Καταλαβαίνετε τι κάνετε μωρέ; Η συνέχεια.

Λοιπόν φιλαράκια, συνεχίζω αυτό που άφησα στη μέση εδώ. 

Ξεκινάω με δύο βασικές παραδοχές. Αν δεν τις θεωρείτε σωστές, μην διαβάσετε παρακάτω. Αν δεν συμφωνείτε, σημαίνει ότι δεν έχουμε κανέναν κοινό τόπο και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. 

Παραδοχή πρώτη: η επανάσταση (η αντίσταση, η εγρήγορση κτλ) πρέπει να είναι διαρκής. Γενικά, η αφοσίωση σε υψηλά ιδανικά πρέπει να είναι ισόβια και να την διακόπτει μόνο ο φυσικός θάνατος. Δύο υψηλότατες στάσεις ζωής είναι ιδιαίτερα βαριές: η καλογερική και η επανάσταση. Το λέει κι ο λαός: «Είναι βαριά η καλογερική». Και η επανάσταση, προσθέτω εγώ. 

Παραδοχή δεύτερη: επανάσταση ερήμην του λαού δεν νοείται. Η επανάσταση γίνεται από τον λαό για τον λαό. Επανάσταση «εις το όνομα του λαού», με τον λαό (όποιος κι αν είναι αυτός) απόντα, αδιάφορο ή εχθρικό, δεν είναι επανάσταση. 

Επανάσταση λοιπόν «δι αντιπροσώπου», αλά καρτ, υπό προθεσμία ή με δόσεις, είναι ατόπημα, δεν εκφράζει τον λαό ή και στρέφεται εναντίον του. 

Πάμε παρακάτω. 

Το φτωχό μυαλό μου διακρίνει τους ανθρώπους σε φτωχούς, μεσαίους και πλούσιους. Εσείς μπορείτε να διαφωνήσετε, ή να συμφωνήσετε προσθέτοντας κι άλλες κατηγορίες, να είστε περισσότερο ακριβείς χρησιμοποιώντας επιπλέον όρους όπως ελίτ, λούμπεν κ.α., οι περισσότεροι όμως απλοί άνθρωποι διακρίνουν τις τάξεις όπως κι εγώ. 

Δεδομένων των παραδοχών και όσον αφορά στην ένοπλη δράση σας, σας λέω ευθέως: 

Για τους φτωχούς είστε ανύπαρκτοι. Τους μεσαίους τους τρομάζετε. Τους πλούσιους τους εξυπηρετείτε. 

Εξηγώ: 

Οι φτωχοί είναι πολλοί και οι χαρακτήρες τους ακόμη περισσότεροι, με βάση όμως την πολιτική τους συνείδηση είναι δύο ειδών: αυτοί που δεν έχουν, κι αυτοί που έχουν. 

Οι πρώτοι πλειοψηφούν. Εκτός της πολιτικής συνείδησης στερούνται και παιδείας, οπότε ούτε και ταξική συνείδηση έχουν. Η μόνη τους έννοια είναι πώς θα πιάσουν την καλή, πώς θα ανέβουν κατηγορία. Πώς θα γίνουν μεσαίοι και μετά πλούσιοι ή … απευθείας πλούσιοι. Ένας πολτός είναι, μια μάζα άμορφη και αποκρουστική, τμήμα του συστήματος αναπόσπαστο. Το πόσο αχρείοι είναι, αποδεικνύεται περίτρανα κάθε φορά που κάποιοι (ελάχιστοι) από δαύτους τα καταφέρνουν και γίνονται πλούσιοι (νεόπλουτοι). Κομπλεξικοί και ακαταλόγιστοι, είναι πιο επικίνδυνοι από τους αναντάμ-παπαντάμ πλούσιους. Ασφαλώς κανείς λογικός άνθρωπος δεν περιμένει συμμετοχή τους σε επανάσταση ή αντίσταση οποιασδήποτε μορφής. 

