. Τραγικό, δεν βρίσκετε; 

67 χιλιάδες συμπολιτών μας δεν κατάλαβαν ότι η κυρία Ρεπούση είναι πλέον ντεμοντέ. Τους πρώην συνοδοιπόρους τους που το κατάλαβαν τους πήρε το Ποτάμι (βλ. Βερενίκη). 

56 χιλιάδες συμπολιτών μας θεωρούν ότι το να πυροβολείς ανυπεράσπιστα ζώα είναι σπορ. 

50 χιλιάδες συμπολιτών μας πέσανε από τις Γέφυρες, αλλά δεν χτυπήσανε. Ακριβώς από κάτω ήτανε 50 χιλιάδες πουρναροκαλλιεργητών. 

42 χιλιάδες ακριτών κάναν τεμενάδες στον πασά. Σαν πολλούς υπαλλήλους δεν έχει αυτό το προξενείο ρε παιδιά; 

40 χιλιάδες συμπολιτών μας έχουν κόλλημα με τις μολότοφ. Η πυρομανία είναι φαίνεται κολλητική. 

11 χιλιάδες συμπολιτών μας είχαν σχέδιο Β. Κατευθείαν Β. Χωρίς σχέδιο Α ή Γ. 

Συγκεντρωτικά: 

Καπιταλιστές: περίπου 3 εκατομμύρια. 

Ολίγον καπιταλιστές (ολίγον έγκυοι): 1,5 εκατομμύρια. 

Συφιλιασμένοι: όλοι οι υπόλοιποι. 

Θα ακολουθήσουν τα πραγματικά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών 2014. 

Ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής ... ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Όσοι σας αγνοούσαν, λοιδορούσαν, κατηγορούσαν ... 

... τώρα «σκοτώνονται» για σας! 

Δήμος Πειραιά: κλασσική περίπτωση πέναλτι.

Όλη η βρωμιά των ψευτοεκλογών της ψευτοδημοκρατίας, όλη η αλητεία διαπλεκομένων και αμοραλιστών, όλη η υποκρισία κομματόσκυλων και ηλιθίων αποκαλύφθηκε στον Δήμο Πειραιά. 

Ο πιο πετυχημένος κυβερνητικός Δήμαρχος των τελευταίων ετών σε μεγάλο δήμο (Β. Μιχαλολιάκος, Ν.Δ) θέτει υποψηφιότητα για να επανεκλεγεί. Ως αντίπαλος κατεβαίνει σημαίνον, ικανό και έντιμο στέλεχος της καθεστωτικής Αριστεράς (Θ. Δρίτσας, ΣΥΡΙΖΑ). 

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και ο γνωστός υπερπατριώτης παπάς, τους φτύνουν κατάμουτρα και υποστηρίζουν απροκάλυπτα τον «αυτοδημιούργητο» μαουνιέρη που ηγείται της παράγκας. Να υπουργοί κολαούζοι του Βαγγέλα, να το Ρενάκι του Άκη συντρώγει με τον μουσάτο, από κοντά κι ο άγιος Πειραιώς. Τσαμπουκάδες, τραμπούκοι κτλ κτλ.

Σας επαναλαμβάνω: βρωμάνε όλοι. Μείνετε μακριά τους. 

Υ.Γ Για το Ρενάκι του Άκη και του Μαρινάκη θα τα ξαναπούμε. Επί του παρόντος αναζητήστε τον ΑΠΟΛΥΤΟ αριθμό ψήφων που έλαβε και μετά τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στην περιφέρεια Αττικής. Θα γελάσετε. Αυτό μερικοί το λένε «ανατροπή», άλλοι «επανάσταση» και ο Τσιπρανδρέας «αλλαγή»!

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ κι όποιος ψηφίσει ας το μαυρίσει.

Αφού σας θυμίσω ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ (του ΓΑΠ) έλαβε περίπου το 44% των εγκύρων ψήφων, δηλαδή το εμπιστεύτηκαν περίπου 3.000.000 (τρία εκατομμύρια) συμπολιτών μας, παίρνω στην τύχη μια πρόσφατη επίσημη δημοσκόπηση για τις ευρωεκλογές (εταιρεία Pulse, 7/5/2014): 

ΣΥΡΙΖΑ: 23% 

Ελιά/ΠΑΣΟΚ: 7,5% 

ΔΗΜΑΡ: 2,5% 

Το Ποτάμι: 7,5% 

Τι παρατηρούμε; Ότι αν η δημοσκόπηση επαληθευτεί, το σύνολο των ΠΑΣΟΚων ψηφοφόρων (άθροισμα όλων των παραπάνω δυνάμεων) υπερβαίνει το 40% (23+7.5+2,5+7,5). Αν σ’ αυτό συνυπολογιστούν όσοι σκοπεύουν να ψηφίσουν Αλαβάνο ή διαφωνήσαντες πρώην ΠΑΣΟΚους (Τζουμάκα, Κατσανέβα), αλλά και όσοι μετακινήθηκαν προς τα δεξιά (ακόμη και στη Χρυσή Αυγή), είναι βέβαιο ότι οι πρώην, νυν και αεί ΠΑΣΟΚοι είναι γύρω στο 45%. 

Είναι λογικό: 3.000.000 άνθρωποι δεν μπορεί να εξαϋλώθηκαν ξαφνικά, δεν μπορεί να απήχθησαν από εξωγήινους. Μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς δεν ήταν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς πλανήθηκαν ή πάνω στην απελπισία (ανεργία) τους λάθεψαν. Ο κύριος όγκος όμως, οι έχοντες νοοτροπία ΠΑΣΟΚ, ζει και βασιλεύει. Και αν αντιτείνετε ότι η ελαφρά Αριστερά πνέει μένεα κατά του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και οι υποστηρικτές του το καταγγέλλουν, θα σας απαντήσω μόνο τούτο: Ο κύριος Θεοδωράκης ποτέ δεν έκρυψε ότι ήταν ΠΑΣΟΚ (ακόμη και σήμερα, σε κάθε του φράση υπονοεί «εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ, αυτοί δεν είναι»), ενώ η μόνη ουσιαστική διαφορά της ελαφράς Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ ήταν ανέκαθεν ότι το τελευταίο δεν ήταν αρκετά γκέι, αρκετά εθνομηδενιστικό, αρκετά λαθρολάγνο. 

Συμπέρασμα: οι 3.000.000 ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, διασκορπισμένοι αλλά δυνατοί. Η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Υπό άλλες σημαίες αλλά δυνατή. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αν στη χώρα εισρεύσει και πάλι χρήμα (δανεικό) και επανέλθει η πλαστή ευδαιμονία, όλοι τούτοι θα σβήσουν από τη μνήμη τους τα δίσεκτα τρέχοντα χρόνια και θα ενωθούν και πάλι υπό το κοινό λάβαρο (του ΠΑΣΟΚ ή όπως στο διάβολο θα ονομάζεται). 

Ας δούμε τώρα τις προτροπές των εντίμων αριστερών, ανέντακτων ή/και περιθωριοποιημένων: 

