Στον πόλεμο αναρχικών-αντικοινωνικών υποστηρίζω τους πρώτους.

«Γιατί (να) είμαστε ανεκτικοί με τον καθένα, που με άλλοθι την εθνική ή την δήθεν πολιτική του ιδιότητα (του μετανάστη ή του ‘’αναρχικού’’) ασκεί αντικοινωνική βία…;»

Επί ένα έτος και πλέον διαβάζω και ξαναδιαβάζω και ξαναδιαβάζω μια προκήρυξη της αναρχικής ομάδας «ΕΝΟΠΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ». Γραμμένη το καλοκαίρι του 2016 προκειμένου να αναλάβουν οι συγγραφείς την ευθύνη για την εκτέλεση ενός απανθρώπου (του διαβόητου Χαμπίμπι) στα Εξάρχεια, είναι τόσο μεγάλη και τόσο πυκνή σε νοήματα, που χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια να κατανοήσω-αναλύσω τα γραφόμενα. 

Επίσης, είχα να βεβαιωθώ και ότι το κείμενο (άρα και οι συγγραφείς) ήταν αυθεντικό (-οί) και δεν συντάχθηκε από κέντρο εξουσίας ή από αντίζηλους προς τον απάνθρωπο αντικοινωνικούς. Δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος σε τέτοια πράγματα, πάντως δεν βρήκα κανέναν λόγο να το απορρίψω ως κάλπικο. 

Όπως και να ‘χει, οι συγγραφείς ενεργοποίησαν ευαίσθητες χορδές μου. Έθεσαν θέματα πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, με τέτοιον τρόπο, ώστε αντίστοιχες αναλύσεις ειδικών και «ειδικών» να μην αξίζουν τίποτε. Αισθάνομαι σεβασμό απέναντί τους, παρότι έχουν εισέλθει στο μονοπάτι που σιχαίνομαι και φοβάμαι: αυτό του αίματος (έχουν τουλάχιστον το ελαφρυντικό ότι εγκλημάτισαν για έναν καλύτερο κόσμο). Πριν εξαγριωθείτε οι νηφάλιοι, πριν εξεγερθείτε οι δημοκράτες, πριν με οικτίρετε οι νομοταγείς, σκεφθείτε: πόσα αντικοινωνικά τέρατα έχει τιμωρήσει ουσιαστικά η Ελληνική Δικαιοσύνη; Πόσους ναρκέμπορους-φονιάδες έχει εξαλείψει η Ελληνική Πολιτεία; Πόσο μαύρο χρήμα έχει δημεύσει το οικονομικό μας σύστημα; Κανένα, κανέναν και μηδέν. 

Πρέπει να το παραδεχθούμε: Αυτός που γέμισε τον απάνθρωπο με καυτό μολύβι έκανε ό,τι δεν κάνουν οι «θεσμικοί» τιμωροί γιατί δεν θέλουν, επικαλούμενοι δικαιολογίες του τύπου «αποσυμφόρηση φυλακών», «εξορθολογισμός ποινών», «η Δημοκρατία δεν εκδικείται» κτλ: απέδωσε δικαιοσύνη. Πρωτόγονη και ωμή, αλλά δικαιοσύνη. 

Ας είμαστε ειλικρινείς: οι σφαίρες που σκότωσαν τον μισάνθρωπο ήταν η τελευταία γραμμή (αυτο)άμυνας της κοινωνίας απέναντι στον τραμπούκο της γειτονιάς. 

Δεν θα αναπαράγω το μακρύ κείμενο (κουράζει τον ουδέτερο αναγνώστη, αυτόν που υποτίθεται ότι προσπαθούμε όλοι να πληροφορήσουμε-κερδίσουμε με τα κείμενά μας), ούτε θα επιχειρήσω αποσαφήνιση δύσκολων σημείων. Μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ. 

Θα επαναλάβω απλώς τις κρυστάλλινες έννοιες πίσω από τις λέξεις. Γιατί τώρα; Επειδή, απλούστατα, κείμενο με βάση ιδέες και αρχές είναι διαχρονικό. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 

1) Η τυφλή και ανεξέλεγκτη βία των αντικοινωνικών είναι εξουσία. 

2) Η βία-εξουσία τους ασκείται μέσω του φόβου. 

3) Η βία-εξουσία τους έχει την κάλυψη της επίσημης εξουσίας. 

4) Η ατιμωρησία (και ενδεχομένως ενθάρρυνση) των αντικοινωνικών τούς αποθρασύνει. 

5) Η αντοχή-υπομονή των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας έχει όρια. 

6) Η μόνη ελπίδα των υγιών είναι η άσκηση ελεγχόμενης τιμωρητικής βίας με μορφή αυτοδικίας. 

7) Η ιδεολογική καταδίκη της αντικοινωνικής βίας-εξουσίας δεν αρκεί. 

8) Οι οπλαρχηγοί και τα πρωτοπαλίκαρα των αντικοινωνικών πρέπει να αντιμετωπίζονται ως καθεστωτικοί μπράβοι.

9) Οι αντικοινωνικοί εξουσιαστές δεν είναι παρά κοινές κότες. Τρομοκρατούν γυναικόπαιδα, ηλικιωμένους και αδυνάμους. Απέναντι σε οπλισμένη πολιτοφυλακή δεν έχουν καμία τύχη. 

10) Η βία-εξουσία των αντικοινωνικών έχει ως μόνο κίνητρο το κέρδος στο πλαίσιο καπιταλιστικής ασυδοσίας. 

11) Το μαύρο χρήμα του κοινού ποινικού δικαίου είναι στυλοβάτης του τραπεζικού συστήματος ή αλλιώς το οργανωμένο έγκλημα είναι η άλλη όψη του καπιταλισμού. 

12) Τα ναρκωτικά υποδουλώνουν σώμα και πνεύμα και δεν απελευθερώνουν όπως έντεχνα πλασσάρουν διάφορα «κινήματα». 

13) Μαζί με τα ναρκωτικά διακινείται άφθονη θολοκουλτούρα και ψεύτικη επαναστατικότητα. 

14) Τα «εναλλακτικά» και «προχω» ιδεολογήματα που στο όνομα της «ελευθερίας» στρέφουν ηλιθίους στην πρέζα και τρέφουν τους ναρκεμπόρους είναι 100% καπιταλιστικά δημιουργήματα. 

15) Τα ναρκωτικά πωλούνται ως αντίδοτο στη μιζέρια από τους ίδιους κεφαλαιοκράτες που δημιουργούν τη μιζέρια. 

16) Οι περιθωριακοί και διαφορετικοί δικαιούνται σεβασμού μόνο όταν δεν στρέφονται εναντίον της κοινωνίας. 

17) Η ανεκτικότητα δεν είναι γενική και αφηρημένη έννοια, περιλαμβάνει μόνο όσους δεν βλάπτουν την κοινωνία. 

18) Εθνικές («μετανάστης») ή πολιτικές («αναρχικός») ετικέτες δεν μπορούν να παρέχουν άλλοθι σε αντικοινωνικούς τραμπούκους. 

Υ.Γ Αν εξακολουθείτε να είστε θυμωμένοι, αναζητήστε τις εξής απαντήσεις: α) πόσες φορές είχε συλληφθεί ο απάνθρωπος; β) ποιες συνέπειες είχε υποστεί από τον Νόμο; γ) πόσους αγνούς ανθρώπους θα πειράξει στο εξής;