Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Εσείς με ποιον είστε;



Γιατί σε κάθε σύγκρουση ή διαμάχη ανά την υφήλιο (εθνική, φυλετική, θρησκευτική, αθλητική ή άλλη) πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ οι Έλληνες με κάποιον να είμαστε; Γιατί, ακόμα χειρότερα, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά, να εμπλεκόμαστε με λόγια και πράξεις, να σπαταλάμε πολύτιμες προσωπικές και εθνικές δυνάμεις; Γιατί συμπατριώτες μου, πρέπει σώνει και καλά να ανακατευόμαστε σε ξένες υποθέσεις, ξένες διελκυστίνδες και ξένες διαμάχες, χωρίς κανένα όφελος, εισπράττοντας κατά κανόνα αχαριστία; Τι δουλειά έχουμε στα ξένα χωράφια ενώ διψάει η αυλή μας; Σε τι ακριβώς μας βοήθησε ή θα μας βοηθήσει η σύμπλευση με αδυνάτους των οποίων τα δίκαια μπορεί να (αλλά συνήθως δεν) προσομοιάζουν με τα δικά μας ή με ανερχόμενους δυνατούς που παίζουν το ρόλο του «αντίπαλου δέους»; Γιατί πρέπει να αναζητούμε μετά μανίας «συμμάχους», είτε στους μεν, είτε στους δε, είτε γενικότερα, εναποθέτοντας φρούδες ελπίδες σε λαούς, κράτη ή άτομα που δεν χρωστάνε καλό;
Κρατάτε «πισινή» αδέλφια. Μην εκτίθεστε Έλληνες. Δεν μας διόρισε κανείς προστάτες των φτωχών και αδυνάτων, ούτε στηρίγματα των αναδυομένων υπερδυνάμεων και είναι ανοησία (για να μην πω αυτοκτονία) να αυτοδιοριστούμε στις θέσεις αυτές. Οι εμπειρίες του παρελθόντος είναι πικρές. Όλες. Δεν διδαχθήκαμε απ’ αυτές;
Όλοι οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι, οι αποκλεισμένοι και οι αδικημένοι του πλανήτη, δεν είναι εξ ορισμού αγαθοί, φίλοι, αδελφοί και σύμμαχοι. Όταν (αν ποτέ) γυρίσει ο τροχός και αποκτήσουν τροφή και στέγη, πατρίδα, διεθνή αναγνώριση, κεφάλαιο, ελεύθερη αγορά κτλ, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα λησμονήσουν την εποχή που στέναζαν κάτω από τη μπότα κάποιου κατακτητή, την εποχή που δέχονταν κατακέφαλα βόμβες made in USA, την εποχή που έβγαιναν αντάρτες στο κλαρί ή την εποχή του αποκλεισμού (εμπάργκο) και της εξαθλίωσης; Μπορώ να προβλέψω με απόλυτη βεβαιότητα ότι, σε μελλοντικές στιγμές ευδαιμονίας, θα φτύσουν στα μούτρα τούς παλαιούς συμπαραστάτες τους, τους «πονόψυχους» Έλληνες, συντασσόμενοι με τους ισχυρούς, με τους εχθρούς της Ελλάδας ακόμη και με τους πρώην δικούς τους εχθρούς! Πάρα πολλοί μάλιστα, επιτείνουν ήδη αυτή μου τη βεβαιότητα. Μοιράζουν απογοητεύσεις στους ευαίσθητους υποστηρικτές τους (Έλληνες) από τώρα. Αδύνατοι όντες!
Όλοι οι εκκολαπτόμενοι, οι απογαλακτισθέντες και οι αναπτυσσόμενοι «υπερδυνατοί» δεν είναι υποχρεωτικά εν δυνάμει σωτήρες μας, ούτε θα γίνουν πιο Έλληνες από εμάς. Μπορεί να φιλοδοξούν να αποτελέσουν αντίβαρο στη μονοκρατορία τής πέραν του Ατλαντικού αυτοκρατορίας και των Ευρωπαϊκών συνεταίρων της και τελικά να το πετύχουν. Αν όμως ξαφνικά «τα βρουν» με τον αυτοκράτορα (στη μοιρασιά της πίτας, για να μη γελιόμαστε), ποιος μας εξασφαλίζει ότι το ίδιο ξαφνικά δεν θα μας πουλήσουν; Ούτως ή άλλως τα ξεροκόμματα που μας πετούν, ένα στόχο έχουν: το συμφέρον ΤΟΥΣ. Και εδώ τα μηνύματα είναι σαφή. Όταν οι «είμαστε κι εμείς υπερδύναμη» χτυπούν την πόρτα της Ελλάδας, ένα πράγμα ζητούν: γη και ύδωρ.
Οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι δεχόμαστε ασφαλώς ότι όταν δίπλα μας συμβαίνουν εγκλήματα δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε. Σοβαροί αναλυτές επισημαίνουν ότι η πολιτική των ίσων αποστάσεων εξισώνει το θύτη με το θύμα και την ασκούν οι προσκυνημένοι για να μη δυσαρεστήσουν τους ισχυρούς-θύτες. Συμφωνώ απολύτως! Την υφιστάμεθα πρωτίστως εμείς. Είναι ανήθικη και απάνθρωπη. Τι γίνεται όμως όταν τα θύματα των εγκλημάτων αποφασίσουν να «ξεχάσουν», με το αζημίωτο;
Άλλοι, πιο επιθετικοί, προτείνουν να τηρούμε πάντα το «ο εχθρός τού εχθρού μου φίλος μου». Θα μπορούσα, υπό προϋποθέσεις, να συμφωνήσω και σ’ αυτό. Τι γίνεται όμως αν ο εχθρός τού εχθρού μου «τα βρει» με τον εχθρό μου και αποκτήσω δύο εχθρούς;
Ακόμη και φιλικοί προς εμάς λαοί, μπορεί να άγονται και να φέρονται από δειλούς, ανίκανους, διεφθαρμένους ή δοσίλογους ηγέτες (ναι! Δεν έχουμε μόνο εμείς την «τύχη» να μας κυβερνούν τέτοιοι).
Ακόμη και «καλοί κι αγαθοί» ηγέτες και λαοί, δέχονται τρομερές πιέσεις (οικονομικές, κοινωνικές, στρατιωτικές), υφίστανται εκβιασμούς, προβοκάτσιες, «ταραχές», «τρομοκρατία» και φυσικά άφθονη «επιστημονική» προπαγάνδα. Υπάρχουν πλέον απειλές απροκάλυπτες, κυνικές, δημόσιες (π.χ Τζορτζ Μπους ο νεότερος, προς ολόκληρη την επικράτειά του, τον πλανήτη Γη: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας!»).
Μακριά από μένα φίλοι μου οι ψυχολογικές αναλύσεις (δεν έχω ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και τις γνώσεις για τέτοιες), δεν μου το βγάζετε όμως από το μυαλό ότι η έμφυτη σε πολλούς ανθρώπους τάση να αυτοανακηρύσσονται φύλακες-άγγελοι των απανταχού αναξιοπαθούντων, στην Ελλάδα παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Η φιλανθρωπία, η συμπαράσταση στους λαούς που υποφέρουν, η σωτηρία του περιβάλλοντος κτλ είναι βέβαια αξιοζήλευτες, τι γίνεται όμως με τους πολλούς πλέον συμπατριώτες μας που για ιδεολογικούς (μόνο;) λόγους φανατίζονται, συμμετέχουν (ενίοτε απρόσκλητοι) σε ξένες έριδες και συντάσσονται με εχθρούς της Ελλάδας;
Για να ενισχύσω όσα παραπάνω έγραψα κι επειδή η πολλή θεωρία κουράζει, παραθέτω μερικά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα.
Αρχίζω με τον, προσφιλή μου παλαιότερα, χώρο του αθλητισμού. Όσοι ασχολείστε (τους υπολοίπους τους διαβεβαιώνω εγώ), θα έχετε σίγουρα δει-ακούσει ελληνάρες «φιλάθλους» να κραυγάζουν εκστασιασμένοι για την επίτευξη τέρματος ξένης ομάδας σε βάρος άλλης ξένης ομάδας (!), σε ποδοσφαιρικό αγώνα που δεν έχει κανένα ελληνικό ενδιαφέρον!! Πολλοί δηλώνουν «φαν» διαφόρων αλλοδαπών συλλόγων και εθνικών ομάδων, μέλη των οποίων έχουν ουκ ολίγες φορές εκφραστεί με καθόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς ή ειρωνείες για την Ελλάδα ή ανήκουν σε χώρες παραδοσιακά ανθελληνικές. Αρκετοί με οπαδική-μικρόψυχη νοοτροπία φθάνουν στο σημείο να πανηγυρίζουν ήττα ελληνικής ομάδας από ξένη. Διάφοροι αθλητικογράφοι-τηλεσχολιαστές μάς ανακοινώνουν με στυλάκι ότι «είναι Μάντσεστερ» ή «Μπαρτσελόνα» (μαγκιά). Στις περιπτώσεις «τελικών» ή άλλων «μεγάλων» αγώνων χωρίς ελληνική συμμετοχή, οι έλληνες «φίλαθλοι» θέτουν σε εαυτούς και αλλήλους (και σε ασχέτους!) το αμείλικτο ερώτημα «με ποιον είσαι;», ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχουμε την ατυχία ο «τελικός» να φιλοξενείται στην Ελλάδα.
Η γερμανοϊταλική ποδοσφαιρική «μάχη» μεταξύ Αμβούργου και Γιουβέντους, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας το 1983 αποτελεί κλασσική περίπτωση. Η ελληνική φίλαθλη κοινή γνώμη τάχθηκε υπέρ των Ιταλών, πλην μιας μικρής αλλά σκληροπυρηνικής μειοψηφίας που δήλωνε «αντι-Γιουβέντους»! Ο προπονητής τής γερμανικής ομάδας θεώρησε το θέμα τόσο σπουδαίο ώστε να το αναφέρει σε ζωντανή συνέντευξη που έδωσε στην Αθήνα, τις παραμονές του αγώνα. Ανέφερε, ευγενικά είναι η αλήθεια, θεωρώντας το μάλλον αναγκαίο κακό, ότι πλην του αξιόλογου αντιπάλου, η ομάδα του θα είχε να αντιμετωπίσει και το «εχθρικό» κλίμα της εξέδρας, όπου πλειοψηφούσαν συντριπτικά οι «οικοδεσπότες» Έλληνες θεατές. Ο δημοσιογράφος που λάμβανε τη συνέντευξη (ας με συγχωρήσει κι εκείνος κι εσείς, αλλά πέρασε πολύς χρόνος και δεν θυμάμαι πια ποιος ήταν), προς τιμήν του, τον ρώτησε από πού είχε τέτοια πληροφόρηση, απέκλεισε αυτή να προερχόταν από δημοσιογραφική έρευνα και του δήλωσε σαφώς ότι οι Έλληνες φίλαθλοι δεν έχουν ιδιαίτερες συμπάθειες και χειροκροτούν πάντα τον καλύτερο. Η δήλωση αυτή, παρότι βαρύγδουπη και προφανώς αναληθής, είναι ό,τι αξιοπρεπέστερο έχει ποτέ εκστομίσει Έλληνας αθλητικός ρεπόρτερ.
Κι αν οι περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις είναι από φαιδρές έως αδιάφορες, ορισμένες φορές τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Σοβαρότατα. Και αποκαλυπτικά.
Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 στην Αθήνα, ο κομματικός στρατός του Κ.Κ.Ε και σύσσωμη η νεολαία του (Κ.Ν.Ε) υποστήριξαν την Ε.Σ.Σ.Δ, ακόμα και στον τελικό αγώνα εναντίον της Ελλάδας! Η πλέρια κοσμοθεωρία τους δεν τους επέτρεπε διαφορετικά.
Στο Ευρωμπάσκετ του 1995 στην Αθήνα, η εθνική ομάδα της Νέας Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας-Μαυροβουνίου) είχε τη σκανδαλώδη υποστήριξη της διαιτησίας, ιδιαίτερα στον ημιτελικό με την διοργανώτρια Ελλάδα και στον τελικό με τη Λιθουανία. Στον τελικό αυτό, οι «οικοδεσπότες» πήραν εκδίκηση. Υποστήριξαν τη Λιθουανία! Όταν μάλιστα κατέστη παραπάνω από σαφές ότι η εύνοια της διαιτησίας θα δώσει τον τίτλο στη Γιουγκοσλαβία παρεκτράπηκαν. Η γιούχα πήγε σύννεφο, η ιαχή «Λιέτουβα – Λιέτουβα» («Λιθουανία – Λιθουανία») δόνησε τον αέρα κτλ. Τελικά οι Γιουγκοσλάβοι κέρδισαν το τρόπαιο (οι διαιτητές είναι πάντα πολυτιμότεροι συμπαίκτες από τους θεατές), αλλά οι δικοί τους «φίλαθλοι» στο Βελιγράδι αντεκδικήθηκαν. Κραύγασαν «Έλληνες προδότες» και επιτέθηκαν στην εκεί πρεσβεία μας! Θαυμάστε τους! Εκατέρωθεν. Θαυμάστε «γείτονες», «φίλους», «αδελφούς» και ομόθρησκους» που εν μια νυκτί μετατρέπονται σε εχθρούς. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο ένας στον άλλο, απ’ όποια μεριά κι αν κοιτάξει κανείς; Και για να γελάσουμε λίγο, μια είδηση από τις εφημερίδες, λίγες μέρες μετά: «μήνυση με την οποία ζητά τη δίωξη κάθε υπευθύνου για το αδίκημα της έκθεσης σε κίνδυνο και διατάραξης των φιλικών σχέσεων του ελληνικού κράτους με ξένο κράτος, κατέθεσε ο βουλευτής της Ν.Δ κύριος Χρήστος Μαρκογιαννάκης»! Κάτι μου θυμίζει αυτός!
Από τα αθλητικά περνώ αμέσως στα πολύ σοβαρότερα πολιτικά και διεθνή.
Το 1999 η κυβέρνηση των ψευτοσοσιαλιστών-ψευτοεκσυγχρονιστών (και γενικώς ψευτο-), υπό το δίδυμο της συμφοράς (Σημίτης-Πάγκαλος), ενεχείρισε ουσιαστικά στους Τούρκους τον Κούρδο ηγέτη Αμπντουλά Οτσαλάν. Η κοινωνική-πολιτική-σοσιαλιστική της «ευαισθησία» που προέβλεπε βέβαια τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, δεν λειτούργησε σε αυτή την περίπτωση (μυστήριο ε;). Στην Τουρκία πανηγυρισμοί, στην Ελλάδα αντιδράσεις. Οι «πετάω τη σκούφια μου για διαμαρτυρίες» ντόπιοι αριστεροί-προοδευτικοί, έτοιμοι για πορείες-συναυλίες-συλλαλητήρια (ό,τι δηλαδή δεν έκαναν ποτέ για την Κύπρο). Οι συνοδοί του Οτσαλάν Κούρδοι όμως, μας την «έπεσαν» άγαρμπα. Απέδωσαν ευθύνες στην ελληνική κυβέρνηση βέβαια, αλλά λόγω του ανάρμοστου ύφους και λεξιλογίου τους, μας πήρε η μπάλα όλους! Την τιμή της Ελλάδας έσωσε για μια ακόμη φορά ο Μίκης Θεοδωράκης (να δούμε έως πότε θα το κάνει). Επειδή όταν προσβάλλεις τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ενός λαού (έστω και σιχαμερή), ουσιαστικά προσβάλλεις τον ίδιο το λαό, ζήτησε συστράτευση των Ελλήνων και το μήνυμα που πέρασε, σε έντονο ύφος, ήταν σαφές. Φίλοι-φίλοι αγαπητοί Κούρδοι, αλλά μετράτε τα λόγια σας γιατί δεν σας χρωστάμε κιόλας! Ειδικά για τους Κούρδους, θυμίζω ότι η προηγούμενη κυβέρνηση των Η.Π.Α τους είχε προσεγγίσει σίγουρα (αυτούς, τους «τρομοκράτες»), άγνωστο όμως σε ποιο βαθμό. Κυκλοφόρησαν σενάρια εξοπλισμού τους, αναβάθμισής τους, ακόμη και αυτονομίας τους. Δεν θα πρέπει λοιπόν να αποτελέσει έκπληξη, εάν στο μέλλον ένα αυτόνομο (ή και ανεξάρτητο), με τις ευλογίες των Η.Π.Α και τη με-βαριά-καρδιά συμφωνία της Τουρκίας, Κουρδιστάν, σπεύσει να αναγνωρίσει την «Τουρκική δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» ή την «Μακεδονία», στα πλαίσια ενός διακανονισμού εφ’ όλης της ύλης, που θα περιλαμβάνει βέβαια και την «ανταπόδοση» στην Τουρκία της Θράκης και μερικών ελληνικών νησιών (στο κάτω-κάτω πετρέλαιο έχει και η Μοσούλη, πετρέλαιο έχει και το Αιγαίο!).
Στο μείζον εθνικό θέμα της Ψευτομακεδονίας τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Μέσα στις δεκάδες χώρες που την έχουν κατά καιρούς αναγνωρίσει, είτε ως ΠΓΔΜ είτε ως Μακεδονία-νέτη-σκέτη, διακρίνουμε: Ρωσία, Κίνα, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Βιετνάμ και Κούβα (το Ισραήλ δεν συμπεριλαμβάνεται!). Η επιλογή μου δεν είναι βέβαια τυχαία. Είναι πολύ διδακτική. Καλά οι υποψήφιοι πλανητάρχες-στη-θέση-τού-πλανητάρχη ΡωσοΚινέζοι. Η στάση τους δεν είναι δυσεξήγητη. Αναγνωρίζοντας το (κομμουνιστικής βεβαίως εμπνεύσεως) προτεκτοράτο του αντιπάλου, στέλνεις εκεί πρεσβευτές, προξένους, διπλωματικούς υπαλλήλους, στρατιωτικούς ακολούθους, εμπορικούς ακολούθους, μορφωτικούς ακολούθους και άλλους πολλούς και μεταξύ αυτών βέβαια άφθονους κατασκόπους, πράκτορες, πληροφοριοδότες και προπαγανδιστές, ελέγχοντας έτσι άμεσα και εκ των έσω, τι σκαρώνει ο αντίπαλος. Πληροφόρηση από πρώτο χέρι, με δυνατότητα παρέμβασης. Οι υπόλοιποι όμως; Το λεγόμενο «ορθόδοξο τόξο» των Βαλκανίων; Πολύ ωραία μας συμπαρίσταται! Προτείνω λοιπόν να το ξεχάσετε (όσοι το ονειρευτήκατε). Το περιβόητο «ορθόδοξο τόξο» είναι ό,τι και το «ελληνικό λόμπι» των ομογενών μας στην Αμερική. Ανύπαρκτο!
Το εξοργιστικό βέβαια, είναι η πρεμούρα αναγνώρισης ενός Αμερικανικού προτεκτοράτου απ’ αυτούς που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τους Αμερικανούς, όπως Κουβανούς και Βιετναμέζους, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται πάρα μα πάρα πολύ μακριά (οι Βαλκάνιοι τουλάχιστον, δικαιολογούνται να ενδιαφέρονται για τη γειτονιά τους). Θυμίζω ότι οι Βιετναμέζοι έχουν αποκαταστήσει σχέσεις με τις Η.Π.Α, ενώ οι Κουβανοί όπου να’ ναι (άρχισε ήδη η …«προσέγγιση»). Την επόμενη λοιπόν φορά που κάποιος ντόπιος «αριστερός» χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα «τα αίσχη των Αμερικανών στο Βιετνάμ» για να σας πείσει ότι για όλα τα δεινά του πλανήτη φταίει ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ενώ ταυτόχρονα σας κλείνει το δρόμο (κυριολεκτικά) εκφράζοντας έτσι την αλληλεγγύη του στον Κουβανικό λαό, απαντήστε του ότι, ειδικά για την Ελλάδα, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φταίει για ένα μόνο μέρος των δεινών μας. Για το υπόλοιπο ευθύνεται η εγχώρια βλακεία!
Κι επειδή παραπάνω κάτι πέταξα για Ισραήλ (έκπληξη εξέφρασα), έρχομαι αμέσως στα Αραβοϊσραηλινά. Οι καλές μας σχέσεις με τον αραβικό κόσμο είναι δεδομένες. Αναμφισβήτητες. Και πρέπει να συνεχίσουν να είναι. Εκείνες όμως οι διασκέψεις των Αραβικών κρατών, των Ισλαμικών κρατών κτλ, σαν να μη μας τα λένε καλά. Τα αποτελέσματά τους όλο υπέρ της Τουρκίας είναι. Θα μου πείτε βέβαια ότι πρόκειται για κυβερνήσεις κρατών, οι περισσότερες των οποίων τα έχουν βρει με τους Αμερικανούς. Πολύ σωστά. Οι ίδιες κυβερνήσεις θα πρόσθετα εγώ, έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους τα αδέλφια τους. Τους Παλαιστινίους. Τον πιο μαρτυρικό λαό των τελευταίων δεκαετιών. Όπως και να’ χει πάντως, η μόνιμη φιλοτουρκική τους στάση δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Οι Παλαιστίνιοι τώρα, αποκλεισμένοι και προδομένοι απ’ όλους, είναι φυσικό να δίνουν τρομερή σημασία και στην παραμικρή αντιϊσραηλινή δήλωση. Έτσι όμως είναι ευάλωτοι σε προπαγάνδα. Πρόσφατα «την έπαθαν» πολύ άσχημα. Η προσχεδιασμένη και προσυμφωνημένη αναβάθμιση της Τουρκίας στην περιοχή και η ανάδειξή της, εκτός των άλλων, σε διαμεσολαβητή στο παλαιστινιακό, χρειαζόταν λαϊκό έρεισμα. Υπό την αιγίδα προφανώς των Η.Π.Α, Τούρκοι και Ισραηλινοί (σύμμαχοι επί της ουσίας και όχι στα χαρτιά) παρουσίασαν ένα κακοσκηνοθετημένο καυγαδάκι Ερντογάν-Πέρεζ, στο οποίο ο πρώτος «τάπωσε» τον δεύτερο μπροστά στις κάμερες (μετά βέβαια τα ξαναφτιάξανε με συνοπτικές διαδικασίες). Οι Παλαιστίνιοι όχι μόνο «τσίμπησαν», αλλά κατάπιαν και το αγκίστρι. Πανηγύρισαν έξαλλα στα κατεχόμενα. Ο αδελφός, ο λευκός ιππότης Τούρκος πρωθυπουργός, τα ‘βαλε με το Ισραήλ! Σκεφθείτε λοιπόν να ιδρυθεί Παλαιστινιακό κράτος (το εύχομαι) με μεσολάβηση όμως της Τουρκίας. Η Τουρκοϊσραηλινή σύμπραξη θα μετατραπεί βεβαίως σε Τουρκοϊσραηλινή-Παλαιστινιακή σύμπραξη (πείτε την ειρήνη», «συμμαχία», όπως θέλετε) υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση των Η.Π.Α! Μαντέψτε ποιος θα χάσει.
Για τους φίλους Σέρβους είπα παραπάνω, αλλά προσθέτω κι άλλο: με πρόσφατους τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς και ακόμη πιο πρόσφατη την απώλεια εθνικής τους γης (Κοσσυφοπεδίου), ψηφίζουν κατά πλειοψηφία ευρωπαϊστές! Κάτι πάει στραβά μ’ αυτούς ή μου φαίνεται;
Και οι ισχυροί που μας προέκυψαν εσχάτως φιλέλληνες; Άδολα φυσικά τα (όποια) φιλελληνικά αισθήματά τους! Ο Γάλλος πρόεδρος, στον οποίο βέβαια πιστώνονται η πλέον ξεκάθαρη υποστήριξη που είχαμε ποτέ στο Σκοπιανό και η πλέον ξεκάθαρη αντίθεση στην «Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας», συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μας πουλάει αγνά Γαλλικά προϊόντα: αεροσκάφη και φρεγάτες. Οι Ρώσοι θέλουν διαδρόμους για τους αγωγούς αερίου , μέσω των οποίων θα επιβληθούν στο ενεργειακό ολιγοπώλιο και οι Κινέζοι θέλουν λιμάνια για να υποστηρίξουν την οικονομική τους παγκόσμια σταυροφορία. Τι ανταλλάγματα δίνουν όλοι αυτοί; Σ’ αυτό απαντά η λαϊκή μας παροιμία: «περισσεύει από το λύκο για να φάει η αλεπού;». Και η Ελλαδίτσα δεν είναι και αλεπού!
Όσο για την υποστήριξή τους γενικότερα και ιδίως σε περιόδους κρίσεων, παραθέτω χωρίς σχόλια, δύο αφοπλιστικές δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων:
«Κι αν οι Αμερικανοί αντιπροσωπεύουν το «Κακό», δεν είναι δουλειά της Ρωσίας να σώσει τον κόσμο». Στρατηγός Γιούρι Μπαλουγιέφσκι, αρχηγός του Ρωσικού στρατού, 15-11-2007.
«Δεν σκοπεύουμε να γίνουμε πιο Σέρβοι από τους Σέρβους». Σεργκέι Λαβρόφ, ΥπΕξ της Ρωσίας, με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, 17-3-2008.
Είπατε κάτι;
Γι’ αυτό σας λέω συμπατριώτες:
Καλές οι εκδηλώσεις συμπαράστασης, καλές οι επιτροπές Ελληνο-τάδε φιλίας, αλλά καλύτερη η Ελλάδα. Πριν ξεχυθείτε στους δρόμους ως αλληλεγγύη στο λαό της Ουζουγκούρου που δοκιμάζεται από την εκεί χούντα, σκεφθείτε τι κάνατε για την Κύπρο. Δεν θα είχα αντίρρηση να κηρύξουμε ως λαός «πόλεμο» εναντίον της αδικίας σε παγκόσμια κλίμακα, δεν θα πρέπει όμως να αρχίσουμε τις «εχθροπραξίες» με την αδικία που υφίσταται η πατρίδα μας;
Όσοι απογοητευτήκατε και αηδιάσατε από τις καρπαζιές που τρώμε επί δεκαετίες από τους νυν (δυτικούς) συμμάχους μας, θα νιώσετε απογοήτευση και αηδία στο πολλαπλάσιο, όταν αρχίσουν οι φάπες από τις νέες υπερδυνάμεις ή τους αδύνατους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δυναμώσουν. Μην ξεχνάτε μάλιστα, ότι οι τελευταίοι δεν έχουν άλλον να εκτονωθούν. Το άχτι τους θα το βγάλουν στον καρπαζοεισπράκτορα. Εμάς!
Γι αυτό επαναλαμβάνω: δεν υπάρχουν σύμμαχοι! Ό,τι κάνουμε μόνοι μας. Με ενότητα, υπομονή κι επιμονή. Τι φοβάστε δηλαδή; Μην απομονωθούμε; Μα είμαστε ήδη απομονωμένοι!
Εγώ πάντως, όταν για σύγκρουση μεταξύ ξένων με ρωτούν «με ποιον είσαι», απαντώ:
«ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ».
Εσείς;

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Συ είπας!



Η φράση «Συ Είπας» ειπώθηκε από τον Ιησού, ως απάντηση στον Αρχιερέα που του ζητούσε επίμονα να παραδεχθεί δημόσια ότι είναι ο Χριστός ο υιός του Θεού, ώστε να μπορέσει να τον κατηγορήσει επίσημα για βλασφημία (Κατά Ματθαίον 26:64). Χρησιμοποιείται με ειρωνικό τόνο, και έχει την έννοια του «έτσι είναι όπως τα λες», όταν ο ομιλών αυτοεξευτελίζεται με τα λόγια του, εκφράζεται αρνητικά για τον εαυτό του ή λέει πράγματα που δεν τον συμφέρουν, ιδιαίτερα όταν ταπεινώνει τον εαυτό του υποκριτικά. Κατά συνέπεια, διαφέρει από το «ΕΣΥ το λες» της νεοελληνικής γλώσσας, με το οποίο διαφωνούμε με τον ομιλούντα, τονίζοντάς του ότι ΜΟΝΟ αυτός λέει κάτι (που τον συμφέρει). Η απαραίτητη αυτή προσθήκη, γίνεται σήμερα (29/03/2011), επειδή διαπίστωσα ότι πολλοί φίλοι διαβάζουν αυτή την ανάρτηση, σταλμένοι από μηχανές αναζήτησης όταν πληκτρολογούν «Συ είπας». Ακολουθεί η αρχική ανάρτηση.


Ήθελα να αγιάσω, αγαπητοί φίλοι, αλλά δε μ’ αφήνουν οι διαβόλοι.

Μεταφέρω αυτούσια σημερινή (10-04-2009) δημοσίευση του in.gr:

«Για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας συζήτησαν Παπανδρέου και Ιερώνυμος

Οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας, αλλά η διεύρυνση των κοινωνικών δράσεων της εκκλησίας βρέθηκαν στο επίκεντρο της συνάντησης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου με τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Όπως ανέφερε ο κ. Παπανδρέου, με τον αρχιεπίσκοπο αντάλλαξαν απόψεις για «τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας» και για τη δυνατότητα να υπάρξουν και τομείς στενής συνεργασίας, όπως στον κοινωνικό τομέα, ιδιαίτερα την εποχή της οικονομικής κρίσης.

Επίσης, συζήτησαν το ενδεχόμενο συνεργασίας σε τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φτώχειας, η ένταξη των μεταναστών στη χώρα μας και η βοήθεια σε παιδιά που είναι εθισμένα από ναρκωτικά.

Από την πλευρά του ο κ. Ιερώνυμος τόνισε ότι «η σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας, μπορούμε να το πούμε πια, είναι μια σχέση διακριτών ρόλων, αλλά υπάρχει κι ένας χώρος με θέματα κοινού ενδιαφέροντος».

Ακόμη, υπογράμμισε ότι σε στόχους, όπως η ανάπτυξη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και σε άλλους τομείς, που μέχρι τώρα δεν έχουν καλλιεργηθεί αρκετά, βρέθηκε ευρύ πεδίο συζήτησης και συνεννόησης.

Ο κ. Παπανδρέου εξέφρασε στον κ. Ιερώνυμο την αλληλεγγύη του για τις απαράδεκτες, όπως τις χαρακτήρισε, επιθέσεις σε ναούς.».

Βάσκανος μοίρα, φίλοι μου, εφθόνησε το παρόν ιστολόγιο και τον ιδιοκτήτη του (εμένα). Στην τρίτη μόλις (δεύτερη ουσιαστικά) ανάρτησή μου, είμαι υποχρεωμένος να επικρίνω δημόσια και απερίφραστα, τον προκαθήμενο της Ελλαδικής εκκλησίας. Τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε ηλικία 15 μηνών βαπτίσθηκα και έκτοτε παραμένω Χριστιανός Ορθόδοξος, τηρώντας επί δεκαετίες ενεργά και ουσιαστικά τα θρησκευτικά καθήκοντά μου, χωρίς τον παραμικρό φανατισμό. Πριν λοιπόν τους ξενίσει το ότι ψέγω τον αρχιεπίσκοπο, τους θυμίζω ότι «ουδείς αναμάρτητος». Ούτε εγώ, ούτε ο αρχιεπίσκοπος.

Κλείνω την αναγκαία εισαγωγή και μπαίνω στο θέμα.

Διαβάζοντας τη δεύτερη παράγραφο του παραπάνω άρθρου, πληροφορήθηκα έκπληκτος, ότι κατά τον κύριο Γεώργιο Παπανδρέου της Μαργαρίτας, αντηλλάγησαν απόψεις για «τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας». Καταλάβατε; Αυτός το έχει δεδομένο. Διακριτοί οι ρόλοι. Η συζήτηση δεν διεξήχθη για να εξεταστούν ή να αναλυθούν οι ρόλοι. Οι συζητητές το είχαν συμφωνήσει (πότε άραγε;) και το χρησιμοποίησαν ως βάση για περαιτέρω ανταλλαγή απόψεων! Άρα έχει ήδη γίνει ένα (μεγάλο) βήμα για το διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους και οι υπόλοιποι είμαστε στο σκοτάδι!

Πάω γρήγορα παρακάτω και η έκπληξή μου μεγεθύνεται! Ο αρχιεπίσκοπος το επιβεβαιώνει και ομολογεί ότι τόσον καιρό υπεκφεύγουν όλοι κι αυτός μαζί: «η σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας, μπορούμε να το πούμε πια, είναι μια σχέση διακριτών ρόλων»!! Προσέξτε διατύπωση: «μπορούμε να το πούμε πια»! Δηλαδή τόσον καιρό σκοπίμως το απέκρυπταν!!

Και επειδή (ευτυχώς) καμιά έκπληξη δε μπορεί να αμβλύνει τη μνήμη μου, σας θυμίζω αγαπητοί αναγνώστες και θαυμάστε:

Τέλη Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου ο αρχιεπίσκοπος δηλώνει «η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα προ αυτού του ενδεχομένου» (του διαχωρισμού). Μία εβδομάδα αργότερα αλλάζει γραμμή. Αιφνιδιάζει τους πάντες, επικαλείται το αλάνθαστο αισθητήριο του λαού και ζητά δημοψήφισμα! Αφήνει μάλιστα συγκαλυμμένη απειλή, μιλώντας για «μάθημα που θα δώσει ο λαός» υπονοώντας ότι οι Έλληνες δεν θα δεχθούν το διαχωρισμό. Και τώρα, μπορεί πια να το πει! Διακριτοί οι ρόλοι!

Μετά θυμάμαι κι ετούτο (Κάτια Μακρή – ο θηλυκός Κακαουνάκης του «Alter», Ελευθεροτυπία 03/02/2008):

«Στο ΠΑΣΟΚ θεωρητικά προτιμούν την εκλογή του Ιερώνυμου Θηβών. Οι πιο δημοκρατικές απόψεις του και ο ανοιχτός πνευματικός ορίζοντας του τον κατατάσσουν ιδεολογικά στο κεντρώο χώρο, χωρίς ταυτίσεις όμως με κόμματα. Σχέσεις με τον Γ. Παπανδρέου δεν έχει, ούτε και ιδιαίτερες με κανέναν στο ΠΑΣΟΚ, πλην του Ευ. Βενιζέλου, με τον οποίο γνωρίζονται από παλιά. Στη Χαρ.Τρικούπη θεωρούν πάντως ότι δεν έχουν λόγο να εμπλακούν, αφού η δική τους θέση είναι παγίως ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας.»

Διακριτοί οι ρόλοι! Προς χωρισμό λοιπόν! Τι μεσολάβησε; Άγνωστο! Άγνωσται αι βουλαί του Ιερωνύμου! Αβίαστο όμως το συμπέρασμα: ο αρχιεπίσκοπος παλινωδεί! Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που η Ελληνική Πολιτεία (ποια;) προκηρύξει δημοψήφισμα, υπέρμαχος και συνεπώς καλύτερος προπαγανδιστής υπέρ του διαχωρισμού εμφανίζεται ο ίδιος!

Εκτός και αν οι παραπάνω «συνομιλητές» θέλουν να μας πουν ότι άλλο είναι οι διακριτοί ρόλοι και άλλο ο διαχωρισμός! Τότε όμως παίζουν με τις λέξεις. Και εμπαίζουν εμάς. Δεν συμμετέχω σε τέτοιο παιχνίδι και λυπάμαι που ο προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας ενεπλάκη σ’ αυτό. Θα έπρεπε να αφήσει το συγκεκριμένο άθλημα σε εκείνους που το ξέρουν καλύτερα: τον κύριο Παπανδρέου και τους ομοίους του. Τους πολιτικούς.

Είχε όμως κι άλλα το «πανέρι».

Συμφώνησαν λέει να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση της φτώχειας (φτωχοί βλέπετε και οι δύο), για την ένταξη των μεταναστών στη χώρα μας (είπα κι εγώ, τέτοια ευκαιρία για προπαγάνδα χάνεται;) και για τη βοήθεια σε παιδιά που είναι εθισμένα ΣΤΑ ναρκωτικά (και όχι ΑΠΟ τα ναρκωτικά φίλε συντάκτη). Σ’ αυτό το τελευταίο ο αρχιεπίσκοπος «αθώος», αλλά ο κύριος Παπανδρέου μήπως έχει καμιά ιδέα για τιμωρία (λέμε τώρα) των εμπόρων του θανάτου;

Επίσης εκείνο το «ευρύ πεδίο συζήτησης και συνεννόησης και σε άλλους τομείς, που μέχρι τώρα δεν έχουν καλλιεργηθεί αρκετά» τι να σημαίνει άραγε; Τι σκαρώνετε και δεν μας το λέτε; Καμιά μη κυβερνητική - μη κερδοσκοπική οργανωσούλα ίσως; Κανένα συνεδριάκι, όπου όλως τυχαίως οι προσκεκλημένοι (π.χ ο Αμερικανός πρέσβυς) θα φαν-θα πιουν, θα μας φλομώσουν στις μεγαλοστομίες και θα ανακοινώσουν τη δημιουργία κανενός «ιδρύματος» (να βολευτούν κι οι κολλητοί μας);

Στην τελευταία παράγραφο πάντως έχουμε κι άλλη έκπληξη. Ο Γεώργιος της Μαργαρίτας «καταδίκασε» τις βομβιστικές επιθέσεις εναντίον εκκλησιών! Περίεργο! Αυτός είναι φιλάνθρωπος. Διακρίνεται για τις υιοθεσίες ορφανών. Υιοθετεί τα πάντα. Το σχέδιο Ανάν, το βομβαρδισμό της Σερβίας, την Καραχασάν, το Βαλλιανάτο, τη «μαύρη», το γάμο ομοφυλοφίλων κτλ. Οι βόμβες πώς του ξέφυγαν; Δύο εξηγήσεις έχω. Ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει το συνομιλητή του, ή είπε να αφήσει κάτι για να υιοθετήσουν οι εξίσου ευαίσθητοι Αλαβάνος-Τσίπρας.

Το θέμα μου όμως είναι ο αρχιεπίσκοπος. Ήθελα να κλείσω με την ευαγγελική ρήση που αρχίζει από «Ουαί υμίν» αλλά θυμήθηκα κι άλλα (κακό πράγμα η μνήμη ελέφαντα!). Τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου(-θεσμού) «εξελέγην εγώ ο ελάχιστος» και «όταν οι άνθρωποι νοσούν, τότε νοσούν και οι θεσμοί».

ΣΥ ΕΙΠΑΣ Μακαριότατε!

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Αμερικανιές



Τώρα πια η καλημέρα
λέγεται γκουντ-ντέι
κι αν ρωτάς όλοι εδώ πέρα
είμαστε οκέι.

Στίχοι του Κώστα Τριπολίτη στο τραγούδι «Αν ρωτάς τι τρέχει». Μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου. Δίσκος «Πίσω από τη βιτρίνα». 1981

Θα το ΄χετε προσέξει. Αν όχι, σταθείτε για λίγο και αναλογιστείτε: μεταμορφωνόμαστε σε Αμερικανάκια. Οι Έλληνες των δύο (τουλάχιστον) τελευταίων γενιών είναι σε μεγάλο βαθμό «της Αγγλοσαξονικής παιδείας μετέχοντες» (και του «Αμερικανικού ονείρου» κυνηγοί βεβαίως-βεβαίως).

Από τα πρώτα θύματα η γλώσσα μας. Το ξέρετε βέβαια ότι οι πιτσιρικάδες συνεννοούνται μεταξύ τους με εκατό λέξεις όλες κι όλες (και πολλές λέω), εκ των οποίων οι περισσότερες είναι οι γνωστές χυδαίες από μ και γ και όλα τα παράγωγά τους και οι υπόλοιπες αγγλικές.

Οι υπόλοιποι όμως νεοέλληνες τι κάνουν;

Δε μας έφταναν οι αντιδάνειες λέξεις (ή αντιδάνεια), λέξεις ε-λ-λ-η-ν-ι-κ-ό-τ-α-τ-ε-ς που τις δανείστηκαν οι ξένοι, τις προσάρμοσαν στη γλώσσα τους και μετά τις ξαναπήραμε πίσω και τις χρησιμοποιούμε αλλοιωμένες (π.χ η λέξη «ποινή» έγινε στα λατινικά «poenalis», στα μεσαιωνικά λατινικά «poenalitas» και στα σύγχρονα αγγλικά «penalty» και τώρα χρησιμοποιείται ως «πέναλτι» στα οικονομικά –«πέναλτι προεξόφλησης»- και κατά κόρον στα αθλητικά, όπου βεβαίως βιάσθηκε κατ’ επανάληψη από τους κατά κανόνα και διαχρονικά αναλφάβητους αθλητικούς σχολιαστές –«πέναλντι» ή ακόμα χειρότερα «μπέναλντι» όπως λέμε «απέκρουση»-),

δε μας έφταναν οι πάσης φύσεως συντομότατες λεξούλες που χρησιμοποιούμε για να γλυτώσουμε χρόνο (π.χ «Ο.Κ») ή αποδίδουν πρόσφατα τεχνολογικά επιτεύγματα και δε γίνεται (ή μήπως γίνεται; Ιδέες μου επί αυτού σε άλλη ανάρτηση) να τις πούμε αλλιώς (π.χ «σι-ντι», «ντι-βι-ντι» κτλ),

δε μας έφτανε η «ορολογία» της βιομηχανίας του θεάματος και των άλλων «τεχνών», του αθλητισμού (ο θεός να τον κάνει) και των οικονομολόγων-διαχειριστών-χρηματιστών-ασφαλιστών γιάπηδων,

έχουμε τώρα και την κατά λέξη μετάφραση στα ελληνικά, χρήση και αναπαραγωγή γνωστών-κοινών Αγγλοσαξονικών εκφράσεων ή προτάσεων, από διάφορους αγράμματους, ανόητους και παπαγάλους.

Το εξοργιστικό είναι ότι αντίστοιχες ΣΩΣΤΕΣ ελληνικές εκφράσεις ή προτάσεις όχι μόνο υπάρχουν, αλλά και είναι επίσης απλές, κοινές και ευρέως χρησιμοποιούμενες. Είναι λοιπόν, όπως φαίνεται, «μαγκιά» ή καλύτερα «τρέντι» και «ουάου» να παπαγαλίζεις Αμερικανιές.

Στο αίσχος πρωτοστατούν τα Μ.Μ.Ε και κυρίως (φυσικά!) η τηλεόραση.

Εξηγούμαι:

Γενικά η μετάφραση μιας γλώσσας σε άλλη είναι δύσκολη υπόθεση. Ο μεταφραστής ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΑΠΤΑΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΛΩΣΣΕΣ, αλλά και να διαθέτει ΛΕΞΙΚΑ ΟΡΩΝ (επιστημονικών, τεχνικών, νομικών κ.ά). Εκτός αυτού, η κατά λέξη μετάφραση είναι επικίνδυνη. Πιο επικίνδυνη από την ελεύθερη μετάφραση. Η τελευταία υστερεί σε ακρίβεια, αλλά η πρώτη δεν αποδίδει σωστά τα νοήματα. Ακόμη και λαμπροί γλωσσομαθείς ή έμπειροι επαγγελματίες μεταφραστές μπορεί να εκτεθούν ανεπανόρθωτα. Όσες φορές διάβασα επίσημες μεταφράσεις από τα αγγλικά, του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών, εγγράφων σχετικών με τη δουλειά μου των οποίων διέθετα τα πρωτότυπα, δυσκολεύτηκα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Όταν δεν διέθετα τα πρωτότυπα, δεν καταλάβαινα καν περί τίνος επρόκειτο! Και μιλάμε για επαγγελματίες, με ισχυρότατα πιστοποιητικά!

Σκεφθείτε λοιπόν τι γίνεται στο χαζοκούτι. Αστοιχείωτοι δημοσιογραφίσκοι, ανεγκέφαλες τηλεπερσόνες, γκλαμουράτοι κοσμοπολίτες και παρουσιαστές-εκφωνητές-μεταφραστές-υποτιτλιστές-μεταγλωττιστές του σωρού, ασχημονούν κατ’ εξακολούθηση. Μαϊμουδίζουν ασυστόλως. Κακοποιούν, χρόνια τώρα, συστηματικά την ελληνική γλώσσα. Εσχάτως όμως, οι Αμερικανιές τους είναι ανυπόφορες. Συμβαίνει σε όλα τα κανάλια και κατ’ εξοχήν στα ιδιωτικά όπου, μεταξύ ίσων, πρωτεύει ο «Σκάι». (Για το Αμερικανόπνευστο και Αμερικανολάγνο αυτό μόρφωμα θα τα πούμε σύντομα σε άλλη ανάρτηση).

Τρανταχτά παραδείγματα (τα αλίευσα όλα σε ένα απόγευμα, με μια απλή σάρωση με το τηλεχειριστήριο):

Αμερικανιά πρώτη: «Πάρε το χρόνο σου»(;!). Ακούγεται όλο και πιο συχνά και τείνει να καθιερωθεί.

Κατά λέξη μετάφραση του «Take your time». Δεν υφίσταται στα ελληνικά. Οι Έλληνες λένε «με την ησυχία σου» ή «μη βιάζεσαι» ή, έστω, «με το πάσο σου», αλλά όχι «πάρε το χρόνο σου». Καταλάβατε τηλεαστέρια μου; «Πάρε το χρόνο σου» δε σημαίνει τίποτε στη γλώσσα μας, ή σημαίνει ό,τι και το «Are you working us?» («Μας δουλεύετε;») ή το «How from here morning-morning?» («Πώς από ‘δω πρωί-πρωί;»)!!

Αμερικανιά δεύτερη: Πήρατε «ΤΟ λάθος αριθμό»(;!)

Κατά λέξη μετάφραση του: You ‘ve got «THE wrong number». Δεν γνωρίζω γιατί στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται το οριστικό άρθρο «the». Στην ελληνική γλώσσα όμως, η χρήση του αντίστοιχου οριστικού άρθρου «το» είναι όχι απλώς άχρηστη, αλλά εντελώς λανθασμένη. Όταν λέμε στον συνομιλητή μας «πήρατε ΤΟ λάθος αριθμό» αντί του ορθού «πήρατε λάθος αριθμό», είναι σαν να του λέμε ότι πήρε ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ λάθος αριθμό, μέσα στα εκατομμύρια των τηλεφωνικών αριθμών, ενώ όποιον άλλον και να έπαιρνε θα ήταν σωστός!! Εννοήσατε τηλεαυθεντίες μου; Κατά τον ίδιο τρόπο δε λέμε «σκότωσε ΤΟ λάθος άνθρωπο», εκτός κι αν ο δολοφόνος επιτέθηκε συγκεκριμένα σε δύο μόνο ανθρώπους και «έφαγε» όχι εκείνον που υπολόγιζε, αλλά τον άλλον! Αν οι αθώοι παρευρισκόμενοι ήταν πολλοί, τότε ο δολοφόνος «σκότωσε λάθος άνθρωπο».

Αμερικανιά τρίτη: «Το κοριτσάκι τηλεφώνησε στη μαμά ΤΗΣ»(;!)

Κατά λέξη μετάφραση του «The little girl called HER mother». Στην αγγλική γλώσσα υπάρχουν μόνο δύο γένη: αρσενικό και θηλυκό. Κι επειδή το κοριτσάκι είναι θηλυκό, το Αμερικανάκι καλά κάνει και λέει «HER mother». Το «Αμερικανάκι» όμως… την πάτησε! Στα ελληνικά υπάρχει και τρίτο γένος: το ουδέτερο. Και το κοριτσάκι είναι ουδετέρου γένους και γι’ αυτό τηλεφώνησε στη μαμά ΤΟΥ. Καταλάβατε τηλεζωντόβολα; Η κοπελίτσα μπορεί να τηλεφωνεί στη μαμά ΤΗΣ, το κοριτσάκι όμως όχι!!! Αυτό τηλεφωνεί μόνο στη μαμά ΤΟΥ! Αν ήταν αγοράκι, από καθαρή τύχη θα μεταφράζατε σωστά το «HIS mother» ως «μαμά ΤΟΥ». Με το κοριτσάκι όμως… φάνηκε η γύμνια σας! Αγγλικά μπορεί να ξέρετε, ελληνικά όμως όχι!

Και επειδή των παραδειγμάτων ουκ έστιν αριθμός, σταματώ εδώ.

Υ.Γ 1 Περισσότερες Αμερικανιές (γλωσσικές και άλλες), αλλά και συνήθη λάθη της καθομιλουμένης, προσεχώς.

Υ.Γ 2 Όποιος αναγνώστης αντιληφθεί Αμερικανιά, ας με ειδοποιήσει για να τη συμπεριλάβω (με αναφορά στην πηγή φυσικά) σε τούτη ή σε μελλοντική ανάρτηση.

Υ.Γ 3 Για ορθογραφικά ή γραμματικά λάθη, ασυνταξίες, αβλεψίες κτλ σας παρακαλώ ενημερώστε με.


Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Καλώς σας βρήκα και με βρήκατε



Γειά και χαρά σε όλους. Καλώς ήλθατε στο ιστολόγιό μου. Είναι νέο και ακόμη υπό κατασκευήν, γι' αυτό παρακαλώ για την κατανοήσή σας. Δέχομαι προτάσεις, υποδείξεις και σχόλια (για την εμφάνιση, διότι για το περιεχόμενο δεν σηκώνω κουβέντα!).


Μέχρι να αξιωθώ να γράψω κάτι νέο, μπορείτε να δείτε δείγματα της γραφής μου, σε παλαιότερες αναρτήσεις μου σε άλλα φιλικά (και φιλόξενα) ιστολόγια, τα οποία και ευχαριστώ από καρδιάς:

Για τη δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου και όσα την ακολούθησαν ΕΔΩ (Arcadia - It hurts).

Για μετανάστες συνταξιούχους-μαϊμούδες και σχετικό άρθρο της "Ελευθεροτυπίας" ΕΔΩ (Greek Alert).

Για ελληνοτουρκική συνεργασία (ιδιωτών) στο χώρο της υγείας και το τι μπορεί να σημαίνει ΕΔΩ
(Greek Alert) με αναδημοσίευση ΕΔΩ (HellenicRevenge).

Για πιθανή "επανάσταση" μεταναστών ΕΔΩ
(Greek Alert) με αναδημοσίευση ΕΔΩ (HellenicRevenge), ΕΔΩ (Info Macedonia), ΕΔΩ (Vendetta), ΕΔΩ (Δωριεύς), ΕΔΩ (Ελλήνων Αφύπνιση), ΕΔΩ (Τα νέα στην Ελλάδα), ΕΔΩ (Εθνικό Forum), ΕΔΩ (Έγερσις), ΕΔΩ (Phorum.gr) κι ΕΔΩ (Δελτίο των 11), με σχετικές αναρτήσεις από τον κύριο Σπύρο Χατζάρα ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Για τη διαφαινόμενη μαζική νομιμοποίηση μεταναστών από το πάντοτε παράνομο κράτος και τη σχετική πλύση εγκεφάλου από τους γνωστούς "έγκριτους" ΕΔΩ (Greek Alert) με αναδημοσίευση ΕΔΩ (HellenicRevenge).

Για στρατευμένα στην πολυπολιτισμική-νεοταξική προπαγάνδα, προκλητικότατα άρθρα του "Βήματος" ΕΔΩ (Greek Alert).

Θα τα πούμε σύντομα.