Ο Θύμιος Παπανικολάου αναγνωρίζει την παθολογία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παρά ταύτα συνιστά να υπερψηφιστεί. Την προτροπή του την στηρίζει στο ότι θεαματική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατρέψει τις καθεστωτικές ισορροπίες και θα δώσει το έναυσμα για την ανέγερση λαϊκών κινημάτων. Ωστόσο, τον ελκυστικό θεωρητικά αυτόν συλλογισμό, τον έχω απορρίψει εδώ και ο Θύμιος έχει συμφωνήσει (αν αντιλαμβάνομαι καλώς, διότι τα κείμενά του είναι βαριά και δαπανώ ώρες για να τα κατανοήσω, με αμφίβολο αποτέλεσμα): Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μπαλαντέρ του καθεστώτος και ως τέτοιος χρησιμοποιείται απ’ αυτό τη δεδομένη στιγμή. Φρονεί ο Θύμιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ερμαφρόδιτος και ανομοιογενής και ο αναπόφευκτος εμφύλιος μεταξύ των φατριών του θα απελευθερώσει-γεννήσει αυθόρμητες λαϊκές δυνάμεις. Φαίνεται να μην γνωρίζει τον βασικό κανόνα των «Οικογενειών» (μαφιόζων): όταν υπάρχει ψητό και ο καθένας περιορίζεται στον τομέα ευθύνης του όλα είναι μέλι-γάλα. Η εξουσία είναι από μόνη της εκλεκτό ψητό. Κοντολογής ανατροπή των ισορροπιών του συστήματος με τον Μίλερ, τον Σπέκχαρντ, τον Πέρεζ, τη Ρένα του Άκη και του Μαρινάκη και τον «σερ» Μαρκεζίνη δεν μπορεί να επιτευχθεί. Το πολύ-πολύ να αποχωρήσουν μερικές συνιστώσες. Το σύστημα θα ισορροπεί και πάλι, με την παλάντζα να γέρνει ελαφρώς αριστερά, αντί για ελαφρώς δεξιά. Νομίζω ότι σκοπός μας είναι να σπάσει η παλάντζα. 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς προτείνει μαύρο στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πρόκειται για εκ θεμελίων εθνομηδενιστικό μόρφωμα και έχει την άποψη ότι πρέπει να υπερψηφιστούν οι πατριώτες των κομμάτων, ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ για όποιον επιμένει να τον ψηφίσει. Για τους πατριώτες των κομμάτων σάς έχω επανειλημμένα κουράσει εδώ. Είναι αδιανόητο να ψηφίζεις Κρανιδιώτη και να βγαίνει Τζαβέλα, να ψηφίζεις Στάθη και να βγαίνει εκλεκτός του τουρκικού Προξενείου. Ο Καραμπελιάς λ.χ προτείνει, μεταξύ άλλων, τον κύριο Πισσία των Οικολόγων (δεν τον γνωρίζω, έχει φαίνεται προσωπική άποψη την οποία σέβομαι), φοβάμαι όμως ότι ψηφίζοντας τον άνθρωπο αυτόν ενδέχεται να εκλεγεί η κυρία Στάμου με την μαντήλα ή οποιοσδήποτε άλλος αναλόγων με αυτήν φρονημάτων. Είναι τρομερή παγίδα ο σταυρός στις εκλογές. Ο υγιής ή πατριώτης υποψήφιος χρησιμοποιείται ως κράχτης, προσελκύει ψηφοφόρους που ανεβάζουν τα ποσοστά του κόμματος (οποιουδήποτε κόμματος) άρα και τον αριθμό των εκλεγομένων και τελικώς εκλέγονται οι πριμοδοτούμενοι από το κόμμα διαπλεκόμενοι και ανθέλληνες. 

Προτείνει βέβαια ο Καραμπελιάς (μεταξύ άλλων, χωρίς ανάλυση) και το κόμμα ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό). Εδώ θα συμφωνήσω (δείτε στον επίλογο). Τις θέσεις τού κόμματος αυτού θα τις βρείτε εδώ. 

Τέλος ο Τάκης Φωτόπουλος, ιθύνων νους της «Περιεκτικής Δημοκρατίας» όπως πάντα εύστοχος και ενημερωμένος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου (όπου κίνδυνος οι ψευτοαριστεροί) και απ’ όσο γνωρίζω μέχρι τώρα δεν λαμβάνει θέση υπέρ οποιουδήποτε κόμματος. 

Και τώρα στο δια ταύτα. 

Θα απέχω διότι εμμένω στις θέσεις μου (δεν μου φταίνε μόνο τα κόμματα, μου φταίνε και οι ψηφοφόροι), τις οποίες μπορείτε να χαρακτηρίσετε υπερβολικές έως και ελιτίστικες. 

Αν πρόκειται να ψηφίσετε αριστερά, κεντροαριστερά, σοσιαλισμό κτλ, προτιμήστε όσους έθεσαν εαυτούς στο περιθώριο, συγκρουόμενοι ευθέως και μόνο για ιδεολογικούς λόγους με τον Αντρέα Παπανδρέου και μάλιστα την εποχή της παντοδυναμίας του, αρνούμενοι τον εκφυλισμό τους σε καθεστωτικούς αυλοκόλακες με το αζημίωτο.

Υ.Γ Περιττό να τονίσω ότι με το ΑΣΚΕ και τους ανθρώπους του δεν έχω καμία σχέση. 

Επαναστάτες ποπολάροι (ψηφοφόροι) προσγειωθείτε.

Παρακαλώ όσους βομβαρδίζονται όλο το 24ωρο με δημοσκοπήσεις και ποσοστά, να απαντήσουν στο εξής ερώτημα: 

Ποιο από τα παρακάτω θα αλλάξει μετά τις εκλογές (τις επερχόμενες και οποιεσδήποτε μεταγενέστερες): 

Ο πλούτος των λαών βρίσκεται στα χέρια λίγων, περιούσιων και αδίστακτων ιδιωτών.

