Του γιατρού Θανάση Παπαγεωργίου
Αυτό που γίνεται πλέον εύκολα αντιληπτό είναι ότι όσο εξελίσσεται η πανδημία, και μάλιστα σαφώς προς το χειρότερο, η ανάγκη λήψης μέτρων για την αντιμετώπισή της, προβάλλει ως άμεση και επιτακτική.
Ωστόσο είναι εντυπωσιακό, το ότι η έννοια των μέτρων περιορίζεται μόνο στα «περιοριστικά», ενώ ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός που θα προσδιόριζε το διαχωρισμό και τη διαφοροποίησή τους, όπως «προληπτικά», «αποτρεπτικά» κλπ, απουσιάζει παντελώς από το καθημερινό λεξιλόγιο.
Είναι λοιπόν φανερό ότι όταν οι αρμόδιοι, ανακοινώνουν μέτρα, στην ουσία απειλούν με μέτρα. Όταν οι δημοσιογράφοι ερωτούν: «τι μέτρα σκοπεύετε να πάρετε;», δεν εννοούν τίποτε άλλο εκτός από τα «περιοριστικά».
Με τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί σήμερα η κατάσταση, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι όταν η κοινή γνώμη αναμένει μέτρα, στην ουσία τα αντιλαμβάνεται σαν κάποια απειλή ή σαν την επιβολή μιας τιμωρίας, που καλείται η ίδια και μόνο η ίδια να την υποστεί.
Προς το παρόν όμως, η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα αντιφατικό φαινόμενο και σ’ ένα οξύμωρο συνειρμικό σχήμα:
όπου ο κίνδυνος από την πανδημία συνδυάζεται πλέον με την απειλή των μέτρων για την αντιμετώπισή της, τα οποία «συνιστούν» οι «ειδικοί» για το καλό της και τα οποία καλείται να τα εφαρμόσει αποκλειστικά αυτή και μόνον.
Προς στιγμήν γίνεται αισθητό, έως και ενοχλητικό, μόνον το leitmotif των συνεχών επικλήσεων και αναφορών στην «ατομική ευθύνη», χωρίς να αναφέρεται ούτε καν ενδεικτικά η συλλογική και ιδιαίτερα η «κρατική ευθύνη». Δυστυχώς αυτή είναι μόνο η αρχή. Όπως φαίνεται θα αργήσουμε να αντιληφθούμε την προηγούμενη αντίφαση, με την οποία ζούμε ήδη και λειτουργούμε, εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά τότε, μάλλον θα είναι πλέον αργά.
Οι «υπεύθυνοι» που έχουν «αναλάβει» το έργο της προστασίας της υγείας του πληθυσμού της χώρας μας, στην επιλογή τους και στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την πανδημία αποκλειστικά και μόνον σε επικοινωνιακό επίπεδο, κατάφεραν με την αμέριστη συμπαράσταση και την ενεργητική συμμετοχή πολλών ΜΜΕ, να εξαφανίσουν από κάθε σχεδιασμό, κάθε δράση, όπως και από το δημόσιο διάλογο, την έννοια και το περιεχόμενο των «προστατευτικών» μέτρων.
Δεν είναι τυχαίο, πως διάφοροι δημοσιογράφοι κατέληξαν σήμερα να ρωτούν μονότονα:
- Σκοπεύετε να πάρετε κι άλλα μέτρα και ποια;
- Θα γίνει ή δεν θα γίνει lockdown;
Κανείς βέβαια δεν ρωτάει, ούτε κι αναρωτιέται το πιο σημαντικό και το πιο λογικό: Ποια ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ μέτρα πρέπει θα έπρεπε να είχαμε πάρει ή θα πρέπει να πάρουμε για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση;
ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΑ «ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ» ΜΕΤΡΑ, ΠΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!!!
Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε από τους «υπεύθυνους», για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα είναι σαφής:
1ον Στερούμε τη Δημόσια Υγεία από το βασικό περιεχόμενό της, δηλαδή την προνοητικότητα, την πρόβλεψη, την πρόληψη και ό,τι άλλο έχει σχέση με την έννοια της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
2ον Στην πράξη την καταργούμε και στην ουσία την αναιρούμε
3ον Με τον τρόπο αυτό η κρατική – συλλογική ευθύνη, αναιρείται κι αυτή με τη σειρά της, με σκοπό να εξαφανιστεί εντελώς από το προσκήνιο, από την πράξη, τη συνείδηση, ακόμη κι από το λεξιλόγιο
4ον Επικεντρώνουμε πλέον στην ατομική ευθύνη, καθιστώντας τον πολίτη, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ υπεύθυνο, ένοχο κλπ, για το έλλειμμα ενεργειών του κράτους
5ον Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, την ίδια στιγμή που θριαμβολογούμε εκθειάζοντας τις «επιδόσεις» μας και δημιουργούμε αίσθημα επανάπαυσης, θυμίζουμε πάντοτε την παρουσία του ιού ανάμεσά μας.
Άλλοτε πάλι, δαιμονοποιούμε την κατάσταση, εξισωνόμαστε – ανάλογα με το πότε και πώς μας συμφέρει – με τον υπόλοιπο κόσμο, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι πρόκειται για μια συμφορά παγκόσμιας εμβέλειας, που «αν και τα πήγαμε στην αρχή αρκετά καλά», τελικά δεν καταφέρνουμε να την αποφύγουμε. Κι αν αυτό συμβεί, θα φταίνε κατ’ αρχήν οι πολίτες που χαλαρώσανε.
Εξάλλου, αν μη τι άλλο, αυτό θα οφείλεται στο ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατον, κι ότι σε τελική ανάλυση δεν είμαστε οι μόνοι που δεν γλυτώσαμε από αυτή τη μάστιγα!
6ον Μετά από τη συγκρότηση της θεωρητικής βάσης του επικοινωνιακού μοντέλου, στο οποίο έχει επιστρατευθεί κάθε διαθέσιμο μέσο και μια πανστρατιά εκπροσώπων των ΜΜΕ, ολοκληρώνεται το πλαίσιο της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην οποία θα μεταφερθεί το πεδίο της σύγκρουσης με τον ΑΟΡΑΤΟ ΕΧΘΡΟ, δηλαδή τον ιό και την πανδημία
7ον Φροντίζουμε να δημιουργήσουμε έναν εύκολο και ελεγχόμενο αντίπαλο, που ταυτόχρονα να μην αποτελεί σοβαρό κίνδυνο, στην εφαρμογή του σχεδιασμού. Ίσα, ίσα να μπορεί να τον διευκολύνει. Με τα «διπλά μηνύματα», βασισμένα στη θεωρία του «διπλού δεσμού», που γίνονται αντιληπτά, μόνον ως αντιφάσεις, χωρίς να αποκαλύπτουν το πραγματικό βλαπτικό τους μέγεθος, εξασφαλίζουμε «διπλή επιτυχία».
Ενισχύουμε τους συνωμοσιολόγους, αρνητές και κάθε λογής αμφισβητίες, εξασφαλίζοντάς σε αυτούς τη βασική τους επιχειρηματολογία, χάρις τα «δήθεν» κενά και τις αντιφάσεις μας, προκαλώντας και γενικεύοντας το κύμα αμφισβήτησης. Ταυτόχρονα μεταφέρουμε στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας την «δήθεν επιστημονική αβεβαιότητα», από τους ίδιους τους «έγκριτους επιστήμονες».
Ο συνδυασμός των δυο αυτών επικοινωνιακών ενεργειών, δημιουργεί σύγχυση και αμφισβήτηση. Αργά ή γρήγορα – όπως άλλωστε έγινε – το μέτωπο της αμφισβήτησης θα γίνει κοινό, οπότε εύκολα, η οποιαδήποτε αντίθετη άποψη και κριτική, θα μπορεί να χαρακτηρίζεται συλλήβδην, ως συνωμοσιολογία, ως ανυπόστατη, ως αντιεπιστημονική κλπ. και θα είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη, από το φιλικά προσκείμενο μιντιακό σύστημα.
Το πεδίο της σύγκρουσης έχει πλέον εντέχνως μεταφερθεί σε μια εικονική πραγματικότητα και κατ’ επέκταση στο φαντασιακό. Όταν και εφόσον χρειαστεί, η ίδια η τραγική πραγματικότητα, θα το διαψεύδει. Επομένως ο «αντίπαλος» εξουδετερώνεται από την ίδια τη πραγματικότητα, που εκείνος αρνείται. Επιπλέον η αντιπαράθεση μεταφέρεται ανάμεσα στους αρνητές και στους μη αρνητές του ιού και της πραγματικότητας. Ο διχασμός της κοινωνίας έχει επιτευχθεί.
Τυχόν διαφοροποιήσεις θα είναι υποχρεωμένες να ενταχθούν σε μια από τις δυο αυτές κατηγορίες. Η αναπόφευκτη σύγκρουση, ακόμη και σε πραγματικό επίπεδο, δεν θα αφορά την πολιτεία, η οποία έκανε και κάνει το παν για να ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ και να την υγεία του πληθυσμού (sic !!). Αυτή εφαρμόζοντας πιστά την τρίτη αρχή των μέτρων: ΘΑ ΝΙΠΤΕΙ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΤΗΣ!
8ον Με το πρόσχημα της προσπάθειας να μην δημιουργείται πανικός, αποφεύγεται συστηματικά η δημοσιοποίηση στοιχείων και δεδομένων, με εξαίρεση αυτά, που ως ελλειπή, ανεπαρκή, επουσιώδη, αποσπασματικά και αδύνατον να ελεγχθούν, δεν προσφέρονται για σοβαρή επεξεργασία και συνεπώς για την εκτίμηση της πραγματικής κατάστασης, την οποίαν άλλωστε ούτε η ίδια η πολιτεία είναι σε θέση να κάνει.
Η αρχή της διαφάνειας και της ουσιαστικής ενημέρωσης πρέπει να αποκλείεται από τη στρατηγική, όπως και η συμμετοχή των πολιτών, των εκπροσώπων και φορέων τους στη λήψη των αποφάσεων. Οι διαδικασίες αυτές ανήκουν αποκλειστικά στους «ειδικούς», που εισηγούνται, στην κυβερνηση, που παίρνει τις – πάντοτε – σωστές αποφάσεις, για τα κατάλληλα μέτρα και στο μιντιακό σύστημα, που έχει την αποκλειστικότητα της μεταφοράς τους και γενικά της «ενημέρωσης».
Όλοι οι υπόλοιποι ως μη «ειδικοί», δεν μπορούν να έχουν άποψη και φυσικά ούτε λόγο. Με άλλα λόγια δεν τους πέφτει λόγος. Η «συμμετοχή» τους θα «περιορίζεται», στην ΕΥΛΑΒΙΚΗ εφαρμογή των «περιοριστικών μέτρων»
9ον Η στρατηγική θα βασίζεται στο δόγμα : «ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ», αντί για τη λογική: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ». Κάτι τέτοιο χρειάζεται δεδομένα και στοιχεία, που δεν έχουμε, δεν ξέρουμε πως να τα βρούμε, και ούτε θέλουμε να ξέρουμε, γιατί αυτά αποδομούν την ΕΙΚΟΝΑ, που έχουμε κατασκευάσει. Εξάλλου δημιουργούν ευθύνες και υποχρεώσεις
10ον Καιρός λοιπόν πλέον να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, με την οποία ΕΜΕΙΣ (οι υπεύθυνοι) θα ασχολούμαστε όλο και λιγότερο, αφού προηγουμένως φροντίσαμε επιμελώς να αδρανοποιήσουμε τη Δημόσια Υγεία. Τα πάντα εναποτίθενται πλέον, στη διάθεση, στη φροντίδα των πολιτών και μάλιστα του καθενός από αυτούς ξεχωριστά. Είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΥΘΥΝΗ!
11ον Από τη στιγμή που αφαιρέσαμε από το οπλοστάσιό μας, όλον τον απαραίτητο και χρήσιμο εξοπλισμό που είχαμε στη διάθεσή μας για την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ, αρχίζουμε να εξαντλούμε, ένα, ένα τα μέτρα της ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ. Αυτά δεν είναι άλλα από τα «ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ», για την «ΕΥΛΑΒΙΚΗ» ΕΦΑΡΜΟΓΗ των οποίων, ως κλασσικό ποίμνιο ΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΗ» ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου