Ελλάδα έχεις ταλέντο. Στη γελοιότητα.

Από το κανάλι του Αλαφούζου (ναι, του Αλαφούζου με την «Ενάλιο Αίθρα» και το «Ασπρονήσι»), μια αδελφή ψυχή (Καπουτζίδης), με αφορμή την όλως τυχαία συμμετοχή 25μελούς (!) ομάδας Νιγηριανών μεταναστών (παιδικής ηλικίας), στο Αγγλοσαξονικής εμπνεύσεως και επιτυχίας ριάλιτι σόου «Ελλάδα έχεις ταλέντο», μας έριξε μια γερή δόση προπαγάνδας. 

Από το κανάλι του Αλαφούζου (που όταν το πρωτόφτιαξε το διαφήμιζε ως «τηλεόραση γι αυτούς που την σιχαίνονται»), δια στόματος Καπουτζίδη και με την συνέργεια άλλων κολοσσών της σόουμπιζ (Μπακοδήμου, Τανιμανίδης), μάθαμε ότι καλή η ελληνική ιστορία, αλλά το μέλλον της Ελλάδας είναι οι Νιγηριανοί μετανάστες. 

Η γελοιότητα βέβαια είναι προφανής παρά τους διθυράμβους, τα φωτορυθμικά, τα φτερά και τα πούπουλα και την απευθείας (όχι παίζουμε) πρόκριση στον ημιτελικό. Στημένο πανηγυράκι για προμόσιον πολυπολιτισμικής (ήτοι εναντίον του ελληνικού πολιτισμού) κουλτούρας ήταν. Αναμενόμενο. ‘Ολες οι ελίτ τον ίδιο χαβά. 

Υπάρχει όμως και μία γελοιότητα όχι και τόσο προφανής. Των χρησίμων ηλιθίων (αν κι εγώ τους λέω κομπλεξικούς, το «ηλίθιοι» τους απαλλάσσει των ευθυνών). Των ηλιθίων που επιμένουν να θεωρούν τους μετανάστες «ταξικά αδέλφια». 

Διότι τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που κάνουν γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια; 

Τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που διαγκωνίζονται στα ριάλιτι των λεφτάδων; 
Τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που προσπαθούν να καταξιωθούν στη σόουμπιζ; 

Τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που ονειρεύονται να γίνουν σταρς στις πιάτσες του καπιταλισμού; 

Τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που πάνω στο ταλέντο τους επενδύουν κανάλια, δισκογραφικές εταιρείες, κινηματογραφικά στούντιο και επαγγελματικοί αθλητικοί σύλλογοι; 

Τι σόι ταξικά αδέλφια είναι αυτά που αποτελούν περιουσιακά στοιχεία των Μιλγουόκι Μπακς; 

Τα ταξικά αδέλφια πρέπει να ‘ναι δίπλα στον Έλληνα που πεινάει και όχι να γίνονται τσιράκια του Αλαφούζου, αλλά η Αυτών Γελοιότης δεν αντιλαμβάνεται, καθώς φαίνεται, τέτοιες έννοιες. 

Υ.Γ Η φωτογραφία είναι από πρόσφατη ειδική έκδοση του Γερμανικού Playboy με αφιέρωμα στα Asian Girls. Να κάνετε μόνοι σας τους συνειρμούς. Εγώ ό,τι είχα να πω το είπα.

Στις ΗΠΑ βασιλεύει ο ρατσισμός. Τα Όσκαρ είναι η απόδειξη.

Λυσσάξανε οι ζάμπλουτοι αστέρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Μύδροι κατά της Ακαδημίας (γελάστε άφοβα) Κινηματογράφου. Γιατί; 

Διότι ... άκουσον! άκουσον! ... για δεύτερη συνεχή χρονιά δεν υπάρχουν μαύροι ηθοποιοί στις υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ των «καλύτερων». 

Μείζον φυλετικό θέμα, βαριές αντιρατσιστικές κουβέντες, απειλές για προοδευτικό μποϊκοτάζ. Γνωστές περσόνες κραυγάζουν, επώνυμοι φελλοί ξιφουλκούν, διάσημοι λεφτάδες πυροβολούν. 

Αυτά τα προνομιούχα κτήνη, μαύρα και λευκά, για ακόμα μία φορά προσβάλουν τη νοημοσύνη μας. Αυτοί οι στυλοβάτες του καπιταλισμού, της ανισότητας και της βρωμιάς, αυτοί οι αλιτήριοι που ταΐζουν τον κοσμάκη βία, σεξ και θεάματα, όταν θίγεται η κάστα τους εκρήγνυνται. 

Προσέξτε τον ουσιαστικό λόγο διαμαρτυρίας τους: δεν αντιδρούν στον αποκλεισμό των ανέργων από την δουλειά και στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, στον δικό τους επαγγελματικό χώρο έστω. Όχι. 

Καταδικάζουν την καθυστέρηση θεοποίησης μερικών ημιθέων μαύρων (και λοιπών «μειονοτικών») από την ελίτ!! 

Σκούζουν για ρατσισμό, όχι επειδή ορισμένοι συνάνθρωποί (στον περίγυρό τους έστω) στερούνται τα βασικά για επιβίωση και αξιοπρέπεια, αλλά επειδή μερικοί του σιναφιού τους, εκατομμυριούχοι (και ακόλαστοι κατά κανόνα), αποκλείονται από την αφρόκρεμα!! 

Γι αυτούς, μέτρο ισότητας των ανθρώπινων υπάρξεων είναι το χρυσό αγαλματίδιο του χλιδάτου κόσμου τους, είναι η απονομή αριστείου από γνωστά διαπλεκόμενα τομάρια (είναι γνωστό σε ποιους ανήκει το Χόλυγουντ και οι «Ακαδημίες» του) σε ήδη «καταξιωμένους» (πλήρως ενσωματωμένους στο σύστημα) μαύρους κροίσους!! 

Αν αυτό δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι; 

Και φυσικά, όταν οι έγχρωμοι σχεδόν ΜΟΝΟΠΩΛΟΥΝ άλλους αστερισμούς, καμία αντίδραση: 

Στην παραπάνω εικόνα βλέπετε τους καλαθοσφαιριστές που επελέγησαν δια ψηφοφορίας για το «All Star Game», τους «καλύτερους» δέκα, τις δύο «ιδανικές» πεντάδες του Αμερικανικού Πρωταθλήματος Μπάσκετ (NBA) κατά τους ψηφίσαντες. 

Εδώ ασφαλώς δεν υφίσταται ρατσισμός, όλα είναι Όου-Κέι. Τη δικαιολογία ότι στην πρώτη περίπτωση ψηφίζουν μέλη κλειστής Ακαδημίας, ενώ στη δεύτερη το κοινό, να την απορρίψετε. Τα μέλη της «Ακαδημίας», είναι βεβαίως προνομιούχοι συστημικοί παράγοντες, αλλά συγκεκριμένοι, με ονοματεπώνυμο και εντέλει τοποθετημένοι από την ίδια τη φαύλη βιομηχανία τού θεάματος. Το «κοινό» είναι ένα ετερόκλητο πλήθος από άγνωστης ποσότητας και ποιότητας Αμερικανάκια, που ψηφίζουν με άγνωστα κριτήρια και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αξιόπιστο αντιπροσωπευτικό δείγμα. Αφήστε που αυτό καθόλου δεν αθωώνει τους αντιρατσιστές: θα έπρεπε να δημιουργήσουν ανάλογο ντόρο και να νουθετήσουν, αυτοί οι καλλιεργημένοι, το αδαές «κοινό», όπως επιχειρούν να επαναφέρουν στην τάξη τους δικούς τους «Ακαδημαϊκούς». Να ακούσουμε κορώνες του τύπου «δεν είναι δυνατόν να μην είναι οι λευκοί μπασκετμπολίστες άξιοι για το Top10» κατά το πρότυπο του «δεν είναι δυνατόν να μην είναι οι μαύροι ηθοποιοί άξιοι για Όσκαρ» που δεν σταματούν να διατυμπανίζουν. 

Αν ΚΑΙ αυτό δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι; 

Θα μου πείτε βέβαια «εντάξει, πλούσια και επαρμένα σαρκία, τι περίμενες ν’ ακούσεις;». 

Θα συμφωνήσω. Υπάρχουν μάλιστα και χειρότερα. Στα συγγράμματα των λεγομένων «κοινωνικών επιστημών» (να δαγκώνεστε όταν ακούτε για δαύτες έτσι όπως τις κατάντησαν), μερικοί διαπρεπείς καθηγητάδες (ο Θεός να μας φυλάει από δαύτους), με την ιδιότητα του «αλάθητου», βομβαρδίζουν μαθητές και φοιτητές με παρόμοιες παπάρες. 

Σε πρόσφατο βιβλίο του «πολύς», «βαρύς» και «πολλαβαρύς» καθηγητής κοινωνιολογίας των ΗΠΑ, διαπιστώνει «διακρίσεις» εις βάρος των εγχρώμων ... στον χώρο των σπορ! 

Ναι, καλά διαβάσατε. Στα σπορ! Στον αθλητισμό! 

Και ποιες είναι οι επιστημονικές αποδείξεις που παρέχει; 

Καμία! Μέσα στο παραλήρημα ορθού πολιτικού λόγου του πονήματός του, μέσα στο συνονθύλευμα ψευτοεπιστημονικών-ψευτοσυναισθηματικών ανοησιών, πετάει μια παράγραφο στην οποία αναφέρει ότι μπορεί βέβαια οι έγχρωμοι να υπερτερούν αριθμητικά σε αθλήματα όπως το μπάσκετ, το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και 2-3 άλλα, ωστόσο στα περισσότερα αθλήματα υπερτερούν οι λευκοί, οπότε (συμπεραίνει) ότι γίνονται διακρίσεις! 

Δηλαδή, μπορεί οι μαύροι εκμεταλλευόμενοι τον σωματότυπό τους να στρέφονται μαζικά προς τα εκατομμύρια του επαγγελματικού αθλητισμού και να κατακλύζουν την ελίτ των αθλημάτων (στο μπάσκετ παίζουν σχεδόν μόνοι τους), αλλά επειδή στο πινγκ-πονγκ δεν συμμετέχουν, αυτό συνιστά διάκριση εις βάρος τους! Πλήρης επιστημονική τεκμηρίωση! 

Είτε καλλιτεχνικός λοιπόν, είτε επιστημονικός ... ο ρατσισμός βασιλεύει στις ΗΠΑ. 

Πώς η Δέσποινα Βανδή τιμά τους γονείς της και τους μετανάστες και ...

«Και κάτι τελευταίο. Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Αυτό.»

Δέσποινα Βανδή, απαντώντας στον Χρυσαυγίτη Σφακιανάκη.

Ας δούμε λοιπόν πώς τιμά η κυρία Βανδή τους γονείς της και τους μετανάστες.

Ας δούμε πώς τιμά το φύλο της, την αξιοπρέπειά της και τη νεολαία που την «αποθεώνει».

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω δόκιμους χαρακτηρισμούς για την κυρία Βανδή.

Μπορώ μόνο να θυμίσω τι απάντησε ο Γιάννης Πουλόπουλος όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί δεν τραγουδάει πια: «Γιατί τώρα λένε πάμε να δούμε τον/την τάδε τραγουδιστή/τρια και όχι πάμε ν' ακούσουμε όπως παλιά».

Να σας πληροφορήσω μάλιστα ότι το κέντρο που «ερμήνευε» πέρυσι η κυρία Βανδή, με την ετέρα καλλιτέχνιδα κυρία Κοκκίνου, ήταν ασφυκτικά γεμάτο (αν και τεράστιο) από σχολεία.

Διαβάσατε καλά. Από σχολεία.

Το τι ακριβώς «έβλεπαν» οι μαθητές που πήγαιναν το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες.

Αυτό.

