Πολύ κλάσιμο...

Έκλασε η Έλσα, ανακουφίστηκε η Αγγέλα.

Ο Ομπάμα ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει, αλλά μόλις ο Αθανασιάδης είπε ΝΑΙ το ανέβαλε.

Ρομπόπουλος: Ναι – Ρομπάι: Ζήτω. Ρόμπες ενωμένες ποτέ νικημένες.

Όλοι πνιγήκανε, ο διακοσμητικός Παπούλης ανάσανε.

Δεν ήταν δακρυγόνα, απλώς έκλασαν οι αντιπρόεδροι.

Τα σοσιαλιστικά ΜΑΤ δεν επιτίθενται αδιακρίτως. Στο ΜΑΝΑΒΙΚΟ που την πέσανε, τα δύο Α ήταν μέσα σε κύκλο.

Η ακροδεξιά πάλι έκανε θραύση. Συνεπικουρούσε τα ΜΑΤ, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση.

Ο Καμίνης επιτέλους καταξιώνεται. Μαζεύει τα σκουπίδια που άφησαν τα αφεντικά του.

Η Διεθνής Αμνηστία διαμαρτύρεται. Με τη ρίψη τόσων χημικών στο κέντρο, οι Νιγηριανές πόρνες έχουν κεσάτια.

Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου εξυγιαίνει και το ποδόσφαιρο. Τα «στημένα» εξαφανίστηκαν από προσώπου γης (επικαιρότητας).

Μαγεία ο Χριστιανοκομμουνισμός. Και μόνο η εμφάνιση τής εκπροσώπου του, κάνει τα γιαούρτια να απογειώνονται.

Κυβέρνηση - ΜΜΕ - ΜΑΤ τους «αγανακτισμένους» τους αγαπάνε. Αρκεί να μην κρατάνε ελληνικές σημαίες και να κάθονται ήσυχοι.

Ο τυφλός μίλησε, οι κουφοί των media δεν άκουσαν.

Αυτά κατάλαβα από τον σημερινό μΜ (μετά Μεσοπρόθεσμον) συμπολιτευόμενο τύπο (έντυπο και ηλεκτρονικό). Πολύ κλάσιμο...

Εδώ γαμούν αρσενικούς κι εμείς ζητάμε νύφες.

Έλληνες πατριώτες, να το παραδεχθούμε. Τα πράγματα στο χώρο μας είναι σαν τη νύχτα στα βουνά και σαν την καλιακούδα. Μαύρα.

Δεν μας έφταναν οι τόσες διαφωνίες σε επιμέρους (και συχνά επουσιώδη) θέματα, οι πατριδοκάπηλοι, οι πατριδέμποροι και τα πρακτόρια, βρήκαμε κι άλλο μαλλί για ξάσιμο.

Ακατανόητη μού είναι η αναζωπύρωση της επί χιλιετίες υφιστάμενης έριδας μεταξύ Χριστιανών και Ελληνολατρών. Πόλεμος μαίνεται και δεν λέει να κοπάσει. Και ερωτώ: Τώρα θα τις λύσουμε αυτές τις διαφορές; Βρήκαμε την ώρα! Εδώ βαλλόμεθα πανταχόθεν, εδώ οι αντίχριστοι και οι ανθέλληνες στήσαν χορό κι εμείς το βιολί-βιολάκι. Ενώ διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο, να εξαφανιστούμε από προσώπου γης και οι Έλληνες και οι Χριστιανοί, δεν νομίζετε ότι ο εμφύλιος μπορεί να περιμένει;

Τελευταία, με αφορμή τους «αγανακτισμένους», νέος καυγάς προέκυψε. Νέα διάσπαση των πατριωτών. Σε «πλατειάκηδες» και «καναπεδάτους». Μπηχτές, ειρωνείες και ύβρεις εκατέρωθεν. Συμφωνώ ότι επανάσταση με το πληκτρολόγιο δεν γίνεται και ότι με πορδές αυγά δεν βάφονται (με λόγια και ατάκες το καθεστώς δεν πέφτει). Συμφωνώ όμως και με όποιον αδυνατεί να διαδηλώσει δίπλα σε μεταναστολάγνες κουλτουρογκόμενες με χάπενινγκς και άλλες χαριτωμενιές.

Θα μου πείτε οι μεν: «Αφού τον βλέπω τον χέστη, τον βολεμένο, τον ψευτοπατριώτη, τον προβοκάτορα, να μην του την πέσω;».

Θα με ρωτήσετε οι δε: «Αφού παθαίνω αναφυλαξία τόσο με τους απολιτίκ όσο και με τους θερμοκέφαλους, τι δουλειά έχω μαζί τους;».

Ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου:

Διαφωνείστε όλοι με όλους. Δικαίωμά σας. Είναι ανάγκη να σκοτωθείτε;

Όπου βρείτε πράκτορα-προβοκάτορα απομονώστε τον. Όπου βρείτε μαλάκα αγνοήστε τον. Ο αλληλοσπαραγμός σε τι ακριβώς βοηθάει; Είναι ξέρετε και κοσμάκης, αγνός, με πατριωτικά αντανακλαστικά, που έχει χάσει τον μπούσουλα. Επιχειρώντας να προσεγγίσει τους συν-πατριώτες του, βρίσκεται αίφνης μεταξύ διασταυρούμενων φίλιων πυρών. Και φυσικά επιστρέφει στο σπίτι του απογοητευμένος.

Προτείνω λοιπόν, να κρατήσουμε τις … ορμές μας για τους ανθέλληνες. Στο κάτω-κάτω πρέπει να τηρήσουμε την παράδοση. Τι λέει αυτή;

Ότι ο πόλεμος εναντίον του εξωτερικού εχθρού (εντός ή εκτός των τειχών) προηγείται. Ο εμφύλιος έπεται.

Γι αυτό έβαλα για τίτλο την παραπάνω λαϊκή παροιμία (ελαφρώς παραφρασμένη), η ωμότητα της οποίας ελπίζω να μας αφυπνήσει όλους. Όταν μιλάει ο λαός, σοφά και διαχρονικά, έστω και χυδαία, έχουμε υποχρέωση να τον ακούσουμε.

Ο μυστικός πράκτορας και τα δεινά τού επαγγέλματος (ανέκδοτο).

Λοιπόν πατριώτες το ξέρετε και το ξέρω. Γεμίσαμε πράκτορες. Παντού. Στην Αθήνα και στην επαρχία. Στα κόμματα και στα media. Στο συνδικαλισμό και στις «οργανώσεις».

Και φυσικά στο διαδίκτυο.

Άλλα πρακτόρια είναι φανερά. Έμμισθοι διεκπεραιωτές των υποθέσεων του καθεστώτος. Κάνουν «κρα» από μακριά.

Άλλα όμως είναι μυστικά. Και γι αυτό επικίνδυνα. Ιδιαίτερα αν τελούν «εν υπνώσει» για να χρησιμοποιηθούν σε ώρα «κρίσεως».

Σ’ αυτά τα τελευταία, τα απανταχού μυστικά πρακτόρια, και κυρίως εκείνα του διαδικτύου, αφιερώνω το παρακάτω ανέκδοτο, το οποίο άκουσα πριν πολλά χρόνια, σε βορειοευρωπαϊκή μεγαλούπολη:

Υπέρ το δέον θελκτική κυρία, επισκέπτεται τον γυναικολόγο της, για σοβαρό θέμα:
Δεν την «ικανοποιεί» ο νέος της σύντροφος. Παρά τα ψυχικά και σωματικά του προτερήματα.
Ο επιστήμων εξετάζει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, αλλά το πρόβλημα είναι μάλλον πρωτοφανές:
-Τι εννοείτε δεν σας «ικανοποιεί»; Δεν διεγείρεται; Δεν διατηρεί τη διέγερση; Ολοκληρώνει υπερβολικά γρήγορα;
-Όχι γιατρέ μου. Τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αλλά εγώ … να … δεν καταλαβαίνω τίποτε!
-Μήπως … χμ … δεν είναι ιδιαίτερα προικισμένος από τη φύση;
-Όχι γιατρέ μου. Το αντίθετο. Τα χαρίσματά του είναι σε αφθονία!
-Μήπως εσείς … είστε κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη;
-Σε καμία περίπτωση. Η ψυχική και σεξουαλική μου ζωή ήταν και είναι θαυμάσια!
Προ του δύσκολου αυτού ζητήματος ο γιατρός είναι έτοιμος να «σηκώσει τα χέρια ψηλά». Κατήφεια και περισυλλογή. Το ίδιο και η κυρία.
Ξάφνου, κατεβάζει φαεινή ιδέα:
-Τι δουλειά είπαμε ότι κάνει ο σύντροφός σας;
-Επιχειρηματίας, αλλά …
-Αλλά;
-Μπορώ να ελπίζω στην εχεμύθειά σας;
-Φυσικά. Μιλήστε ελεύθερα. Μόνο έτσι μπορούμε να βρούμε μια λύση.
-Από διάφορα περιστατικά, έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι είναι …
-Ναι;
- … πράκτορας! Μυστικός πράκτορας, χωρίς να ξέρω για ποιον δουλεύει ή τι ακριβώς κάνει…
Ο γιατρός τινάζεται. Το πρόσωπό του λάμπει. Η επιστήμη πάλι θριάμβευσε. Αναφωνεί:
-Αυτό είναι! Τώρα κυρία μου όλα εξηγούνται!
-Δηλαδή;
-Τον έχουν εκπαιδεύσει όπου κι αν μπαίνει, να μη γίνεται αντιληπτός!