Τα χρέη των κρατών, άρα και των λαών, στους τοκογλύφους αυτούς διογκώνονται. 

Οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου γεμίζουν με αίμα. 

Ο υπερυπολογιστής της NSA φακελώνει όσους γράφουν fuck USA. 

Το κόστος διαβίωσης αυξάνεται και η πιθανότητα επιβίωσης μειώνεται. 

Φωτογραφικές διατάξεις και τροπολογίες διορίζουν τους μούλους της ελίτ ή παραγράφουν κακουργήματα. 

Οι τύποι που στην έδρα φοράνε τήβεννο και στη στοά ποδίτσα, έχουν μία και μοναδική έννοια: μήπως ρίξει πάγο στην Αράχωβα και κάψει το γκαζόν του εξοχικού. 

Ο λαουτζίκος είναι στα ράντζα και οι επώνυμοι στις σουίτες. 

Αριστεροί με χοντρά επενδυτικά χαρτοφυλάκια παραμυθιάζουν τον κοσμάκη για την ύπαρξη καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο και ο Μαζιώτης αυτή την ξεφτίλα την χαρακτηρίζει απλώς «ουτοπία». (Ναι ρε υπερπατριώτες, διαβάζω και Μαζιώτη.). 

Το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και τα πετροδόλαρα των ισλαμοφασιστών συνιστούν «επενδύσεις» αρκεί να πέφτουν μερικά ψίχουλα σε λιμασμένους ιθαγενείς. 

Οι ειδήσεις είναι γεμάτες με «συγκλονιστικές» αποκαλύψεις και «σοκαριστικές» φωτογραφίες και όλος και κάποιος καραγκιόζης «ξεσπά μπροστά στις κάμερες». 

Η αριστούχος της Νομικής ψωμολυσσάει και η αναλφάβητη καριόλα κάνει καριέρα στο μόντελινγκ ή στη δημοσιογραφία. Και ακόμα χειρότερα, η πρώτη παρακολουθεί εκστασιασμένη τη δεύτερη στο γυαλί. 

Τα κωλόπαιδα τα σπάνε στα γήπεδα και οι φόνοι στην άσφαλτο πολλαπλασιάζονται (δεν θυμάμαι αν σας το ‘πα αλλά τις προάλλες κόντεψε να με φάει μια τσοκαρόγιδα με μπε-εμ-βε που υποστήριζε ότι πετάχτηκα ξαφνικά από το στενό· το ότι εκινείτο σε πλατεία και εγώ έμπαινα στην πλατεία ... στο αιδοίο της). 

Το τρέιλερ του παλιόφουστα του ελληναρά του γείτονά μου σαπίζει εκεί στο πεζοδρόμιο, πάνω στη στροφή, από κάτω βρωμάει ο τόπος και κανείς δεν ασχολείται. 

Ο «ευπαθής» στο υπόγειο γίνεται λιώμα κάθε βράδυ με βότκα, περιμένει τη γκόμενα να γυρίσει από το κωλάδικο για να τη σπάσει στο ξύλο κι όταν διαμαρτύρομαι στην καλύτερη με λέει ρατσιστή και στη χειρότερη μου πετάει τα άδεια μπουκάλια. 

Απαντώ στο ερώτημά μου: τί-πο-τε! 

Όποιος νομίζει ότι θα κάνει επανάσταση δι αντιπροσώπου, (όπου αντιπρόσωπος βάλτε ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή) είναι θύμα. Ρομαντισμού ή προπαγάνδας. 

Η επανάσταση γίνεται στο δρόμο και περιλαμβάνει αίμα. Δικό τους και δικό μας. Όποιος λιποθυμάει ακόμα και στη σκέψη του αίματος, να μην βαυκαλίζεται με εκλογές, ψήφους και δημοσκοπήσεις. 

Άδωνις-Ευγενία και ΔΟΛ: Να ξερνάς κι από τις πλάτες.

Σύμφωνα με το «ανάλαφρο» (sic) αλλά «βαρυσήμαντο με πολλούς αποδέκτες» (προπαγανδιστικό) δημοσίευμα των ΔΟΛίων (αλλά και άλλων μέσων μαζικής παραπλάνησης), η κυρία Ευγενία Μανωλίδου, κυοφορούσα τον καρπό τού έρωτός της με τον κύριο υπουργό της Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, τηλεφώνησε στον σύζυγό της ενόσω αυτός προήδρευε του Συμβουλίου των υπουργών Υγείας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. 

«Αγάπη μου χρειάζομαι έναν γυναικολόγο» αναφώνησε η έγκυος. 

Όπως πληροφορούμαστε λοιπόν από το άρθρο, ο κύριος υπουργός, σφόδρα ανήσυχος, αφού πρώτα βεβαιώθηκε ότι δεν επρόκειτο περί προβλήματος επειγούσης φύσεως και προκειμένου να μείνει απερίσπαστος στο έργο του (της προεδρίας βεβαίως-βεβαίως) παρέπεμψε την ωραία συμβία του στο ΠΕΔΥ (ήτοι Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας) στον αρμόδιο δηλαδή μηχανισμό της Πολιτείας, δικής του (αν και οι κακές γλώσσες το αμφισβητούν) συλλήψεως και εκτελέσεως. 

Και, ω του θαύματος, άπαντα λειτούργησαν άψογα. Η κυρία Μανωλίδου εξυπηρετήθηκε άριστα, έκλεισε ραντεβού μετά από πενθήμερο με συμβεβλημένο ιατρό πλησίον της οικίας της και περιχαρής απέστειλε στον σύζυγό της γραπτό μήνυμα (sms) περί της τελειότητος του συστήματος, το οποίο ο κύριος υπουργός χρησιμοποίησε ενώπιον των ομοιοβάθμων του, ως ακαταμάχητη απόδειξη της αποτελεσματικότητος του μεταρρυθμιστικού του έργου. 

Από την ανάγνωση του άρθρου ευκόλως εννοούμε ότι: 

1) η κυρία Μανωλίδου, εξέχον μέλος της Ελληνικής ελίτ, σύζυγος υπουργού, γνωστή τηλεπερσόνα με δυσθεώρητες αμοιβές, δεν διαθέτει γυναικολόγο. Αν της συμβεί κάτι απευθύνεται έντρομη στον σύζυγό της και αναζητεί οποιονδήποτε γυναικολόγο. 

2) Παρότι έχει τον κοινό νου (ως φαίνεται τουλάχιστον) και δεν είναι πρωτάρα, έχει δηλαδή ξαναπεράσει από στάδια εγκυμοσύνης, φαίνεται να αγνοεί ποιο είναι το επείγον και ποιο το μη επείγον. Διότι αν δεν το αγνοούσε δεν θα έπρεπε να διακόψει τον σύζυγό της από τόσο σπουδαίο καθήκον. 

3) Αν της συγχωρεθεί η άγνοια (δεδομένης της κατάστασής της και του ψυχισμού της εγκύου), εφόσον από τη συνομιλία μεταξύ μιας υπερευαίσθητης εγκύου και του συζύγου της ο τελευταίος έκρινε ότι δεν συνέτρεχε λόγος ανησυχίας και απαιτείτο προγραμματισμένη (με ραντεβού) επίσκεψη στο ιατρείο μαιευτήρος, θα πρέπει να θεωρείται ότι ο κύριος Γεωργιάδης εκτός από υπουργός Υγείας είναι και ιατρός ή τέλος πάντων εμπειρότερος στα της εγκυμοσύνης από την ίδια την έγκυο. 

4) Το διάστημα των 5 (πέντε) ημερών μεταξύ της εμφάνισης του προβλήματος και της ημέρας του ραντεβού, δεν επαρκεί ώστε ο κύριος υπουργός να επιστρέψει στο σπίτι του, να συνεννοηθεί με τη σύζυγό του και να απευθυνθούν σε κάποιον πρωτοκλασάτο μαιευτήρα της πιάτσας, που θα τους δεχθεί αυθημερόν (λόγω του προφανούς ειδικού τους βάρους ως πελάτες) και τελικά θα αναλάβει και τον τοκετό. 

Και άλλα πολλά... 

Με όποιον υποστηρίξει ότι τόσο το «γεγονός», όσο και η περιγραφή του αποτελούν ευθείες προσβολές της νοημοσύνης των αναγνωστών (όσων διαθέτουν τέτοια), δεν θα διαφωνήσω. 

Σε όποιον ισχυριστεί ότι πρόκειται για καραστημένο, κακοστημένο και ευτελές προπαγανδιστικό σόου, με γλοιώδεις αποχρώσεις, συνιστώσες γελοιότητας και έντονα εμετικά στοιχεία, δεν θα αντιτάξω επιχειρήματα. 

Θα αναφωνούσα «ντροπή» («αιδώς» για τον κύριο υπουργό). Στη χώρα όμως που οι ελλείψεις στα νοσοκομεία επισκιάζονται από κιτσάτα επικοινωνιακά τρικ του κυρίου υπουργού, η ντροπή έχει χαθεί. Μαζί με χιλιάδες ζωές ασθενών και αναξιοπαθούντων. 

Κάτω τα χέρια από τον Κασιδιάρη.

Η πίεση του Εθνικισμού στους εθνομηδενιστές είναι προς όφελός μας. 

Λοιπόν, μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά αποτελεσματική πίεση στους εθνομηδενιστές ασκεί μόνο η Χρυσή Αυγή. 

Σχετικά πρόσφατα είχαμε: 

Τατσόπουλο εναντίον Πιτσιρίκου. 

Βαξεβάνη εναντίον Αλ Σάλεχ. 

Χατζηνικολάου, Αρβελέρ και Μπαμπινιώτη εναντίον Ρεπούση. 

Στ. Θεοδωράκη εναντίον Λαζόπουλου. 

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Ακούνε έθνος και παθαίνουν αναφυλαξία. Και τώρα σκοτώνονται μεταξύ τους. Γιατί νομίζετε; 

Κι ακόμη: 

Ο Άρης της Μυκόνου δηλώνει: «δεν γίνεται να νιώθουμε μετανάστες στη γειτονιά μας». 

Ο Οικουμενιστής του Φαναρίου δηλώνει: «είμαστε αρχαιότεροι σε τούτα τα χώματα». 

Ο Αναναστασιάδης δηλώνει: «πελάτης και όχι συνέταιρος η Τουρκία». 

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους και με τους παραπάνω; Το αυτό. Αλλεργία στο έθνος. 

Γιατί λοιπόν οι εθνομηδενιστές να αλληλοσπαράσσονται ή τουλάχιστον να μιζεριάζουν; Διότι νιώθουν πίεση. Αφόρητη πίεση. Από την αφυπνιζόμενη πατριωτική λαϊκή συνείδηση. 

Ποιος διεγείρει τα πατριωτικά αντανακλαστικά του λαού; Οι πατριώτες των «συνταγματικών» κομμάτων; Αστεία πράγματα. Οι πολιτικοποιημένοι αλλά ανένταχτοι πατριώτες; Αδυνατούν. Ο Εθνικισμός. Αυτός και μόνον. 

Ποιος εκπροσωπεί τον εθνικισμό, έστω και κακήν-κακώς, στη σύγχρονη Ελλάδα; Η Χρυσή Αυγή. 

Ακούστε φίλοι. Διαβάζω τους πάντες. Συνομιλώ με τους πάντες. 

Έχω την άποψη ότι, όπως ο αναρχισμός δυσφημείται από χουλιγκάνους και πρακτόρια, έτσι κι ο εθνικισμός δυσφημείται από τραμπούκους και αναλφάβητους. Είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω με τη δήλωση του κορυφαίου εν ζωή έλληνα εθνικιστή: η Χ.Α είναι για μένα «ουγκ». 

Ωστόσο, είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι εθνομηδενιστές μόνο αυτήν λογαριάζουν ή/και φοβούνται. Το αν φοβούνται ότι θα διαλύσει την ψευδεπίγραφη δημοκρατία ή θα ενσωματωθεί σ’ αυτήν και θα τους πάρει τις ψήφους, μού είναι αδιάφορο. Οι σπασμωδικές κινήσεις εναντίον της μόνο φόβο μαρτυρούν. Άγνωστης προέλευσης, αλλά φόβο. 

Δεδομένου λοιπόν ότι ο αρχηγός είναι, επί του παρόντος, αφοπλισμένος (κάτι μου λέει ότι δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη) ποιος είναι «η σημαία»; 

Ο Κασιδιάρης! 

