Μην ξεχνάτε τη Χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα μου!

Τη Χριστουγεννιάτικη ιστοριούλα την ξανάκουσα φέτος. 

Την ξανασυστήνω. 

Όσοι τη χάσατε μην την ξαναχάσετε. Όσοι τη διαβάσατε ξαναδιαβάστε την. 

Να χαρείτε! 

Mεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη: μια αιμορροΐδα.

Τελικά αυτή η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη είναι μια αιμορροΐδα. 

Σχετίζεται με κώλους, κολυμπάει στα σκατά, είναι πολύ ενοχλητική και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με δαύτην. 

Διάσημε κύριε Τάδε, είσαι κλέφτης και επικίνδυνος!

Ο Νικολάκης γιόρταζε. 

Κι επειδή ο Νικολάκης γιόρταζε, πήρα ένα παιχνιδάκι για δώρο και τον επισκέφτηκα. 

Καλή η παρέα, καλά περνάγαμε, πέρασε και η ώρα. 

Ο μπαμπάς του Νικολάκη είπε να κεράσει σουβλάκια. Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για κάτι παραπάνω, αλλά και οι υπόλοιποι της παρέας δεν είχαμε απαίτηση για κάτι παραπάνω (στο ίδιο οικονομικό επίπεδο-χάλι είμαστε όλοι). 

-«Εδώ κάτω στην πλατεία. Ξέρετε ... την κεντρική. Είναι ο Τάδε». 

-«Ποιος είναι ο Τάδε ρε παιδιά;». 

-«Δεν τον έχετε ακούσει; Αααα, το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας. Από το 19τόσο!». 

-«Σοβαρά; Ε τότε βουρ! Ένα καλαμάκι κοτόπουλο-ντομάτα-πατάτες για μένα». 
Κτλ κτλ. 

Η ιδέα (καθόλου πρωτότυπη, μα τόσο οικεία, ανθρώπινη και προσφιλής στην ελληνική παρέα) απεδείχθη ατυχής. 

Αφού πέρασε καμιά ώρα και είχαμε αλληθωρίσει από την πείνα («Εεε, γιορτή σήμερα, θα ‘χει πολλή δουλειά μωρέ» κτλ κτλ), έρχεται ένας βρωμύλος (ούτε ο ήρωας εργάτης υπονόμων αμέσως μετά την καθ’ όλα σεβαστή δουλειά του δεν βρωμάει έτσι) και φέρνει τα σουβλάκια τού Τάδε, τα καλύτερα της Αθήνας από το 19τόσο:

Όλα καμένα. 

Πάει το βράδυ, πάει η ωραία ατμόσφαιρα, πάει κι η παρέα. Αρχίσανε όλοι τα «Γαλλικά», εκνευρισμός, άλλοι προτείνανε να τον υποχρεώσουμε να φέρει καλύτερα (μετά από 2 ώρες υποθέτω, αφού γι αυτά τα σκατά-καλύτερα χρειάστηκε 1 ώρα), άλλοι να τα επιστρέψουμε και να πάρουμε τα χρήματα πίσω (και να μείνουμε νηστικοί ή να απευθυνθούμε σε άλλον καραγκιόζη που πουλάει καλύτερα καλύτερα σουβλάκια από το 18τόσο) κτλ κτλ.

Ένας πιο παρατηρητικός διαπίστωσε ότι τα καλύτερα σουβλάκια από το 19τόσο συνοδεύονταν απ’ αυτό: 

Το δελτίο παραγγελίας. Ένα εσωτερικό στοιχείο του καταστήματος που δεν πρέπει να φτάνει στον πελάτη και τίποτε άλλο. 

Απόδειξη που-θε-νά. 

Ζήτησα ευγενικά συγγνώμη («Είναι ήδη αργά. Δεν πειράζει ... άλλη φορά»), παρηγόρησα τον συντετριμμένο μπαμπά του Νικολάκη («Τον καραγκιόζη μου χάλασε τη γιορτή»), φίλησα τον Νικολάκη και αποχώρησα. 

Πριν φύγω τελείως από την περιοχή, έκανα μια επίσκεψη στο ψητοπωλείο του Τάδε όπου από το 19τόσο φτιάχνονται τα καλύτερα μελαχρινά σουβλάκια. 

Κατόπιν όλων αυτών, και αφού επαναλάβω την προτροπή προς τους αναγνώστες μου να στέλνουν στο διάβολο όποιον φημισμένο κερατά τους πουλάει σκατά και τους φτύνει στα μούτρα, είμαι υποχρεωμένος να προβώ στις παρακάτω δηλώσεις: 

Κύριε Τάδε μου, από το 19τόσο. 

Δεν πιστεύω ότι έγινες τυχαία διάσημος. Από το 19τόσο που ξεκίνησες και για πολλά έτη πρέπει να έφτιαχνες καλό σουβλάκι. Δεν μπορεί όοολοι αυτοί που περιδρομιάζουν σε σένα από το 19τόσο να τρώνε καμένα. Θα το μαθαίναμε. Θα τους είχε θερίσει ο καρκίνος. 

Θα ήσουν λοιπόν καλός. Θα είχες μεράκι, τέχνη και καλά υλικά. Τι να τα κάνω όμως; 

Τι να την κάνω την ιστορία σου; Τι να το κάνω το κυριλέ (και προσφάτως ανακαινισθέν και επεκταθέν καθώς μανθάνω) μαγαζί σου; Τι να την κάνω τη φήμη σου και τις χαμογελαστές φάτσες διασήμων που κατά καιρούς σερβίρισες στις φωτογραφίες που κοσμούν τους τοίχους; 

Κύριε Τάδε μου, συμπάθα με, αλλά είσαι κλέφτης. Δυό φορές μάλιστα. Σήμερα, 6 Δεκέμβρη του 2013, του Άι Νικόλα ανήμερα, έκλεψες φτωχούς ανθρώπους πουλώντας τους σκατά και εισπράττοντας ευρώ και μετά τους ξανάκλεψες κρυφά μη δίνοντας απόδειξη. 

Είσαι και επικίνδυνος. Το προσωπικό σου βρωμάει (αν για τη συναλλαγή με τον ντελιβερά απαιτείται μανταλάκι στη μύτη, δεν τολμώ να φανταστώ πώς είναι ο ψήστης που ο κόσμος δεν τον βλέπει) και τα σουβλάκια σου είναι θάνατος (ρώτα έναν χημικό τροφίμων να σου πει τι σημαίνει καμένο κρέας και καμένο λίπος). 

Λοιπόν κύριε Τάδε μου, δεν ξέρω πώς ήσουνα το 19τόσο, αλλά το 2013 είσαι αχρείος. Είσαι ένα από τα πολλά σάπια φρούτα που υπάρχουν μεν παντού, αλλά ευδοκιμούν ανενόχλητα (ατιμώρητα) μόνο στην Ελλάδα. 

Είσαι σαν τα σουβλάκια που πουλάς: 

Καμένος. 

Πώς η Δέσποινα Βανδή τιμά τους γονείς της και τους μετανάστες και ...

«Και κάτι τελευταίο. Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Αυτό.»

Δέσποινα Βανδή, απαντώντας στον Χρυσαυγίτη Σφακιανάκη.

Ας δούμε λοιπόν πώς τιμά η κυρία Βανδή τους γονείς της και τους μετανάστες.

Ας δούμε πώς τιμά το φύλο της, την αξιοπρέπειά της και τη νεολαία που την «αποθεώνει».

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω δόκιμους χαρακτηρισμούς για την κυρία Βανδή.

Μπορώ μόνο να θυμίσω τι απάντησε ο Γιάννης Πουλόπουλος όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί δεν τραγουδάει πια: «Γιατί τώρα λένε πάμε να δούμε τον/την τάδε τραγουδιστή/τρια και όχι πάμε ν' ακούσουμε όπως παλιά».

Να σας πληροφορήσω μάλιστα ότι το κέντρο που «ερμήνευε» πέρυσι η κυρία Βανδή, με την ετέρα καλλιτέχνιδα κυρία Κοκκίνου, ήταν ασφυκτικά γεμάτο (αν και τεράστιο) από σχολεία.

Διαβάσατε καλά. Από σχολεία.

Το τι ακριβώς «έβλεπαν» οι μαθητές που πήγαιναν το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες.

Αυτό.

Προς Άδωνι Γεωργιάδη: εσύ που έχεις Ελληνική Παιδεία κλίνε μας το «ο γελοίος, του γελοίου ...» και όταν τελειώσεις συνέχισε με το «ο άσχετος, του ασχέτου ...».

Κατά την δημοσιογραφική αναφορά (ρεπορτάζ), σήμερα 16/11/2013, ο υπουργός Υγείας κύριος Άδωνις Γεωργιάδης, διαπληκτιζόμενος (λεκτικώς) με γιατρούς σε ημερίδα του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, στην επισήμανσή τους ότι η «υγεία δεν είναι εμπόρευμα αλλά αγαθό», αντέτεινε το εξής βαρύγδουπο επιχείρημα-ερώτημα: «αν είναι αγαθό τότε γιατί θέλετε να πληρώνεστε γι αυτό;». 

