Μάτι: Πλήθη λαού στην υποδοχή Τσίπρα.

Ποιος έχει χάσει τη ντροπή, να τη βρούνε μερικοί... 

Μερικά λόγια προς όσους χτύπησε η συμφορά.

Σκέφτηκα πολύ πριν τα γράψω. Κάποιος που έχει ήδη χτυπηθεί, δεν είναι ίσως ο καταλληλότερος. Η κρίση του είναι εξορισμού υποκειμενική. Διαθέτει εμπειρία, αλλά διακατέχεται από πικρία. Και κανένα χτύπημα δεν είναι ίδιο με τ’ άλλα. 

Όσα ακολουθούν δεν είναι θεολογικά, ούτε φιλοσοφικά. Είναι ανθρώπινα. Δεν θα τα ‘λεγα συμβουλές, ούτε όμως και παρηγοριές. Θεωρήστε τα λαβές για να πιαστείτε, αν συμφωνείτε και αν επιθυμείτε. 

Κατ’ αρχήν αποσείστε από πάνω σας οποιαδήποτε ενοχή. Το κακό που σας βρήκε δεν αποτελεί τιμωρία. Δεν είναι ποινή για κάποιο αμάρτημά σας, υπαρκτό ή της φαντασίας σας. Στην ερώτηση «γιατί σ’ εμένα;», η απάντηση ΔΕΝ είναι «επειδή έκανες εκείνο» ή «επειδή δεν έκανες το άλλο». Δεν υπάρχει κανείς Θεός που να σκοτώνει το παιδί σας, επειδή εσείς «αμαρτήσατε». Δεν υπάρχει καμία Δικαιοσύνη που να εκτελεί τους γονείς σας, τους συντρόφους σας, τους αγαπημένους σας, επειδή εσείς «παρανομήσατε». Δεν υπάρχει καμία Αρχή που να καταστρέφει την περιουσία σας επειδή υπήρξατε «κακός». 

Μην έχετε τύψεις. Οι τύψεις γεννιούνται σε μια υγιή κατά τα άλλα συνείδηση, η οποία προσπαθεί να εξηγήσει κάποιο κακό. Τι πιο φυσικό από το να αποδώσει ευθύνες σε κάποιο άλλο, προγενέστερο, «κακό». Μια τέτοια συνείδηση συχνά κάνει λάθος, επειδή ακριβώς είναι υγιής. Η αλήθεια είναι ότι το σύμπαν διέπεται από ακλόνητους φυσικούς νόμους, οι οποίοι δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ «καλών» και «κακών» ανθρώπων. Ισχύουν το ίδιο για όλους, εμπεριέχοντας μάλιστα γερές δόσεις αυτού που αποκαλούμε «τύχη». 

Αποφύγετε πάση θυσία τη νοητική παγίδα τού «αν». Σύμφωνοι, αν δεν είχατε βρεθεί στον συγκεκριμένο τόπο τη συγκεκριμένη στιγμή, θα είχατε, ίσως, μείνει ανέγγιχτος από την τραγωδία. Αν είχατε σκεφτεί και ενεργήσει διαφορετικά, αν δεν είχατε «λαθέψει», «πέσει έξω», δράσει «απερίσκεπτα», τα πράγματα θα ήταν, ίσως, καλύτερα. Αν είχατε εκτιμήσει καλύτερα και εγκαίρως τον κίνδυνο, δεν θα υπήρχαν, ίσως, απώλειες. Ωστόσο αυτό δεν έγινε. Το «αν» που βασανίζει το μυαλό σας και απειλεί να σας τρελάνει, ανήκει στο παρελθόν. Και το παρελθόν, ακριβώς επειδή «παρήλθε», έφυγε, χάθηκε, έχει πλέον σημασία μόνο στον βαθμό που μπορεί να επηρεάσει το μέλλον. Αν αφήσετε το «αν» να κυριαρχήσει, του επιτρέπετε να στοιχειώσει, αναίτια και επιζήμια, το μέλλον σας. Σε οποιοδήποτε μέλλον, όσο ζοφερό και θλιβερό και αν προβλέπεται, το τελευταίο που σας χρειάζεται είναι υποθετικά, παρελθοντικά και εντέλει ανύπαρκτα σενάρια. 

Εξοβελίστε λοιπόν τις λέξεις-έννοιες «τιμωρία», «τύψεις», «λάθος», «αν». 

Τι άλλο μπορείτε να κάνετε; Πώς να πορευτείτε μετά τη συμφορά; Πώς να ζήσετε στο εξής; Οι απαντήσεις δεν είναι ασφαλώς εύκολες. Άλλοι θα τις αναζητήσουν στη θρησκεία, άλλοι στους ειδικούς, άλλοι στον κοινωνικό περίγυρο. Θεμιτά όλα και σεβαστά. 

Ό,τι κι αν χάσατε όμως, η απάντηση σε βάθος χρόνου, είναι μία: μην ξεχνάτε. 

Όσοι χάσατε ανθρώπους, μην θυμώνετε μαζί μου. Δεν υπονοώ ούτε στο ελάχιστο ότι ο πόνος σας είναι λίγος ή παροδικός, ότι ο θρήνος σας έχει ημερομηνία λήξης, ότι ο χρόνος οπωσδήποτε θα «γιατρέψει» τις πληγές σας, ότι «η ζωή συνεχίζεται». Εννοώ ότι ολοκληρωτικός θάνατος είναι η λήθη. Το σώμα εξαφανίζεται, αλλά το πνεύμα των νεκρών μπορεί να ζει για πάντα. Μέσα μας. Στις ψυχές των ζωντανών. 

Επιτρέψτε μου μία και μοναδική φιλοσοφική ρήση (ξεχνώ ποιος πρώτος την είπε): «Γιατί υπάρχουν οι αναμνήσεις; Μα για να έχουμε τριαντάφυλλα και τον χειμώνα!». 

Μην αφήνετε το πνεύμα του αγαπημένου σας να φύγει. Θυμηθείτε τον όχι μόνο επειδή η φυσική παρουσία του ήταν κομμάτι του εαυτού σας, της οικογένειάς σας, της χαράς και της ελπίδας σας, όχι μόνο ως υποχρέωση στη μνήμη του, όχι μόνο επειδή αναπόφευκτα σας το επιβάλλουν οι συνθήκες της ζωής, οι φωτογραφίες του, τα προσωπικά του αντικείμενα. Ενσωματώστε το πνεύμα του στο δικό σας. Μετατρέψτε το σε τριαντάφυλλο για κάθε εποχή. Βάλτε το οδηγό. 

Οδηγό για στάση ζωής. Οδηγό για λήψη αποφάσεων. Οδηγό για την προώθηση αρετών. 

Χωρίς υπερβολές, χωρίς εμμονές, χωρίς προσκόλληση. Ο χαμός τού φυσικού προσώπου πρέπει να ξεπεραστεί, γιατί έτσι θα ήθελε και το πνεύμα εκείνου/ης που χάθηκε. Τι άλλο θα ‘θελε; Μα να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζήσετε ειρηνικά και έντιμα. Να βοηθάτε τους άλλους. Να μην δίνετε πόνο κι αν μπορείτε να απαλύνετε τον ήδη υπάρχοντα. 

Βοηθήστε όποιον και όσο μπορείτε. Κάντε αγαθοεργίες. Δεν χρειάζονται απαραίτητα χρήματα. Γίνετε αιμοδότης. Γίνετε εθελοντής. Γίνετε καλός Σαμαρείτης. Όπως και όσο μπορείτε. Πείτε έναν καλό λόγο. Δώστε τόπο στην οργή. Συγχωρήστε. 

Καλλιεργήστε το τριαντάφυλλο στη μνήμη σας. Προσφέρετε τριαντάφυλλα στον διαρκή και αδυσώπητο χειμώνα της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Πολιτικές κουράδες.

Ποιος έχει χάσει τη ντροπή, να τη βρούνε μερικοί...

 

Για όλα έχει σχέδιο ο Αλέξης.

Ποιος έχει χάσει τη ντροπή, να τη βρούνε μερικοί... 

Ασύμμετρη Ανικανότητα.

Ναι, κι εμείς δεν ξέρουμε πώς γίνατε καθηγητές, ούτε ποιος είναι ο "Guardian".

Και επίσης δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είναι οι Αλαφούζος και Μαρινάκης, ούτε ποια είναι τα μέσα "Ντόιτσε Βέλλε" και "Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων" που χρησιμοποιούν για "πηγές" τέτοιων προπαγανδιστικών τίτλων:

Ασφαλώς και ΔΕΝ καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Μια φιλοσοφική προσέγγιση προς υπεράσπιση του λαού και της πατρίδας.

Το 1916, στο Γερμανικό επιστημονικό περιοδικό Physikalische Zeitschrift (Επιθεώρηση Φυσικής) δημοσιεύθηκε άρθρο του Αλβέρτου Αϊνστάιν προς τιμήν του αποβιώσαντος Έρνστ Μαχ (1838-1916), εξέχοντος φυσικού και φιλοσόφου του 19ου-20ου αιώνα. 

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν (1879-1955), δεν χρειάζεται ασφαλώς συστάσεις ως επιστήμονας, είναι απαραίτητο όμως να υπενθυμίζεται πάντα η τεράστια συμβολή του στη Φιλοσοφία, μέσω της φιλοσοφίας της Επιστήμης, στην οποία κληροδότησε εξίσου όσα και στην Επιστήμη. 

Στο αφιέρωμα λοιπόν του περιοδικού στον Μαχ, ο Αϊνστάιν συνοψίζει την προσωπική του φιλοσοφική άποψη, ως εξής (μετάφραση δική μου από αγγλικό κείμενο που περιλαμβάνεται στη Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ των ΗΠΑ): 

«Έννοιες που έχουν αποδειχθεί χρήσιμες για την τακτοποίηση των πραγμάτων, εύκολα αποκτούν τέτοια επιρροή πάνω μας, ώστε να λησμονούμε τη γήινη προέλευσή τους και να τις δεχόμαστε ως ακλόνητες αρχές. Έτσι, αποκτούν σφραγίδα «προαπαιτούμενων» για τη σκέψη, «εξορισμού αληθειών» κτλ. Το μονοπάτι της επιστημονικής προόδου έχει συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, καταστεί αδιάβατο λόγω τέτοιων λαθών. Για τον λόγο αυτό, δεν είναι καθόλου άσκοπο να καταπιαστούμε με την ανάλυση των παλαιών κοινόχρηστων εννοιών και να εκθέσουμε τις συνθήκες από τις οποίες η δικαιολόγηση και η χρησιμότητά τους εξαρτώνται, το πώς ωρίμασαν, η καθεμιά ξεχωριστά, από τα εμπειρικά δεδομένα. Με τον τρόπο αυτό η μεγαλειώδης αυθεντία τους θα διαρραγεί.».

Είναι λοιπόν τεκμηριωμένη και απολύτως σαφής η σχετικότητα την οποία ο Αϊνστάιν προσδίδει σε έννοιες χρήσιμες μεν, οι οποίες όμως κλονίζονται όταν αναλυθούν υπό συνθήκες διαφορετικές από τις συνήθεις. Αυτή του άλλωστε η «φιλοσοφία» ήταν που του επέτρεψε να αμφισβητήσει την έως τότε απόλυτη σταθερά του φυσικού κόσμου: τον χρόνο. 

Κατ’ επέκταση, ας εξετάσουμε ορισμένες «σταθερές» από εκείνες που η Εξουσία επιχειρεί να επιβάλλει ως απόλυτες και διαχρονικές αλήθειες, ιδιαίτερα σε λαούς που δοκιμάζονται, όπως ο δικός μας. 

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». 

«Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε». 

«Το κράτος έχει συνέχεια». 

Γενικές και αόριστες, βασίζονται σε θεωρητικά «ηθικά» θεμέλια (καταδίκη βίας, εξορκισμός αλυτρωτισμών –άρα εθνικισμών-, διαχρονικότητα –άρα αξιοπιστία- κράτους) και δίνουν την εντύπωση «Εντολών» από κάποιο Υπέρτατο Ον, η παράβαση των οποίων ανοίγει την Πύλη της Κολάσεως για τους θνητούς. 

Η υιοθέτησή τους αποτελεί προϋπόθεση για τη λήψη πιστοποιητικού πολιτικής ορθότητας (είναι το σύγχρονο ανάλογο της αποκήρυξης του κομμουνισμού προς απόκτηση πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, που άνοιγε κάποτε τον δρόμο σε έναν «εθνικόφρονα» βίο λοβοτομής και βολέματος). 

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». 

Στη συνείδηση του απλού ανθρώπου, η βία ταυτίζεται με την απρόκλητη φυσική βία ενός αντικοινωνικού πλάσματος, το οποίο στερούμενο συναισθημάτων και επιχειρημάτων καταφεύγει σε βιαιοπραγίες προκειμένου να ωφεληθεί σε κάτι ή να επιβάλλει τις απόψεις του. 

Το γλωσσικό τέχνασμα συνολικής καταδίκης της βίας όμως, δήθεν ανεπιτήδευτο αφού δεν κάνει «διακρίσεις» μεταξύ των δραστών, δεν είναι παρά τσουβάλιασμα αδίκων και δικαίων και ισοπέδωση κινήτρων. 

Η (αυτο)αμυντική βία ενός τυραννισμένου λαού έναντι οποιουδήποτε δυνάστη, εξωτερικού ή εσωτερικού, και η τιμωρητική βία εις βάρος προδοτών, δεν μπορούν να τσουβαλιάζονται με τις υπόλοιπες, διότι τότε ακυρώνονται οι ποταμοί αίματος για την ελευθερία και οι παραδειγματικές ποινές των εχθρών του λαού. 

Άλλωστε, κατά τον Όργουελ, οι «ειρηνιστές» (pacifists) είναι σε θέση να καταδικάζουν τη βία επειδή κάποιοι άλλοι είναι πρόθυμοι να την ασκήσουν για λογαριασμό τους!

Ο Όργουελ βεβαίως αναφέρεται σε αντιμιλιταριστές παντός τύπου, οι οποίοι απολαμβάνουν την ελευθερία να καταδικάζουν τους στρατούς και τις ένοπλες συρράξεις επειδή αγνά λαϊκά παιδιά υπηρετούν τη θητεία τους προστατεύοντάς τους. Ωστόσο, ο γίγας αυτός της σκέψης, δεν θα είχε φαντάζομαι αντίρρηση να συμπεριλάβουμε και τους σύγχρονους εξουσιαστές που καταδικάζουν τη βία εν μέσω σωματοφυλάκων και πραιτωριανών. 

«Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε». 

Αρχίζοντας από το δεύτερο μέρος, διαπιστώνουμε απόλυτη και αφόρητη υποκρισία. Όσοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία χρέους, με υποθήκευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, κουνούν το δάχτυλο και αναφωνούν «δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή γης». Θα ήταν αστείο, αλλά δυστυχώς είναι τραγικό. 

Και τώρα το καυτό πρώτο μέρος: «δεν διεκδικούμε τίποτε». Πώς προέκυψε κάτι τέτοιο, ποιος το αποφάσισε και με ποιο σκεπτικό; Όχι βέβαια ο ελληνικός λαός. 

Πρόκειται για την επιβληθείσα δια της βίας άποψη των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι σε έναν παροξυσμό πατερναλισμού και «ρεαλισμού» (κυνισμού και εθελοδουλίας) μας πληροφορούν εσχάτως ότι «εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με το θυμικό», εννοώντας προφανώς ότι εξωτερική πολιτική γίνεται μόνο με κρυφά αλισβερίσια, εντολές άνωθεν, δωροδοκίες, εκβιασμούς, απειλές, πρακτοριλίκια και άλλα «διπλωματικά όπλα». 

Το δόγμα υποθέτω ότι επιχειρεί να εξοβελίσει τους μύθους περί χαμένων πατρίδων, οι οποίοι στα χέρια ανίκανων και θερμοκέφαλων ελληναράδων, αντί να ενισχύσουν το έθνος, το συρρίκνωσαν προσθέτοντας εθνικές τραγωδίες. Αν και αυτό είναι προφανώς αληθές, γιατί δεν μπορούμε να υπερφορτώσουμε τεχνητά το δικό μας μέρος της πλάστιγγας, ώστε να εξισορροπήσουμε την υπερφόρτωση των απέναντι; Γιατί δεν επιτρέπεται να διεκδικούμε την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να σώσουμε τα νησιά μας; Γιατί απαγορεύεται να κυκλοφορήσουμε χάρτες της Μεγάλης Ελλάδας που να περιλαμβάνουν την Βόρειο Ήπειρο και την (ψεύτικη) Βόρειο Μακεδονία, προκειμένου να γλυτώσουμε τη Βόρεια Ελλάδα; 

Ποιο ακριβώς είναι το αντίβαρο στον υπαρκτό εθνικισμό των γειτόνων; Το «διεθνές δίκαιο» των πλανηταρχών; Ο ραγιαδισμός; Η πολιτική κατευνασμού; Ο σχετικισμός και οι ανοησίες περί της αλήθειας του άλλου; Τα ρομαντικά τσιτάτα περί «φιλίας και συνεργασίας των λαών»; Τα αυστηρά μηνύματα των διακοσμητικών γλαστρών του προεδρικού Μεγάρου; 

Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός που με πάγια διαταγή μάς αποτρέπει από το να γίνουμε αντιρροπιστικά εθνικιστές, όταν ακόμη και ο άπατρις κύριος Κόινερ (φανταστικός ήρωας του Μπρεχτ) μεταμορφώθηκε, έστω και για λίγο, σε εθνικιστή επειδή υποχρεώθηκε σε ταπείνωση από εθνικιστή αξιωματικό, κατακτητή της χώρας του; 

Είναι αναγκαιότητα η διεκδίκηση. Είναι όρος επιβίωσης. 

«Το κράτος έχει συνέχεια». 

«Κράτος» είναι διοικητικός όρος. Το κράτος είναι ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου για πολιτική οργάνωση και άσκηση εξουσίας. Υπό αυτή την έννοια, την αυστηρά γραφειοκρατική, ασφαλώς έχει «συνέχεια» και βεβαίως οι δεσμεύσεις του πρέπει να τηρούνται. Δυστυχώς για τους καρεκλοκένταυρους όμως, κράτος χωρίς λαό δεν υφίσταται. Η ύπαρξη κράτους προϋποθέτει ύπαρξη λαού και όχι το αντίστροφο. Το κράτος υπάρχει προς χάριν του λαού και είναι υποχρεωμένο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και μόνον. Οτιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι εξορισμού ανήθικο. 

Προδοτικές πράξεις εις βάρος του λαού και δράσεις εναντίον των συμφερόντων του, ασφαλώς και δεν μπορεί να έχουν «συνέχεια», ούτε βεβαίως υπογραφές αντίθετες με τη βούλησή του έχουν οποιαδήποτε ισχύ. «Συνέχεια» στην προδοσία και στην αντιλαϊκή πολιτική μόνο ως μαύρο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί. 

Καλά θα κάνουν λοιπόν οι νενέκοι και οι φαύλοι που κυβερνούν ερήμην του λαού να προσέξουν πολύ. Το δίκαιο είναι με το μέρος του λαού. Οι Εντολές των ΑρχιΤεκτόνων της Παγκοσμιοποίησης απορρίπτονται. 

Έφθασε η ώρα να κόψουμε λαιμούς.

Μια σειρά από πρωθυπουργούς (Σημίτης, Καραμανλής σύζυγος Παζαΐτη, Γ. Παπανδρέου, Σαμαροβενιζέλος), φρόντισαν να ροκανίσουν αργά και σταθερά τα θεμέλια της πατρίδας. Λίγο ο ένας, πολύ ο άλλος, παραχώρησαν την, ούτως ή άλλως περιορισμένη, κυριαρχία τής χώρας στους φονιάδες (οικονομικούς και στρατιωτικούς) των Βρυξελλών. Έστρωσαν μάλιστα και κόκκινο χαλί σε τυχάρπαστους Τσιπροκαμμένους, για να παραδώσουν οι τελευταίοι τα κλειδιά, να ολοκληρώσουν δηλαδή τη βρωμοδουλειά. 

Πού βρισκόμαστε τώρα το βλέπει ο καθένας. Εντάξει, όχι ο καθένας. Ο εργολάβος των δημοσίων έργων δεν το βλέπει. Ο βιομήχανος που είδε τα κέρδη του να απογειώνονται δεν το βλέπει. Το «αυτοδημιούργητο» λαμόγιο που έφτιαξε αυτοκρατορία δεν το βλέπει. Όποιος διόρισε την κόρη του (αυτή που η γειτονιά κάτι σε –άνα την ανέβαζε και την κατέβαζε) στο Δημόσιο, δεν το βλέπει. Γενικά, όποιος κοιτά το συμφέρον του, δεν βλέπει όσα οι υπόλοιποι. 

Εμείς το βλέπουμε. 

Απώλεια Ιστορίας, απώλεια εθνικής κυριαρχίας, απώλεια εδαφών-υδάτων-εναέριου χώρου, απώλεια επιστημόνων και απώλεια ψυχών. 

Ο ένας φονιάς έρχεται εδώ να μπεκρουλιάσει και του κρατάμε το αλεξήλιο. Ο άλλος φονιάς μας λέει ότι είμαστε περιορισμένων δικαιωμάτων και δεν μπορούμε να απαιτούμε. Ο παράλλος μιλάει καθαρά για μεταβολή συνόρων. 

Διαπρεπείς ιθαγενείς παρλαπίπες (Στεφανόπουλος, Παπούλιας, Παυλόπουλος) και άλλοι παραγεμισμένοι με χαβιάρι φασιανοί, αμολάνε «βαρυσήμαντα μηνύματα με πολλούς αποδέκτες», τάχα ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Καλούν και σε ενότητα. Του κολίγα με τον κοτζάμπαση. Του ιδεολόγου με τον φελλό. Του πατριώτη με τον εθνομηδενιστή. 

Προσβολές, εκβιασμοί, φοβέρες, από Ευρωατλαντικούς πολιτικούς ταγούς, κατ’ ουσίαν πολιτισμικούς τράγους. 

Ένα μάτσο κερατάδες, άλλοι απευθείας απόγονοι τυχοδιωκτών και αποικιοκρατών, άλλοι μπάσταρδοι των Ναζίδων, φίλοι υποτίθεται, εταίροι και σύμμαχοι, ξεδιψούν με το αίμα μας. 

Μια παγκόσμια ελίτ κοινών δολοφόνων, με συνεργάτες την εγχώρια ελίτ δοτών και προθύμων, απειλεί πλέον την ίδια την επιβίωσή μας. 

Γκαρσόνια χρεωμένα, ευτυχή για τα φιλοδωρήματα. Αυτό είναι το μέλλον μας. 

Ασφυξία. Το οξυγόνο τελειώνει. 

Η επιβίωσή μας απαιτεί να κόψουμε λαιμούς. 

Το πλήρες σχέδιο βίαιης ανατροπής του σάπιου αυτού καθεστώτος και εγκαθίδρυσης Λαϊκής Ελληνικής Δημοκρατίας θα το βρείτε ΕΔΩ.

"Tsipras est l’une des figures les plus minables de la vie politique européenne"

Il trahit sa parole!

 

Τα ράκη του φθαρμένου καθεστώτος απειλούν πλέον τον ίδιο τον πολιτισμό.

Απόπειρα φίμωσης του «Άρδην»: Μια ιστορία πολιτικοδικαστικής τρέλας. 

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα τού «Άρδην». 

Όπως ίσως έχει ήδη πληροφορηθεί ο αναγνώστης, αυτές τις ημέρες, εκτυλίσσεται μία προσπάθεια βίαιης έξωσης και καταστροφής του μοναδικού ίσως ανεξάρτητου και αυτόνομου χώρου πολιτιστικού και πολιτικού προβληματισμού, του Κέντρου Πολιτικής και Πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», στο Σύνταγμα, Ξενοφώντος 4. Εκεί στεγάζονται το κίνημα ΑΡΔΗΝ, το ομώνυμο περιοδικό, που εκδίδεται από το 1996, η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού, με πρόεδρο τον ζωγράφο και καθηγητή Σωτήρη Σόρογκα, και το περιοδικό που αυτή εκδίδει, ο νέος Λόγιος Ερμής –ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά επιστημονικού και φιλοσοφικού προβληματισμού– η μηνιαία εφημερίδα Ρήξη, που εκδίδεται από το 2007, και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις, που έχουν ιδρυθεί το 1980 και έχουν εκδώσει πάνω από 250 τίτλους βιβλίων. 

Η συνέχεια εδώ.

Φύλλο συκής οι πολιτικές και νομικές προσεγγίσεις τού Σκοπιανού προβλήματος. Η γύμνια των ιμπεριαλιστών όμως δεν κρύβεται.

Αρκετοί ειδικοί (χωρίς εισαγωγικά), όπως πολιτικοί επιστήμονες, νομικοί, διπλωμάτες και άλλοι, αρθρογραφούν τελευταίως για το Σκοπιανό πρόβλημα, με επιχειρήματα είναι η αλήθεια, σε πλαίσιο επιστημονικό και με όρους πολιτικής φιλοσοφίας, με καλές ως φαίνεται προθέσεις, και νηφάλια. 

Οι άνθρωποι αυτοί, άγνωστοί μου οι περισσότεροι, στους οποίους δεν καταμαρτυρώ κάτι, εκφράζουν και αναλύουν τη γνώμη τους, όπως έχουν κάθε δικαίωμα και αποβλέπουν βεβαίως στην ενημέρωση των υπολοίπων που δεν έχουμε εξειδικευμένο επί του θέματος υπόβαθρο. 

Μία τέτοιου είδους ανάλυση, εκπαιδευτική θα την έλεγα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Δυστυχώς θα πρέπει να είμαι ωμός. Να απορρίψω, όχι ασφαλώς την ουσία των λεγομένων και γραφομένων τους (δεν δύναμαι να την κρίνω), ούτε την αναγκαιότητά τους, αλλά τη χρησιμότητά τους. 

Ως βάση της δικής μου σκέψης, χρησιμοποιώ την κυνική, ισοπεδωτική πράγματι, φράση του Αμβροσίου Μπιρς: «Πολιτική = πόλεμος συμφερόντων, μεταμφιεσμένος σε υγιή αντιπαράθεση αρχών και αξιών». 

«Προκατάληψη» θα πείτε και μάλλον θα έχετε δίκαιο σε θεωρητικό επίπεδο. Διότι πρακτικώς, δύσκολα θα μπορέσετε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας πολιτικούς με αποδεδειγμένα αγνά ελατήρια. 

