Ώστε, τελικά, οι «αντιρατσιστές» μάχονται για ισότητα στην εξαχρείωση;

Η κυρία Όπρα Γουίνφρι, εκατομμυριούχος έγχρωμη τηλεπερσόνα της Αμέρικας, κατήγγειλε, λέει, ότι έπεσε θύμα ρατσισμού στην Ελβετία. 

Τι ακριβώς συνέβη; Της απαγόρευσαν την είσοδο σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς λόγω του χρώματός της; Δεν της επέτρεψαν να χρησιμοποιήσει κάποια κοινόχρηστη τουαλέτα για τον ίδιο λόγο; Μήπως δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από ξυρισμένα κεφάλια, που απείλησαν τη σωματική της ακεραιότητα, μόνο και μόνο επειδή είναι μαύρη; 

Όχι. Τίποτε από τα παραπάνω. Απλώς, σε κυριλέ κατάστημα της αριστοκρατίας όπου μετέβη για τα ψώνια της, η πωλήτρια άφησε να εννοηθεί ότι μια τσάντα που κόστιζε μερικές χιλιάδες φράγκα (!), θα ήταν ενδεχομένως πολύ ακριβή γι αυτήν! 

Προσέξτε λοιπόν γιατί διαμαρτύρεται η κυρία Γουίνφρι καταγγέλλοντας το περιστατικό. Γιατί διαρρηγνύει τα ιμάτιά της: 

«Με είπε φτωχή επειδή είμαι μαύρη!»!! 

Καταλαβαίνετε το άτοπο του πράγματος; Συλλαμβάνετε το μέγεθος της βλακείας; Συνειδητοποιείτε την έκταση της υποκρισίας; 

Η κυρία Γουίνφρι θεωρεί τη φτώχεια ντροπή! Και προχωρεί κι ακόμα παραπέρα: Δηλώνει σαφώς ότι το να σε αποκαλέσουν «όχι και τόσο πλούσιο» είναι προσβολή! 

Κατά την κυρία Γουίνφρι και τους ομοϊδεάτες της, η μαύρη φυλή, αρχικά φτωχή και περιθωριοποιημένη, δεν έχει πια τίποτε να ζηλέψει από τη λευκή φυλή. Ο μαύρος πλέον μπορεί να είναι πλούσιος, αφεντικό, κεφαλαιοκράτης, καπιταλιστής, ιμπεριαλιστής … χωρίς πρόβλημα. 

Φαίνεται ότι τα κλασσικά στερεότυπα που καθιέρωσε η άρχουσα τάξη, της οποίας επίλεκτο μέλος είναι ασφαλώς η κυρία Γουίνφρι, δεν συμφέρουν πια και αναθεωρούνται. 

Στα πλαίσια της «ισότητας», ο κατατρεγμένος μπορεί να γίνει δυνάστης και κάθε αντίρρηση επί αυτού συνιστά ρατσισμό! 

Επεκτείνετε τώρα τον συλλογισμό. 

Οι κάθε λογής αποκλεισμένοι, μειονοτικοί και μη προνομιούχοι, υπαρκτοί και φανταστικοί, και οι πολύχρωμοι αλληλέγγυοι αυτών, δεν διεκδικούν απλώς θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν αξιώνουν απλώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Απαιτούν ισότιμη συμμετοχή στη διαφθορά, ισότητα στην εξαχρείωση. 

Ο μαυρούλης του Χάρλεμ που ζει παρέα με τις κατσαρίδες διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει ράπερ, να έχει μάνι, λίμος, κοκέιν και τσικς. Το χαμίνι στην παραγκούπολη του Ρίο ντε Τζανέιρο διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει σταρ της στρογγυλής θεάς, να βγάλει χρήμα, να κυκλοφορεί με Φεράρι και να πηδάει σούπερ-μόντελς. Το πιππίνι που ψαρεύει ημίγυμνο πελάτες για το κωλόμπαρο της Αθήνας διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει ποπ-σταρ, να πηδιέται κάθε βδομάδα με διαφορετικό ζιγκολό και να χτίσει βίλα στη Μύκονο. 

Ο δούλος λοιπόν θέλει να γίνει αφέντης, ο κολλίγος κοτζαμπάσης, το θύμα θύτης και η υπεράσπιση των «δικαιωμάτων» αυτών αποτελεί, κατά τα φαινόμενα, ύψιστη προτεραιότητα της «αντιρατσιστικής» ιδεολογίας και μείζον καθήκον των «αντιρατσιστών». 

Όπως αντιλαμβάνεστε πάντως, και οι αφέντες, και οι σκλάβοι που έγιναν αφέντες, και οι σκλάβοι που θέλουν να γίνουν αφέντες, και οι «αντιρατσιστές» που σιγοντάρουν όλους τους παραπάνω, έχουν μια κοινή ιδιότητα, δια της οποίας ήδη κάνουν πράξη την έννοια της «ισότητας»: 

Την κακοήθεια.