«Είναι γλύκας, αλλά είναι ζώο. Και τα ζώα είναι απρόβλεπτα».

Η μικρή κυρία της φωτογραφίας ήρθε σήμερα στο σπίτι μας. 

Ήταν εξαρχής φιλική και πολύ φρόνιμη. Αφού έκανε διακριτικές χαρούλες στα παιδάκια μας, κάθισε αναπαυτικά και περίμενε να τελειώσει η αφεντικίνα της τη δουλειά της μαζί μας. Δεν γαύγισε, δεν ιδιοτρόπησε, δεν πείραξε τίποτε. Έφυγε ήσυχα και αθόρυβα, κουνώντας συνεχώς την ουρά, αλάνθαστο σημείο πως χάρηκε με τη γνωριμία μας. 

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη των φιλενάδων αυτών, ας επαναλάβω (κι ας κουράζω) τι ακριβώς επιθυμούν από τα οικόσιτα ζώα, οι άνθρωποι που τα αγαπούν (όπως και τη φύση γενικότερα και όλα τα πλάσματα του θεού), αλλά δεν ανήκουν στους «φανατικούς φιλόζωους» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). 

Ουσιαστικά πρόκειται για δύο πράγματα: να μην κινδυνεύουν απ’ αυτά και να μην ενοχλούνται απ’ αυτά. 

Και τα δύο είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ αρμοδιότητας των κατόχων τους. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς και μόνον αυτούς. 

Η διαβεβαίωση λοιπόν «καλέ μη φοβάστε δεν δαγκώνει» δεν είναι ισχυρή. Ποτέ. 

Όταν ο σκύλαρος (που όρθιος στα πίσω πόδια μάς ξεπερνά στο ύψος) ορμάει κατά πάνω μας γρυλίζοντας, το ότι δεν δαγκώνει δεν μας ανακουφίζει καθόλου. Έχουμε και ήπατα ξέρετε και δεν αντέχουμε να μας τα κόβουν. 

Όταν ο γατούλης που είναι γεμάτος τσιμπούρια τρίβει τη γούνα του πάνω στο καρότσι του μωρού μας, αυτό μας θυμώνει. Δεν είναι δυνατόν να ανεχθούμε τα παράσιτα απ’ όπου κι αν προέρχονται. 

Όταν εμείς ή το πιτσιρίκι μας πατάμε περιττώματα που μετά θα μεταφέρουμε στο χαλί μας, αυτό μας εξαγριώνει. Ούτε το πεζοδρόμιο πρέπει να βρωμάει, ούτε πολύ περισσότερο το χαλί μας. 

Γενικά, εφόσον το ζώο υποχρεώνεται να ζήσει στην κοινωνία των ανθρώπων, πρέπει ο ιδιοκτήτης του να συμμορφωθεί με τους κανόνες αυτής της κοινωνίας. Να το εκπαιδεύσει και να συνεχίζει την εκπαίδευση όσο αυτό ζει. Στην αντίθετη περίπτωση η συμπεριφορά του (η δική του, όχι του ζώου) είναι αντικοινωνική. 

Δεν αφήνουμε το σκυλάκι μας στο μπαλκόνι να ουρλιάζει το ξημέρωμα και να ξυπνά τους περιοίκους, ενόσω εμείς κοιμόμαστε με πόρτες και παράθυρα θεόκλειστα (πού να σηκωνόμαστε τώρα;). 

Μαζεύουμε τον φλύαρο παπαγάλο μας το μεσημέρι και προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε όταν τσαντίζεται, γιατί οι γείτονες δεν φταίνε σε τίποτα. 

Τον σκύλο-φύλακα τον εκπαιδεύουμε να μην γαβγίζει αδιακρίτως σε όποιον ζυγώνει και να μην επιτίθεται αιφνιδιαστικά στους διαβάτες έστω και αν μεσολαβούν κάγκελα ή συρματόπλεγμα, διότι οι ανέμελοι απέξω (παιδιά, ηλικιωμένοι, καρδιοπαθείς) κινδυνεύουν από την λαχτάρα (αυτός είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος να κάνεις, εσύ ο φιλόζωος, τα παιδιά να φοβούνται τα ζώα). 

Δεν προσθέτω τίποτα για την αυτονόητη υποχρέωση συλλογής των περιττωμάτων, ούτε για την υποχρεωτική συμμόρφωση με τη διάταξη που απαγορεύει την είσοδο ζώων σε καταστήματα με υγειονομικό ενδιαφέρον, ούτε για την υποχρεωτική λήψη μέτρων με την παραμικρή υποψία αδικαιολόγητης επιθετικότητας του ζώου. 

Θα προσθέσω μόνο, αντί επιλόγου, την συνετή απάντηση μιας νέας νοικάρισσας της πολυκατοικίας μας, όταν την κάλεσα να μπει μαζί μας στο ασανσέρ (εκείνη με τον ηρεμότατο και συνεργάσιμο σκύλο της κι εγώ με τον 7χρονο γιο μου): 

«Ευχαριστώ. Θα περιμένω. Είναι γλύκας, αλλά είναι ζώο. Και τα ζώα είναι απρόβλεπτα».