Νέα απόφαση-ορόσημο της Ελληνικής Δικαιοσύνης: όταν ο νομοθέτης θέλει να ΜΗΝ εξαιρεί κάτι, πρέπει να μας το λέει σαφώς! Αλλιώς το εξαιρεί!

Ο νομοθέτης χορηγεί άδεια στους καταδίκους. 

Θέτει προϋποθέσεις, αλλά ΔΕΝ εξαιρεί τους πολλάκις καταδικασμένους σε ισόβια. 

Ο Κουφοντίνας ζητά άδεια. 

Το Συμβούλιο τού την αρνείται. 

Σκεπτικό; Ακαταμάχητο! Ανάμεσα στις άλλες ανοησίες: 

«ως προς τη χορήγηση αδείας σε καταδικασμένους σε πλείονες της μίας ποινές ισοβίου καθείρξεως, δεν είναι επιτρεπτή, κατ’ άρθρο 55 παρ. 1 ΣΚ, η χορήγηση τακτικής αδείας στις περιπτώσεις αυτές, διότι ο νομοθέτης θα το προέβλεπε ρητά»! 

Συμπέρασμα: το σωτήριον έτος 2019 (και όχι 1019 τού Μεσαίωνος) πτυχιούχοι Νομικής, δικαστές εν ενεργεία στην γη τού Αριστοτέλη, αποφασίζουν και υπογράφουν το πρωτάκουστο: 

Όταν ο νομοθέτης θέλει να ΜΗΝ εξαιρεί κάτι, πρέπει να το δηλώνει σαφώς. Αλλιώς το εξαιρεί! 

Προσέξτε, η Λογική την οποία ασπάζονται άπαντες οι νομικοί παγκοσμίως, πρεσβεύει πως «ό,τι δεν απαγορεύεται ρητώς από κάποιον νόμο, επιτρέπεται». 
Η Λογική ορίζει ότι η εξαίρεση είναι η απόκλιση από τον κανόνα, η μη εξαίρεση είναι ο κανόνας! Συνεπώς η Λογική υπαγορεύει Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΡΗΤΩΣ και ΟΧΙ Η ΜΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ!

Οι Έλληνες δικαστές όμως, έχουν την άποψη πως «ό,τι δεν επιτρέπεται ρητώς από κάποιον νόμο, απαγορεύεται»!! Δεν επιτρέπεται ρητώς η χορήγηση αδείας στους πολλάκις ισοβίτες, άρα απαγορεύεται!! Αν ο νομοθέτης ήθελε να ΜΗΝ εξαιρέσει τους πολλάκις ισοβίτες, έπρεπε να μας το πει! Άρα τους εξαιρεί!

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη! 

Δεν είναι παραλογισμός, δεν είναι ανοησία, είναι δολοφονία! 

Της Λογικής, της Δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας! 

Αλλά άμα κοιμάσαι με τον Αμερικανό πρέσβη, το πρωί αλληθωρίζεις… 

Υ.Γ Δεν αξίζει να ασχολούμαστε με τους δημοσιογράφους τού Μαρινάκη (τι Μαρινάκης, τι Λαμπράκης), αλλά αυτό το  «κόλαφος» δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Δεν είναι κόλαφος γελοίοι, είναι καρφί. Στο φέρετρο της Δικαιοσύνης...

Καιροί ενός θορυβώδους λαλείν που δεν λέει την αλήθεια...

Του Νίκου Σταθόπουλου. 

Από τον τοίχο του στο facebook. 

