«Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα» και άλλα παραμύθια.

--> -->

-->

Πάρα πολλοί σοβαροί συμπολίτες μας (αναλυτές, διανοούμενοι, ιστολόγοι αλλά και απλοί άνθρωποι) επαναλαμβάνουν συνεχώς το προφανές:

«Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα».

Μας προτρέπουν μάλιστα να τους υποστηρίζουμε (ψηφίζουμε), ευελπιστώντας ότι έτσι, με την επικράτηση δηλαδή του «πατριωτικού τμήματος» κάθε κόμματος, η πολιτική όλων θα επηρεαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση, προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.

Θα το ‘λεγα ευσεβή πόθο. Θα το χαρακτήριζα αυταπάτη. Όμως η Ελλάδα ψυχορραγεί. Δεν μπορώ να είμαι τόσο επιεικής.

Είναι οικτρή πλάνη.

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά οι αληθινοί πατριώτες βρίσκονται όπου και οι πραγματικοί ήρωες. Στην αφάνεια ή δυό μέτρα κάτω από τη γη.

«Πατριώτες» λοιπόν «υπάρχουν σε όλα τα κόμματα». Μάλιστα.

Και έντιμοι θα πρόσθετα εγώ. Και αγωνιστές. Και ιδεολόγοι. Και εργατικοί. Και λοιπόν; Τι ουσιαστικό πρόσφεραν τόσα χρόνια οι πατριώτες και οι λοιποί ενάρετοι των κομμάτων και τι πρόκειται να προσφέρουν στο εξής; Απαντώ: Τίποτε!

Και εξηγώ(-ούμαι):

Κατ’ αρχάς διακινείται άφθονος κίβδηλος πατριωτισμός. Οι περισσότεροι «πατριώτες» των κομμάτων είναι κοινοί ψεύτες. Πρόκειται για μασκαρεμένα νεοταξιτάκια (στο «casting» τα μισά πρακτοράκια τα βαφτίσανε «προοδευτικούς-αντιρατσιστές-αντιφασίστες» και τα άλλα μισά «πατριώτες») ή για ακαταλόγιστους πολιτικάντηδες. Πολλοί συνδυάζουν και τις δύο ιδιότητες. Οι πρώτοι, έμμισθοι και επιδοτούμενοι «πατριώτες», έχουν σκοπό να κατευθύνουν το γνήσιο πατριωτισμό τού λαού και την οργή του για τον διαρκή εξευτελισμό της Ελλάδας, σε σκοτεινά και πλήρως ελεγχόμενα μονοπάτια. Οι δεύτεροι, αν δεν επρόκειτο για θάνατο (της πατρίδας μας), θα ήταν απλώς γελοίοι. Ο κάθε ξεπουλημένος φαφλατάς, ο κάθε αγύρτης γυρολόγος και ο κάθε ανεγκέφαλος-θερμοκέφαλος τραμπούκος, το μάθανε το παραμύθι και το σερβίρουν καθημερινά, ψαρεύοντας οπαδούς και ψηφαλάκια. «Πατριώτες» εκ του ασφαλούς. Άριστες σχέσεις με το κεφάλαιο, βαθιά χωμένοι στη διαπλοκή, αμετροεπείς και λαϊκιστές, αλλά κατά τα άλλα «πατριώτες».

Αν όλοι οι παραπάνω αφαιρεθούν, οι πραγματικοί πατριώτες των κομμάτων είναι ελάχιστοι. Και, δυστυχώς, όχι μόνο αριθμητικά. Απελπιστικά μόνοι, χωρίς διασυνδέσεις, άχρωμοι και μονίμως απόντες από τα κέντρα αποφάσεων. Εξαντλούνται σε δηλώσεις-άρθρα-ομιλίες (σεβαστές και συγκινητικές) και εκκλήσεις χωρίς αντίκρυσμα. Έτσι, αντί να επηρεάζουν την (αντ)εθνική πολιτική του κόμματος, μάλλον την ενισχύουν: η παρουσία τους χρησιμοποιείται από τους «ατσίδες» της πολιτικής (προσκυνημένους αρχηγούς, βαρόνους, στελέχη κτλ) ως άλλοθι. Καταντούν συνένοχοι σε εγκλήματα εναντίον του ελληνισμού.

Ερωτώ:

Τι έκαναν οι νυν «πατριώτες» των δύο μεγάλων κομμάτων όταν οι αρχηγοί τους και οι πρωτοκλασάτοι συνάδελφοί τους λέγανε ναι στον Ανάν, όταν κατέβαζαν τη σημαία από τα Ίμια, όταν ευχαριστούσαν τις Η.Π.Α, όταν υπέγραφαν τη συμφωνία της Μαδρίτης, όταν παρέδιδαν τον Οτσαλάν;

Πώς αντέδρασαν όταν οι αρχηγοί τους κατέθεταν στεφάνια στα μνημεία σφαγέων των Ελλήνων και επέβαλαν δια της βίας (προπαγάνδας) την «ελληνοβαρβαρική φιλία»;

Τι έκαναν όταν ξεπουλιόνταν Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο (ξεπουλήθηκαν ήδη, μη γελιέστε).

Πού ήταν όταν το Ρεπουσολόι άλωνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα;

Τι έκαναν όταν Τούρκοι στρατηγοί στρογγυλοκάθονταν στη Λάρισα, Τούρκικες φρεγάτες αρμένιζαν «αβλαβώς» στο Σαρωνικό και Τουρκικά αεροπλάνα «βομβάρδιζαν» τα νησάκια μας;

Τι έπραξαν όταν ορδές εποίκων κατέκλυζαν τη χώρα;

Παραιτήθηκαν μήπως αηδιασμένοι; Κατήγγειλαν τους αρχηγούς και το σινάφι τους; Ήραν την εμπιστοσύνη τους στην «παράταξη»; Όχι βέβαια! Παρέμειναν στις στάνες τους, θλιβεροί κλακαδόροι των αρχηγών, δεκανίκια των εχθρών της πατρίδας.

Να το θέσω αλλιώς;

Τι γυρεύουν οι «πατριώτες» στην ίδια στέγη με τη θυγατέρα του Εφιάλτη και με το Αμερικανάκι της Μάργκαρετ; Πώς συμβιώνουν με τους Μπίντελμπεργκ και τους εκλεκτούς της πρεσβείας; Πώς συνεργάζονται με τα Σοράκια, τα Παρατηρητήρια και τους πράκτορες Άγκυρας-Τιράνων-Σκοπίων;

Και επειδή ουδείς στο απυρόβλητο, συνεχίζω τα ερωτήματα:

Τι δουλειά έχουν οι πατριώτες με τους ριψάσπιδες, τις διαπλεκόμενες κυράτσες και τους εκδότες τσόντας; Πού κολλάνε οι πατριώτες με τις σκυλούδες και τις φτερούδες; Πώς είναι δυνατόν πατριώτες να συγχρωτίζονται με κόκκινα μεταναστολάγνα σταλινικά απολειφάδια, ροζ καρύδια κάθε εθνομηδενιστικής καρυδιάς (συνιστώσας) και πράσινους κεμαλιστές;

Αυτούς λοιπόν τους πατριώτες, να τους βράσω (για να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα). Προτείνω να στέλνουμε σ’ αυτούς και στα κόμματά τους, σαφές μήνυμα (μαύρου χρώματος) όποτε έχουμε εκλογές. Συνένοχοι είναι (εκ προθέσεως ή βλακείας μού είναι αδιάφορο).

Συνένοχοι… και τα άλλα είναι παραμύθια.