Ώστε, τελικά, οι «αντιρατσιστές» μάχονται για ισότητα στην εξαχρείωση;

Η κυρία Όπρα Γουίνφρι, εκατομμυριούχος έγχρωμη τηλεπερσόνα της Αμέρικας, κατήγγειλε, λέει, ότι έπεσε θύμα ρατσισμού στην Ελβετία. 

Τι ακριβώς συνέβη; Της απαγόρευσαν την είσοδο σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς λόγω του χρώματός της; Δεν της επέτρεψαν να χρησιμοποιήσει κάποια κοινόχρηστη τουαλέτα για τον ίδιο λόγο; Μήπως δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από ξυρισμένα κεφάλια, που απείλησαν τη σωματική της ακεραιότητα, μόνο και μόνο επειδή είναι μαύρη; 

Όχι. Τίποτε από τα παραπάνω. Απλώς, σε κυριλέ κατάστημα της αριστοκρατίας όπου μετέβη για τα ψώνια της, η πωλήτρια άφησε να εννοηθεί ότι μια τσάντα που κόστιζε μερικές χιλιάδες φράγκα (!), θα ήταν ενδεχομένως πολύ ακριβή γι αυτήν! 

Προσέξτε λοιπόν γιατί διαμαρτύρεται η κυρία Γουίνφρι καταγγέλλοντας το περιστατικό. Γιατί διαρρηγνύει τα ιμάτιά της: 

«Με είπε φτωχή επειδή είμαι μαύρη!»!! 

Καταλαβαίνετε το άτοπο του πράγματος; Συλλαμβάνετε το μέγεθος της βλακείας; Συνειδητοποιείτε την έκταση της υποκρισίας; 

Η κυρία Γουίνφρι θεωρεί τη φτώχεια ντροπή! Και προχωρεί κι ακόμα παραπέρα: Δηλώνει σαφώς ότι το να σε αποκαλέσουν «όχι και τόσο πλούσιο» είναι προσβολή! 

Κατά την κυρία Γουίνφρι και τους ομοϊδεάτες της, η μαύρη φυλή, αρχικά φτωχή και περιθωριοποιημένη, δεν έχει πια τίποτε να ζηλέψει από τη λευκή φυλή. Ο μαύρος πλέον μπορεί να είναι πλούσιος, αφεντικό, κεφαλαιοκράτης, καπιταλιστής, ιμπεριαλιστής … χωρίς πρόβλημα. 

Φαίνεται ότι τα κλασσικά στερεότυπα που καθιέρωσε η άρχουσα τάξη, της οποίας επίλεκτο μέλος είναι ασφαλώς η κυρία Γουίνφρι, δεν συμφέρουν πια και αναθεωρούνται. 

Στα πλαίσια της «ισότητας», ο κατατρεγμένος μπορεί να γίνει δυνάστης και κάθε αντίρρηση επί αυτού συνιστά ρατσισμό! 

Επεκτείνετε τώρα τον συλλογισμό. 

Οι κάθε λογής αποκλεισμένοι, μειονοτικοί και μη προνομιούχοι, υπαρκτοί και φανταστικοί, και οι πολύχρωμοι αλληλέγγυοι αυτών, δεν διεκδικούν απλώς θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν αξιώνουν απλώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Απαιτούν ισότιμη συμμετοχή στη διαφθορά, ισότητα στην εξαχρείωση. 

Ο μαυρούλης του Χάρλεμ που ζει παρέα με τις κατσαρίδες διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει ράπερ, να έχει μάνι, λίμος, κοκέιν και τσικς. Το χαμίνι στην παραγκούπολη του Ρίο ντε Τζανέιρο διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει σταρ της στρογγυλής θεάς, να βγάλει χρήμα, να κυκλοφορεί με Φεράρι και να πηδάει σούπερ-μόντελς. Το πιππίνι που ψαρεύει ημίγυμνο πελάτες για το κωλόμπαρο της Αθήνας διεκδικεί το δικαίωμα να γίνει ποπ-σταρ, να πηδιέται κάθε βδομάδα με διαφορετικό ζιγκολό και να χτίσει βίλα στη Μύκονο. 

Ο δούλος λοιπόν θέλει να γίνει αφέντης, ο κολλίγος κοτζαμπάσης, το θύμα θύτης και η υπεράσπιση των «δικαιωμάτων» αυτών αποτελεί, κατά τα φαινόμενα, ύψιστη προτεραιότητα της «αντιρατσιστικής» ιδεολογίας και μείζον καθήκον των «αντιρατσιστών». 

Όπως αντιλαμβάνεστε πάντως, και οι αφέντες, και οι σκλάβοι που έγιναν αφέντες, και οι σκλάβοι που θέλουν να γίνουν αφέντες, και οι «αντιρατσιστές» που σιγοντάρουν όλους τους παραπάνω, έχουν μια κοινή ιδιότητα, δια της οποίας ήδη κάνουν πράξη την έννοια της «ισότητας»: 

Την κακοήθεια. 

Απεβίωσε ο «βασιλιάς της ποπ». Τι πλήγμα για την ανθρωπότητα!

Πέθανε ο «σούπερ σταρ». Ο Αμερικανός ποπ τραγουδιστής Μάικλ Τζάκσον. Χαλασμός παγκοσμίως. Σεισμός στα «μίντια». Σοκαρισμένοι δηλώνουν εκατοντάδες άλλοι «αστέρες». Θρηνούν εκατομμύρια θαυμαστές.

Είναι όμως και μερικοί ξεροκέφαλοι. Οπισθοδρομικοί. Που δεν ήταν ποτέ «ιν». Που δεν σοκαρίστηκαν. Που δεν θρηνούν. Μέσα σ’ αυτούς κι εγώ.

Δεν γουστάρω τους βασιλιάδες. Ούτε την ποπ.

Λυπάμαι για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Αλλά τίποτε περισσότερο.

Συμπαθάτε με, αλλά δεν έχω τέτοια ινδάλματα. Δισεκατομμυριούχοι, «εκκεντρικοί» και «χλιδάτοι» αοιδοί, ηθοποιοί και αθλητές δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Τους σιχαίνομαι. Ειδικά τους πρώτους.

Ερμαφρόδιτοι, γκέι και λεσβίες (όχι ότι οι στρέιτ πάνε πίσω), τσούλες, λολίτες, ζιγκολάκια, παιδεραστές και πάει λέγοντας. Σιλικόνη και πλαστικές. Φανταχτερά ρούχα, τρελές κομμώσεις, στρας και λαμέ, φτερά και πούπουλα, πολύχρωμα φώτα, καπνοί κτλ. Προκαλούν για να πουλήσουν. Γυναίκες φιλιούνται στο στόμα επί σκηνής, άλλες ημίγυμνες (προσεχώς ολόγυμνες;), αγοράκια με γόβες, μαύροι ασπρίζουν κτλ κτλ. Επιδειξιομανείς, ναρκομανείς, σεξομανείς, αλκοολικοί, ακόλαστοι, αλιτήριοι. Αλαζόνες, αναιδείς, αγράμματοι, σπάταλοι. Κάνουν «τρέλες» (sic), «πέφτουν σε λάθη» (ξανά sic) και «ζουν με τα πάθη τους» (ξανά-μανά sic). Λένε εύπεπτα τραγουδάκια με ηλίθιους στίχους (π.χ Billy Jean said I’m the one, but the child is not my son) και κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά. Περιφέρουν το σαρκίο τους σε δεξιώσεις, πάρτι, κλαμπ, κοσμικές συγκεντρώσεις και τους λατρεύουν. Λένε τη μαλακία τους και τους χειροκροτούν.

Όλη τους η ζωή ελέγχεται από ατζέντηδες και εταιρείες. Μάρκετινγκ και διαφήμιση. Παπαράτσι και έντυπα. Πουλάνε και το σκατό τους. Κάθε «χιτ» και χρυσωρυχείο. Κάθε εμφάνιση και χρήμα. Κάθε συναυλία και πακτωλός. Βιομηχανοποιημένη διασκέδαση. Big business. Money, sex, drugs and glamour. Αμοραλισμός εις την τετάρτη.

Αν είναι κάποιοι άξιοι θρήνου (τουλάχιστον λύπησης), αυτοί είναι οι οπαδοί τής ποπ. Και κυρίως οι πάμπολλοι μαλάκες. Οι άνεργοι και οι μεροκαματιάρηδες. Που ψωμολυσσάνε ή σκοτώνονται για τρείς κι εξήντα, αλλά η ποπ-ποπ. Που εκστασιάζονται με τους «θεούς». Που τους πιάνει υστερία όταν το «είδωλο» χτυπιέται στη σκηνή τίγκα στην κόκα. Που τρέχουν ν’ αγοράσουν το νέο «μάξι-σινγκλ» κι ας κοστίζει όσο ένα μεροκάματο. Που πληρώνουν 100 ευρώ για ένα εισιτήριο συναυλίας. Που ξέρουν τι χρώμα στρινγκ φοράει η κάθε πουτανοφωνάρα (αν φοράει) και τον κατάλογο των γκόμενών της αλφαβητικά, αλλά όχι τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αυτοί στους οποίους τα χώνει χοντρά (και σωστά) το σύνθημα «πέντε μέρες τρως το αγγούρι και στο κλαμπ το παίζεις μούρη» (ν’ αγιάσει το χέρι αυτού που το ‘γραψε στον τοίχο). Αυτοί που θαυμάζουν τους ανήθικους. Αυτοί που θεοποιούν ανθρωπάκια κατώτερα από τους ίδιους. Οι φτωχοί που στηρίζουν τους πλούσιους (εκτός των άλλων και οικονομικά!). Οι φουκαράδες που προσκυνάνε τους «φελλούς».

Είναι λοιπόν τρομερό. Αυτός που δημιουργεί τα προβλήματα (φτώχεια, ανεργία, πείνα, δυστυχία, μοναξιά, αλλοτρίωση), δηλαδή ο συρφετός των αιμοσταγών κεφαλαιοκρατών (μόνος σκοπός του το υπερκέρδος), εμφανίζεται μασκαρεμένος και προτείνει λύση για το «πώς θα τα ξεχάσουμε». Μας προτρέπει «να περνάμε καλά» (τι χυδαία παραίνεση). Μέσω της διασκέδασης που ελέγχει αυτός φυσικά! (ερευνήστε π.χ σε ποιους ανήκουν οι δισκογραφικές εταιρείες). Μέσω σκουπιδιών με περιτύλιγμα «τέχνης». Μέσω του σταρ-σύστεμ και της σόου μπιζ, που αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του ίδιου συστήματος που μας ρουφάει το μεδούλι! Μέσω της βιομηχανίας μουσικής-θεάματος, που δεν είναι παρά ένας κλάδος του αισχρού καπιταλισμού που μας ποδοπατεί! Για να μας τα πάρει και από ‘κει! Για να ξεφύγουμε από τη ζοφερή πραγματικότητα που μας έχει βυθίσει, μας οδηγεί στην εικονική πραγματικότητα που δημιούργησε (και εκμεταλλεύεται πανέξυπνα) ο ίδιος! Μας έκλεψε και για να ξεπεράσουμε το σοκ της κλοπής, πρέπει να του δώσουμε κι αυτά που δεν μπόρεσε να κλέψει! Μας δηλητηρίασε και για αντίδοτο μας προσφέρει πάλι δηλητήριο! Εύγεστο, αρωματικό, αλλά δηλητήριο!

Σ’ αυτούς τους χαχόλους, τους ταλαίπωρους μεν, αλλά οπαδούς της ποπ-κουλτούρας των αφεντικών, αφιερώνω τους παρακάτω στίχους, από το λογοκριμένο τραγούδι «Money for Nothing» των Dire Straights (δίσκος Brothers in Arms, 1985):

-->

«… Get your money for nothin' get your chicks for free ... 

... See the little faggot with the earring and the makeup?

Yeah buddy that's his own hair

That little faggot got his own jet airplane

That little faggot he's a millionaire

We gotta install microwave ovens

Custom kitchens deliveries

We gotta move these refrigerators

We gotta move these colour TV's

I shoulda learned to play the guitar

I shoulda learned to play them drums …»