Έχετε παρατηρήσει ότι δεν περνά πλέον μέρα που να μην βρεθούν ένα ή περισσότερα πτώματα;
Άλλο το ξέβρασε η θάλασσα ή το ποτάμι, άλλο σε απόκρημνη περιοχή, άλλο στο δάσος, άλλο σε πηγάδι, άλλο στα σκουπίδια, άλλο στα μπάζα, άλλο σε ακατοίκητο σπίτι, άλλο σε αυτοκίνητο… παντού μπορείς να βρεις πια ένα πτώμα.
Πτώματα σε αποσύνθεση, απανθρακωμένα, διαμελισμένα, πολτοποιημένα, κατακρεουργημένα…
Πτώματα θαμμένα, μισοθαμμένα, κρυμμένα, πεταμένα, παρατημένα…
Πτώματα στο τσιμέντο, στον ασβέστη, στον καταψύκτη, στο καμίνι…
Δεν πάνε πολλά χρόνια που η ανεύρεση πτώματος θα συντάρασσε το Πανελλήνιο. Που θα αποτελούσε πρωτοσέλιδο των εφημερίδων για μήνες. Που θα αποτελούσε έμπνευση για αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Που όλοι θα έψαχναν να βρουν ποιος και γιατί.
Τώρα το φαινόμενο δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Ψιλή η ανθρώπινη ζωή, περνάει στα ψιλά.
«Σημεία των καιρών» θα μου πείτε και θα ‘χετε δίκιο. Σημεία κακών καιρών.
Δεν είναι μόνο που τα περισσότερα πτώματα έχουν πίσω τους εγκληματικές ενέργειες, είναι που πάρα πολλά παραμένουν στα αζήτητα. Είναι που εκτός από τη μπόχα της αποσύνθεσης, αναδίνουν μπόχα κτηνωδίας και μπόχα μοναξιάς. Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο.
Homo homini lupus έλεγε ο αρχαίος Λατίνος. Άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος…
Υ. Γ «Το πτώμα» της φωτογραφίας το βρήκα σήμερα 06 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2017. Το μυαλό μου έτρεξε. Φαντάστηκα τις ευτυχισμένες μέρες της «ζωής» του «μωρού» σε σχέση με την κατάντια του και μοιραία αναλογίστηκα τα ανθρώπινα πτώματα. Συγκλονίστηκα, δεν σας το κρύβω και εμπνεύσθηκα το παραπάνω κείμενο.
Γι αυτό και από την (επεξεργασμένη στοιχειωδώς από εμένα) φωτογραφία κρατώ τα δικαιώματα. Μπορούν να την αναδημοσιεύουν μόνο όσοι αναδημοσιεύουν και το άρθρο, για μη κερδοσκοπικούς λόγους, μόνο στο διαδίκτυο, μόνο με αναφορά στην πηγή, χωρίς παράγωγα. Είναι κάτι προσωπικό μου, καταλαβαίνετε… είναι αγωνία μαζί με απόγνωση…