Ως φαίνεται, ο κύριος Γεωργιάδης, λάτρης (θεωρητικώς) της αρχαίας Ελλάδος, του Πολιτισμού και της Παιδείας της, αλλά και πολιτικός ανήρ, αγνοεί (ή σκοπίμως αποσιωπά) στοιχειώδεις αρχές της Φιλοσοφίας και ιδιαιτέρως της Πολιτικής Φιλοσοφίας, αλλά και την σοφία των αρχαίων φιλοσόφων εν γένει.

Στο σοβαροφανές-λογικοφανές πλην όμως ανόητο ερώτημά του έχει απαντήσει προ πολλού ο γίγας της Φιλοσοφίας Πλάτων: 

« ... Ερωτώντας τον Θρασύμαχο ... ο Σωκράτης έθεσε ως προϋπόθεση της συζήτησης ότι η Εξουσία είναι μια μορφή Τέχνης, κάτι που ο Θρασύμαχος δεν αρνήθηκε. 

   Ο Σωκράτης τότε επεσήμανε ότι είναι χαρακτηριστικό όλων των Τεχνών (άρα και της Εξουσίας) να επιζητούν το καλό αυτών προς τους οποίους απευθύνονται και όχι εκείνων που τις υπηρετούν. Η Ιατρική, για παράδειγμα, επιζητεί την Υγεία του ασθενούς και όχι του γιατρού. Μπορεί βεβαίως οι γιατροί να ζητούν πληρωμή, αυτό όμως δεν αποτελεί μέρος της τέχνης τους. Αντίθετα, το αίτημά τους για αμοιβή, επιβεβαιώνει ότι η τέχνη τους ωφελεί κάποιον άλλο και όχι τους ίδιους...». 

Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Μια Πρόσκληση στην Πολιτική Σκέψη» των καθηγητών Deutsch και Fornieri (εκδόσεις Thomson Wadsworth 2009), σε δική μου μετάφραση. 

Τάδε έφη Πλάτων στο μνημειώδες έργο του «Πολιτεία». Σε λίγες γραμμές ισοπεδώνει τον Εξουσιαστή Γεωργιάδη που ασκεί την «τέχνη» του προς όφελος του ιδίου και αιμοσταγών κεφαλαιοκρατών και όχι του λαού, κονιορτοποιώντας ταυτοχρόνως με έναν και μοναδικό συλλογισμό, το σόφισμα του θρασύτατου αυτού καρεκλοκένταυρου περί γιατρών και Υγείας, πολύ πριν αυτό διατυπωθεί. 

Θα ήθελα να θυμίσω στον κύριο Γεωργιάδη ότι η αρχική σημασία της λέξεως «υπουργός» ήταν «υπηρέτης» και να του συστήσω να προχωρήσει στην ανάγνωση των βιβλίων που ο ίδιος εκδίδει και πέραν του εξωφύλλου, αλλά δεν θα το κάνω. 

Αντιθέτως, για την περίπτωση του κυρίου Γεωργιάδη, θα παραπέμψω τους αναγνώστες στο «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Δ. Χαριτόπουλου (εκδόσεις Ελευθερουδάκη 2008). 

Εγώ πάντως θα πάω να χέσω στο «Μαξίμου».

Δεν μας έφταναν τα χαράτσια, οι κατασχέσεις, τα πρόστιμα, οι καβγάδες, η αφόρητη γραφειοκρατία, το σύστημα που «πέφτει» (πότε σηκώνεται αυτό το σύστημα παραμένει μυστήριο) κτλ, τώρα δεν έχουμε ούτε πού να χέσουμε. 

Κεντρική ΔΟΥ χθες το πρωί.

Υποθέτω ότι συμβαίνει σε όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Αν σε πιάσει «κόψιμο» ... χέστηκες! 

Προτείνω να πηγαίνουμε για χέσιμο στο Μαξίμου. Θα πιάσει τόπο. 

Α! Ώστε δεν είναι όλοι οι αναρχικοί κακοποιοί! Τι έκπληξη!

Διαβάστε παρακαλώ εδώ. Πρόκειται για πρόσφατη ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών για τη δολοφονία των Χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο. Καταρρίπτει την προπαγάνδα τού καθεστώτος: Δεν είναι όλοι οι αναρχικοί ανεγκέφαλοι μπαχαλάκηδες, ούτε κακοποιοί, ούτε βέβαια χειροκροτητές οποιουδήποτε. Διαβάστε την προσεκτικά και μετά συνεχίστε παρακάτω. 

Παρατηρώ: 

Ο συντάκτης δεν αποφεύγει τα λάθη (ορθογραφικά, συντακτικά), αλλά ξέρει ελληνικά. Τουλάχιστον περισσότερα από τους αγράμματους «αριστερούς» και «προοδευτικούς» που μας ζαλίζουν με κενές αναλύσεις, τους παπ(άρ)ες της δημοσιογραφίας και τους συστημικούς ηλιθίους (πολιτικούς, υπουργούς κτλ). Κατανοητό κείμενο, σε αντίθεση με τα βαριά ξύλινα των κομμάτων και των θεωρητικών (πραγματικών και κάλπικων). 

Αποκαλεί τη Χρυσή Αυγή με το πλήρες όνομά της (Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή). Έτσι την αποκαλούν οι Χρυσαυγίτες, οι συγκαλυμμένοι υποστηρικτές τους (π.χ Defencenet) και όσοι την σέβονται (σέβονται τους χιλιάδες μη προνομιούχους πιτσιρικάδες που στρατολογήθηκαν από φασιστοειδή που πουλάν ελπίδες). 

Τονίζει εξαρχής ότι η αντίθεση Φασίστες-Αντιφασίστες και η συνεπαγόμενη μάχη, είναι ηλίθια και παραπλανητική. Φτύνει δηλαδή τους κολλημένους από οπουδήποτε κι αν προέρχονται. 

Σαρκάζει (έμμεσα αλλά σαφέστατα) το κίνημα (βάλτε, λέει, εισαγωγικά ή όχι). Το Αναρχικό εννοεί, γνωρίζοντας προφανώς ότι έχει μαζευτεί εκεί ο κάθε πικραμένος και άλλοι πολλοί που δεν τους λέω για να μην προσβάλω τον συντάκτη. Έχει προφανώς μπουχτίσει κι αυτός (όπως κι εμείς) από τη «βαθυστόχαστη» μπουρδολογία των προκηρύξεων και από το μωσαϊκό κατηγοριών, αποχρώσεων και τάσεων όσων εναντιώνονται στην (οποιαδήποτε) εξουσία. 

Χτυπάει κέντρο λέγοντας ότι στη μάχη Φασίστες-Αντιφασίστες σκοτώνονται οι εξουσιαστές μεταξύ τους και συνακόλουθα κανείς συνεπής Αναρχικός (και πατριώτης θα πρόσθετα εγώ από τη μεριά μου) δεν έχει λόγο να ανακατευτεί παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου (περιττό να τονίσω ότι αναφέρομαι, πιστεύω και ο συντάκτης, σε πολιτικό επίπεδο και όχι στο επίπεδο των αθώων θυμάτων για τα οποία οδύρομαι). 

Παρότι είναι σαφές ότι δεν θεωρεί το χτύπημα προβακατόρικο, από μυστικές υπηρεσίες κτλ, αλλά σπασμωδική ενέργεια ανεγκέφαλων από τον (ευρύτερο) δικό του χώρο, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι πρόκειται για νερό στον μύλο του συστήματος, φτύνοντας κατάμουτρα τους δράστες επειδή οι πρακτικές τους όχι μόνο απέχουν από την ιδεολογία τους αλλά και στρέφονται τελικά εναντίον της. 

Προτίμησα να αναφέρω τα καλά της ανακοίνωσης και όχι τις κάθετες διαφωνίες μου. Ανέκαθεν φώναζα ότι ο Αναρχισμός είναι ιδεολογία και δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν (συστημικό προπαγανδιστή ή θερμοκέφαλο αναρχικό) να την αμαυρώνει. 

Κανένα σχόλιο; 

Παρακράτος σ΄ αγαπώ.

Παρακράτος σ’ αγαπώ, 

κολασμένα σε ποθώ, 

γιατί μ’ έκανες να φρίττω. 

Να φοβάμαι συνεχώς, 

να τρομάζω διαρκώς 

και καθόλου να μην πλήττω. 

Παρακράτος σ’ αγαπώ· 

σε θερμοπαρακαλώ 

ούτε ώρα μην διστάζεις. 

Να σερβίρεις, να κερνάς,

αίμα-βία να ξερνάς, 

προβοκάτσιες να σχεδιάζεις. 

Παρακράτος σ’ αγαπώ 

και γι αυτό σ’ εκλιπαρώ.

Να χαρείς τ’ αφεντικά σου. 

Μείνε πλάι μου καιρό,

στης Πρεσβείας τον χορό,

και η ψήφος μου δικιά σου. 

Παρακράτος σ’ αγαπώ 

και αν λείψεις θα πενθώ.

Θα το γράψει η Ιστορία. 

Κράτος θα ‘χω ορφανό,

καθεστώς χωρίς βοηθό

και τραμπούκους σε απορία.

Η ερώτηση της εβδομάδας (9).

«Το Κομματόσκυλο». Λαμπρός διαδικτυακός φίλος. Ιστολόγος και σχολιαστής με ... καρύδια. Η τρομερή του η λαλιά τού έχει ήδη στοιχίσει τη θέση τού διαχειριστή (ενός από τους πολλούς) σε δύο τουλάχιστον ιστολόγια υψηλότατης αναγνωσιμότητας και ποιος ξέρει τι άλλο (τον σεβασμό μου αδερφέ). Πρόσφατα ανήρτησε μέγα θέμα. Περί υπολογιστών, τεχνητής νοημοσύνης κτλ. Διαβάστε το οπωσδήποτε πριν προχωρήσετε παρακάτω. 

Ρότζερ Πένρόουζ. Ομότιμος Καθηγητής Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Μεγάλο μυαλό. Πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος. Το 1989 συγγράφει το αριστούργημα «The Emperor's New Mind». Το δύσκολο αλλά εξαίρετο αυτό έργο (εξεδόθη στην Ελλάδα από τον εκδοτικό οίκο «Γκοβόστης» και κυκλοφορεί μεταφρασμένο υπό τον τίτλο «Ο Νέος Αυτοκράτορας(;)»), έχει ως εισαγωγή την παρακάτω σύντομη και πολύ διδακτική ιστοριούλα, που προλέγει και υποστηρίζει (το 1989!) τον φίλτατο «Κομματόσκυλο» και όσους μοιραζόμαστε τις σκέψεις του (η μετάφραση είναι δική μου): 

Μεγαλειώδης ήταν η τελετή για την πρώτη επίσημη παρουσίαση του υπερυπολογιστή Ουλτρόνικ. 

Ο Πρόεδρος Πόλλο μόλις είχε τελειώσει την εναρκτήρια ομιλία του. Ήταν ευτυχής γι αυτό. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις δεν τον ενθουσίαζαν και δεν ήξερε τίποτε περί υπολογιστών, εκτός από το ότι ο συγκεκριμένος επρόκειτο να του εξοικονομήσει πολύ χρόνο. Είχε τη διαβεβαίωση των κατασκευαστών ότι, μεταξύ των άλλων, το μηχάνημα θα μπορούσε να αναλάβει όλες εκείνες τις δύσκολες αποφάσεις που αφορούσαν στο κράτος και που ο ίδιος θεωρούσε τόσο ενοχλητικές. Το καλό που τους ήθελε ... δεδομένου του μεγάλου ποσού κρατικού χρήματος που είχαν ξοδέψει! Προσδοκούσε να απολαύσει ατελείωτες ώρες παίζοντας γκολφ στο εξαίσιο ιδιωτικό γήπεδό του, μια από τις ελάχιστες αξιόλογες περιοχές πρασίνου της μικροσκοπικής του χώρας. 

Ο Άνταμ αισθανόταν μεγάλη τιμή ευρισκόμενος μεταξύ του κοινού της εναρκτήριας τελετής. Καθόταν στην τρίτη σειρά. Δυο σειρές πιο μπροστά του βρισκόταν η μητέρα του, μια υψηλόβαθμη τεχνοκράτισσα που συμμετείχε στον σχεδιασμό του Ουλτρόνικ. Ο πατέρας του συνέβαινε να βρίσκεται επίσης εκεί, αλλά χωρίς πρόσκληση, στο βάθος της σάλας, περιβαλλόμενος από άνδρες της ασφάλειας. Την τελευταία στιγμή, ο πατέρας του Άνταμ είχε αποπειραθεί να ανατινάξει τον υπολογιστή. Είχε ο ίδιος αναθέσει αυτή την αποστολή στον εαυτό του, ως Αρχηγός και Εγκέφαλος μιας μικρής ομάδας ακραίων ακτιβιστών που αυτοαποκαλείτο Μέγα Συμβούλιο για την Συνείδηση του Ψυχισμού. Φυσικά, τόσο αυτός όσο και όλα τα εκρηκτικά του είχαν εντοπιστεί αμέσως από πολυάριθμους ηλεκτρονικούς και χημικούς αισθητήρες. Η τιμωρία του περιελάμβανε και την υποχρέωσή του να παραβρεθεί σ’ αυτήν την τελετή. 

Ο Άνταμ δεν έτρεφε αισθήματα για κανέναν από τους γονείς του. Ίσως μάλιστα τέτοια αισθήματα να μην του ήταν καν αναγκαία. Σε όλη την δεκατριάχρονη ζωή του είχε ανατραφεί στην πολυτέλεια των υλικών αγαθών, σχεδόν αποκλειστικά από υπολογιστές. Μπορούσε να έχει οτιδήποτε επιθυμούσε, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού: φαγητό, ποτό, συντροφιά, διασκέδαση, αλλά και εκπαίδευση όποτε αισθανόταν την ανάγκη, πάντοτε εικονογραφημένη, με ελκυστικά έγχρωμα γραφικά. Όλα ήταν δυνατά με τη θέση που κατείχε η μητέρα του. 

Ο Επικεφαλής των Σχεδιαστών τελείωνε τώρα την ομιλία του:

«... διαθέτει πλέον των 10¹⁷ λογικών μονάδων. Πρόκειται για αριθμό μεγαλύτερο από το σύνολο των νευρώνων όλων των ανθρώπινων εγκεφάλων της χώρας μας! Η νοημοσύνη του υπερβαίνει κάθε φαντασία.

Εντούτοις, ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας. Εντός ολίγου θα έχουμε όλοι το προνόμιο να καταστούμε μάρτυρες αυτής της νοημοσύνης από πρώτο χέρι. Καλώ την αξιότιμη Πρώτη Κυρία της μεγάλης χώρας μας, κυρία Ισαβέλλα Πόλλο, να γυρίσει τον διακόπτη που θα θέσει σε λειτουργία τον φανταστικό υπερυπολογιστή μας ... Ουλτρόνικ!». 

Η Κυρία Προέδρου προχώρησε. Ελαφρώς νευρικά, κάπως αδέξια, γύρισε τον διακόπτη. Επικράτησε απόλυτη ησυχία και τα φώτα χαμήλωσαν ανεπαίσθητα, καθώς οι 10¹⁷ λογικές μονάδες ενεργοποιήθηκαν. Οι πάντες ανέμεναν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς.

«Υπάρχει κάποιος από το ακροατήριο που θα ήθελε να κάνει την αρχή, υποβάλλοντας στο νέο μας Υπολογιστικό Σύστημα Ουλτρόνικ την πρώτη του ερώτηση;» φώναξε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. Όλοι ντράπηκαν, φοβούμενοι ότι θα φανούν ηλίθιοι μπροστά στον κόσμο και ενώπιον της Νέας Θεότητας. Απλώθηκε σιωπή. 

«Σίγουρα κάποιος θα υπάρχει!» επανέλαβε σαν παράκληση ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. Ήταν όμως όλοι φοβισμένοι, αισθανόμενοι την αύρα αυτής της νέας πανίσχυρης συνείδησης. 

Ο Άνταμ δεν αισθανόταν το ίδιο. Ζούσε με τους υπολογιστές από τότε που γεννήθηκε. Σχεδόν ήξερε τι θα μπορούσε να νιώθει κάποιος όντας υπολογιστής. Τουλάχιστον έτσι πίστευε. Σε κάθε περίπτωση, ήταν περίεργος. Σήκωσε το χέρι του. 

«Α, ναι!» είπε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. 

«Ο νεαρός στην τρίτη σειρά!». 

«Έχετε ερώτηση για τον ... εεε ... καινούριο μας φίλο;». 

Η ερώτηση λοιπόν είναι ακριβώς αυτή: 

Τι ρώτησε τον Υπερυπολογιστή Ουλτρόνικ ο Άνταμ; Με ποια σύντομη, απλή και καθημερινή ερώτηση ένας πιτσιρικάς «σκότωσε» το τέρας της τεχνητής νοημοσύνης; Ο Πένρόουζ τόσο την ερώτηση του Άνταμ, όσο και το τι επακολούθησε, τα γράφει στον επίλογο! 

Απάντηση 01/11/2013.

«Πώς αισθάνεται;» ρώτησε ο Άνταμ.

«Πώς αισθάνεται; Α, πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση νεαρέ μου! Πολύ θα ήθελα να μάθω κι εγώ την απάντηση!» είπε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής.

«Για να δούμε τι έχει να πει ο φίλος μας περί αυτού ... πολύ περίεργο ... ο Ουλτρόνικ λέει ότι δεν βρίσκει τίποτε ... ούτε καν μπορεί να καταλάβει τι εννοείτε!».

