Όχι άλλους συστημικούς επαναστάτες please. Αρκετά!

Το κακό με τα «επώνυμα»-διάσημα-αναγνωρίσιμα τυπάκια που τα «χώνουν» στο σύστημα που τα γέννησε και τα τρέφει (από το υστέρημα του λαού), έχει παραγίνει.

Ηθοποιάκια της συμφοράς, χαβαλετζήδες επιπέδου γυμνασιακού χιούμορ, βρωμόστομοι διασκεδαστές, τηλεπερσόνες της … βούρτσας, σκυλοπόπ αοιδοί, κίτρινοι εκδότες, δημοσιοκαφράκια της κακιάς ώρας αλλά και παλιοκαραβάνες της τέταρτης εξουσίας που δεν περνάει πια η μπογιά τους, πουροφρικιά, ενσωματωμένοι ιστολόγοι, καθηγητάδες με διατριβές στο νεποτισμό αλλά και «έγκριτοι» αναλυτές, «ριζοσπαστικοί» ρεπόρτερς, και «σοβαροί» αρθρογράφοι, έχουν ξεσκιστεί στο «χώσιμο».

Αθυρόστομοι τάχα (εκ του ασφαλούς βεβαίως-βεβαίως), «αγανακτισμένοι» (σιγά τα αίματα ρε), «μαχητικοί» (με τα καλσόν ακέραια και τις τσέπες γεμάτες), τα «χώνουν» ολημερίς κι ολονυχτίς στο σύστημα, στο καθεστώς, στον καπιταλισμό, στα λαμόγια κτλ. Στην οικογένειά τους δηλαδή. Στους πατεράδες, στις μανάδες και στ’ αδέλφια τους. Γιατί αυτό είναι: σπλάχνα από τα σπλάχνα του συστήματος.

Το μόνο «χώσιμο» που βλέπω εγώ είναι το χώσιμό τους από την κορυφή μέχρι τα νύχια στα σκατά του συστήματος. Άλλοι βουτηγμένοι στη διαπλοκή, άλλοι με τρελές κονόμες και οι περισσότεροι και τα δύο. Και μερικοί απλώς … μαλακοί.

Απ’ όλα έχει το πανέρι: Λαζόπουλους, Αναστασιάδηδες, Κανάκηδες, Ελληνοφρενείς (Καλαμούκηδες, Μπαρμπαγιάννηδες), Αρναουτόγλουδες, Σφακιανάκηδες, ΓιωργοΚουρήδες, Χίους, Χαρδαβέλλες, ΤζιμοΠανούσηδες, Πιτσιρίκους, Πιπερόπουλους, αλλά και ΚατερινοΑκριβοπουλάδες, Κουλογλάδες, Φυντανίδηδες και πάει λέγοντας.

Από πού εκπέμπουν όλοι αυτοί τις «αντισυστημικές» κορώνες τους; Πού δημοσιεύουν τα «επαναστατικά» μανιφέστα τους; Πού «πυροβολούν» την κακιά εξουσία, την κακούργα κοινωνία και το σάπιο καθεστώς; Μα φυσικά στα media του Ψυχάρη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη και των λοιπών φιλανθρώπων, πονόψυχων, αλτρουιστών, υγιών επιχειρηματιών!

Το έχω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω: Το σύστημα διαθέτει βαλβίδες ασφαλείας. Θυρίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής. Θερμοστάτες που εμποδίζουν την υπερθέρμανση και την έκρηξη (του κοσμάκη). Ο φουκαράς ο νεοέλληνας (και ο Τούρκος και ο Αμερικανός και… και…), πρέπει να βρίσκει στην οθόνη της τουβούλας, στις αράδες της φυλλάδας, στον «αέρα» του ραδιοφώνου, τον «άνθρωπό του».

Τον «δικό του» άνθρωπο. Αυτόν που θα λέει ό,τι δεν μπορεί να πει ο ίδιος. Που θα καταγγέλλει, θα φωνάζει, θα στιγματίζει, θα βρίζει. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, τους ανθρώπους γενικότερα, τους «δικούς μας ανθρώπους», τους παρέχει, με χαρακτηριστική άνεση και αφθονία, σαν να μην τρέχει τίποτα, το … ίδιο το σύστημα! «Τσιμπάει» ο φουκαράς, εκτονώνεται μέσω αυτών (των μπράβων του συστήματος), δεν σκέπτεται καν το προφανές, πώς είναι δηλαδή δυνατόν το σύστημα να επιτρέπει να του τα «χώνουν» από τα μέσα, πώς είναι δυνατόν το καθεστώς να αφήνει τα δάχτυλά του να απειλούν τα μάτια του, δεν απορεί που παρά τα τόσα «χωσίματα» το σύστημα παραμένει ακλόνητο και πάει να κάνει νάνι ανακουφισμένος. Η οργή του εξατμίστηκε. Τα «έχωσε» μέσω αντιπροσώπου. Με πληρεξούσιο που ούτε καν υπέγραψε…

Δεν υποστηρίζω ότι όλοι οι «χωσιματίες» (όπως «κινηματίες») είναι συνειδητά όργανα της εξουσίας. Αρκετοί είναι απλώς … μαλακοί. Την κοσμοθεωρία τους, την τρέλα τους, τις μηδενιστικές τους τάσεις, απλώς τις εκμεταλλεύεται το σύστημα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Κρατάνε τα μπόσικα. Υπό αυτή την έννοια αποκτά τεράστια σημασία η κυνική δήλωση του κυρίου «Αποστόλη» του Σκάαααϊ τις προάλλες: «αν νομίζετε, ότι εμείς (εννοεί την αφεντιά του, τον Καλαμούκη κτλ) νομίζουμε ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε στον κόσμο μ’ αυτήν εδώ την εκπομπή, είστε γελασμένοι».

Γι αυτό σας παρακαλώ συν-πατριώτες, συν-ιστολόγοι. Μην πέφτετε κι εσείς στην παγίδα τού «ωραία τους τα ‘χωσε ο τάδε διάσημος». Μην τους αναπαράγετε. Κι αν το κάνετε, μην τους ηρωοποιείτε. Κρατείστε επιφυλάξεις. Η επίθεση που δέχονται η πατρίδα μας, τα όσια και τα ιερά μας, δεν δικαιολογούν να αποζητούμε στηρίγματα σε τσιράκια του καθεστώτος. Είναι ξεφτίλα να γυρεύουμε να πιαστούμε από κάπου, από μια σωστή δήλωση, μια λογική κουβέντα, μια πατριωτική αποστροφή κάποιου συστημικού μαλακίου. Και μην μου πείτε «να μην τα ισοπεδώνουμε όλα». Μη με ρωτήσετε «εσύ δεν είσαι που έγραφες ότι οι σωστές κουβέντες απ’ όπου κι αν προέρχονται παραμένουν σωστές;». Εγώ και επιμένω. Όταν όμως αυτή την αρχή το σύστημα επιχειρεί να την χρησιμοποιήσει εναντίον μας, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Από πού κι ως πού λοιπόν «σωστή» η μανδάμ που πιπίλιζε συνέχεια περί ανάγκης αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου ως σύγχρονης πραγματικότητας, και το επαναλάμβανε ακόμα και χωρίς αφορμή όπως ο Βουτσάς το «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;». Από πού κι ως πού «πατριώτης» ο αβανταδόρος του «λυγίζω κουτάλια με τη σκέψη»; Από πού κι ως πού «ελληνόψυχος» ο διασκεδαστής των χαρτογιακάδων του Δ.Ν.Τ; Από πού κι ως πού «καρντάσια» οι γλείφτες της Πασοκόσκυλας με τα ωραία μάτια; Από πού κι ως πού «σοφός» ο «παίρνω σβάρνα τα blogs, εγώ κι η κόρη μου κι ο γιός μου-ωχ! ξέχασα να κάνω λέκτορα τη γάτα μου»;

Το ερώτημα «αν μπορεί να κάνει κανείς να γκρεμίσει το σύστημα από τα μέσα με φανφάρες, αστειάκια, ατάκες κτλ» το απαντώ σήμερα: Ο-Χ-Ι. Όσοι τα επιχειρούν αυτά είναι πιόνια του συστήματος εκόντες ή άκοντες.

Όσοι κηρύττουν αληθινό πόλεμο στο σύστημα, επωνύμως, επισήμως και δημοσίως, πληρώνουν ακριβά. Το τίμημα είναι περιθωριοποίηση ή θάνατος.

Οι υπόλοιποι είναι επαναστάτες της πορδής.