Δυστυχώς λοιπόν, η εντιμότητα των θεωρητικών αναλυτών και οι σπουδαίες ιδέες που μεταχειρίζονται, επέχουν θέση φύλλου συκής. Τις προβάλλουν οι έχοντες συμφέροντα, με σκοπό να κρυφτούν από πίσω τους, όταν διαπιστώνουν ότι η δυσφήμιση των αντιφρονούντων δεν έχει αποτέλεσμα. 

Καμία σημασία δεν έχουν οι διαφορές εννοιών όπως εθνότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια, όταν έχουμε να κάνουμε με οικονομικές και στρατιωτικές αυτοκρατορίες. Αυτές είναι ωραίες συζητήσεις για υγιείς κοινωνίες. Όταν το διακύβευμα είναι βάσεις θανάτου, περιττεύουν. 

Ας γίνει καθαρό: 

δεν μας ενδιαφέρουν οι νομικές, φιλοσοφικές και πολιτικές λεπτομέρειες του Σκοπιανού, εφόσον πίσω από το πρόβλημα αυτό κρύβονται συμφέροντα ισχυρών με βεβαρημένα μητρώα. 

Αδιαφορούμε για τις νομικές και πολιτικές αποχρώσεις μιας συμφωνίας που ως μοναδικό σκοπό έχει τη δημιουργία τετελεσμένων προς όφελος ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. 

Δεν ασχολούμαστε με νομικές και πολιτικές διατυπώσεις γραφειοκρατικών κειμένων που συντάσσονται ερήμην του λαού. 

Το Σκοπιανό ζήτημα είναι δημιούργημα απολυταρχικών καθεστώτων του παρελθόντος, το οποίο υιοθέτησαν απολυταρχικά καθεστώτα του παρόντος, για να εδραιώσουν το εξίσου απολυταρχικό μέλλον τους. 

Αντί άλλου επιλόγου, σας παραθέτω απόσπασμα του βιβλίου «Εθνικισμός εξ Αριστερών» («Nationalism from the Left») του κυρίου Γιάννη Σύγκελου, από τις εκδόσεις Brill, σειρά «Βιβλιοθήκη Βαλκανικών Σπουδών» 2011, σε δική μου μετάφραση από την αγγλική. Το έργο εξετάζει την ιστορία του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων και στη σελίδα 30 διαβάζουμε (εντός παρενθέσεων δικές μου επεξηγήσεις): 

«… η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία δημιουργήθηκε το 1920 και σύντομα έθεσε το Μακεδονικό ζήτημα σε υψηλή προτεραιότητα. Η Κομιντέρν (η 3η Διεθνής) πίστευε ότι το σύνθημα για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη, θα έφερνε τις μειονοτικές οργανώσεις όπως η IMRO (Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση Εσωτερικού· λίγο πιο πάνω ο συγγραφέας την ορίζει σαφώς ως «σημαντική παραστρατιωτική τρομοκρατική οργάνωση, που είχε καταστεί κράτος εν κράτει στην περιοχή τού Πιρίν») σε συμμαχία με τους κομμουνιστές και θα διευκόλυνε τον σχηματισμό ενιαίου επαναστατικού μετώπου, το οποίο θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τις Βαλκανικές Μοναρχίες και να συνεργαστεί με την Σοβιετική Ένωση.». 

Γι’ αυτό λοιπόν πρόκειται: 

Για Εθνικισμό εξ αριστερών των γειτόνων μας, τον οποίο υιοθέτησαν οι σύγχρονες υπερδυνάμεις προς το δικό τους συμφέρον. 

Προτείνω ισόβιο αποκλεισμό για δυσφήμιση τού αθλήματος!

Φυσικά δεν τελειώσαμε ακόμη. Τώρα αρχίζουμε…

 

Ο Τσίπρας σε δίλημμα...

Φυσικά δεν τελειώσαμε ακόμη. Τώρα αρχίζουμε…