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ για τον «τυχαίο θάνατο» ενός Νιγηριανού μετανάστη στο γνωστό αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας... 
...μπαράζ δημοσιευμάτων για την «πρωτοφανή καταπίεση» της Μπαγκλαντεσιανής «εργατικής κοινότητας» στη Μανωλάδα και για το προκλητικό αίσχος τής σχεδόν οργανωμένης δολοφονίας ντελιβεράδων (ενός σύγχρονου πρεκαριάτου, δια του οποίου εμπεδώνεται η συστημική κουλτούρα των «σύγχρονων ρεαλιστικών εργασιακών επιλογών»)... 
...κατακλυσμός από θεατρικά έργα, λογοτεχνία, φιλμ, επικεντρωμένα στις «ζοφερές μνήμες του ναζισμού» (λες και η «Νύχτα των Κρυστάλλων» έγινε προχτές στην Αιόλου και λες και πέντε τσαμπουκάδες της ΧΑ έχουν ισοδυναμία με τα Τάγματα Εφόδου...) και στην «απειλητική διάχυση του ρατσισμού, των διακρίσεων, του σεξισμού»... 
...λες και αυτές οι «ουσίες»-σημασίες είναι ο πυρήνας και το καθολικό γεγονός της εποχής μας, λες και ένα «Φασιστικό Τέρας» έχει εξαπολυθεί και σαρώνει το παρόν και το μέλλον... 
...πού είδατε μωρέ τον «φασισμό»;... 
...στην «καλύτερη» περίπτωση μια Ακροδεξιά (και μάλιστα ως στρεβλωμένος πατριωτισμός) έχει πάρει σχετικώς «κεφάλι»... 
...μα κάθε «άποψη» που δεν αντανακλά τα πραγματικά γεγονότα είναι παράνοια, ιδεοληψία, ετσιθελικός υποκειμενισμός... 
...και «πραγματικά γεγονότα» πρώτης σημαντικότητας, είναι εκείνα που ορίζουν την ιστορική δυναμική, και όχι κάποια παρεπόμενα (ανακλαστικά, αντιδράσεις, σκοπιμότητες)... 
...από την «πτώση τού Τείχους» και εντεύθεν, δηλαδή τα τελευταία τριάντα χρόνια, η πλανητική ζωή σφραγίζεται καταλυτικά από δυο «μπουλντόζες» εξελίξεων: την νεοϊμπεριαλιστική στρατηγική γεωπολιτικών ανακατατάξεων και την νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση... 
...αυτοί είναι οι κατεξοχήν «Δαίμονες» του αβέβαιου και τραυματικού παρόντος μας, αυτοί είναι οι ρυθμιστικοί κινητήρες των ηγεμονικών στάτους... 
...από το δικό τους αδηφάγο στόμα κυριεύονται και ξεχαρβαλώνονται κράτη (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία), τσακίζονται και ξεριζώνονται βίαια λαοί, ανοίγονται ομαδικοί τάφοι για εκατομμύρια νεκρούς, διαλύονται πολιτισμοί... 
...παντού στον κόσμο φτώχεια μέχρι θανάτου, πείνα και δίψα και αρρώστιες με θύματα εκατομμύρια παιδιά, η Υεμένη σύμβολο μιας φρίκης χωρίς προηγούμενο... 
...το Κεφάλαιο στη χρηματοπιστωτική εποχή του, και η Ισχύς στα χρόνια ενός κανιβαλικού ανταγωνιστικού πολυπολισμού, μετατρέπουν τη ζωή σε θλιβερό στοίχημα και τον θάνατο σε κανόνα μιας άδικης εξουσιαστικής μοίρας... 
...με ποια λογική, με ποια στοιχειώδη νοησιαρχική αντίληψη, αυτός ο φωνακλάδικος εσμός των «προοδευτικών» αποσιωπά τις πηγές των σύγχρονων καθοριστικών δεινών και επιβάλλει εστιάσεις στα «μερικά» και τα περιορισμένα επιγενόμενα;... 
...«πόλεμος» με τα ΜΑΤ για μια πιθανώς έμμεση κρατική δολοφονία... ...ΟΚ, να το δεχτώ, μα πώς εξηγείται αυτή η εκκωφαντική απουσία από αναγκαίες συγκρούσεις για τα οικουμενικά εγκλήματα των «αφεντικών» και του «κρατισμού»;... 
...με ποια Λογική, ο όποιος σεξισμός του Τραμπ είναι «κόκκινο πανί» για «λυσσασμένη αντίσταση», ενώ οι καθημερινές συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα λιπόσαρκα ετοιμοθάνατα παιδάκια της Υεμένης δεν προκαλούν τέτοια έκρηξη του «επαναστατικού θυμικού»;... 
...η μόνη εξήγηση (πέραν του «στημένου» αποπροσανατολισμού) είναι ότι ετούτα τα μοντέρνα «προοδευτικά» θεωρούν την πλανητική εξουσία τού Κεφαλαίου «τελειωμένη υπόθεση» και, έτσι, προσηλώνονται σε πολιτικές εσωτερικών διευθετήσεων αναζητώντας «νέα επαναστατικά υποκείμενα» σε μια «μακροπρόθεσμη προοπτική» εσωτερικών υπονομευτικών ρήξεων... 
...ένας νέου τύπου «επαναστατικός χιλιασμός» με βαθιά συμβιβαστικό και αναδιπλωτικό χαρακτήρα, που κουκουλώνει τις εστίες του κακού και παρέχει στο σύστημα το ιδεολογικό απυρόβλητο που επιδιώκει... 
...πέραν του στοιχειώδους ανθρώπινου, μου είναι αδιάφορος ο θάνατος ενός δυστυχισμένου μετανάστη ως προς την πολιτική αξία του, μπροστά στη θεμελιώδη εξουθενωτική βία των κεντρικών μηχανισμών της συστημικής ηγεμονίας...

