Άει στο διάολο!

«Ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους»

Γ. Βότσης

Φίλη. Φίλτατη. Καιρό είχα να ακούσω νέα της. Περίμενα τηλεφώνημα, αν και αργότερα. Κοντά στις δημοτικές εκλογές. Είναι βλέπετε οπαδός (και όχι μόνο) του δημάρχου.

Ευγενέστατη και γλυκύτατη όπως πάντα. Είχε όρεξη για κουβέντα.

Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν, άρχισα να ακούω πράγματα που δεν μου άρεσαν. Καθόλου. Κάτι ξύλινα λόγια με άχρωμη φωνή (αν δεν την ήξερα θα ορκιζόμουν ότι τα διάβαζε), κάτι πολιτικάντικες μπαρούφες, κάτι ψευτοπροοδευτικά, κάτι ψευτοσυνδικαλιστικά. Εξεπλάγην δυσάρεστα. Τα λεγόμενα δεν ταίριαζαν με το υψηλότατο επίπεδό της.

Είχα δύο επιλογές. Ή να ακολουθήσω το ρυθμό τής συζήτησης ή να εκνευριστώ και να ζητήσω εξηγήσεις. Προτίμησα έναν συνδυασμό αυτών. Ακούστε λοιπόν τι «ψάρεψα».

Ο νυν και (αυτοανακηρυχθείς και πάλιν) υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, έχει επιδοθεί στο προσφιλές αυτή την εποχή άθλημα όλων των υποψηφίων (πλην της άγρας ψηφοφόρων). Την αναζήτηση προσώπων για συμπλήρωση των ψηφοδελτίων. Λέω συμπλήρωση, διότι όπως γνωρίζετε πολύ καλά, ορισμένες θέσεις είναι «ρεζερβέ». Από τους κολλητούς τού δημάρχου, τους κολλητούς άλλων που έχουν εξυπηρετήσει ή θα εξυπηρετήσουν το δήμαρχο και … γενικά κολλητούς, κομματόσκυλους, παρατρεχάμενους κτλ. Το κύριο μέλημά του σ’ αυτό τον αγώνα είναι … οι μετανάστες.

Μάλιστα.

Ο κύριος νυν (και αεί;) δήμαρχος καταβάλει λυσσώδεις προσπάθειες για την ένταξη στα ψηφοδέλτιά του «ενσωματωμένων» και «πετυχημένων» μεταναστών, που θα λειτουργήσουν ως «κράχτες». Για την ψήφο άλλων μεταναστών και «προοδευτικών» νεοελλήνων. Ψηφαλάκια να ΄ναι κι ας είν’ κι εποίκων …

Δεν εκπλαγήκατε ε; Όλα τα παγκοσμιοποιημένα νεοταξίτικα φυντάνια την ίδια συμπεριφορά έχουν. Όλα θηλάζουν τους εποίκους. Για αυτό είναι κατασκευασμένα. Για αυτό είναι προγραμματισμένα. Το ξέρατε και το ήξερα.

Δεν είναι αυτός ο λόγος της ανάρτησης. Είναι το τι ακολούθησε.

Όταν άρχισα να «αγριεύω» ξύνοντας πληγές (τη ρώτησα π.χ αν η εκλογή νεοϊθαγενών θα εξαφανίσει την εγκληματικότητα ή έστω την μπόχα ούρων και κοπράνων από το κέντρο της Αθήνας) έδειξε να ενοχλείται και … έβγαλε τον άσσο από το μανίκι. Μου είπε ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορεί να μην έχουν καταλήξει στο ποιος θα διεκδικήσει το δήμο (άρα οι δεξιούληδες είναι πολύυυυ μπροστά), αλλά οι μετανάστες υποψήφιοι έχουν ήδη βρεθεί και έχουν ήδη καπαρώσει τις θέσεις (άρα ο Κακλαμάνης που ακόμα ψάχνει είναι ... πατριώτης)! Όποιος κι αν είναι δηλαδή ο "σοσιαλιστής" υποψήφιος δήμαρχος, αυτούς θα έχει στο ψηφοδέλτιο θέλει δεν θέλει!

Έχετε ακούσει για το «κατώφλι»;

Αν όχι θα σας πω εγώ. Για όλα τα πράγματα, κυρίως δε για τα ενοχλητικά, επώδυνα, αφόρητα κτλ υπάρχει ένα όριο. Ένα «κατώφλι» που αν το διαβείς, δεν υπάρχει γυρισμός. Αφήνεις πίσω σου υπομονή, ανοχή, συγκαταβατικότητα, ευγένεια και βυθίζεσαι στην οργή, τη μανία, την αηδία. Το κατώφλι αυτό δεν είναι το ίδιο για όλους και μπορεί να διαφέρει και στον ίδιο άνθρωπο, ανάλογα με τις συνθήκες.

Το διάβηκα.

Ήταν οι ανοησίες που άκουσα από μια αξιολογότατη κατά τα άλλα κυρία; Ήταν η εμετική προπαγάνδα που ξεστόμιζε μια αποδεδειγμένα δημοκράτισσα και πατριώτισσα; Ήταν η επίκληση ενός χειρότερου αντιπάλου για να δικαιολογηθεί η ασημαντότητα και ο ραγιαδισμός του δημάρχου και των κομμάτων που τον στηρίζουν;

Ίσως όλα μαζί. Πάντως την έστειλα στο διάολο. Τη διέκοψα βίαια και ξεφώνισα «άει στο διάολο».

Ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, σε παλαιότερο άρθρο του όπου τα έψελνε στον «ΤαρζανοΜάκη», περιέγραφε ότι τα είχε χαλάσει με κάποιον πολύ φίλο του, εξαιτίας αυτού του «ασύδοτου ασίκη» και κατέληγε ότι «είναι ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους». Είχε απόλυτο δίκιο. Κι ακόμα χειρότερα είναι να τους στέλνεις στο διάολο. Στενοχωρήθηκα όσο δεν παίρνει.

Δεν μετανιώνω όμως. Η παρούσα προσωπική ιστοριούλα και η στάση μου σ’ αυτήν, παρακαλώ να θεωρηθεί και ως μια απάντηση στους διάφορους Μαυρουδήδες που θυσιάζουν (ή καμώνονται πως το κάνουν) τις συντάξεις των γονέων τους «υπέρ Πατρίδος».

Άλλοι, Μαυρουδήδες μου, σκοτώνονται ή σακατεύονται στη μάχη. Εγώ, προς το παρόν (ελλείψει μάχης), «ακρωτηριάζομαι» θυσιάζοντας φίλους. Τους στέλνω στο διάολο. Έστω κι αν μείνω εντελώς χωρίς άκρα. Ολομόναχος.

Υ.Γ Δεν περιμένατε βέβαια να γράψω για τον Ερντογάν. Έγραψα πέρυσι, ΕΔΩ. Μόνο που τώρα είναι ακόμα χειρότερα. Ούτε στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν καταδέχεται πια να καταθέσει στεφάνι...