Αδελφοί Παλαιστίνιοι, είστε βέβαιοι;

Φίλοι και αδελφοί Παλαιστίνιοι. 

Οι Έλληνες δεχθήκαμε με πολλή χαρά την είδηση της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους, κι ας είναι λειψή, κι ας είναι μόνο η αρχή μακριού και δύσβατου δρόμου. 

Δεχθήκαμε με ακόμη περισσότερη χαρά τις ειλικρινείς και συγκινητικές ευχαριστίες τής εδώ αντιπροσωπείας σας, για τη θετική ψήφο της Ελλάδας στην ψηφοφορία του ΟΗΕ, που αποδεικνύουν ότι οι δεσμοί μας δεν έχουν πεθάνει και δεν γίνεται να πεθάνουν. 

Δήλωσε όμως η αντιπροσωπεία σας ότι «η γενναία αυτή απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης εδραιώνει το κύρος της Ελλάδας στον αραβικό κόσμο και διεθνώς ως μια σταθερή και δυνατή φωνή υπέρ του δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας». 

Σας ρωτώ λοιπόν: Είστε βέβαιοι; 

Φίλοι και αδελφοί Παλαιστίνιοι, ας μην κοροϊδευόμαστε. 

Ο αραβικός κόσμος και δυστυχώς και ο Παλαιστινιακός λαός, βρίσκεται σε λάγνο εναγκαλισμό με τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της Ελλάδας και όχι μόνο. Την Τουρκία. Το μαντρόσκυλο-κοπρόσκυλο της συμμορίας φονιάδων, του προστάτη της βίας και ανομίας (της Σιωνιστικής συμπεριλαμβανομένης) που λέγεται ΝΑΤΟ. 

Δεν θα σας ζαλίσω τούτη την ώρα με ενοχλητικές παρατηρήσεις. Δεν θα σας πω για τους πετρελαιάδες του αραβικού κόσμου και τις μπίζνες με τους καπιταλιστές (του Ισραήλ συμπεριλαμβανομένου), ούτε για τις αραβικές συνδιασκέψεις που κόπτονται υπέρ του παράνομου Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, ούτε και για τους Βορειοαφρικανούς αδελφούς σας που αρνούνται τα δικαιώματα της Ελλάδας στα θαλάσσια σύνορά τους. 

Μιας κι εσείς μιλήσατε για δίκαιο και διεθνή νομιμότητα, θα σας θυμίσω απλώς ότι αυτοί που χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τα νεκρά παιδιά σας, είναι οι ίδιοι που κατέχουν παράνομα το ένα τρίτο της Κύπρου, οι ίδιοι που εποικίζουν κατεχόμενα εδάφη, οι ίδιοι που αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη νόμιμου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, οι ίδιοι που δολοφονούν τα παιδιά του Κουρδιστάν. 

Ευχόμενος κάθε ευτυχία και προκοπή στον τυραννισμένο λαό σας, σας παρακαλώ, μέσα στη χαρά σας να μην ξεχνάτε: 

Όποιος για να γλυτώσει από τον ένα σφαγέα πέφτει στις αγκάλες άλλου σφαγέα, αργά ή γρήγορα θα μετανιώσει… 

Ήθελα…

Νίκου Καββαδία 

Ήθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί 
που απ’ το ψυχρό δωμάτιο του έξω ποτέ δεν βγαίνει 
και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι· 

που έχει μιαν ήρεμη καρδιά και σα μικρού πουλιού δειλή, 
και που άλλη δεν εγνώρισε γυναίκα απ’ τη μαμά του· 
που ώρες πολλές, σε μια γωνιά, μένει και διόλου δε μιλεί, 
και κάποια κούκλα που αγαπά κρατάει σφιχτά σιμά του· 

που τα ψυχρά απογέματα, τα φθινοπωρινά, 
το δρόμο έξω κοιτάζοντας απ’ το παράθυρό του, 
άγνωστα μέρη σκέφτεται, ταξίδια μακρινά, 
που στα βιβλία του διάβασεν ή που είδε στ’ όνειρό του. 

Και μια βραδιά χειμερινή, που όλα με χιόνι έχουν στρωθεί, 
μες στο ψυχρό και θλιβερό δωμάτιο του πεθαίνει. 
Κι ως Αρλεκίνος να το πάρει ο Χάρος έχει ερθεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι συντριμμένοι… 

Υ.Γ Ευρίσκομαι σε κατάθλιψη. Σκοτάδι παντού. Καμία καλή είδηση. Θα νιώθετε πολλοί έτσι. Αναρτώ λοιπόν γίγαντα Καββαδία. Στίχους που με εκφράζουν απόλυτα. Με μια επισήμανση: μην αγωνιάτε οι φίλοι μου, μην εφησυχάζετε οι εχθροί μου. Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω. 

Και μια δήλωση ψυχής – παρότρυνση προς όλους: Το τομάρι μου δεν αξίζει τίποτε, αλλά εγώ είμαι πείσμων. Θα το πουλήσω ακριβά. Πανάκριβα. 

Αίσχος! Ρατσιστικά Εχθροπαθή Βιντεοπαιχνίδια!

Να αποσυρθούν πάραυτα! 

Να λυσσάξει το γνωστό σινάφι! Να οργανωθούν διαμαρτυρίες! Να γίνουν συλλαλητήρια!

Ο ρατσισμός και η εχθροπάθεια δεν θα περάσουν!