Δημοκράτες πατριώτες, προσοχή παρακαλώ!

Λίγον καιρό πριν (Απρίλης 2017), σε «κοινωνικό δίκτυο» (Facebook), με αφορμή δηλώσεις μιας κυρίας εκπροσώπου τού Μελανσόν (υποψηφίου τότε Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας) η οποία απεφάνθη ότι «δεν υπάρχει Γαλλική εθνότητα (εθνικότητα) …

 

… αναρτώ τα εξής: 

«Παράκληση προς Έλληνες αριστερούς πατριώτες: Μην ξανοίγεστε πολύ με τον Μελανσόν. Όταν κάποιος ΑΙΦΝΗΣ αρχίζει να μιλάει για πατρίδα, κρατήστε μικρό καλάθι. Κι αν σας δοθεί η δυνατότητα, ρωτήστε τον τι σημαίνει «πατρίδα». Όταν απαντήσει, ίσως χρειαστεί να πετάξετε εντελώς το καλάθι…». 

Ακολουθεί μια σειρά από σχόλια πρωτόγνωρης για τον «τοίχο» μου ποσότητας (πολλά) και ποιότητας (σχολιαστές ήταν ορισμένοι βαρείς θεωρητικοί του κινήματος «Άρδην» του Γιώργου Καραμπελιά, στο οποίο ήμουν και εξακολουθώ να είμαι μέλος). Το συμπέρασμα; Πλήρης επιβεβαίωση των φόβων μου: 

Ορίζουμε αλλιώς τον πατριωτισμό! 

Αυτό βεβαίως δεν είναι οπωσδήποτε κακό, ούτε πρέπει να σταθεί εμπόδιο για μια, αμήν και πότε, συσπείρωση όλων των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων. Ακόμη κι αν έχουμε διαφορετικές απόψεις, ας συνεργαστούμε επί μιας ελάχιστης βάσεως και ό,τι προκύψει. 

