Φόβος (1)

Η εγκληματικότητα είναι στόχος.
Ο υπερβολικός φόβος δεν φυλάει τα έρημα. Εξαγριώνει τα ήμερα.

Προ καιρού, σε συζήτηση (στα Εξάρχεια!) με φίλο αντιεξουσιαστή, κανονικό και όχι faux, επιστήμονα, διαβασμένο και ακτιβιστή, καταλήξαμε σε κοινό συμπέρασμα. Εκείνος από τη μεριά του κι εγώ από τη μεριά της αστικής δημοκρατίας, ελεύθερης αγοράς κτλ (πού πας ρε … Αριστείδη;), συμφωνήσαμε ότι η ανεργία είναι για το σύστημα στόχος. Όχι στόχος προς καταστροφή. Στόχος προς εκπλήρωση. Ο εργαζόμενος πρέπει να φοβάται. Να είναι ανασφαλής. Να γλείφει. Να συντηρεί τους ρουσφετολόγους εθνοπατέρες και την εργοδοσία και να τους έχει και υποχρέωση για τα ψίχουλα που θα του πετάξουν.
Σήμερα γενικεύω το τότε συμπέρασμα.

Ο φόβος είναι στόχος. Καθεστωτικός στόχος προς επίτευξη.

Οι από παλιά καταρτισμένοι ίσως με ειρωνευτούν: «Μπράβο που το κατάλαβες!». Τι να γίνει αδέρφια. Δεν γεννήθηκα γνωρίζοντας την παγκόσμια αλήθεια.

Ό,τι λοιπόν προκαλεί φόβο και ανασφάλεια είναι καθεστωτικός στόχος.

Η ανεργία είναι στόχος.
Επιδημίες, πυρκαγιές και φυσικές καταστροφές είναι στόχος.
Πόλεμοι και τρομοκρατία. Στόχος κι αυτές.

Και το φρούτο εποχής:

Εγκληματικότητα. Είναι στόχος.

Το καθεστώς πρέπει να βρει «εχθρούς». Αν δεν τους βρει, τους κατασκευάζει. Αν τους βρει, τους διαβρώνει εκ των έσω και τους χρησιμοποιεί ελεγχόμενα για ίδιον όφελος (εξοντώνει μόνο εκείνους που δεν μπορούν να του φανούν χρήσιμοι). Ο απλός άνθρωπος πρέπει να φοβάται διαρκώς και για τα πάντα. Έτσι δεν σκέφτεται πολύ και για προστασία απευθύνεται στο … καθεστώς. Στο ίδιο δηλαδή τέρας που προκάλεσε το πρόβλημα!

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Στην άλλη, το καθεστώς προσφέρει (επίσης ελεγχόμενα και επιτηδευμένα) ωραία πράγματα. Εικονική πραγματικότητα. Γκόμενες και παίδαρους με τέλεια σώματα, καταναλωτικά αγαθά, διασκέδαση και ποπ, ξεγνοιασιά τάχα και ευδαιμονία. Ο σκοπός του ο ίδιος. Τα ανθρωπάκια πρέπει να μην σκέφτονται αλλά να βουτάνε στην καλοπέραση (ή να φαντασιώνονται ότι το κάνουν). Για να το «ρίξουν έξω» και να ξεφύγουν για λίγο από τη μιζέρια στην οποία το σύστημα τους βύθισε, ζητούν τη βοήθεια του … συστήματος. Για να «αποδράσουν» δηλαδή από την κόλαση στρέφονται στο … διάβολο! (δείτε και ΕΔΩ).

Όπως λοιπόν κι αν πέσει το νόμισμα, κορώνα ή γράμματα, το καθεστώς κερδίζει. Το σύστημα κερδίζει. Τα αφεντικά κερδίζουν.

Εκεί βέβαια που δίνουν «ρέστα» οι καθεστωτικοί είναι στην εναλλαγή, αέναη και απρόβλεπτη, θερμού-ψυχρού. Από τον φούρνο στην κατάψυξη. Διαρκώς και με τυχαία σειρά. Πάρτε για παράδειγμα τα δελτία (μη) ειδήσεων. Γκλαμουριά και χλιδή και αμέσως μετά βρωμιά και δυσωδία. Οφθαλμολαγνεία και «καπάκι» τρόμος. Από το τέλειο και στητό βυζί με τη ρώγα που κοιτά προς τα πάνω, όπου θα μπορούσες να κρεμάσεις και σακάκι, στην αγριόφατσα κατσαπλιά Ουτσεκά με Καλάσνικοφ. Θα συμφωνείτε ότι τέτοια ψυχολογική εναλλαγή μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε αντίσταση.

Φόβος λοιπόν και των γονέων.

Εδώ είναι και το λάθος του καθεστώτος. Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη σοφή παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Φωνάζει «Φοβηθείτε. Κρυφτείτε για να σωθείτε». Κάνει όμως κατάχρηση. Ο υπερβολικός φόβος ξυπνάει πρωτόγονα ένστικτα.

Ο υπερβολικός φόβος δεν φυλάει τα έρημα. Εξαγριώνει τα ήμερα.