Φανταστείτε ότι βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα. Ο καλός και δίκαιος βασιλιάς εκδίδει νόμο: «όλοι όσοι κρίνονται ένοχοι κλοπής από κατάστημα, θα τιμωρούνται με ακρωτηριασμό τού αριστερού χεριού». Χαλασμός στο βασίλειο, διαμαρτυρίες, απειλείται επανάσταση: «Ο νόμος είναι άδικος!». Ο βασιλιάς απτόητος: «δεν κάνω διακρίσεις, όταν λέω όλοι εννοώ όλοι. Πού την είδατε την αδικία;»!!
Συμπέρασμα: το να μην εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Κάτι άλλο είναι.
Φανταστείτε ότι ο βασιλιάς (απο)τρελαίνεται. Νέος νόμος: «όλοι όσοι κρίνονται αθώοι για κλοπή από κατάστημα, θα τιμωρούνται με ακρωτηριασμό τού αριστερού χεριού». Νέος χαμός, η επανάσταση βέβαιη: «ο νόμος είναι άδικος!» κτλ. Προ του κινδύνου απώλειας της εξουσίας ο βασιλιάς υπαναχωρεί: «όλοι όσοι κρίνονται αθώοι για κλοπή από κατάστημα, θα τιμωρούνται με πρόστιμο»!!
Συμπέρασμα (το ίδιο): το να μην εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Κάτι άλλο είναι.
Μπορείτε να βάλετε στο στόμα του βασιλιά (ή του σύγχρονου νομοθέτη) οποιονδήποτε νόμο θέλετε. Θα καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα:
Το να μην ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν εξασφαλίζει τίποτε. Νόμοι άδικοι, νόμοι που τιμωρούν αθώους, νόμοι που αθωώνουν ενόχους, νόμοι βάρβαροι που επιβάλουν αδιακρίτως εξοντωτικές ποινές, ΔΕΝ καθαγιάζονται ακόμη και αν εφαρμόζονται το ίδιο έναντι όλων. Η ψυχή της Δικαιοσύνης δεν είναι αυτή.
Το να μην ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν εξασφαλίζει τίποτε. Νόμοι άδικοι, νόμοι που τιμωρούν αθώους, νόμοι που αθωώνουν ενόχους, νόμοι βάρβαροι που επιβάλουν αδιακρίτως εξοντωτικές ποινές, ΔΕΝ καθαγιάζονται ακόμη και αν εφαρμόζονται το ίδιο έναντι όλων. Η ψυχή της Δικαιοσύνης δεν είναι αυτή.
Τότε, ποια είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης;
Αφήνω να απαντήσει ο καθηγητής Ντέιβιντ Σμιντς (David Schmidtz) από το εξαίρετο βιβλίο τού οποίου «Στοιχεία Δικαίου» ("Elements of Justice", εκδόσεις Cambridge University Press 2006), δανείστηκα τα παραπάνω «βασιλικά» παραδείγματα (σε δική μου, ελεύθερη μετάφραση από την αγγλική γλώσσα):
«Η αντιμετώπιση ίδιων περιπτώσεων με τον ίδιο τρόπο, δεν αποκλείει τον ακρωτηριασμό αθώων. Ο ακρωτηριασμός αθώων επιτυγχάνεται μόνον εάν ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει. Αν θελήσουμε να συζητήσουμε για το τι είναι η Δικαιοσύνη, μια αξιοπρεπής αρχή της κουβέντας θα ήταν να δεχθούμε ότι "μπορούμε να διαφωνήσουμε σε οτιδήποτε άλλο, αλλά η Δικαιοσύνη έχει να κάνει με αυτό που αξίζει στον καθένα". Υπάρχουν βέβαια όρια για το πού θα φτάσει μια τέτοια συζήτηση, αλλά με αυτή την προϋπόθεση, τουλάχιστον θα φτάσουμε κάπου».
Προτείνω λοιπόν να εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Προς όφελος της κοινωνίας. Να αποφυλακιστεί η καθαρίστρια και να μπουν φυλακή οι Τσιπραίοι.
Η καθαρίστρια, αν αδίκησε κάποιον παραποιώντας (κακώς, πολύ κακώς) το δημόσιο έγγραφο, αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο κάποια άλλη συνυποψήφια φτωχή γυναίκα, της οποίας πήρε την θέση.
Οι Τσιπραίοι, λόγω της θέσης τους (πολιτική ελίτ), αν αδίκησαν κάποιον, αυτός ήταν ο ίδιος ο λαός, προς χάριν άλλωστε του οποίου υπάρχει η Δικαιοσύνη.
Να απαιτήσουμε Δικαιοσύνη. Να πάρει, επιτέλους, ο καθένας ό,τι του αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου