Μα (σ)το όνομα είναι ο αλυτρωτισμός!

Τα επιχειρήματα της εγχώριας ελίτ, αυτών που «ξέρουν» (διότι ο λαός, κατ’ αυτούς, «δεν ξέρει»), είναι φαιδρά, όπως και αυτοί που τα ξεστομίζουν. Επιτρέψτε μου να τα αποδομήσω, για να μην σας βγαίνουν από πάνω οι άσχετοι, σε πιθανό διάλογο, αλλά και για να στρέψετε εναντίον της ελίτ οποιονδήποτε υγιή πιάστηκε στα δίχτυα της προπαγάνδας της. 

Επιχείρημα πρώτο: «όλοι τούς λένε Μακεδόνες», «100 χώρες τούς έχουν αναγνωρίσει» κτλ κτλ. 

Ανοησία. Κατ’ αρχάς ποιοι είναι οι «όλοι»: Οι «όλοι» είναι αυτοί που νομιμοποίησαν, δια της ενθαρρύνσεως ή της αδρανείας, την κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους ιμπεριαλιστές, τον στραγγαλισμό της Παλαιστίνης από τους Σιωνιστές και τη διάλυση κυρίαρχων κρατών στην ευρύτερη περιοχή μας. Είναι καθαρή υποκρισία, οι «όλοι», οι ισχυροί που χωρίζουν τον πλανήτη σε ζώνες «επιρροής» και οι υποτακτικοί τους, να επικαλούνται «ειρήνη και σταθερότητα» για να μας υποχρεώσουν να δεχθούμε ολίγη ή πολλή Μακεδονία στα βόρεια σύνορά μας. 

Επίσης, η αξία αυτών των δηλώσεων ως επιχειρημάτων είναι μηδαμινή. Η άποψη των πολλών δεν είναι κατ’ ανάγκην η σωστή. Πολύ περισσότερο όταν οι πολλοί είναι από διαπλεκόμενοι έως αδιάφοροι. Αφού «όλοι» τούς έχουν ΗΔΗ αναγνωρίσει ως Μακεδόνες και αφού αυτή η κατάσταση έχει παγιωθεί επί 25ετία, αφού δηλαδή «όλοι» έχουν ήδη δεχθεί το ψέμα, γιατί η εγχώρια ελίτ να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα; Αφού δίνει τόση σημασία στους «όλους» και όχι στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αφού οι «όλοι» ξέρουν και ο λαός δεν ξέρει, γιατί δεν θεωρεί δεδομένη την αναγνώριση ψεύτικων Μακεδόνων και αναλώνεται στο να κάμψει τις αντιστάσεις του λαού επισείοντας τους «όλους»; 
Η επίκληση των «όλων» είναι μέσο πίεσης, εξαναγκασμού, εκβιασμού. Δεν είναι επιχείρημα. 

Επιχείρημα δεύτερο: «είναι αστείο να τους φοβόμαστε, είναι ανίσχυροι». 

Υπεκφυγή. Κατ’ αρχάς δεν φοβόμαστε. Ο λαός μας δεν φοβάται άλλους λαούς. Η εγχώρια ελίτ είναι που φοβάται. Την υπερεθνική ελίτ. 

Ακόμη: οι υποτιθέμενοι «ανίσχυροι» είναι πολύ επικίνδυνοι, επειδή είναι θρασείς και έχουν πολύ επικίνδυνους προστάτες. Οι προστάτες τους είναι φονιάδες, κανονικοί και οικονομικοί. Νταβατζήδες και νονοί. Όταν μεγαλώσουν οι «ανίσχυροι», θα τους χρησιμοποιήσουν ως μπράβους. Ως γνωστόν ο μπράβος είναι εργαζόμενος και πρέπει να αμείβεται. Όταν ο μπράβος είναι φασίστας, η αμοιβή εκτός από οικονομική είναι και «εθνική». Όταν ο μπράβος-φασίστας δεν έχει έθνος θα πρέπει να πάρει από άλλους. Μαντέψτε ποιοι είναι οι άλλοι. 

Οι Σκοπιανοί μεσο-μακροπρόθεσμα θα εγείρουν αξιώσεις. Τελεία. Οι προστάτες τους είναι αυτοί στους οποίους χρωστάμε 320 δις. Να γιατί το επιχείρημα είναι γελοίο: ο νονός που μας στραγγαλίζει, μέσω της εγχώριας ελίτ μάς προτρέπει να μην φοβόμαστε τον εκκολαπτόμενο μπράβο. Τελεία και παύλα. 

Επιχείρημα τρίτο: «δεν είναι το όνομα το θέμα, είναι ο αλυτρωτισμός». 

Σόφισμα. Κεφαλαιώδους σημασίας η απάτη που στήνεται πάνω του. Το όνομα είναι ο αλυτρωτισμός και ο αλυτρωτισμός το όνομα. Ταυτίζονται. Θα έγραφα «στο όνομα κρύβεται ο αλυτρωτισμός», αλλά εδώ είναι φανερός, δεν κρύβεται. 

Επιχειρηματολογούν οι «γνώστες» ότι ένα όνομα (κάτι άυλο τάχα και αφηρημένο) δεν μπορεί να έχει σημασία. Όπως κι αν λέγονται οι γείτονες πρέπει να εστιάσουμε σε πρακτικά-πραγματικά-ρεαλιστικά θέματα: να ζητήσουμε να αποκηρύξουν την αλυτρωτική ρητορική, να αλλάξουν το Σύνταγμά τους, να απαλείψουν τα προκλητικά σύμβολα κτλ. 

Να έχουμε δηλαδή εγγυήσεις, ρητές και γραπτές για το ότι δεν έχουν βλέψεις. 
Ζητούν, συνεπώς, να παραχωρήσουμε ιδιοκτησία μας έναντι υποσχέσεων. Τμήμα υπαρκτής Ιστορίας μας έναντι κενών λόγων και αναξιόπιστων υπογραφών σε μια «συμφωνία». 

Και ποια, παρακαλώ, συμφωνία μπορεί να εγγυηθεί ότι ένας φασίστας θα καθίσει φρόνιμος; Μα … καμία! Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε εις τας αιωνίους μονάς, σε κάποιον σύμμαχο ονόματι Τσάμπερλεν, που ως πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας περιέφερε περιχαρής την υπογεγραμμένη από τον Χίτλερ συμφωνία «εντίμου ειρήνης» λίγο πριν ο Αδόλφος καταπιεί την Ευρώπη. 

Και ποιες, παρακαλώ, εγγυήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν ότι ο ιμπεριαλιστής δεν θα εισβάλλει; Μα … δεν υπάρχουν! Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε και πάλι εις τας αιωνίους μονάς, σε κάποιον άλλον σύμμαχο ονόματι Ετσεβίτ (σοσιαλιστικών αρχών άτομο), ο οποίος ως πρωθυπουργός μιας εγγυήτριας δύναμης (η άλλη εγγυήτρια δύναμη ήταν η χώρα τού προηγουμένου συμμάχου), μας κληροδότησε μερικές χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους, μια διαιρεμένη πρωτεύουσα και ένα ψευδοκράτος. 

Ας γίνει σαφές: ο αλυτρωτισμός είναι ενσωματωμένος στον σφετερισμό. Είναι στο όνομα. Το όνομα δεν είναι κάτι απλό, δεν είναι απλώς γραφειοκρατικό-διεκπεραιωτικό εργαλείο. Είναι ο πρώτος και κύριος καθοριστής της ταυτότητας. Αυτό διατυμπανίζουν και οι Σκοπιανοί με κάθε ευκαιρία (μόνο που η δική τους η ταυτότητα είναι πλαστή και μάλιστα κακέκτυπη). Το όνομα έχει πίσω του βιογραφικό, έχει ατομικό και οικογενειακό ιστορικό. Συνδέει το υποκείμενο με το παρελθόν, με δεσμούς αίματος, με καταγωγή, με παράδοση. Με προγόνους, ιστορία και πολιτισμό. Το όνομα που κατοχυρώθηκε με ιστορία αιώνων δεν ανταλλάσσεται με αέρα. 

Για να γίνει αντιληπτό και από τον πιο αδαή το απαράδεκτο του τρίτου επιχειρήματος, αντιστρέψτε τους «όρους» που υποτίθεται ότι η ελίτ μας διαπραγματεύεται με τους Σκοπιανούς. Θεωρήστε ότι απαιτούμε μόνο την αλλαγή του ονόματος (καθόλου Μακεδονία) και τίποτε άλλο. 

Ας μην λέγονται Μακεδόνες κι ας ονομάζουν τους δρόμους και τις πλατείες τους με Μακεδονικά ονόματα. Ας μην λέγονται Μακεδόνες κι ας σκούζουν σε όλα τα διεθνή φόρα ότι είναι απόγονοι του Αλέξανδρου. Ας μην λέγονται Μακεδόνες κι ας προβλέπει το Σύνταγμά τους την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης! Θα έχει κανείς μας αντίρρηση; Φυσικά όχι! Διότι έχουμε πλέον συνηθίσει. 

Έχουμε χορτάσει από «φίλους», «γείτονες» και «συμμάχους» που στο όνομα της σταθερότητας γυρεύουν Τσαμουριές καταπιέζοντας Ηπειρώτες. Έχουμε μπαϊλντίσει από «φίλους», «γείτονες» και «συμμάχους» που στο όνομα της φιλίας ξεριζώνουν μειονότητες, χαρακτηρίζουν casus belli νόμιμα δικαιώματά μας και γκριζάρουν νησιά. Έχουμε μπουχτίσει από «φίλους», «εταίρους» και «συμμάχους» που στο όνομα της ειρήνης μάς αφήνουν έρμαιο στις επιδιώξεις κάθε ιμπεριαλιστή. 

Στο όνομα λοιπόν, δικαίως κολλάμε. Το όνομα δεν το παραχωρούμε. Το όνομα το υπερασπιζόμαστε. ΑΥΤΟ είναι η ουσία τού αλυτρωτισμού. 

Δεν έχει η εγχώρια ελίτ επιχειρήματα. Έχει μόνο δικαιολογίες. Εκείνες του κομπλεξικού, του χέστη και του δωσίλογου.