Οι δεύτεροι, οι συνειδητοποιημένοι, οι διαβασμένοι, οι υποψιασμένοι έστω, είναι λιγότεροι. Επειδή όμως έχουν παιδευτεί (έλαβαν παιδεία, έστω και στοιχειώδη) ή διαθέτουν στοιχειώδη λογική, σκέψη και κρίση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι επανάσταση δεν γίνεται με σπασμωδικές κινήσεις, ούτε από δυό-τρείς εις το όνομα των υπολοίπων (δυό-τρείς ίσως μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αλλά όχι ως ταύροι σε υαλοπωλείο). Επειδή κατανοούν ότι η καλογερική (η αντίσταση) είναι βαριά και ουδείς μπορεί να την σηκώσει μόνος του, οργανώνονται. Σε σωματεία, κινήσεις, κινήματα κτλ και (δυστυχώς;) σε κόμματα, κατά κανόνα σε όσα χρησιμοποιούν ρητορική ρήξης. Παλαιότερα σε κομμουνιστικά ή κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Εσχάτως στα ακριβώς αντίθετα. Την ώρα που σας ανέκριναν στα κρατητήρια, πάνω από 30.000 άνθρωποι μετείχαν σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής. Και ανάθεμα αν ένας ή δυό απ’ αυτούς έχουν στον ήλιο μοίρα. Ουδείς πάντως φτωχός, ακόμη και ανένταχτος, όση οργή κι αν έχει, θα συνταχθεί με «φαντομάδες» που δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια τους, που επιλέγουν στόχους με άγνωστα (αν όχι περίεργα) κριτήρια και ασκούν ανεξέλεγκτη βία δίνοντας δικαιολογία στο καθεστώς να αστυνομοκρατεί τα πάντα. Θα προτιμήσει να διαδηλώσει υπερήφανα, με το κεφάλι ψηλά και το πρόσωπο ακάλυπτο. 

Κι αν τους φτωχούς τους χάνετε, με τους μεσαίους ανοίξατε μέτωπο. 

Οι μεσαίοι είναι επίσης πολλοί. Η διάκρισή τους ανάλογα με την πολιτική τους συνείδηση και η σχετική αναλογία (πολλοί άξεστοι, λίγοι διαβασμένοι) ισχύουν απαράλλαχτες. Ετούτοι όμως, έχουν διπλό καημό: αγωνίζονται να πλουτίσουν, αλλά σε περιόδους «κρίσης» (καπιταλιστικής βεβαίως-βεβαίως) παλεύουν να μην φτωχύνουν. Βασικό κομμάτι της πυραμίδας κι αυτοί, στυλοβάτες των κομμάτων εξουσίας, έχουν ένα μοναδικό γνώρισμα: έχουν κάτι να χάσουν. Μίζεροι κατά κανόνα, μίζερο είναι κι αυτό το κάτι (δουλίτσα, σπιτάκι, αυτοκινητάκι κτλ). Είναι όμως δικό τους και δεν γουστάρουν να το χάσουν. Ούτε ν’ ακούσουν θέλουν για επαναστάσεις και συναφή. Γι αυτούς, όπως και για τους ηλίθιους, τίθεται το ερώτημα: «είναι η μιζέρια -και η ηλιθιότητα- θανάσιμα αμαρτήματα;». Η μέχρι τώρα στάση σας μαρτυρά ότι απαντάτε καταφατικά. Όπως και να ‘χει πάντως τους τρομάζετε. Υποστήριξη απ’ αυτούς δεν πρόκειται να βρείτε. Το αντίθετο μάλιστα. Όποιος φοβάται πολύ παίρνει ανάποδες βόλτες. Αν τους παρατρομάξετε θα τους στρέψετε όλους προς τον φασισμό. Γι αυτό εκείνο το συνθηματάκι με τους αστούς που θα τους φάνε τα παιδιά τους, προτείνω να το καταργήσετε. Κάθε φορά που το φωνάζετε οι ακροδεξιοί ανοίγουν σαμπάνιες. 

Επαναλαμβάνω εδώ κάτι που έγραψα παλαιότερα: επανάσταση δεν κάνουν οι βολεμένοι ούτε εκείνοι που ελπίζουν να βολευτούν. 

Ο κύριος όγκος λοιπόν του λαού, της κοινωνίας, δεν σας υποστηρίζει. Ίσως δεν σας μισεί, ίσως σας δικαιολογεί, αλλά δεν σας υποστηρίζει. Μπορείτε βέβαια να αντιτείνετε ότι δεν σας ενδιαφέρει. Μπορείτε να πείτε θαρραλέα ότι αδιαφορείτε για την κοινωνία έτσι που κατάντησε και δεν ζητάτε την υποστήριξη κανενός. Ότι κάνετε αντάρτικο και όχι επανάσταση. Ότι έχετε την συμπαράσταση των συντρόφων σας (λίγων και καλών και προσεχώς, λόγω ανέχειας, περισσότερων), ότι έχετε τα νιάτα σας, ότι έχετε την οργή σας. Ότι θα κάνετε όση περισσότερη ζημιά μπορείτε κι ας πάει στον αγύριστο ο φαύλος λαός και η μίζερη κοινωνία. 

Σεβαστή τέτοια στάση, αλλά ανακόλουθη. 

Προσδίδετε πολιτικά κίνητρα στις πράξεις σας, αναλαμβάνετε την πολιτική ευθύνη των ενεργειών σας και δηλώνετε πολιτικοί κρατούμενοι. Ομολογείτε δηλαδή ότι είστε πολιτικά όντα. Τα πολιτικά όντα είναι εξορισμού κοινωνικά όντα. Τα πολιτικά-κοινωνικά όντα δεν αδιαφορούν για την κοινωνία, ούτε πολύ περισσότερο στρέφονται εναντίον της, ακόμη κι αν αυτή είναι σαθρή, ηλίθια, πωρωμένη ή κοιμώμενη. Η άναρχη κοινωνία προϋποθέτει ύπαρξη κοινωνίας. Η λαϊκή αυτοδιάθεση προϋποθέτει ύπαρξη λαού. Ο αναρχικός αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο και όχι για καθόλου κόσμο. 

Κι αν στα παραπάνω κάπου υπάρχει λάθος (ή εσείς κάνετε λάθος ή εγώ), το επόμενο είναι αποκλειστική σας ευθύνη. 

Το μόνο που καταφέρνετε με τον ένοπλο ακτιβισμό είναι να στηρίζετε την άρχουσα τάξη. 

Ασυγχώρητο. 

Το καθεστώς που λέτε (πείτε το σύστημα, κυβέρνηση, ελίτ, πλουτοκρατία … όπως θέλετε) το δουλεύει πολύ το παραμύθι. Τα παραμύθια. Τα παραμυθάκια. 

Τα περισσότερα παραμυθάκια είναι για νανούρισμα. Για να κάνουν οι βάσεις της πυραμίδας γλυκά και ήσυχα νανάκια. Υπάρχουν όμως και τρομακτικά παραμυθάκια για άτακτα παιδάκια. Αυτά τα τελευταία περιλαμβάνουν μορφές ομιχλώδεις και φοβερές. Σκοτεινές και απειλητικές. Απόκοσμα τέρατα, αποκυήματα νοσηρής φαντασίας. Τους Μπαμπούλες. 

Αυτόν τον ρόλο αναλάβατε οικειοθελώς να παίξετε εσείς. Να δώσετε σάρκα και οστά σε ανύπαρκτες απειλές, σε φανταστικούς εχθρούς. Αν αυτό δεν είναι στήριξη των αρχόντων, τότε τι είναι; 

Συνειδητοποιείτε ότι έτσι δίνετε στο καθεστώς την αφορμή που ζητάει για να βαράει ή να πνίγει στο αίμα οποιαδήποτε διαμαρτυρία; Καταλαβαίνετε ότι όποιος κατεβάσει τον σκουριασμένο γκρα του παππού από την σοφίτα για να υπερασπιστεί το καλυβάκι του που κατάσχει ο Τραπεζίτης (είτε ως Τραπεζίτης-τραπεζίτης, είτε ως Τραπεζίτης-υπουργός) θα εξοντωθεί επιτόπου ως «τρομοκράτης», όρο που καθιέρωσε το σύστημα και εδραιώσατε εσείς; Κατανοείτε ότι το μόνο που θα πετύχετε στο τέλος είναι να έχουμε όοοολοι από έναν μπάτσο κάτω από το κρεβάτι μας; 

Ασυγχώρητο. 

Μπορείτε βέβαια να υποστηρίξετε ότι εσείς απλώς δίνετε το έναυσμα. Ανάβετε τις σπίθες για να παραδειγματιστούν κι άλλοι και ν’ ανάψουν φωτιά. Είναι λάθος. Ανάβετε σπινθήρες κατευθείαν μέσα στην δεξαμενή των καυσίμων. Μέσα εκεί έχει υποχρεωτικά βυθιστεί ο λαός. Θα γίνει έκρηξη και θα κάψετε τον λαό και μάλιστα νωρίτερα απ’ ότι σχεδιάζουν αυτοί που τον βούλιαξαν εκεί. Και μετά δεν θα μείνει κανείς για να σώσετε, κανείς για να χαρεί τον καινούριο καλύτερο κόσμο. 

Και τελειώνω με την άλλη έντεχνα καμουφλαρισμένη παγίδα που σας έχει στήσει το σύστημα: τις δηλώσεις-εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Ιδιαίτερα από κόμματα και αλήτες-ρουφιάνους (δημοσιογράφους). Ιδιαίτερα από τους «αριστερούς». 

Προσέξτε πολύ. Όλη η καθεστωτική αριστερά (γνωρίζεται εύκολα· μετέχει στις εκλογές και αρθρογραφεί σε «προχώ» έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα) είναι δηλητηριώδης γλίτσα. Είναι κεφαλαιοκρατικά σκατά πασπαλισμένα με «ριζοσπαστική» άχνη για να μην βρωμάνε και να μην αναγνωρίζονται. Αρνηθείτε τέτοια «αλληλεγγύη». 

Επιτρέποντας σε κόμματα να μιλούν για λογαριασμό σας, καταργείτε στην πράξη οποιαδήποτε έννοια αναρχισμού και αντιεξουσιαστικής θεωρίας. Αν κόμματα που ψαρεύουν ψήφους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εκπροσωπούν αναρχικούς και αντιεξουσιαστές καήκαμε. Αν είναι έτσι, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές να ιδρύσουν δικό τους κόμμα και να γυρεύουν κι αυτοί ψηφαλάκια (ή μήπως έγινε κι αυτό;). Γενικά, η έστω και παθητική αποδοχή από μέρους σας «αλληλεγγύης» ή ψευτοανθρωπιστικής συμπαράστασης από την άρχουσα τάξη (κόμματα, βουλευτές, πολιτικάντηδες, εκδοτικό και οικονομικό κατεστημένο κτλ), η κάλυψή σας από καθεστωτικούς δήθεν αριστερούς που τα κάνανε πλακάκια με τα αφεντικά (σαν τα γουρούνια στη φάρμα του Όργουελ), η συμπόρευσή σας με δήθεν αντιεξουσιαστές τους οποίους όταν συλληφθούν απελευθερώνει ο μπαμπάς-βουλευτής και το προμοτάρισμα (μέσω της παραχώρησης συνεντεύξεων) χαφιέδων δημοσιοκάφρων με προβιά αριστερού-αντιεξουσιαστή, σας εκθέτουν ανεπανόρθωτα στα μάτια όποιου έχει 5 δράμια μυαλό στο κεφάλι του. 

Αποκηρύξτε τους. Ξορκίστε τους. Κράξτε τους. Ξεφωνίστε τους. Όλους. Απαγορέψτε τους να σας πιάνουν στο στόμα τους, απαντήστε με φτύσιμο στις φιλοφρονήσεις και στα γλειψίματα. Μην δυσφημείτε την ιδεολογία του αναρχικού και την φιλοσοφία του αντιεξουσιαστή. Αλλιώς, κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε αμετάκλητα ως «Επαναστάτες Βορείων Προαστίων» ή «Επαναστάτες με την ευγενική χορηγία της Χαλυβουργικής», αν εννοείτε τι εννοώ. 

Καταλαβαίνετε τώρα το ερώτημα στον τίτλο; 

Καταλαβαίνετε τι κάνετε μωρέ;