Το πρόβλημα είναι άλλο. Αν ο όρος «πατριωτισμός» χαλαρώσει πολύ, τότε κινδυνεύει να συμπεριλάβει όχι μόνο τους δεξιούς οπαδούς του ΝΑΤΟ και τους νεοφιλελεύθερους ευρωλιγούρηδες, αλλά και τους ψευτοαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ! Επίσης, κινδυνεύει να συμπεριλάβει αλλοδαπούς (Ευρωπαίους κατά βάση) «πατριώτες» για τους οποίους δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε και με τους οποίους, ενδεχομένως, δεν έχουμε τίποτε κοινό! Αν, όμως, η «ελάχιστη βάση συνεργασίας» δεν είναι ξεκάθαρη, ασφαλώς δεν μπορεί να έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό. Αν όλοι μπορούν να συμμαχήσουν με όλους ενάντια σε κάποιον αόρατο ή θολό εχθρό, θα βρεθούμε οι πατριώτες και δημοκράτες, στο πλευρό χουντικών και εθνομηδενιστών! Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και ορατός και δεν μπορώ να τον τονίσω περισσότερο. 

Ζητώ συγγνώμη, αλλά ορισμένα πράγματα είναι δυσνόητα έως ακατανόητα. 

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ορισμένοι πατριώτες (χωρίς εισαγωγικά) συγχρωτίζονται με την εφημερίδα «Εστία». Το έντυπο αποτελεί τον κατεξοχήν απολογητή του Παυλόπουλου μαζί με τον κουμπάρο του Καμμένου (Olympia.gr). Από πότε ο Παυλόπουλος και οι κόλακές του είναι πατριώτες; 

Αδυνατώ να κατανοήσω τι δουλειά έχουν ορισμένοι πατριώτες να αρθρογραφούν σε Βαξεβάνεια έντυπα μαζί με Συριζαίους, προς συγκρότηση «μετώπου» κατά της «μαύρης συμμαχίας». Από πότε ο Βαξεβάνης και το σινάφι του είναι πατριώτες; 

Αδυνατώ να κατανοήσω από πού κι ως πού ορισμένοι πατριώτες φιλοξενούν στα σάιτ τους τις ασυναρτησίες του Καμμένου και μάλιστα σε συνέχειες (κάθε δεύτερη-τρίτη ανάρτηση και νέο ανδραγάθημα του Καμμένου). Από πότε ο Καμμένος και οι θαυμαστές του είναι πατριώτες; 

Αγαπητοί φίλοι, πατριώτες και δημοκράτες. Δεν θα αμφισβητήσω τον πατριωτισμό σας. Όχι εγώ, όχι τον δικό σας πατριωτισμό. Θα ακολουθήσει άρθρο-κάλεσμα για συσπείρωση. Επιτρέψτε μου όμως να συστήνω ΠΡΟΣΟΧΗ. 

Μακεδονικό, το έσχατο σύνορο της ελληνικής Αριστεράς.

Του Γ. Καραμπελιά 

Όσοι προερχόμαστε από την ελληνική Αριστερά είμαστε υποχρεωμένοι να διατρέξουμε έναν μακρύ και δύσβατο δρόμο για να απελευθερωθούμε από τις ιδεοληψίες και το βάρος λέξεων και ιδεολογημάτων που είχαν καθορίσει τόσο την ιστορική Αριστερά όσο και τον μαρξισμό στην ηγεμονική του εκδοχή. Και αυτό γιατί θα έπρεπε να αποτινάξουμε από πάνω μας ένα διπλό βάρος. 

Αρχικώς, το βάρος του μαρξιστικού μονοδιάστατου σύμπαντος –όλες οι αντιθέσεις, άνθρωπος-φύση, ανθρώπινη φύση-κοινωνία, άνδρας-γυναίκα, εθνικές και εθνοτικές ταυτότητες κλπ κλπ, ανάγονται τελικώς σε μία και μοναδική αντίθεση, την ταξική και αποτελούν απλώς υποπαράγωγά της. Ως Έλληνες αριστεροί, επικαθοριζόμενοι από την κυρίαρχη στην ελληνική Αριστερά κομμουνιστική παράδοση, θα έπρεπε να απαλλαγούμε από μια βαθιά ριζωμένη προκατάληψη απέναντι στον Ελληνισμό και το ελληνικό έθνος. 

Η συνέχεια ΕΔΩ. 

Υπάρχουν και χειρότεροι από τον Τσίπρα;

Βεβαίως και υπάρχουν! Κλόουν, ταχυδακτυλουργοί, ακροβάτες... Οσονούπω αυτοδύναμοι! 

Επίσημος Χάρτης με τις προτάσεις των «Κίτρινων Γιλέκων» για έξοδο από την κρίση.

Στο κεφάλαιο «Γεωπολιτική» διαβάζουμε (η μετάφραση δική μου): 

Άρθρο 22 (ΝΑΤΟ): Άμεση έξοδος από το ΒορειοΑτλαντικό Σύμφωνο και απαγόρευση εμπλοκής του Γαλλικού Στρατού σε επιθετικούς πολέμους. 

Άρθρο 23 (ΓαλλοΑφρικανικές σχέσεις): Τέλος της λεηλασίας, των στρατιωτικών και πολιτικών αναμίξεων. Επιστροφή του πλούτου των δικτατόρων και των παρανόμως αποκτηθέντων αγαθών στους λαούς τής Αφρικής. Άμεσος επαναπατρισμός όλων των Γάλλων στρατιωτών. Τέλος του συστήματος του νομίσματος του φράγκου CFA που κρατά την Αφρική στη φτώχεια. Οικοδόμηση σχέσεων ίσου προς ίσον με τα Αφρικανικά κράτη. 

Άρθρο 24 (Μετανάστευση): Ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών, των οποίων η υποδοχή και η ενσωμάτωση είναι αδύνατη, δεδομένης της βαθιάς πολιτισμικής κρίσης που βιώνουμε. 

Άρθρο 25 (Εξωτερική πολιτική): Αυστηρός σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις. 

Είπατε τίποτα οι Έλληνες «επαναστάτες», «ριζοσπάστες» και «πατριώτες»; 

Ξαναρωτάω: ΕΙΠΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ; 

Τσίπρας: ο Τελευταίος Πρωθυπουργός...

Πουλάει τα πάντα, δίνει και τα κλειδιά και ... τελειώσαμε. Δυστυχώς...

Εθνικά ρίγη, εθνικής συγκίνησης, για την εθνική επιτυχία τού Λάνθιμου.

Η απορία και η εξήγηση.

Κι άλλη εξήγηση.

Και η τελική εξήγηση.

Έχει η Βενεζουέλα Πρέσπες ; (Κατά το «έχει η Αγγλία Καλαμάτα;»).

Υπερβολή είναι, για να μην πω τίποτε χειρότερο. Μας πήραν τη Μακεδονία και κεντρικό πολιτικό θέμα στη χώρα, ισότιμο τουλάχιστον με τις Πρέσπες, είναι … η Βενεζουέλα! 

Ως ένα σημείο είναι κατανοητό. Απροκάλυπτη παρέμβαση των καουμπόυδων στα εσωτερικά άλλης χώρας, όπου κολυμπάνε στο πετρέλαιο και κυβερνά … λα ρεβολουσιόν! 

Μέχρις εδώ καλά (καλά;): ο διεθνής μπάτσος (ΗΠΑ) την πέφτει σε ξένο κράτος επειδή δεν γουστάρει τον Πρόεδρο. Προς χάριν τού Ντιμόκρασυ βεβαίως-βεβαίως. (Τι έχεις Γιάννη;) 

Φυσικά όταν σε άλλο κράτος με πετρέλαιο, στο οποίο οι εκλογές είναι άγνωστες, ο διάδοχος της Μοναρχίας κόβει κομματάκια τους αντιφρονούντες, το Ντιμόκρασυ κάνει εκπτώσεις: σηκώνει έκπληκτο τους ώμους και αναφωνεί «ανμπελίβαμπλ». (Τι είχα πάντα;) 

Στο Ελλάντα όμως το παραχέσαμε (τι είχα πάντα;). 

Ο καυγάς μεταφέρθηκε από τις Πρέσπες στο … Καράκας! Και πήξαμε σε ηλιθιότητα και υποκρισία! 

Και καλά όσοι είναι κατά των Πρεσπών και υπέρ του Μαδούρο: έχουν μια συνεπή αντιΑμερικανική-αντιΝατοϊκή στάση. 

Και καλά όσοι είναι υπέρ των Πρεσπών και κατά του Μαδούρο: έχουν μια συνεπή Αμερικανόδουλη-γλείφτικη στάση. 

Εδώ όμως έχουμε και αλλοπρόσαλλες στάσεις: κατά των Πρεσπών και κατά του Μαδούρο (υποκριτές δεξιοί), υπέρ των Πρεσπών και υπέρ του Μαδούρο (υποκριτές αριστεροί). Ετούτοι οι τελευταίοι συντάσσονται με τον Ερντογάν!!. 

Ρε καραγκιόζηδες, τι σημείο αναφοράς έχετε ρε; Τι κριτήρια χρησιμοποιείτε; Τι συλλογισμούς κάνετε; Τι περιέχει το κρανίο σας στο φινάλε; 

Δεν πάτε ρε να πνιγείτε στις Πρέσπες λέω εγώ; 

Στους πιστούς των ΗΠΑ φίλους (σκύλους).

Mερικοί-μερικοί μας γανώνανε το κεφάλι, χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες. Με τους αγώνες τους. Αντιδικτατορικούς, αντιιμπεριαλιστικούς, αντιΝατοϊκούς. Τώρα που άσπρισε η τρίχα τους είναι στην εξουσία. Και τι διαπιστώνουμε; Ότι εξαργυρώσανε τους αγώνες τους. Για ένα χάδι του Αμερικανού πρέσβη στη μαδημένη γέρικη πλάτη τους. Ας πληροφορήσει κάποιος τους πιστούς αυτούς των ΗΠΑ φίλους (σκύλους), τους ρεζίληδες των σκύλων, ότι ανεξαρτήτως ράτσας και ηλικίας, τους έχουμε χεσμένους. Κι αυτούς και τους αγώνες τους και τους φίλους τους.

ΣΥΡΙΖΑ DOGS

Ποιον θεσμό εμπιστευόμαστε περισσότερο; Μα … τους σκιτσογράφους!

Πρόεδρο Δημοκρατίας δεν έχουμε. Κυβέρνηση δεν έχουμε. Αντιπολίτευση δεν έχουμε. Δικαιοσύνη δεν έχουμε. Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχουμε. Εκκλησία δεν έχουμε. Στρατό δεν έχουμε. 

Σκιτσογράφους, γελοιογράφους, κομικογράφους όμως έχουμε. 

Αρκεί ένα σκίτσο για να βεβαιωθούμε ότι δεν είμαστε εμείς που τρελαθήκαμε, αλλά οι θεσμοί που ξευτιλιστήκανε. 

Αρκεί μια γελοιογραφία για να πάρουμε κουράγιο όσοι ακόμη σκεφτόμαστε. 

Αρκεί ένα κόμικ για να πειστούμε ότι υπάρχουν ακόμη εστίες αντίστασης. 

Σκιτσογράφοι. Είναι θεσμός. Τον σεβασμό μας και την αγάπη μας! 

Υ.Γ 1 Τα σκίτσα αναδημοσιεύονται για να τιμηθούν οι δημιουργοί και για κανέναν άλλο λόγο. 

Υ.Γ 2 Μην αρχίσετε πάλι τα «υπάρχουν δικαστές άμεμπτοι», «υπάρχουν παπάδες που αντιστέκονται», «υπάρχουν στρατιωτικοί που φυλάνε Θερμοπύλες» κτλ. Ασφαλώς και υπάρχουν. Μόνο που καθυστερούν. Απελπιστικά.