Γελάκια ακούστηκαν στο ακροατήριο, που γρήγορα δυνάμωσαν κι έγιναν ηχηρά.

Ο Άνταμ ένιωσε ξαφνικά πολύ άσχημα. Η κατάσταση δεν ήταν καθόλου για γέλια.

Σας σκίσαμε αριστεράντζες, προοδευτικοί κουρέλες!

- Δεν έχετε ομάδα, δεν έχετε λαό, τι ήρθατε να κάνετε στο γήπεδο αυτό; 

- Δεν έχουμε ομάδα; Δεν έχουμε λαό; Εσείς που τα ‘χετε όλα κοιτάξτε το ταμπλό! 

Γηπεδικά συνθήματα περασμένων δεκαετιών. 

Είναι αλήθεια. Κερδίζουμε. Προηγούμαστε. Είμαστε μπροστά στο σκορ για πρώτη φορά. Και η διαφορά διερύνεται. Πάμε γερά, με τσαμπουκά, η νίκη είναι κοντά. 

Σας ταράξαμε, ω μισητοί εχθροί μας. Τρώτε τη μια κατραπακιά μετά την άλλη. Σας παίζουμε για πλάκα. Όοολε! Όοοολε! Όοοοολε! 

Ποιοι είμαστε εμείς; 

Μα οι υπερπατριώτες ελληναράδες. 

Ποιοι είστε εσείς; 

Μα οι αριστερόφρονες προοδευτικάριοι. 

Σας χρειαζότανε. Είχατε γίνει ανέκδοτο: 

Τι κάνει ένας αριστερός; Παρέμβαση. 

Τι κάνουν δύο αριστεροί; Οργάνωση. 

Τι κάνουν τρεις αριστεροί; Κίνημα. 

Τι κάνουν τέσσερις αριστεροί; Διάσπαση! 

Τόσα χρόνια όλο επιτροπές, όλο σωματεία, οργανώσεις, κινήσεις κτλ κτλ. 

Ό,τι θολοκουλτουριαρέικο φρικιό κυκλοφορούσε, έκανε και μια μάζωξη για πάρτη του. Ό,τι σταφιδιασμένη φεμινιστογκόμενα έκοβε βόλτες, έφτιαχνε και μια κομπανία. Ό,τι ψευτοεπαναστατικό διανοουμενίστικο τεμπελχαναριό έβοσκε, ίδρυε κι ένα κόμμα. «Υπέρ φτωχών και αδυνάτων». «Υπέρ ισότητας και αδελφότητας». 

Και συνεχίζετε. Ακάθεκτοι. 

Τώρα όμως σας μάθαμε. Μάθαμε τα γήπεδά σας, τα συστήματά σας, τους παίχτες σας, τους οπαδούς σας, τους προέδρους σας, τους χορηγούς σας. Και σας παίζουμε πια σαν ίσος προς ίσο. Και σας νικάμε στα ίσα. 

Έχουμε δικά μας γήπεδα, δικά μας συστήματα, δικούς μας παιχταράδες, δικούς μας οπαδούς, δικούς μας προέδρους και δικούς μας χορηγούς (εεμ ... για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο· ίσως έχουμε κοινούς χορηγούς). 

Ό,τι στρατόκαυλος συνταξιούχος μπουχέσας κυκλοφορεί, κηρύττει επανάσταση. Ό,τι ακαταλόγιστο θεουσοφασισταριό κόβει βόλτες, καλεί σε ιερό πόλεμο. Ό,τι καλοθρεμμένο χουντοπρεπές λαμογιοτρωκτικό βόσκει, ιδρύει κόμμα. «Υπέρ βωμών και εστιών». «Υπέρ πίστεως και πατρίδος». 

Σας φτάσαμε και σας περάσαμε ρε! Τα εθνικόφρονα γκρουπούσκουλα είμαστε πλέον πιο πολλά από τα εθνομηδενιστικά. Κάθε μέρα ξεφυτρώνουμε κι από ένα. Μόνο οι δημοσκοπήσεις είναι ακόμα περισσότερες (αυτές ξεφυτρώνουν από μία κάθε δευτερόλεπτο), αλλά πού θα πάει θα τις ξεπεράσουμε κι αυτές. 

Σας σκίσαμε ρε! Και για να θυμηθώ και τον Αλέφαντο... 

 ...σας πήραμε και τα σώβρακα! 

Δημοσιογράφε της δεκάρας σε προειδοποίησα. Στο σπίτι του Ψυχάρη δεν μιλάνε για φωτογραφίες, δεν μιλάνε για φασισμό.

Ανθρωπάκι. Δημοσιογράφε της συμφοράς. Σε προειδοποίησα. 

Υπαλληλάκι. Στις 5 Οκτωβρίου του 2013 δημοσίευσες στο in.gr μία «είδηση», στην ενότητα «Ελλάδα», όπου έδειχνες φωτογραφία τού Χρυσαυγίτη Χρ. Παππά, στα νιάτα του, να χαιρετά Χιτλερικά μπροστά από τη σβάστικα. Είχες βάλει τίτλο «Φωτογραφία-ντοκουμέντο του Χρ. Παππά να χαιρετά ναζιστικά» και υπέρτιτλο «Το πραγματικό τους πρόσωπο». 

Θρασύ. Έκανες το λάθος να ανοίξεις τα σχόλια. Έτσι φάνηκε το δικό σου πραγματικό πρόσωπο. Το δικό σου και των ομοίων σου. 

Αναίσχυντε. Σου άφησα σχόλιο αιχμηρό μεν, αλλά κόσμιο και ειλικρινές και συ το ‘θαψες. Παρότι σε προειδοποίησα να μην το πράξεις, γιατί θα σε κάνω ρόμπα στο διαδίκτυο. Χοντρά τα μούτρα σου και δεν δίστασες να το εξαφανίσεις. 

Ανεκδιήγητε. Το σχόλιο έλεγε επί λέξει: 

«Στο σπίτι του Ψυχάρη δεν μιλάνε για φωτογραφίες. 

Δυστυχώς στα σχόλια του in.gr δεν μπορούμε να επισυνάψουμε φωτογραφίες. Έτσι οι αναγνώστες του θα έβλεπαν τον κύριο ΔΟΛ στο πλευρό χουντικών υπουργών, ατράνταχτο (σύμφωνα με τη λογική σας) πειστήριο για την ιδεολογία και τη δράση του. 

Υ.Γ Πήρα screenshot από το σχόλιο, κι αν δεν το δημοσιεύσετε ή το διαγράψετε μετά τη δημοσίευση, θα γεμίσω το διαδίκτυο.».

Αυθάδη. Η φωτογραφία του αφεντικού σου που εννοούσα, είναι σε κοινή θέα εδώ. Σημείωσε ότι εγώ τον Βαξεβάνη δεν τον γουστάρω, αλλά τα σύκα-σύκα. 

Αναιδή. Είναι Ναζί ο Παππάς; Τότε είναι αρχιναζί ο Ψυχάρης. Είναι φασίστας ο Μιχαλολιάκος; Τότε είναι αρχιφασίστας ο Ψυχάρης. Και μάλιστα επικίνδυνος. Κρυφός. Μεταμφιεσμένος σε δημοκράτη. Όπως όλοι οι αρχιφασίστες. 

Εξευτελισμένε. Είναι φασισμός χειρότερος όλων η λογοκρισία.

Αδιάντροπε. Γιατί έθαψες το σχόλιο; Είσαι πιστός σκύλος και φυλάς το αφεντικό; Θέλεις να γίνεις Πρετεντέρης στη θέση του Πρετεντέρη; Έχεις παιδιά να θρέψεις και γραμμάτια απλήρωτα; 

Αξιοθρήνητε. Όποια και να ‘ναι η δικαιολογία σου είσαι απαράδεκτος. Με όποιον τρόπο κι αν υποστηρίζεις τους συνεργάτες των Γερμανών, της Αποστασίας και της Χούντας, για όποιον λόγο κι αν το κάνεις, είσαι τραγικός. 

Μίσθαρνε. Αιχμή του δόρατος ελεεινής προπαγάνδας. Μια κουβέντα θα σου πω μόνο: Όταν θα σου κάνει ο Ψυχάρης τα τρία δύο (τα 300 ευρώ που παίρνεις 200) ή όταν θα σ’ αφήσει στον δρόμο, μην τολμήσεις ν’ αρχίσεις τις κλάψες και τις ξούρες (τις «διαμαρτυρίες» και τις «αποκαλύψεις»), ούτε να καλέσεις σε «συμπαράσταση». 

Διότι μπορεί να κλάπσουμε. Χωρίς το π. 

Τα επαγγέλματα από κυνική σκοπιά.

Πολιτικός. Ο υπηρέτης συμφερόντων που υποδύεται τον εγγυητή αρχών και αξιών. 

Δημοσιογράφος. Εκείνος που ψεύδεται για όσα ξέρει και αναλύει όσα δεν ξέρει. 

Διπλωμάτης. Αυτός που όταν σε στέλνει στο διάβολο, ανυπομονείς να πας. 

Δικαστής. Κάποιος που κάθεται ψηλά, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να πέφτει χαμηλά. 

Δικηγόρος. Κάποιος του οποίου η γνώμη δεν αξίζει τίποτε, εκτός αν πληρώσεις για δαύτην. 

Γιατρός. Αυτός που σε απασχολεί στην αρρώστια σου, μέχρι ο Θεούλης να σε κάνει καλά ή να σε καλέσει κοντά Του. 

Δάσκαλος. Αυτός που απαιτεί από τους άλλους να διαβάζουν και, όταν το κάνουν, αποδεικνύεται αδιάβαστος. 

Αστυνομικός. Εκείνος που ορκίζεται υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και δέχεται διαταγές από κάποιους που παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους. 

Στρατιωτικός. Αυτός που πρέπει να σκοτώσει, για να μην τον σκοτώσουν κάποιοι που θέλουν να τον σκοτώσουν για να μην τους σκοτώσει. 

Καθηγητής Πανεπιστημίου. Εκείνος που πούλησε την ψυχή του για μια έδρα όπου θα κάθεται ο κ...ς του.

Δημόσιος υπάλληλος. Αυτός που έγλειψε κ...ους για μια καρέκλα όπου θα κάθεται ο κ...ς του και από την οποία θα συμπεριφέρεται ως κ...ς σ' αυτούς που δεν έχουν καρέκλα.

Παπάς. Κάποιος που δεν τον φτιάχνουν τα ράσα του. 

Ηθοποιός. Εκείνος που υποκρίνεται κι αν το κάνει καλά, πουλάει αρώματα και ρούχα με την υπογραφή του. 

Τραγουδιστής. Εκτελεστής ασμάτων που, αν δεν εκτελέσει την Τέχνη, τον εκτελούν. 

Κομμωτής. Κάποιος που ξαλαφρώνει κεφάλια και πορτοφόλια. 

Μόδιστρος. Εκείνος που ντύνει πλούσιες άσχημες γριές και γδύνει φτωχά όμορφα κορίτσια. 

Πόρνη. Εκείνη που πουλάει το κορμί της για λίγα χρήματα. (Όταν τα χρήματα είναι πολλά λέγεται σταρ). 

Πηγές: λαϊκές παροιμίες απ’ όλο τον κόσμο, θανατηφόρο χιούμορ διασήμων και δηλητηριώδεις δικές μου ατάκες. 

Συναγωνισμός ηλιθίων.

Στην Ελλάδα, αυτοί που ταυτίζουν τη μη προφυλάκιση με αθώωση, λοιδορούνται απ' αυτούς που ταυτίζουν τη σύλληψη με καταδίκη. 

Φανερές δημοσκοπήσεις, φανερή η προπαγάνδα. «Μυστικές» δημοσκοπήσεις, ύπουλη η προπαγάνδα.

Μυστικό που το ξέρουν δύο δεν είναι μυστικό. Λαϊκή παροιμία. 

Σύμφωνα με το τέρας ειλικρίνειας, υπόδειγμα εντιμότητας και αγλάισμα της δημοσιογραφίας Γιώργο Τράγκα, πριν την αιφνίδια απόφαση των μνημονιακών σκυλιών να καρατομήσουν τα φασιστοειδή υπό την κάλυψη όοολου του αντισυνταγματικού τόξου, «μυστικές» δημοσκοπήσεις έφερναν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με 6-8% της Νέας Δημοκρατίας στην πρόθεση ψήφου. 

Ως εκ τούτου, συνειρμικώς, άπαντες αναφώνησαν: «Αμ έτσι εξηγούνται όλα!». 

Πρόκειται για προπαγάνδα. Αόρατη στους πολλούς και πολύ ύπουλη. 

Ας τα πάρω από την αρχή. 

Έχω ξαναγράψει εδώ κι εδώ, ότι οι δημοσκοπήσεις έχουν καταστεί όργανο προπαγάνδας των κρατούντων και αντί να καταγράφουν την κοινή γνώμη, ουσιαστικά τη διαμορφώνουν. Την κατευθύνουν. 

Επειδή αυτό έχει γίνει πλέον φανερό στον κόσμο, τα αφεντικά επιστράτευσαν άλλο ισχυρότερο όπλο: τις «μυστικές» δημοσκοπήσεις. Αφού το πόπολο απώλεσε την εμπιστοσύνη στους «ειδικούς», στους «ερευνητές», στους «επιστήμονες», αφού όλοι διαπλεκόμενους τους ανεβάζουν-αναξιόπιστους τους κατεβάζουν, οι συστημικοί ενεργοποίησαν τα συστήματα ασφαλείας. 

Εντέχνως «διαρρέουν» διάφορες «κρυφές» δημοσκοπήσεις, τις οποίες οι αδαείς σπεύδουν να δεχθούν, αφού τα υποτιθέμενα αποτελέσματά τους έρχονται σε αντίθεση με εκείνα των δημοσιευόμενων και συνεπώς πρέπει να είναι αληθή, αφού τα δημοσιευόμενα είναι κατά κοινή πεποίθηση ψευδή. 

Ακούγονται λοιπόν και γράφονται διάφορα. Ο κάθε δημοσιογράφος, αναλυτής, ιστολόγος έχει και από μία «μυστική» δημοσκόπηση να μας πλασσάρει «αποκλειστικά». Από ποιον και για λογαριασμό ποιου έγινε ... άγνωστο. Ποια είναι τα πλήρη αποτελέσματά της ... σκοτεινό. Πού τη βρήκε ο «γάτος» αυτός της ενημέρωσης (π.χ Τράγκας) ... θολό. Ποιος του την έδωσε και με ποιον σκοπό ... «μυστικό». Δεν κάνει να ρωτάμε, διότι ως «μυστική» διέρρευσε «μυστικά» και, πλην του «μυστικού» που πρέπει να μάθουμε, όλα τα άλλα πρέπει να μείνουν «μυστικά». 

Έτσι όμως, αμφισβητούμε (όχι άδικα) τα υπό το φως της μέρας ανακοινωθέντα αποτελέσματα και δεχόμαστε τα υπό το σκότος της προπαγάνδας «αποτελέσματα»! 

Όσοι αναπαράγουν τις γελοιότητες αυτές δεν έχουν ούτε θεμελιώδεις γνώσεις της λαϊκής σοφίας: «Μυστικό που το ξέρουν δύο δεν είναι μυστικό.» λέει ο λαός. Όσοι στηρίζουν ελπίδες, όνειρα ή ευσεβείς πόθους σε τέτοιες ανοησίες θα πρέπει να αφυπνισθούν. Τάχιστα. 

Παρότι υπάρχουν (θα ήταν δυσεξήγητο το αντίθετο) μυστικές δημοσκοπήσεις και δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο κάποιας διαρροής, η δημοσιοποίηση δεκάδων τέτοιων, τις καθιστά τουλάχιστον ύποπτες. Οι φύλακες-άγγελοι που διακινδυνεύουν την κλοπή και διαρροή μυστικών προς όφελος του συνόλου, δεν μπορεί να είναι τόσοι πολλοί και σίγουρα δεν δουλεύουν υπερωρίες! 

Η μόνη λύση για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει είναι να ρωτήσουμε «ποιος ωφελείται;». Ερώτηση κλειδί. Είναι παρήγορο το ότι ακούγεται από όλο και περισσότερους. 

Προσοχή όμως: σε κάθε έρευνα, μελέτη, ανάλυση, πρέπει να προκαθορίζεται το τελικό σημείο (end point). Ως πού δηλαδή θέλουμε να φθάσουμε. Στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια κατακτάται μόνο αν βρούμε ποιος ωφελείται όχι φαινομενικά, όχι πρόσκαιρα, αλλά πραγματικά. Ποιος ωφελείται στο τέλος. 

Η σκοπιμότητα της «αποκάλυψης» Τράγκα είναι προφανής. Ωφελεί τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Εξηγώ: 

Ποια είναι η τρέχουσα αντίληψη για το τι έγινε; Πώς εξηγούν οι πολλοί τα γεγονότα; 

Απλό: η συγκυβέρνηση των υπαλλήλων των τοκογλύφων, κατά διαταγή των αφεντικών της, άφησε τεχνητά να θεριέψει η Χρυσή Αυγή και την κατάλληλη στιγμή (όταν τα αφεντικά έκριναν) την θυσίασε για προφανείς σκοπούς (επανάκαμψη ψηφοφόρων, επίδειξη πυγμής, επιβεβαίωση θεωρίας των 2 άκρων). Ο ένας μπράβος σκοτώνει τον άλλον για να ωφεληθεί ο ίδιος, αλλά κυρίως προς όφελος του αφεντικού. Χρυσή Αυγή και Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ πιόνια του ίδιου στρατού. Ακόμη και αν ισχύει η άποψη των οπαδών και ψηφοφόρων της Χ.Α, ότι η Χ.Α είναι αντιμνημονιακή, άρα αντισυστημική (του αντίπαλου στρατού), οπότε δεν θυσιάσθηκε αλλά δολοφονήθηκε με μπαμπεσιά, αυτό δεν αλλάζει κάτι: η συγκυβέρνηση κερδίζει είτε η Χ.Α είναι συνέταιρος είτε εχθρός. 

Και τώρα ο Τράγκας. 

Αν οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις αληθεύουν, ποιον είχαν στόχο τα γεγονότα; Τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός επροηγείτο, αυτός είχε να χάσει. Ποιον εξυπηρετεί η «διαρροή» που «φωτίζει» τα γεγονότα; Τον ΣΥΡΙΖΑ! Αυτός επροηγείτο, αυτός είχε να χάσει από τα γεγονότα, αυτός έχει να κερδίσει από την αποκάλυψη της συνωμοσίας. 

Αν οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις είναι ψεύτικες, ποιον εξυπηρετεί η «διαρροή»; Τον ΣΥΡΙΖΑ! Αυτός έχει να κερδίσει από την αποκάλυψη κάλπικων στοιχείων, εμφανιζόμενος ως θύμα μιας ανύπαρκτης συνωμοσίας. 

Ανεξαρτήτως λοιπόν του ποιον συμφέρουν τα γεγονότα, η «αποκάλυψη» Τράγκα συμφέρει πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δηλαδή ως τελικό σημείο θεωρήσουμε τα γεγονότα (εξουθένωση Χ.Α), κερδισμένη είναι βέβαια η συγκυβέρνηση και τα υπερεθνικά αφεντικά της. Με τελικό σημείο όμως τα όσα (αληθή ή ψευδή μας είναι αδιάφορο) λέει ο Τράγκας, κερδισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (και τ’ αφεντικά του). 

Αν μάλιστα θυμηθούμε ότι ο Τράγκας διατυμπανίζει συνεχώς ότι τον κυνηγούν οι «κακοί Γερμανοί», ενώ ο Τσίπρας φωτογραφίζεται με τους «καλούς Αμερικανούς» το γλυκό δένει. Δεν νομίζετε; 

Ηθικόν Δίδαγμα: 

Μη μασάτε δημοσκοπήσεις. Ούτε φανερές ούτε μυστικές. Το ίδιο γλυκό σερβίρουν: Προπαγάνδα! 

Και τώρα; Πώς θα ζήσουμε χωρίς φασίστες;

Ψυχραιμία! Μας μένουν για παρηγοριά οι μασόνοι!

Κυνήγι μαγισσών (φασιστών). Υπάρχουν δικαστές; Υπάρχει κανείς Πολυζωΐδης;

«Ο Άρειος Πάγος διέβη το κατώφλι της γελοιότητας» επεσήμανε φιλοκυβερνητικός (!) ιστολόγος, με αφορμή την υπερβολική και πέραν πάσης λογικής, έκτακτη συνεδρίαση στο Ανώτατο Δικαστήριο, λόγω της ανάρτησης στο ιστολόγιο των εφέδρων. 

Το σύστημα διέβη το κατώφλι του πανικού θα έλεγα εγώ. 

Η κρίση πανικού «δια ασήμαντην αφορμήν» εμπεριέχει και στοιχεία γελοιότητας και υπερβολές και άστοχες ενέργειες. 

Αυτή η ενέργεια των Ανωτάτων Δικαστών είναι απλώς το αποκορύφωμα ενός σύγχρονου κυνηγίου. Πρόκειται για κυνήγι μαγισσών. Όπως τον Μεσαίωνα η Ιερά Εξέταση αναζητούσε μετά μανίας μάγισσες (συνήθως διαταραγμένες ψυχικά ή διανοητικώς καθυστερημένες) για να τις κάψει στην πυρά, έτσι και οι σύγχρονες εξουσίες (όλες· της τετάρτης συμπεριλαμβανομένης) αναζητούν φασίστες (αναλόγων διανοητικών προσόντων). Τον Μεσαίωνα, όταν τελείωσαν οι (ελάχιστες) μάγισσες και δεν υπήρχε τίποτε άλλο να καεί, η Ιερά Εξέταση συνέχιζε ακάθεκτη. Έπιανε αθώες υπάρξεις, τις βασάνιζε, αυτές «ομολογούσαν» και καίγονταν στην πυρά. Στον σύγχρονο μεσαίωνα τα ίδια. Καμιά αλλαγή, καμιά πρωτοτυπία. Τελείωσαν οι φασίστες και σειρά έχουν οι πατριώτες. 

Τα πειστήρια-τεκμήρια του «φασισμού»; Μια κουβέντα (ίσως άστοχη, άκαιρη, ή ανόητη), μια διαμαρτυρία, μια πρόταση, μια κραυγή αγωνίας. Αρκεί να έχει πατριωτική βάση ή, έστω, πατριωτική απόχρωση. 

Όλα αυτά χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο φασίστα. Και φυσικά τα σύμβολα. Ποια είναι τα φασιστικά σύμβολα για τα οποία προβλέπεται καύση στην πυρά; 

Μα η εμφάνιση (κούρεμα, χρώμα και τύπος ένδυσης, στολή) και φυσικά η Ελληνική Σημαία και ο Σταυρός του Κυρίου. Αν μάλιστα βρούμε και κανένα αρχαιοελληνικό σύμβολο (μαιάνδρους κτλ) ή αγκυλωτό σταυρό, ακόμα καλύτερα. 

Και μια και ανέφερα αγκυλωτούς σταυρούς, ορίστε: 

Οι αγκυλωτοί σταυροί στο κιγκλίδωμα που βλέπετε, είναι εκεί, Πανεπιστημίου 12, σε κοινή θέα. Κοσμούν το πανέμορφο κτίσμα που είναι γνωστό ως «Ιλίου Μέλαθρον» και κτίσθηκε το 1880 (!), από τον γίγαντα Ερνστ Τσίλερ, για να στεγάσει τον επίσης γίγαντα Ερρίκο Σλίμαν (ναι αυτόν που ανέσκαψε Τροία και Μυκήνες). Πρόκειται για αλλοδαπούς Φιλέλληνες που δεν χρειάζονται άλλες συστάσεις. Η λατρεία τους για την κλασσική Ελλάδα και η αγάπη τους για κάθε τι ελληνικό ήταν απεριόριστες. 

Σύμφωνα λοιπόν με την νυν κρατούσα άποψη, ο συνδυασμός ελληνολατρείας-αρχαιολατρείας και αγκυλωτών σταυρών στην πρόσοψη, καθιστά τους Φιλέλληνες γίγαντες φασίστες, οπότε (πλειοδοτώ σε ανοησία) θα πρέπει να κατεδαφίσουμε το κτίριο (ως μνημείο του φασισμού) και να απαλείψουμε τα ονόματα των ευεργετών από πλατείες-οδούς, ιστορικά και αρχιτεκτονικά βιβλία κτλ κτλ. Να ξαναγράψουμε δηλαδή την ιστορία, προς χάριν (και τέρψιν) των σύγχρονων «αντιφασιστών». 

Και ακόμη: 

Όπως θα θυμάστε οι παλαιότεροι και πρέπει να πληροφορηθείτε οι νεότεροι, το κτίριο κατά τα έτη 1929-1934 στέγαζε το Συμβούλιο της Επικρατείας και κατά τα έτη 1934-1982 τον ... Άρειο Πάγο! 

Αυτό ασφαλώς σημαίνει (κατά την τρέχουσα αντίληψη) ότι τα Ανώτατα αυτά Δικαστήρια και οι κολοσσοί δικαστικοί που τα στελέχωναν, επί 50 και πλέον χρόνια λειτουργούσαν εντός φασιστικής σχεδίασης φασιστικών εγκαταστάσεων, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθούν αν και τα φασιστικά σύμβολα ήταν προφανή, πράγμα που τους καθιστούσε οπωσδήποτε συνενόχους φασιστικού εγκλήματος. Και (συνεχίζω την πλειοδοσία ηλιθιότητας και προκατάληψης) επειδή ο Άρειος Πάγος μετεγκαταστάθηκε το 1982 για λόγους καθαρώς χωροταξικούς και τίποτε άλλο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το φασιστικό αυτό Σώμα ουδέποτε μετανόησε για την πεντηκονταετή του δράση υπό τα φασιστικά σύμβολα, πράγμα που βαραίνει και τους σημερινούς Αρεοπαγίτες, καθιστώντας τους κι αυτούς φασίστες! 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η βλακεία είναι πολύ ισχυρότερη του φασισμού.

 

Θα πρέπει λοιπόν στην Δικαστική Εξουσία, σε ανώτατο επίπεδο, να υποβληθούν ορισμένα ερωτήματα: 

Πώς είναι δυνατόν μία και μόνη ανάρτηση ενθουσιώδους, απηυδυσμένου, επιπολαίου ή ανοήτου ανθρώπου (ανθρώπων) να συνιστά κίνδυνο για το πολίτευμα της Δημοκρατίας και να μην συμβαίνει το ίδιο για άνω των 50.000 (πενήντα χιλιάδων) γραπτών μηνυμάτων κινητής τηλεφωνίας του Δεκεμβρίου του 2008; (Για το κείμενο των εφέδρων προτείνω να απορριφθεί το ενδεχόμενο προβοκάτσιας, διότι αν το δεχθούμε, θα πρέπει να θεωρήσουμε το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας ως μέλος ή θύμα της προβοκάτσιας και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο). 

