Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Homo homini lupus. (Πτώματα παντού…)



Έχετε παρατηρήσει ότι δεν περνά πλέον μέρα που να μην βρεθούν ένα ή περισσότερα πτώματα; 

Άλλο το ξέβρασε η θάλασσα ή το ποτάμι, άλλο σε απόκρημνη περιοχή, άλλο στο δάσος, άλλο σε πηγάδι, άλλο στα σκουπίδια, άλλο στα μπάζα, άλλο σε ακατοίκητο σπίτι, άλλο σε αυτοκίνητο… παντού μπορείς να βρεις πια ένα πτώμα. 

 
Πτώματα σε αποσύνθεση, απανθρακωμένα, διαμελισμένα, πολτοποιημένα, κατακρεουργημένα… 
Πτώματα θαμμένα, μισοθαμμένα, κρυμμένα, πεταμένα, παρατημένα… 
Πτώματα στο τσιμέντο, στον ασβέστη, στον καταψύκτη, στο καμίνι… 

Δεν πάνε πολλά χρόνια που η ανεύρεση πτώματος θα συντάρασσε το Πανελλήνιο. Που θα αποτελούσε πρωτοσέλιδο των εφημερίδων για μήνες. Που θα αποτελούσε έμπνευση για αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Που όλοι θα έψαχναν να βρουν ποιος και γιατί. 

Τώρα το φαινόμενο δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Ψιλή η ανθρώπινη ζωή, περνάει στα ψιλά. 

«Σημεία των καιρών» θα μου πείτε και θα ‘χετε δίκιο. Σημεία κακών καιρών. 

Δεν είναι μόνο που τα περισσότερα πτώματα έχουν πίσω τους εγκληματικές ενέργειες, είναι που πάρα πολλά παραμένουν στα αζήτητα. Είναι που εκτός από τη μπόχα της αποσύνθεσης, αναδίνουν μπόχα κτηνωδίας και μπόχα μοναξιάς. Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. 

Homo homini lupus έλεγε ο αρχαίος Λατίνος. Άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος… 

Υ. Γ «Το πτώμα» της φωτογραφίας το βρήκα σήμερα 06 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2017. Το μυαλό μου έτρεξε. Φαντάστηκα τις ευτυχισμένες μέρες της «ζωής» του «μωρού» σε σχέση με την κατάντια του και μοιραία αναλογίστηκα τα ανθρώπινα πτώματα. Συγκλονίστηκα, δεν σας το κρύβω και εμπνεύσθηκα το παραπάνω κείμενο. Γι αυτό και από την (επεξεργασμένη στοιχειωδώς από εμένα) φωτογραφία κρατώ τα δικαιώματα. Μπορούν να την αναδημοσιεύουν μόνο όσοι αναδημοσιεύουν και το άρθρο, για μη κερδοσκοπικούς λόγους, μόνο στο διαδίκτυο, μόνο με αναφορά στην πηγή, χωρίς παράγωγα. Είναι κάτι προσωπικό μου, καταλαβαίνετε… είναι αγωνία μαζί με απόγνωση… 


Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

Ηλίθιοι και όχι μπούφοι!



Μπούφος. Επίσημη ονομασία Bubo bubo. Νυκτόβιο αρπακτικό πουλί, ένα από τα εξυπνότερα του ζωϊκού βασιλείου. Είναι τόσο έξυπνος, που κάθεται εντελώς ακίνητος, και ανέκφραστος επί ώρες, ώστε η λεία του (τρωκτικά, ερπετά κτλ) να εξοικειώνεται με την παρουσία του και να τον πλησιάζει. 

Ο μπούφος δηλαδή ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΞΥΠΝΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ! 

Η ιδιότητά του αυτή, η ανέκφραστη πλήρης ακινησία, δεν πέρασε απαρατήρητη από τον λαό, ο οποίος χαρακτηρίζει με την έκφραση «μπούφος» οποιονδήποτε απλώς παρευρίσκεται, χωρίς να συμμετέχει ενεργά. Τον αμέτοχο, αμίλητο, ανέκφραστο. Δυστυχώς η λαϊκή σοφία εκφυλίστηκε με το πέρασμα του χρόνου και πολλοί πλέον με τον χαρακτηρισμό «μπούφος» εννοούν τον ηλίθιο, γενικεύοντας (κακώς) την διαπίστωση ότι συνήθως ακίνητος και ανέκφραστος είναι ένας ηλίθιος. 

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για την επιστημονική προπαγάνδα που λέγεται διαφήμιση. Ο διαφημιστάκος της Τράπεζας Πειραιώς άσχετος και θρασύς (έκπληξη!) αναπαράγει αμάσητο το στερεότυπο, προκειμένου … (τι άλλο) … να πουλήσει!


Εντάξει κύριε διαφημιστά. Ενημέρωσε τον κύριο Τραπεζίτη ότι πέτυχες τον σκοπό σου. Η διαφήμιση χαλάει κόσμο. Όλοι θα κατεβάσουν το απ. Όλοι οι Έλληνες θα προσκυνήσουν την τεχνολογία που τίθεται στην υπηρεσία του Τραπεζίτη, βέβαιοι ότι τίθεται στην δική τους υπηρεσία. Όλοι θα παίξουν τον ρόλο τής λείας που εξοικειώνεται με το αρπακτικό. Είναι «έξυπνοι» οι καταναλωτές, όχι «μπούφοι»!