Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Ήθελα…


Νίκου Καββαδία 

Ήθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί 
που απ’ το ψυχρό δωμάτιο του έξω ποτέ δεν βγαίνει 
και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι· 

που έχει μιαν ήρεμη καρδιά και σα μικρού πουλιού δειλή, 
και που άλλη δεν εγνώρισε γυναίκα απ’ τη μαμά του· 
που ώρες πολλές, σε μια γωνιά, μένει και διόλου δε μιλεί, 
και κάποια κούκλα που αγαπά κρατάει σφιχτά σιμά του· 

που τα ψυχρά απογέματα, τα φθινοπωρινά, 
το δρόμο έξω κοιτάζοντας απ’ το παράθυρό του, 
άγνωστα μέρη σκέφτεται, ταξίδια μακρινά, 
που στα βιβλία του διάβασεν ή που είδε στ’ όνειρό του. 

Και μια βραδιά χειμερινή, που όλα με χιόνι έχουν στρωθεί, 
μες στο ψυχρό και θλιβερό δωμάτιο του πεθαίνει. 
Κι ως Αρλεκίνος να το πάρει ο Χάρος έχει ερθεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι συντριμμένοι… 


Υ.Γ Ευρίσκομαι σε κατάθλιψη. Σκοτάδι παντού. Καμία καλή είδηση. Θα νιώθετε πολλοί έτσι. Αναρτώ λοιπόν γίγαντα Καββαδία. Στίχους που με εκφράζουν απόλυτα. Με μια επισήμανση: μην αγωνιάτε οι φίλοι μου, μην εφησυχάζετε οι εχθροί μου. Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω. 
Και μια δήλωση ψυχής – παρότρυνση προς όλους: Το τομάρι μου δεν αξίζει τίποτε, αλλά εγώ είμαι πείσμων. Θα το πουλήσω ακριβά. Πανάκριβα. 

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ το ίδιο, έτσι πρέπει.
Αν μαζευτούμε τόσα ακριβά τομάρια θα την πληρώσουν πολύ άσχημα.

εργδημεργ είπε...

Οικοδεσπότα!

Σύνελθε!

Πάρ' το αλλοιώς!

Φαντάσου τους όλους αυτούς ξεσκισμένους και δαρμένους εν μέσω αγριεμένου πλήθους να τρέχουν ξεβράκωτοι και μ' ένα αγγούρι νάααα!!! στον κ.λο ο καθένας.

Είμαστε λίγο καλύτερα τώρα, αγαπητέ, ή να συνταγογραφήσω τα Προζάκ;

takis perreas είπε...

Αγάντα βρε!
Άϊντε πιές ένα κράσο στου Ραδαίου να έρθεις στα σύγκαλά σου!
Ακούω ότι κατά Μπεντένι μεριά υπάρχουν ακόμα κρασοπουλιά!
Για πάενε κατά κεις που είναι και καθαρός ο αγέρας!

Μια το έφερε η ανάρτηση με τον μαρκόνη-ποιητή, στην ίδια απελπισία ήμουν από τα χρόνια του Καράλη και του "ανάξιου εραστή". Η μάνα μου ούτε ν' ακούσει για θάλασσα.
Τελικά "...ηταν μια λόξα νεανική που τώρα..." την έκανα πράξη!!!

Ένα ποτήρι και η πρώτη ευχή, "να ζήσουμε να τους θυμόμαστε"!
Άϊ γειά σου!

mnk είπε...

Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Και τούμπαλιν. Πριν από μας, άλλοι πέρασαν χειρότερα. Υπομονή μέχρι να ξημερώσει.

chamadisdipthot.blogspot.com είπε...

Υπεροχο ,παρ'ο,τι συντομοτατο, το ΥΓ,κυριε /κυρια;, Α.Δ. ! Για μιαν ακομα φορα ! Και εξοχο το βασανιστικοτατο ποιημα !

Αυτόλυκος είπε...

Αριστείδη,
(καί) αυτό επιδιώκουν. Θά τούς κάνουμε τήν χάρη? Όχι βέβαια!

Ανώνυμος είπε...

Φίλτατε σε παρακολουθώ απο την εποχή του "Βοήθεια οι χρυσαυγίτες".
Ρίξε μιά ματιά στην ιστοσελίδα μου πολτικής φαντασίας όπου βγάζω τα απωθημένα μου.Πιστεύω αν μη τι άλλο να σου φτιάξει το κέφι.
http://efialtiko-sympan.blogspot.gr/
Επίσης θα ήθελα την άδειά σου να αναρτήσω παλιά σου κείμενα.
Τέλος κάθε βοήθεια σε έναν επίδοξο Blogger δεκτή.
Είμαι 49 και πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού. Αυτό για να ξέρεις οτι δεν έχεις να κανεις με κανένα πιτσιτικά που παίζει με το πληκτρολόγιο...

Αριστείδης είπε...

Όσους συμπαρίστανται τους ευχαριστώ.

Καπετάνιε, η αναδημοσίευση με τιμά και είναι ελεύθερη. Θα σε επισκεφθώ μόλις το επιτρέψει η κατάστασή μου.