Εξαρτημένο νεαρό άτομο, έχει μείνει στεγνό. Από λεφτά και, κατά συνέπεια, από ουσίες. Μεγάλο ζόρι τα στερητικά. Χρήμα πουθενά, ο χρόνος πιέζει, παρότι είναι «ψυχούλα» δεν βρίσκει άλλη λύση. Μέσα στην ταραχή (της στέρησης και των χιλιάδων άλλων προβλημάτων που τον οδήγησαν στις ουσίες) ορμάει στον πρώτο «στόχο». Σε μαγαζί που υπολογίζει ότι θα έχει μετρητά ή εμπόρευμα αξίας.
Ατζαμής και σε πλήρη σύγχυση, τα θαλασσώνει. Η ληστεία εξελίσσεται σε φιάσκο. Αντί να κλέψει, τρώει ξύλο. Η γειτονιά τής υποβαθμισμένης συνοικίας, σύσσωμη εναντίον του. Όσοι βιώνουν εγκατάλειψη, βία και απειλή, ορμάνε να τον λιντσάρουν. Το θύμα γίνεται μεμιάς ο «κακός» για τα άλλα θύματα. Όσοι ζουν ανάμεσα στη βρωμιά, στην πορνεία, στα ναρκωτικά, στην εγκληματικότητα, λυσσάνε να αποδώσουν δικαιοσύνη. Επί τόπου. Σε κάποιον απ’ αυτούς. Οι δυστυχείς εναντίον τού δυστυχούς. Αυτοακρωτηριασμός στο πλαίσιο αυτοδικίας.
Στα στερητικά προστίθεται πόνος και αγωνία. Του εγκλωβισμένου. Του μελλοθάνατου. Ο άνθρωπος είναι τώρα πια «άλλος άνθρωπος», ανεξέλεγκτος. Και το ξύλο ξύλο.
Μετά αριβάρει η αστυνομία. Ολόκληρη διμοιρία για να τον «κάνει καλά». Ο δυστυχής. Εκεί που ήταν στερημένος, τώρα είναι στερημένος, ληστής, δαρμένος και συλληφθείς. Και το ξύλο ξύλο.
Δεν γνωρίζω κανέναν που θα επιβίωνε από τέτοια κόλαση.
Τραγωδία μέχρις εδώ, τραγωδία και παρακάτω.
Παίρνουν αμπάριζα οι προχω και βγαίνουν να πάρουν ρεβάνς από την «κοινωνία», για μια «καλύτερη κοινωνία». Κάνουν αντεπίθεση οι πατριω να σώσουν την «κοινωνία» κι αυτοί για μια «καλύτερη κοινωνία». Μέλη της ίδιας κοινωνίας όλοι, δεν διστάζουν να αλληλοσκοτωθούν πάνω από το πτώμα τού νέου για τις ιδεολογικές τους διαφορές, ενόσω οι έμποροι ουσιών σκοτώνουν την κοινωνία. Αλληλοεξόντωση των αυτόκλητων σωτήρων τής κοινωνίας ενώ ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος της.
Μετά αναλαμβάνουν οι συνήθεις κανίβαλοι (αστυνομία, ιατροδικαστές, δημοσιογράφοι, δικαστές και φιλοθεάμον κοινό). Πεθαίνει ο χρήστης και όλοι διερωτώνται από τι πέθανε. Αναμένουν εναγωνίως οι ηλίθιοι της μιας πλευράς τα αποτελέσματα της τοξικολογικής εξέτασης. Ευελπιστούν ότι ο νεκρός θα είναι τίγκα στις ουσίες ώστε να αναφωνήσουν «είδατε; Γι’ αυτό πέθανε!». Αρνητική η τοξικολογική, αναθαρρούν οι ηλίθιοι της άλλης πλευράς : «είδατε; Ήτανε καθαρός. Από το ξύλο πέθανε!». Για το ότι οι τοξικολογικές είναι εξετάσεις και εξετάσεις με ακρίβεια 100% δεν υφίστανται, κανείς δεν έχει ακούσει. Για σύνδρομο στέρησης, εφιαλτική επιπλοκή της χρήσης, που υποχρεώνει ακόμα και το αρνί να γίνει λύκος, κανείς δεν μιλά. Με το σύνδρομο στέρησης που (ω! ναι!) μπορεί να είναι θανατηφόρο, και οι τοξικολογικές να μη δείχνουν τίποτε, κανείς δεν ασχολείται. Το σύνδρομο στέρησης που απαιτεί χείρα βοηθείας και όχι χείρα τιμωρού, δεν απασχολεί την ηλιθιότητα, άρα ούτε και τη δημοσιότητα.
Από κοντά και οι «ειδικοί» που αποφαίνονται ότι ο θάνατος «προήλθε συνεπεία ισχαιμικών αλλοιώσεων» και άλλα τέτοια. Όποιον γιατρό κι αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι τους ανθρώπους σκοτώνει η καραμπινάτη ισχαιμική πάθηση που λέγεται έμφραγμα. Οι «ισχαιμικές αλλοιώσεις» γενικώς και αορίστως είναι μια πρώτης τάξεως δικαιολογία, ώστε κάποιος που δεν κατάφερε να βρει την πραγματική αιτία θανάτου (πράγμα καθόλου σπάνιο) να αποφύγει να βρεθεί στη δύσκολη θέση και να πει «δεν ξέρω» (πράγμα που θα ήταν λογικό). Ειδικά οι «ισχαιμικές αλλοιώσεις» (φλου) «επί εδάφους πολλαπλών τραυμάτων» (καρα-φλου) είναι ένας πρώτης τάξεως φερετζές για να κρυφτεί πίσω του η ουσία (οι ουσίες).
Αθώωση ουσιών και εμπόρων. Ο ορισμός της ηλιθιότητας.
Υ.Γ Μην προσπαθήσετε να συνδέσετε το κείμενο με πρόσωπα και γεγονότα της επικαιρότητας. Είναι (ολόκληρο) προϊόν φαντασίας. Η φαντασία είναι διαχρονική. Όπως και η ηλιθιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου