Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Η ερώτηση της εβδομάδας (9).



«Το Κομματόσκυλο». Λαμπρός διαδικτυακός φίλος. Ιστολόγος και σχολιαστής με ... καρύδια. Η τρομερή του η λαλιά τού έχει ήδη στοιχίσει τη θέση τού διαχειριστή (ενός από τους πολλούς) σε δύο τουλάχιστον ιστολόγια υψηλότατης αναγνωσιμότητας και ποιος ξέρει τι άλλο (τον σεβασμό μου αδερφέ). Πρόσφατα ανήρτησε μέγα θέμα. Περί υπολογιστών, τεχνητής νοημοσύνης κτλ. Διαβάστε το οπωσδήποτε πριν προχωρήσετε παρακάτω. 

Ρότζερ Πένρόουζ. Ομότιμος Καθηγητής Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Μεγάλο μυαλό. Πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος. Το 1989 συγγράφει το αριστούργημα «The Emperor's New Mind». Το δύσκολο αλλά εξαίρετο αυτό έργο (εξεδόθη στην Ελλάδα από τον εκδοτικό οίκο «Γκοβόστης» και κυκλοφορεί μεταφρασμένο υπό τον τίτλο «Ο Νέος Αυτοκράτορας(;)»), έχει ως εισαγωγή την παρακάτω σύντομη και πολύ διδακτική ιστοριούλα, που προλέγει και υποστηρίζει (το 1989!) τον φίλτατο «Κομματόσκυλο» και όσους μοιραζόμαστε τις σκέψεις του (η μετάφραση είναι δική μου): 

Μεγαλειώδης ήταν η τελετή για την πρώτη επίσημη παρουσίαση του υπερυπολογιστή Ουλτρόνικ. 

Ο Πρόεδρος Πόλλο μόλις είχε τελειώσει την εναρκτήρια ομιλία του. Ήταν ευτυχής γι αυτό. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις δεν τον ενθουσίαζαν και δεν ήξερε τίποτε περί υπολογιστών, εκτός από το ότι ο συγκεκριμένος επρόκειτο να του εξοικονομήσει πολύ χρόνο. Είχε τη διαβεβαίωση των κατασκευαστών ότι, μεταξύ των άλλων, το μηχάνημα θα μπορούσε να αναλάβει όλες εκείνες τις δύσκολες αποφάσεις που αφορούσαν στο κράτος και που ο ίδιος θεωρούσε τόσο ενοχλητικές. Το καλό που τους ήθελε ... δεδομένου του μεγάλου ποσού κρατικού χρήματος που είχαν ξοδέψει! Προσδοκούσε να απολαύσει ατελείωτες ώρες παίζοντας γκολφ στο εξαίσιο ιδιωτικό γήπεδό του, μια από τις ελάχιστες αξιόλογες περιοχές πρασίνου της μικροσκοπικής του χώρας. 

Ο Άνταμ αισθανόταν μεγάλη τιμή ευρισκόμενος μεταξύ του κοινού της εναρκτήριας τελετής. Καθόταν στην τρίτη σειρά. Δυο σειρές πιο μπροστά του βρισκόταν η μητέρα του, μια υψηλόβαθμη τεχνοκράτισσα που συμμετείχε στον σχεδιασμό του Ουλτρόνικ. Ο πατέρας του συνέβαινε να βρίσκεται επίσης εκεί, αλλά χωρίς πρόσκληση, στο βάθος της σάλας, περιβαλλόμενος από άνδρες της ασφάλειας. Την τελευταία στιγμή, ο πατέρας του Άνταμ είχε αποπειραθεί να ανατινάξει τον υπολογιστή. Είχε ο ίδιος αναθέσει αυτή την αποστολή στον εαυτό του, ως Αρχηγός και Εγκέφαλος μιας μικρής ομάδας ακραίων ακτιβιστών που αυτοαποκαλείτο Μέγα Συμβούλιο για την Συνείδηση του Ψυχισμού. Φυσικά, τόσο αυτός όσο και όλα τα εκρηκτικά του είχαν εντοπιστεί αμέσως από πολυάριθμους ηλεκτρονικούς και χημικούς αισθητήρες. Η τιμωρία του περιελάμβανε και την υποχρέωσή του να παραβρεθεί σ’ αυτήν την τελετή. 

Ο Άνταμ δεν έτρεφε αισθήματα για κανέναν από τους γονείς του. Ίσως μάλιστα τέτοια αισθήματα να μην του ήταν καν αναγκαία. Σε όλη την δεκατριάχρονη ζωή του είχε ανατραφεί στην πολυτέλεια των υλικών αγαθών, σχεδόν αποκλειστικά από υπολογιστές. Μπορούσε να έχει οτιδήποτε επιθυμούσε, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού: φαγητό, ποτό, συντροφιά, διασκέδαση, αλλά και εκπαίδευση όποτε αισθανόταν την ανάγκη, πάντοτε εικονογραφημένη, με ελκυστικά έγχρωμα γραφικά. Όλα ήταν δυνατά με τη θέση που κατείχε η μητέρα του. 

Ο Επικεφαλής των Σχεδιαστών τελείωνε τώρα την ομιλία του:
«... διαθέτει πλέον των 1017 λογικών μονάδων. Πρόκειται για αριθμό μεγαλύτερο από το σύνολο των νευρώνων όλων των ανθρώπινων εγκεφάλων της χώρας μας! Η νοημοσύνη του υπερβαίνει κάθε φαντασία.
Εντούτοις, ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας. Εντός ολίγου θα έχουμε όλοι το προνόμιο να καταστούμε μάρτυρες αυτής της νοημοσύνης από πρώτο χέρι. Καλώ την αξιότιμη Πρώτη Κυρία της μεγάλης χώρας μας, κυρία Ισαβέλλα Πόλλο, να γυρίσει τον διακόπτη που θα θέσει σε λειτουργία τον φανταστικό υπερυπολογιστή μας ... Ουλτρόνικ!». 

Η Κυρία Προέδρου προχώρησε. Ελαφρώς νευρικά, κάπως αδέξια, γύρισε τον διακόπτη. Επικράτησε απόλυτη ησυχία και τα φώτα χαμήλωσαν ανεπαίσθητα, καθώς οι 1017 λογικές μονάδες ενεργοποιήθηκαν. Οι πάντες ανέμεναν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς.

«Υπάρχει κάποιος από το ακροατήριο που θα ήθελε να κάνει την αρχή, υποβάλλοντας στο νέο μας Υπολογιστικό Σύστημα Ουλτρόνικ την πρώτη του ερώτηση;» φώναξε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. Όλοι ντράπηκαν, φοβούμενοι ότι θα φανούν ηλίθιοι μπροστά στον κόσμο και ενώπιον της Νέας Θεότητας. Απλώθηκε σιωπή. 

«Σίγουρα κάποιος θα υπάρχει!» επανέλαβε σαν παράκληση ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. Ήταν όμως όλοι φοβισμένοι, αισθανόμενοι την αύρα αυτής της νέας πανίσχυρης συνείδησης. 

Ο Άνταμ δεν αισθανόταν το ίδιο. Ζούσε με τους υπολογιστές από τότε που γεννήθηκε. Σχεδόν ήξερε τι θα μπορούσε να νιώθει κάποιος όντας υπολογιστής. Τουλάχιστον έτσι πίστευε. Σε κάθε περίπτωση, ήταν περίεργος. Σήκωσε το χέρι του. 

«Α, ναι!» είπε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής. 

«Ο νεαρός στην τρίτη σειρά!». 

«Έχετε ερώτηση για τον ... εεε ... καινούριο μας φίλο;». 

Η ερώτηση λοιπόν είναι ακριβώς αυτή: 

Τι ρώτησε τον Υπερυπολογιστή Ουλτρόνικ ο Άνταμ; Με ποια σύντομη, απλή και καθημερινή ερώτηση ένας πιτσιρικάς «σκότωσε» το τέρας της τεχνητής νοημοσύνης; Ο Πένρόουζ τόσο την ερώτηση του Άνταμ, όσο και το τι επακολούθησε, τα γράφει στον επίλογο! 


Απάντηση 01/11/2013.

«Πώς αισθάνεται;» ρώτησε ο Άνταμ.
«Πώς αισθάνεται; Α, πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση νεαρέ μου! Πολύ θα ήθελα να μάθω κι εγώ την απάντηση!» είπε ο Επικεφαλής Σχεδιαστής.
«Για να δούμε τι έχει να πει ο φίλος μας περί αυτού ... πολύ περίεργο ... ο Ουλτρόνικ λέει ότι δεν βρίσκει τίποτε ... ούτε καν μπορεί να καταλάβει τι εννοείτε!».
Γελάκια ακούστηκαν στο ακροατήριο, που γρήγορα δυνάμωσαν κι έγιναν ηχηρά.

Ο Άνταμ ένιωσε ξαφνικά πολύ άσχημα. Η κατάσταση δεν ήταν καθόλου για γέλια.


Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Σας σκίσαμε αριστεράντζες, προοδευτικοί κουρέλες!



- Δεν έχετε ομάδα, δεν έχετε λαό, τι ήρθατε να κάνετε στο γήπεδο αυτό; 

- Δεν έχουμε ομάδα; Δεν έχουμε λαό; Εσείς που τα ‘χετε όλα κοιτάξτε το ταμπλό! 

Γηπεδικά συνθήματα περασμένων δεκαετιών. 

Είναι αλήθεια. Κερδίζουμε. Προηγούμαστε. Είμαστε μπροστά στο σκορ για πρώτη φορά. Και η διαφορά διερύνεται. Πάμε γερά, με τσαμπουκά, η νίκη είναι κοντά. 

Σας ταράξαμε, ω μισητοί εχθροί μας. Τρώτε τη μια κατραπακιά μετά την άλλη. Σας παίζουμε για πλάκα. Όοολε! Όοοολε! Όοοοολε! 

Ποιοι είμαστε εμείς; 

Μα οι υπερπατριώτες ελληναράδες. 

Ποιοι είστε εσείς; 

Μα οι αριστερόφρονες προοδευτικάριοι. 

Σας χρειαζότανε. Είχατε γίνει ανέκδοτο: 

Τι κάνει ένας αριστερός; Παρέμβαση. 
Τι κάνουν δύο αριστεροί; Οργάνωση. 
Τι κάνουν τρεις αριστεροί; Κίνημα. 
Τι κάνουν τέσσερις αριστεροί; Διάσπαση! 

Τόσα χρόνια όλο επιτροπές, όλο σωματεία, οργανώσεις, κινήσεις κτλ κτλ. 

Ό,τι θολοκουλτουριαρέικο φρικιό κυκλοφορούσε, έκανε και μια μάζωξη για πάρτη του. Ό,τι σταφιδιασμένη φεμινιστογκόμενα έκοβε βόλτες, έφτιαχνε και μια κομπανία. Ό,τι ψευτοεπαναστατικό διανοουμενίστικο τεμπελχαναριό έβοσκε, ίδρυε κι ένα κόμμα. «Υπέρ φτωχών και αδυνάτων». «Υπέρ ισότητας και αδελφότητας». 

Και συνεχίζετε. Ακάθεκτοι. 

Τώρα όμως σας μάθαμε. Μάθαμε τα γήπεδά σας, τα συστήματά σας, τους παίχτες σας, τους οπαδούς σας, τους προέδρους σας, τους χορηγούς σας. Και σας παίζουμε πια σαν ίσος προς ίσο. Και σας νικάμε στα ίσα. 

Έχουμε δικά μας γήπεδα, δικά μας συστήματα, δικούς μας παιχταράδες, δικούς μας οπαδούς, δικούς μας προέδρους και δικούς μας χορηγούς (εεμ ... για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο· ίσως έχουμε κοινούς χορηγούς). 

Ό,τι στρατόκαυλος συνταξιούχος μπουχέσας κυκλοφορεί, κηρύττει επανάσταση. Ό,τι ακαταλόγιστο θεουσοφασισταριό κόβει βόλτες, καλεί σε ιερό πόλεμο. Ό,τι καλοθρεμμένο χουντοπρεπές λαμογιοτρωκτικό βόσκει, ιδρύει κόμμα. «Υπέρ βωμών και εστιών». «Υπέρ πίστεως και πατρίδος». 

Σας φτάσαμε και σας περάσαμε ρε! Τα εθνικόφρονα γκρουπούσκουλα είμαστε πλέον πιο πολλά από τα εθνομηδενιστικά. Κάθε μέρα ξεφυτρώνουμε κι από ένα. Μόνο οι δημοσκοπήσεις είναι ακόμα περισσότερες (αυτές ξεφυτρώνουν από μία κάθε δευτερόλεπτο), αλλά πού θα πάει θα τις ξεπεράσουμε κι αυτές. 

Σας σκίσαμε ρε! Και για να θυμηθώ και τον Αλέφαντο... 

 ...σας πήραμε και τα σώβρακα! 


Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Δημοσιογράφε της δεκάρας σε προειδοποίησα. Στο σπίτι του Ψυχάρη δεν μιλάνε για φωτογραφίες, δεν μιλάνε για φασισμό.



Ανθρωπάκι. Δημοσιογράφε της συμφοράς. Σε προειδοποίησα. 

Υπαλληλάκι. Στις 5 Οκτωβρίου του 2013 δημοσίευσες στο in.gr μία «είδηση», στην ενότητα «Ελλάδα», όπου έδειχνες φωτογραφία τού Χρυσαυγίτη Χρ. Παππά, στα νιάτα του, να χαιρετά Χιτλερικά μπροστά από τη σβάστικα. Είχες βάλει τίτλο «Φωτογραφία-ντοκουμέντο του Χρ. Παππά να χαιρετά ναζιστικά» και υπέρτιτλο «Το πραγματικό τους πρόσωπο». 

Θρασύ. Έκανες το λάθος να ανοίξεις τα σχόλια. Έτσι φάνηκε το δικό σου πραγματικό πρόσωπο. Το δικό σου και των ομοίων σου. 

Αναίσχυντε. Σου άφησα σχόλιο αιχμηρό μεν, αλλά κόσμιο και ειλικρινές και συ το ‘θαψες. Παρότι σε προειδοποίησα να μην το πράξεις, γιατί θα σε κάνω ρόμπα στο διαδίκτυο. Χοντρά τα μούτρα σου και δεν δίστασες να το εξαφανίσεις. 

Ανεκδιήγητε. Το σχόλιο έλεγε επί λέξει: 

«Στο σπίτι του Ψυχάρη δεν μιλάνε για φωτογραφίες. 

Δυστυχώς στα σχόλια του in.gr δεν μπορούμε να επισυνάψουμε φωτογραφίες. Έτσι οι αναγνώστες του θα έβλεπαν τον κύριο ΔΟΛ στο πλευρό χουντικών υπουργών, ατράνταχτο (σύμφωνα με τη λογική σας) πειστήριο για την ιδεολογία και τη δράση του. 

Υ.Γ Πήρα screenshot από το σχόλιο, κι αν δεν το δημοσιεύσετε ή το διαγράψετε μετά τη δημοσίευση, θα γεμίσω το διαδίκτυο.».



Αυθάδη. Η φωτογραφία του αφεντικού σου που εννοούσα, είναι σε κοινή θέα εδώ. Σημείωσε ότι εγώ τον Βαξεβάνη δεν τον γουστάρω, αλλά τα σύκα-σύκα. 

Αναιδή. Είναι Ναζί ο Παππάς; Τότε είναι αρχιναζί ο Ψυχάρης. Είναι φασίστας ο Μιχαλολιάκος; Τότε είναι αρχιφασίστας ο Ψυχάρης. Και μάλιστα επικίνδυνος. Κρυφός. Μεταμφιεσμένος σε δημοκράτη. Όπως όλοι οι αρχιφασίστες. 

Εξευτελισμένε. Είναι φασισμός χειρότερος όλων η λογοκρισία.

Αδιάντροπε. Γιατί έθαψες το σχόλιο; Είσαι πιστός σκύλος και φυλάς το αφεντικό; Θέλεις να γίνεις Πρετεντέρης στη θέση του Πρετεντέρη; Έχεις παιδιά να θρέψεις και γραμμάτια απλήρωτα; 

Αξιοθρήνητε. Όποια και να ‘ναι η δικαιολογία σου είσαι απαράδεκτος. Με όποιον τρόπο κι αν υποστηρίζεις τους συνεργάτες των Γερμανών, της Αποστασίας και της Χούντας, για όποιον λόγο κι αν το κάνεις, είσαι τραγικός. 

Μίσθαρνε. Αιχμή του δόρατος ελεεινής προπαγάνδας. Μια κουβέντα θα σου πω μόνο: Όταν θα σου κάνει ο Ψυχάρης τα τρία δύο (τα 300 ευρώ που παίρνεις 200) ή όταν θα σ’ αφήσει στον δρόμο, μην τολμήσεις ν’ αρχίσεις τις κλάψες και τις ξούρες (τις «διαμαρτυρίες» και τις «αποκαλύψεις»), ούτε να καλέσεις σε «συμπαράσταση». 

Διότι μπορεί να κλάπσουμε. Χωρίς το π. 


Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Τα επαγγέλματα από κυνική σκοπιά.



Πολιτικός. Ο υπηρέτης συμφερόντων που υποδύεται τον εγγυητή αρχών και αξιών. 

Δημοσιογράφος. Εκείνος που ψεύδεται για όσα ξέρει και αναλύει όσα δεν ξέρει. 

Διπλωμάτης. Αυτός που όταν σε στέλνει στο διάβολο, ανυπομονείς να πας. 

Δικαστής. Κάποιος που κάθεται ψηλά, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να πέφτει χαμηλά. 

Δικηγόρος. Κάποιος του οποίου η γνώμη δεν αξίζει τίποτε, εκτός αν πληρώσεις για δαύτην. 

Γιατρός. Αυτός που σε απασχολεί στην αρρώστια σου, μέχρι ο Θεούλης να σε κάνει καλά ή να σε καλέσει κοντά Του. 

Δάσκαλος. Αυτός που απαιτεί από τους άλλους να διαβάζουν και, όταν το κάνουν, αποδεικνύεται αδιάβαστος. 

Αστυνομικός. Εκείνος που ορκίζεται υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και δέχεται διαταγές από κάποιους που παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους. 

Στρατιωτικός. Αυτός που πρέπει να σκοτώσει, για να μην τον σκοτώσουν κάποιοι που θέλουν να τον σκοτώσουν για να μην τους σκοτώσει. 

Καθηγητής Πανεπιστημίου. Εκείνος που πούλησε την ψυχή του για μια έδρα όπου θα κάθεται ο κ...ς του.

Δημόσιος υπάλληλος. Αυτός που έγλειψε κ...ους για μια καρέκλα όπου θα κάθεται ο κ...ς του και από την οποία θα συμπεριφέρεται ως κ...ς σ' αυτούς που δεν έχουν καρέκλα.

Παπάς. Κάποιος που δεν τον φτιάχνουν τα ράσα του. 

Ηθοποιός. Εκείνος που υποκρίνεται κι αν το κάνει καλά, πουλάει αρώματα και ρούχα με την υπογραφή του. 

Τραγουδιστής. Εκτελεστής ασμάτων που, αν δεν εκτελέσει την Τέχνη, τον εκτελούν. 

Κομμωτής. Κάποιος που ξαλαφρώνει κεφάλια και πορτοφόλια. 

Μόδιστρος. Εκείνος που ντύνει πλούσιες άσχημες γριές και γδύνει φτωχά όμορφα κορίτσια. 

Πόρνη. Εκείνη που πουλάει το κορμί της για λίγα χρήματα. (Όταν τα χρήματα είναι πολλά λέγεται σταρ). 


Πηγές: λαϊκές παροιμίες απ’ όλο τον κόσμο, θανατηφόρο χιούμορ διασήμων και δηλητηριώδεις δικές μου ατάκες. 



Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Συναγωνισμός ηλιθίων.



Στην Ελλάδα, αυτοί που ταυτίζουν τη μη προφυλάκιση με αθώωση, λοιδορούνται απ' αυτούς που ταυτίζουν τη σύλληψη με καταδίκη.