Είναι νέος (τυχεράκια!), ατρόμητος (προσόν των γενναίων και των ακαταλόγιστων), αποφασισμένος (έτσι δείχνει). 

Από τότε που σκαμπίλισε την κακιά πεθερά που επιτέθηκε πρώτη, τη Γαρουφαλιά που τη λένε Λιάνα, που όταν δεν καπνίζει βρίζει, που όταν δεν βρίζει απειλεί και όταν δεν απειλεί ειρωνεύεται, που έχει τη σωστή άποψη για όλα και δεν αφήνει άλλον να μιλήσει, που δεν ανέχεται διακοπές αλλά όλο διακόπτει, που δεν σηκώνει τσαμπουκάδες αλλά όλο τσαμπουκαλεύεται, που αποκαθιστά τον Στάλιν αλλά κάνει και τον σταυρό της, που συναγελάζεται με τις κυράτσες των προαστίων εις το όνομα του λαού και ... και ..., ο Κασιδιάρης κερδίζει συνεχώς πόντους. Πόντους. Όλη μέρα, κάθε μέρα. 

Θα είμαι ειλικρινής: 

Ο Κασιδιάρης μού δίνει στα νεύρα. Κάτι τα μούσκουλα, κάτι τα τατού, κάτι οι γκόμενες με IQ ραδικιού, κάτι τα στρατόκαυλα σπορ, κάτι η μόστρα μαγκιάς (υπαρκτής ή όχι αδιάφορο), κάτι οι συνεχείς ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις, κάτι η ανυπαρξία πολιτικού λόγου (αν και σε πρακτικά θέματα είναι αποτελεσματικός) με έχουν πείσει ότι έχει τόση σχέση με τον εθνικισμό όσο ένας πιγκουίνος με την έρημο Σαχάρα. 

Έλα όμως που αυτόν φοβούνται οι Φαρισαίοι των ΜΜΕ! Έλα που συσπειρώνονται εναντίον του οι άθλιοι της Βουλής και της Θέμιδας! Έλα που τον κάνανε εικόνισμα οι πολιορκημένοι του Αγίου Παντελεήμονα! (Αυτό το τελευταίο είναι το σημαντικότερο όλων). 

Την ένστασή σας την ξέρω και τη συμμερίζομαι. Πιστεύετε ότι η Χ.Α είναι ένας καθεστωτικός μπαμπούλας, που για άγνωστους λόγους εστράφη εναντίον του εργοδότη του. Ένας μπράβος που σήκωσε κεφάλι και θέλει να γίνει αρχιμαφιόζος ή που παραμένει μπράβος πιστός και απλώς καμώνεται τον επαναστάτη για να χαλιναγωγήσει τον όχλο. Θεωρείτε ότι ο λαός είναι απαίδευτος και, με τον ένα ή άλλο τρόπο, έπεσε σε παγίδα. Συμφωνώ. 

Μη σας διαφεύγει όμως ο πλέον κρίσιμος παράγων: ο κίνδυνος. Ακόμη και οι σοφοί όταν κινδυνεύουν αντιδρούν περίεργα. Πόσο μάλλον οι απαίδευτοι. 

Ο λαός κινδυνεύει. Η πατρίδα κινδυνεύει. Ας αφήσουμε την πατερναλιστική στάση κατά μέρος. Αποτύχαμε οι θεωρητικοί να (εκ)παιδεύσουμε το λαό κι ας μην είναι όλο το φταίξιμο δικό μας. Είτε ο μαθητής είναι ανεπίδεκτος είτε ο δάσκαλος ανεπαρκής το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: κινδυνεύουν και οι δύο. 

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Κασιδιάρη να κάνει αυτό που νομίζει, όπως νομίζει. Η πίεση στους εθνομηδενιστές, έστω και βραχυπρόθεσμα, είναι προς όφελός μας. 

Υ.Γ 1 Προσοχή-Προσοχή. Αν πάθει τίποτε ο Κασιδιάρης, ο επόμενος στη διαδοχή είναι ... 

...η Ουρανία. Η Ουρανία Μιχαλολιάκου. Και ούτε ψύλλος στον κόρφο μας. Μιλάω σοβαρά. 

 Υ.Γ 2 Συνέπτυξα τρεις αναρτήσεις σε μία και ... αναμένω να μου σούρουν διάφορα απ’ όλες τις μεριές.