Του Δημήτρη Γκάζη
«Ο καταυλισμός της Μόριας κάηκε ολοσχερώς μετά τις πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν χθες. (…) Φόβοι για νεκρούς (…)
Αναφορές για ομάδες «κατοίκων» στη Λέσβο. Κάψτε τους ζωντανούς, πυροβολήστε τους, γράφουν για τη φωτιά στη Μόρια. Ο φασισμός είναι εδώ!» (9 Σεπτεμβρίου)
«Η Μόρια φλεγόταν εδώ και 5 χρόνια. Χθες κάηκε.» (10 Σεπτεμβρίου)
«Bye, Bye Moria!» (11 Σεπτεμβρίου)
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι δημοσιεύσεις από σελίδα στο facebook με χιλιάδες like και εκατοντάδες κοινοποιήσεις, ενδεικτικές του τρόπου με τον οποίο αναπαρήγαγε τα τελευταία γεγονότα ένας ρηχός προοδευτισμός. Συνεπής στον «αντιφασισμό» του δεν διστάζει πριν καν γίνουν γνωστά τα γεγονότα να μιλήσει για «φασίστες» κατοίκους, που σχεδόν αυτεπάγγελτα κρίνονται ένοχοι για τον εμπρησμό. Δεν έχει μάθει τίποτα από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων, δεν είδε προβοκάτσιες να συμβαίνουν στο παρελθόν, όλα στριμώχνονται να χωρέσουν στο σχήμα κατατρεγμένοι εναντίων φασιστών.
Την επόμενη μέρα και ενώ γίνεται γνωστό ότι η πυρκαγιά προήλθε από το εσωτερικό του καταυλισμού, η «ανάλυση» αλλάζει αβίαστα, τώρα πρόβλημα δεν είναι η φωτιά που άφησε άστεγους 13 χιλιάδες ανθρώπους, αλλά η ίδια η ύπαρξη της Μόριας (για την οποία βέβαια ελάχιστοι διαμαρτύρονταν τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Και κάπως έτσι φτάνουμε στο «Bye, bye Moria», ο εμπρησμός ως απελευθέρωση, αποτέλεσμα μιας κάποιας εξέγερσης των καταπιεσμένων, ασχέτως αν την ίδια στιγμή οι αρχές αναγνωρίζουν και συλλαμβάνουν έξι νεαρούς με καταγωγή από το Αφγανιστάν ως φυσικούς αυτουργούς του εμπρησμού μεταξύ των οποίων βρίσκονται και δύο ασυνόδευτοι ανήλικοι 17 ετών.
Τα παραπάνω θα ήταν ανάξια λόγου, αν δεν επεδίωκαν να μονοπωλήσουν τον προοδευτικό λόγο εξοστρακίζοντας κάθε άλλη φωνή ως «δεξιά» ή «ξενοφοβική» και αν δεν είχαν μια κάποια διείσδυση σε χώρους της νεολαίας, εκτρέποντας τα αντιφασιστικά και ανθρωπιστικά της ένστικτα σε έναν ακίνδυνο αντικοινωνικό ελιτισμό. Επαγγελματίες ανθρωπιστές, συριζαϊκές περσόνες του διαδικτύου, κομμάτι του αριστερού και αναρχικού χώρου, εμπλεκόμενοι στη δραστηριότητα των ΜΚΟ συντονίζονται με σκοπό να ρίξουν την ευθύνη για τα αδιέξοδα του προσφυγικού στην κοινωνία, να της μεταφέρουν το στίγμα του φασίστα, μεγεθύνοντας παραμορφωτικά τις ξενοφοβικές εκδηλώσεις και τη δράση φασιστών –που ακόμη και τώρα παρόλα όσα παραμένουν μειοψηφικές–, δικαιολογώντας την εκτροπή μερίδας των εγκλωβισμένων μεταναστών στο συμμοριτισμό και την παρανομία ως εξέγερση του καταπιεσμένου και αποκρύπτοντας τις ευθύνες ενός κρατικοδίαιτου ανθρωπισμού που με τα δικά του «μεροκάματα» χτίστηκε η Μόρια και οι άλλες δομές.