Πώς είναι δυνατόν να απειλείται η Δημοκρατία από μεμονωμένες ενέργειες πολιτών ή, έστω, από εγκληματική οργάνωση χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα (που απλώς εξαργυρώνει την απέχθεια προς τα διεφθαρμένα κόμματα) και να μην απειλείται από τα ίδια τα κόμματα που καταλύουν το Σύνταγμα; 

Πώς είναι δυνατόν, εν τέλει, να επίκειται κατάλυση ενός πολιτεύματος που έχει ήδη καταργηθεί στην πράξη; Υπενθυμίζω ότι στη Δημοκρατία άρχει ο λαός. Στην Ελληνική Δημοκρατία πρέπει να άρχει ο ελληνικός λαός. Όταν ξενόδουλοι πολιτικοί εκχωρούν εθνική κυριαρχία, στερούν πραξικοπηματικά από το λαό μέγα μέρος της αρχής του, της εξουσίας του δηλαδή πάνω στη γη του, τον πλούτο του, τις παραδόσεις και τα πιστεύω του. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει, διότι δεν υφίσταται. 

Και το τελευταίο ερώτημα: 

Υπάρχει κανείς Πολυζωΐδης; 

Περί εγκλημάτων σοφίσματα. Προϊόντα άγνοιας, αγκυλώσεως ή πονηρίας;

Απορρίπτοντας εξαρχής τους μισάνθρωπους που δικαιολογούν εγκλήματα λαθρομεταναστών και φονταμενταλιστών για ψευδεπίγραφους «κοινωνικούς» και «ιδεολογικούς» λόγους και αναφέρομενος σ’ εκείνους που κατά συνείδηση ή, έστω, κατ’ ανάγκη καταδικάζουν όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα και όλους ανεξαιρέτως τους εγκληματίες, παρατηρώ: 

Πολλοί «βαρείς» σχολιαστές (αναλυτές, «ειδικοί», δημοσιογραφούντες και πολιτικοί), αλλά και ελαφρότεροι (απλοί άνθρωποι κομματικοποιημένοι και μη) κατακλύζουν τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, έντυπα και διαδίκτυο με σχόλια, στα οποία επιχειρηματολογούν κατά της «εξίσωσης» των εγκλημάτων. 

Φρονούν ότι η δολοφονία Φύσσα και η δολοφονία Καντάρη λόγου χάρη, δεν μπορούν να συγκρίνονται, ούτε πολύ περισσότερο να «εξισώνονται», αφού η πρώτη έχει σαφές πολιτικό χρώμα (δράστης συνδεόμενος με ομάδα κρούσης ακροδεξιού κόμματος, θύμα με έντονη αντιφασιστική δράση, κίνητρο οι πολιτικές διαφορές), ενώ η δεύτερη αφορά σε κοινό έγκλημα (δράστες και θύμα παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, κανένα ιδεολογικό υπόστρωμα, κίνητρο η ληστεία). 

Προχωρούν μάλιστα ακόμη παραπέρα. Διακηρύττουν ότι ούτε και η δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων στο υποκατάστημα της Marfin μπορεί να συγκρίνεται με τη δολοφονία Φύσσα, αφού η πρώτη διαπράχθηκε από αγνώστους με άγνωστα και σκοτεινά κίνητρα, ενώ η δεύτερη από γνωστούς (και μη εξαιρετέους) με προφανή κίνητρα. 

Λυπάμαι, αλλά είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω καθέτως και καθ’ ολοκληρία. 

Και οι μεν απλοί σχολιαστές δικαιολογούνται (ο καθένας μπορεί να είναι αδιάβαστος, κακώς πληροφορημένος, υποκειμενικός, συναισθηματικά φορτισμένος ή απρόσεκτος), οι δε «βαρείς» τοιούτοι καθόλου. Στους τελευταίους καταλογίζω δόλο ή εμμονές. Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους είναι εκ του πονηρού. Έχουν ταπεινά ελατήρια (από ψηφοθηρία έως αποπροσανατολισμό του λαού) ή πάσχουν από ιδεολογική αγκύλωση. 

Έχω ξανατονίσει (σε απλή γλώσσα· εδώ) ότι η διάκριση των εγκλημάτων αναλόγως του κινήτρου τους (πολιτικά και μη, ρατσιστικά και μη, σεξουαλικά και μη, οτιδήποτε άλλο και μη), θεμιτή βεβαίως για εκπαιδευτικούς-διδακτικούς σκοπούς στις οικείες επιστήμες (Εγκληματολογία, Νομική), αποτελεί ευθεία προσβολή της Λογικής επιστήμης όταν χρησιμοποιείται εντέχνως, για αλλότριους σκοπούς, ιδιαίτερα όταν δράστες και κίνητρα συγκαλύπτονται εσκεμμένα. Με άλλους λόγους, η επιστημονική διάκριση είναι απαράδεκτο να γεννά «διακρίσεις». 

Η βασική «διάκριση» της διάκρισης αναλόγως του κινήτρου, έχει ως θύμα το ... θύμα του εγκλήματος. Όσοι υποστηρίζουν ότι «ακόμη και ένα θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ» και φωνασκούν «καμία ανοχή στα φασιστικά εγκλήματα» προβαίνουν (σκόπιμα ή μη μας είναι αδιάφορο) σε κήρυγμα μίσους, φανατισμού, «ρατσισμού» και εν πολλοίς βλακείας, ευθέως συγκρουόμενου με τα υποτιθέμενα «πιστεύω» τους. Εννοούν σαφώς ότι τα θύματα φασιστικής-ρατσιστικής βίας είναι ανώτερα ή μεγαλύτερης αξίας από τα υπόλοιπα αθώα θύματα! Εννοούν ότι τα θύματα ληστείας λ.χ είναι υποδεέστερα, απλώς και μόνο επειδή το κίνητρο της δολοφονίας τους είναι του συρμού (ντεμοντέ, μπανάλ). Ενώ δηλαδή υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την ισότητα όλων των ανθρώπων στη ζωή, εμφανίζονται να σνομπάρουν ορισμένους, αθώους και αδίκως φονευθέντες, μετά θάνατον! Φαίνεται ότι, κατά την θεωρία τους, το είδος του κινήτρου και το ποιον του δράστη (πολλάκις αμφισβητούμενα) είναι σημαντικότερα από την ίδια την πράξη, το ίδιο το γεγονός, την αφαίρεση δηλαδή της ζωής ενός αθώου! 

Πρόκειται για ευθεία προσβολή αυτών-καθεαυτών των ιερών εννοιών ζωής-θανάτου. Το επόμενο βήμα στην επικίνδυνη αυτή ατραπό είναι η ευθεία προσβολή του θύματος και η εκτόξευση κατηγοριών εναντίον του. 

Ορισμένοι (ελάχιστοι), πιο προσεκτικοί, επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις των «διακρίσεων» μεταξύ θυμάτων, δηλώνοντας (υποκριτικά ή μη μας είναι αδιάφορο) ότι σέβονται και «εξισώνουν» όλα τα αθώα θύματα, αλλά εφόσον η «εξίσωση» αφορά μόνο σε μία από τις τρεις συνιστώσες των εγκλημάτων (θύματα) ενώ οι άλλες δύο (θύτες-κίνητρα) είναι διαφορετικές, τα εγκλήματα ως σύνολα δεν μπορούν να εξισωθούν. 

Ο έξυπνος (ή πονηρός) αυτός συλλογισμός είναι έωλος. Τα σχετικά με τον εγκληματία και το κίνητρό του, αφορούν κυρίως στην απονομή δικαιοσύνης. Το ποιον του δράστη δηλαδή και το είδος του κινήτρου, έχουν να κάνουν με το ύψος της τιμωρίας. Απασχολούν βεβαίως την κοινωνία, προκειμένου να προληφθούν παρόμοια εγκλήματα, όχι όμως περισσότερο από την απώλεια του αθώου. Η κοινωνία πρωτίστως θρηνεί επειδή έχασε ένα αθώο μέλος της. Το έγκλημα δηλαδή, θεωρητικώς και πρακτικώς, επιστημονικώς και κοινωνικώς, ορίζεται από την ύπαρξη του θύματος· υφίσταται επειδή υφίσταται θύμα. Η ανθρώπινη μοχθηρία και βλακεία είναι παντού και πάντα παρούσες. Έγκλημα υπάρχει μόνο όταν αυτές έχουν ως αποτέλεσμα θύματα. Αυτό είναι γνωστό ακόμη και στους φίλους των αστυνομικών ταινιών: «Χωρίς πτώμα δεν υπάρχει φόνος...». Εφόσον η παρουσία του θύματος είναι εκείνη που ορίζει το έγκλημα και όχι η παρουσία κινήτρου ή εν δυνάμει δράστη, το είδος του θύματος αρκεί για τη σύγκριση των εγκλημάτων. Η αθωότητα του θύματος είναι ικανή συνθήκη για να εξισώσει δύο ή περισσότερα εγκλήματα. 

Επίσης, η απόδοση μεγαλύτερου «ειδικού βάρους» στα εγκλήματα πολιτικού-ρατσιστικού υπόβαθρου απ' ότι στα «κοινά» εγκλήματα, μπορεί να στραφεί ως μπούμερανγκ κατά των επιχειρηματολογούντων. Τραμπούκοι φονιάδες μπορούν να ισχυριστούν ότι εγκλημάτισαν για να υπερασπιστούν την (σάπια κατά τους λοιπούς, αλλά ιερή γι αυτούς) «ιδεολογία» τους, σε αντίθεση με ληστές και βιαστές που εγκληματούν με ευτελή ελατήρια.

Επιπλέον: 

Όλες οι κοινωνικές επιστήμες είναι αλληλένδετες. Ειδικότερα οι πολιτικές επιστήμες προϋποθέτουν απόλυτη γνώση και εκτίμηση των κοινωνικών συνθηκών. Ουδείς δύναται να πολιτικολογεί ή να πράττει πολιτικά, χωρίς γνώση της κοινωνίας. Του λαού. 

Όποιος επιδεικτικά αγνοεί τα υπαρκτά και μείζονα σύγχρονα προβλήματα της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης ή συστηματικά τα υποβιβάζει υπερτονίζοντας συνεχώς την (φθίνουσα έως ανύπαρκτη πλέον) ταξική παράμετρο, ενώ καθημερινά διαψεύδεται από αναρίθμητες περιπτώσεις αιμοσταγών εγκληματιών και φανατικών θρησκόληπτων, στερεί απ’ αυτά την πραγματική πολιτική (κοινωνικοπολιτική) τους διάσταση και εθελοτυφλεί σε βαθμό κακουργήματος. Σε τελική ανάλυση, όποιος πεινάει κλέβει μια φρατζόλα ψωμί. Δεν κατασφάζει ανθρώπινη ύπαρξη για μια κάμερα, δεν βασανίζει γέροντες για μερικές δεκάδες ευρώ, δεν βιάζει και σκοτώνει γυναίκες και παιδιά, δεν σηκώνει πανό που γράφουν «το Ισλάμ θα κυριαρχήσει στον κόσμο», δεν απαιτεί να κατέβει η εικόνα του Ιησού επειδή προσβάλλεται. Αρκετά πια! Η φτώχεια που γεννά ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τα πάντα  και για πάντα!

Τα θέματα αυτά έχουν τεράστιο πολιτικό αντίκτυπο, όχι μόνο επειδή απαιτούν άμεση λήψη πολιτικών αποφάσεων, αλλά και επειδή κατευθύνουν τον λαό σε αντίθετα αντιδραστικά άκρα. Υπό αυτή την έννοια, η δολοφονία Καντάρη και η κακοποίηση της νεαρής Μυρτούς αν και στερούνται προφανών πολιτικών κινήτρων, δύνανται να λογίζονται ως πολιτικώς σημαντικά. 

Κι αν μερικοί από τους λογής-λογής σχολιαστές επιχειρούν να εξηγήσουν με λογικοφανή αλλά ατυχή επιχειρήματα, τους λόγους για τους οποίους θεωρούν «άνισες» τις περιπτώσεις των δολοφονιών Φύσσα και Καντάρη, οι ίδιοι ή άλλοι πετυχαίνουν να εξοργίσουν οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο, χαρακτηρίζοντας ως «μη πολιτικό», και συνεπώς μη συγκρίσιμο με τη δολοφονία Φύσσα, το έγκλημα της Marfin. 

Τα «επιχείρηματα» εδώ είναι πολλά: 

1ον: δεν γνωρίζουμε τους δράστες, άρα ούτε τα κίνητρά τους. 

Θα ήθελα να γνωρίσω στους «μη γνωρίζοντες» ότι δεν γνωρίζουν τι λένε. Ο δολοφόνοι μπορεί να μην είναι γνωστοί ως φυσικά πρόσωπα, είναι όμως ευρέως γνωστές τόσο οι «ιδέες» όσο και η δράση τους. Πρόκειται για ενόπλους (κραδαίνοντες εμπρηστικές βόμβες μολότοφ) μασκοφόρους (και όχι κουκουλοφόρους· οι μάσκες κρύβουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οι κουκούλες απλώς σκεπάζουν την κώμη) οι οποίοι προκαλούν επεισόδια σε κάθε περίπτωση μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων. Για τους ενόπλους αυτούς εξουσιαστές (η βία αποτελεί εξουσία όταν ασκείται επί αόπλων και γενικά αδυνάτων) υπάρχουν μόνο δύο ενδεχόμενα: ή είναι λαϊκοί αγωνιστές (πλανημένοι βεβαίως) ή είναι προβοκάτορες. Πυρπολούν και καταστρέφουν είτε με αγνά ελατήρια (διαμαρτυρόμενοι για την κρατική καταστολή και αυθαιρεσία και την κοινωνική αδικία), είτε ως όργανα δυσφήμισης των λαϊκών αγώνων, εκφοβισμού των λαϊκών κινημάτων και αποσταθεροποίησης. Και στις δύο περιπτώσεις οι πράξεις τους είναι πολιτικές. Τόσο το αντάρτικο πόλεων όσο και η προβοκάτσια έχουν μόνο πολιτική χρησιμότητα. 

2ον: Ο σκοπός των μολοτοφόρων δεν ήταν οι εργαζόμενοι αλλά το κτίριο της Τράπεζας ως συμβολικός στόχος. Αν γνώριζαν ότι υπήρχαν εργαζόμενοι δεν θα πυρπολούσαν το κτίριο. 

Το «επιχείρημα» αυτό χαρακτηρίζει ευθέως τους εμπρηστές ... ηλιθίους! Από την εποχή της ανακάλυψης της φωτιάς, οι πρόγονοί μας, που δεν φημίζονταν και για το υψηλό διανοητικό πηλίκο τους (ελληνιστί IQ), γνώριζαν πολύ καλά ότι τόσο οι ίδιες οι φλόγες, όσο και οι καπνοί που αναδύονται μπορούν να βλάψουν και ενίοτε να σκοτώσουν το ανθρώπινο ον. Η φωτιά είναι όπλο και όποιος χρησιμοποιεί όπλο πρέπει να ξέρει να το χειρίζεται. Ακόμη κι αν το όπλο δεν στρέφεται άμεσα εναντίον ανθρώπων, η χρήση του μπορεί να βλάψει αθώους παρευρισκόμενους. Η δικαιολογία της ηλιθιότητας μπορεί να είναι επαρκής για δικονομικά τεχνάσματα όχι όμως για τον λαό. Με τη «λογική» αυτή οποιοσδήποτε μπορεί να πυρπολήσει την ΑΣΟΕΕ (μαζί με τους διαμένοντες αντιεξουσιαστές και λαθρομετανάστες) μια Κυριακή πρωί και να ισχυριστεί στη συνέχεια ότι θεωρούσε πως οι πανεπιστημιακοί χώροι είναι άδειοι το Σαββατοκύριακο. 

3ον: οι εργαζόμενοι-θύματα είχαν όλον τον καιρό να απομακρυνθούν. Φταίχτες είναι όσοι τους ανάγκασαν να μείνουν και οι ίδιοι που υπάκουσαν. 

Πρόκειται για τερατολόγημα. Αν η πολιτική πράξη (αντάρτικη ή προβοκατόρικη) δεν ξεκίνησε με εγκληματική πρόθεση αλλά κατέληξε στο έγκλημα λόγω αστάθμητων παραγόντων, αυτό δεν αφορά ούτε τα θύματα, ούτε την κοινωνία. Είναι η θεωρία των «παράπλευρων απωλειών» των νομίμων εγκληματιών (ΝΑΤΟ) την οποία οι λαϊκοί αγωνιστές υποτίθεται ότι καταδικάζουν. 

Συμπέρασμα: 

Κλείστε μάτια και αυτιά σε σοφίσματα, λογικές πλάνες και αυθαιρεσίες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. 

Το έγκλημα είναι έγκλημα. Η κατηγοριοποίηση και ταξινόμησή του είναι για τα βιβλία. 

Να μη γελιέται κανείς. Το κίνητρο του Ρουπακιά ήταν το φονικό ένστικτο του ζώου. Το κίνητρο αυτών που τον έβαλαν ήταν η πολιτική ανωμαλία και αστάθεια. Ακριβώς το ίδιο, ακριβώς των ίδιων, που έδωσαν εντολή να καεί η Marfin μαζί με τους ανθρώπους. 

Απαιτείστε σεβασμό των αθώων θυμάτων. Όλων και ισότιμα. Οτιδήποτε λιγότερο είναι απαράδεκτο.