Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

«Επιστημονικά» ψέματα. Μάθημα 1ον: Η απάτη του «μέσου όρου».



Έχετε ακούσει ότι «οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια»; Το πιστέψατε; Προτείνω να το ξανασκεφτείτε. 

Μεγάλο μέρος της ζωής μας (αν όχι όλη) απασχολούν τα μαθηματικά. Οι απλούστερες των εννοιών τους ακούγονται και γράφονται κατά κόρον, οπότε νομίζουμε ότι έχουμε εξοικειωθεί. 

Δεν είναι έτσι. 

Όλες οι επιστήμες, των μαθηματικών συμπεριλαμβανομένων, χρησιμοποιούνται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας, δήθεν για να μας διαφωτίσουν, στην ουσία όμως για να μας συσκοτίσουν. 

Μεγάλο σουξέ έχει η μαθηματική έννοια του «μέσου όρου». Έστω και απλή αναφορά του όρου αυτού, στον γραπτό ή προφορικό λόγο, προκαλεί συνειρμικά μια αίσθηση του «μέτρου» ή του «μετρίου». Και αυτό φυσικά δίνει στο σύστημα ένα ακαταμάχητο πλεονέκτημα προκειμένου να μας κοροϊδέψει. 

Θυμίζω ότι για να υπολογίσουμε τον μέσο όρο μιας σειράς αριθμών, αρκεί να διαιρέσουμε το άθροισμά τους με το «πόσοι είναι» οι αριθμοί. (Συγχωρέστε μου την αδόκιμη γλώσσα και τις υπεραπλουστεύσεις, αλλά μπορεί να διαβάζουν και άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις). 

Αν έχουμε π.χ τους αριθμούς 3,4,5,8,10,12 αρκεί να διαιρέσουμε το 42 (3+4+5+8+10+12) με το 6 (τόσοι είναι οι αριθμοί). Ο μέσος όρος είναι 7. 

Τον ίδιο μέσο όρο μπορεί να δίνουν και 6 άλλοι αριθμοί, ίδιοι ή διαφορετικοί μεταξύ τους (π.χ 1,2,3,9,11,16 ή 6,7,7,7,7,8) ή και αριθμοί το πλήθος των οποίων δεν είναι 6 (π.χ 5,7,7,9 ή 3,5,13). 

Ο μέσος όρος λοιπόν είναι ένας αδρός (χοντροκομμένος) δείκτης, ένας μέσος «αντιπρόσωπος» και τίποτε περισσότερο. Δεν μας πληροφορεί ούτε για το πόσοι, ούτε για το ποιοι (πόσο μεγάλοι ή πόσο μικροί) είναι οι αριθμοί, ούτε για το αν διαφέρουν πολύ, λίγο ή καθόλου μεταξύ τους. Τον χρησιμοποιούμε συνήθως σε περιπτώσεις που οι αριθμοί είναι πάρα πολλοί, προκειμένου να πάρουμε μια εικόνα, μια ιδέα για το πού περίπου κυμαίνονται οι πολλοί αυτοί αριθμοί (παρατηρήστε ότι στα παραπάνω παραδείγματα, όπου οι αριθμοί κάθε σειράς δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους, ο μέσος όρος 7, αν τοποθετηθεί μέσα στους αριθμούς, αφήνει περίπου τόσους αριθμούς αριστερά του όσους και δεξιά του – μικρότερους και μεγαλύτερους απ’ αυτόν αντίστοιχα – είναι δηλαδή στη μέση, οπότε επαξίως λαμβάνει τον τίτλο του). 

Ως αδρός δείκτης, ο «μέσος όρος» έχει μια τρομερή αδυναμία. Είναι εντελώς αναξιόπιστος όταν στο πλήθος των αριθμών περιλαμβάνονται υπερβολικά μικροί ή μεγάλοι αριθμοί, που δεν «κολλάνε» με τους υπόλοιπους. 

Αν στο πρώτο παράδειγμα, στους αριθμούς 3,4,5,8,10,12 προσθέσουμε τον υπερβολικά μεγάλο (σε σχέση με τους άλλους) αριθμό 658, θα έχουμε 7 αριθμούς με άθροισμα 700. Τώρα ο μέσος όρος είναι 100. 

Τώρα ο «μέσος όρος» δεν είναι καθόλου «μέσος». Καθόλου αντιπροσωπευτικός. Τον τράβηξε μαζί του (προς τα πάνω) το υπερβολικά μεγάλο 658. Είναι πλέον πολύ μεγαλύτερος από τους 6 αρχικούς αριθμούς και όχι μόνο δεν τους αντιπροσωπεύει, αλλά τους αδικεί κιόλας. 

Αν οι αρχικοί αριθμοί αντιπροσώπευαν τους μισθούς των υπαλλήλων μιας επιχείρησης σε εκατοντάδες ευρώ (300, 400 κτλ), θα λέγαμε ότι ο μέσος μισθός τους ήταν 700 ευρώ και θα είχαμε μια σχετική ιδέα για το πού κυμαίνονται οι μισθοί σ’ αυτήν την επιχείρηση. Αν όμως προσθέταμε και τα 65.800 ευρώ με τα οποία ο ιδιοκτήτης (και διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής κτλ κτλ) μισθοδοτεί τον εαυτό του, θα βγάζαμε το πολύ άδικο για τους εργαζόμενους συμπέρασμα ότι λαμβάνουν κατά μέσον όρο 10.000 (δέκα χιλιάδες!) ευρώ μηνιαίως. Με τον μέσο όρο δηλαδή, θα βαφτίζαμε κροίσους τους φουκαράδες!

Και τώρα που μπήκατε στο νόημα, δείτε αυτό (NewsIt 24-1-2013): 


Κάτι τέτοια μας ταΐζει το σύστημα. 

Μέσους όρους και μαλλί της γριάς. 

Ούτε ποιοι μισθοδοτούνται μάθαμε, ούτε τι ακριβώς προσφέρει ο καθένας. Ούτε πόσα προκλητικά αμειβόμενα «στελέχη» περιλαμβάνονται στη μισθοδοσία, ούτε πόσοι αργόμισθοι, ούτε πόσοι κηφήνες. Χλωρά και ξερά ένα πράγμα, διότι έτσι λέει ο «μέσος όρος». (Επαναλαμβάνω επίσης ότι όποιος κάνει δουλειά από την οποία εξαρτώνται ζωές, πρέπει να παίρνει όχι 3.333, αλλά 13.333 ή 103.333 ευρώ ή … όσα και να παίρνει λίγα είναι). 

Προσέξτε λοιπόν διότι οι αριθμοί είναι σαν κι αυτούς που τους επικαλούνται. Πολλές φορές είναι κοινοί… 

…ψεύτες! 

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Βρείτε τον μαλάκα.



Στις παρακάτω γραμμές, θα περιγράψω δύο τύπους που βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Παρακαλώ βοηθήστε με να βρω τον μαλάκα. 

Ο πρώτος δουλεύει πολλά μέτρα κάτω από την γη. Έχει κυλιόμενες βάρδιες που περιλαμβάνουν και αργίες. Κάνει μέρες να δει τον ήλιο και τα βιολογικά του ρολόγια διαλύονται. Ο ορισμός της ανθυγιεινής εργασίας. Δουλειά ευθύνης. Αν κάνει λάθος θα πεθάνει κόσμος. Όσα κι αν παίρνει είναι λίγα. Όπως κι αν προσελήφθη οι υπηρεσίες του είναι ανεκτίμητες. 

Έχει βέβαια και κάτι συναδέλφους απαράδεκτους. Άλλους κηφήνες, άλλους ανίκανους, άλλους ανάγωγους. Και κάτι συνδικαλιστές κομματόσκυλους που κοιτάνε μόνο την προσωπική τους κομματική ανέλιξη (κοπρίτες του «μεγάλου δημοκρατικού χώρου»). Γι αυτά όμως δεν είναι υπεύθυνος ο ίδιος. Αυτοί υπάρχουν παντού. Παντού. 

Αυτός λοιπόν, έχει αποδοχές που κλαδεύονται-κουρεύονται-ψαλιδίζονται, επειδή κάτι λαμόγια κλέψανε το σύμπαν. Του αφαιρούν κάτι που ήδη έχει, «για το γενικό καλό». Αντιδρά λοιπόν. Δικαίως και με σθένος. Απεργεί. Επειδή όμως η δουλειά του είναι δουλειά ευθύνης και χωρίς αυτή δεν προχωράει το σύστημα, επιστρατεύεται. Πάλι «για το γενικό καλό». 

Συνεπώς ΚΑΙ χάνει ΚΑΙ αντιδρά ΚΑΙ σύρεται δια της βίας να εργαστεί, «για το γενικό καλό». 

Και τώρα ο δεύτερος. 



Αυτός έχει πολλά πρόσωπα. Συνήθως είναι σε δουλειά γραφείου (δημόσια ή ιδιωτική) ή ασκεί ελεύθερο επάγγελμα. Μπορεί και να μην εργάζεται. Να είναι άνεργος ή συνταξιούχος. Αυτουνού η δουλειά (αν έχει) σημαντική μεν, αλλά δεν θα πεθάνει κανείς αν αργήσει να μεταβεί σ’ αυτήν ή δεν πάει και καθόλου (εξαιρούνται ελάχιστοι). Το πολύ πολύ να πάνε λίγο πίσω τα κέρδη κάποιας πολυεθνικής ή να καθυστερήσει ο ήδη διαλυμένος δημόσιος τομέας. 

Και αυτουνού οι αποδοχές κλαδεύτηκαν-κουρεύτηκαν-ψαλιδίστηκαν για τους ίδιους λόγους όπως και του πρώτου. Συνεπώς ΚΑΙ αυτός χάνει. 

Δεν αντιδρά όμως. Δεν μάχεται. Γουστάρει την Παναγιώταινα (αντί για το ολότελα). 

Δεν απεργεί, δεν εργάζεται με το ζόρι. 

Έχει όμως μούτρα και μιλάει. Εξανίσταται και υβρίζει τον πρώτο. Διότι εκείνος τάχα του στερεί το «γενικό καλό». Διότι στο «γενικό καλό» περιλαμβάνεται η μετάβασή του στον εργοδότη που του κλάδεψε-κούρεψε-ψαλίδισε τις αποδοχές, ή η μετάβαση στην επιχείρησή του των πελατών (από τους οποίους έχει κλαδεμένα-κουρεμένα-ψαλιδισμένα έσοδα) ή η πρόσληψή του (με κλαδεμένο-κουρεμένο-ψαλιδισμένο μισθό) στη θέση κάποιου που απολύθηκε επειδή αντέδρασε στο κλάδεμα-κούρεμα-ψαλίδισμα του δικού του μισθού. 

Αυτός λοιπόν ΚΑΙ χάνει ΚΑΙ δεν αντιδρά ΚΑΙ σκύβει το κεφάλι και δουλεύει ΚΑΙ βρίζει αυτόν που ΜΟΝΟ χάνει. 

Ποιος είναι ο μαλάκας; 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Το πουλέν κι ο πούλος.



Προς άπαντας τους «επαναστάτες» που παραμένουν ακόμη εντός ΣΥΡΙΖΑ, ονειρεύονται αγώνες, ρήξεις, ανατροπές και άλλα ριζοσπαστικά, ερωτοτροπούν με τη βία και διονυσιάζονται με τις συνιστώσες. 

Κύριοι, 

το πουλέν σας απεδείχθη παλτό. 

Μετέβη στους ναούς του καπιταλισμού όχι για να τους γκρεμίσει, αλλά για να προσκυνήσει. 

Έκαμψε την οσφύ στους ιμπεριαλιστές, θώπευσε τους τοκογλύφους, έγλειψε τους Σιωνιστές και χειροτονήθηκε διάκονος της Νέας Τάξης. 

Όσοι δεν είστε πράκτορες, ηλίθιοι ή λαμόγια που μυρίστηκαν εξουσία, καταγγείλτε το και φύγετε τώρα. 

Η υπομονή του λαού εξαντλήθηκε. 

Πουλέψτε την πριν πάρετε τον πούλο.

 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Η ερώτηση της εβδομάδας (7)



Η κινηματογραφική ταινία «The Seventh Sign» («Το Έβδομο Σημείο») παραγωγής 1988, σε σενάριο των Κλίφορντ και Έλεν Γκριν, όπου πρωταγωνιστούσαν η Δήμητρα Τζιν Γκάινς (γνωστή ως Ντεμί Μουρ), ο Γιούργκεν Πρόκνοβ και ο Πίτερ Φρίντμαν, ήταν βασισμένη στα Επτά Σημεία της Αποκάλυψης, που υποτίθεται ότι εμφανίζονταν διαδοχικά στη σύγχρονη εποχή, πριν την επερχόμενη Συντέλεια. 

Παρά την αδύναμη σκηνοθεσία του Καρλ Σούλτς, ήταν γεμάτη νοήματα και «βαρειές» ατάκες, όπως η συγκλονιστική ερώτηση «Will you die for Him?» («Θα πεθάνεις για χάρη Του;»), στην οποία η Ντεμί Μουρ απαντά θετικά («Yes, l will! l will die for Him.») σώζοντας την ανθρωπότητα θυσιαζόμενη. 

Μία από τις πιο δυνατές ατάκες, έχει να κάνει με την «τιμωρία του ενόχου» (όπου «ένοχος» εννοείται εκείνος φοβερού εγκλήματος). Ποια είναι αυτή, από ποιον και με ποια αφορμή λέγεται; 

Η απάντηση (ατάκα και πλήρης διάλογος) σε μία εβδομάδα, μαζί με σχόλια για τη σοβαρότητα και τις προεκτάσεις της. 


Απάντηση 29-01-2013:

«lt is not murder to punish the guilty» δηλαδή «Δεν είναι φόνος η τιμωρία τού ενόχου».

Οι λεπτομέρειες που σας υποσχέθηκα (ποιος, πού, γιατί, προεκτάσεις) σε νέα ανάρτηση, οσονούπω.