Τετάρτη 21 Απριλίου 2021

Η αλήθεια για τη διαχείριση τής Πανδημίας. Τραγική. (Και η αλήθεια και η διαχείριση). Ανανέωση 07/04/2021

 
 
Τελευταία ανανέωση 07/04/2021 
 
Ο γιατρός Θανάσης Παπαγεωργίου, βαθύς γνώστης τού θέματος, δημοσιεύει σειρά άρθρων σχετικά με τη διαχείριση τής πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και γενικότερα από τους θεσμούς τής χώρας μας. 
 
Πρόκειται για πλήρη ανεπάρκεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
 
Παραθέτω τα μέχρι στιγμής δημοσιεύματα και θα ανανεώνω την ανάρτηση με κάθε νέο. 
 
Διαβάστε τα, είναι καθαρή επιστήμη και λογική. 
 
Για το ενδέκατο στη σειρά δημοσίευμα, ο γιατρός έλαβε εξώδικη διαμαρτυρία από την καθηγήτρια κυρία Σύψα. Τόσο η εξώδικη διαμαρτυρία, όσο και η απάντηση τού γιατρού (όπου περιέχονται και πολύ ενδιαφέροντα βιογραφικά του στοιχεία) περιέχονται στο άρθρο Απάντηση στη Βάνα Σύψα, το οποίο αξίζει να διαβαστεί με προσοχή. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ένατο δημοσίευμα: Πού χάθηκαν 33.000 τεστ;
 
 
 
 
Δέκατο τρίτο δημοσίευμα: Το «διπλό μήνυμα»
 
 
 
 
Δέκατο έβδομο δημοσίευμα: ΕΟΔΥ: Περί δεικτών ο λόγος
 
 
 
 
 
Εικοστό δεύτερο δημοσίευμα: Από τα ορφανά κρούσματα στα ορφανά test
 
Εικοστό τρίτο δημοσίευμα: «Κρουαζιέρα» COVID για τους πρόσφυγες 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τριακοστό δεύτερο δημοσίευμα: ΕΟΔΥ - Άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας 
 
Τριακοστό τέταρτο δημοσίευμα: Αβάσιμες συγκρίσεις - Ώρα ευθύνης 
 
Τριακοστό πέμπτο δημοσίευμα: Τούτον πώς εστί ΜΕΘ ερμηνευόμενον;
 
 

 




Πέμπτη 11 Μαρτίου 2021

Εκτεθειμένος ο ΕΟΔΥ από τις αποκαλύψεις Λύτρα, του μέχρι πρότινος υπεύθυνου επιδημιολογικής επιτήρησης


Του Θοδωρή Καραγιαννίδη

Αίσθηση και τεράστια ανησυχία για την διαχείριση και την εξέλιξη της πανδημίας προκαλούν οι αποκαλύψεις του επιδημιολόγου Θεόδωρου Λύτρα, ο οποίος επί σειρά ετών ήταν υπεύθυνος της επιδημιολογικής επιτήρησης του ΕΟΔΥ (πρώην ΚΕΕΛΠΝΟ), μέχρι τον Αύγουστο του 2020, στην πρωινή εκπομπή του δημοσιογράφου Γιώργου Σαχίνη στον 98,4 (Κρήτη TV). 

O κος Λύτρας που σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής Δημόσιας Υγείας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν μάσησε τα λόγια του, όπως φαίνεται σε μερικά από τα σημεία της συνέντευξης που παρατίθενται στη συνέχεια. Μεταξύ άλλων μίλησε για τα μέτρα του lockdown, την πολιτική testing και διαφάνεια στα δεδομένα, αλλά και τους ασθενείς με COVID που βρίσκονται σε αναμονή. 

Στην ερώτηση «μέτρα Δημόσιας Υγείας ή μέτρα Δημόσιας Τάξης», ο κύριος Λύτρας απάντησε: «Η κοινωνική αποστασιοποίηση πρέπει να οδηγεί στη μείωση των κοινωνικών επαφών που πρέπει να έχει ο καθένας από μας. Να έχουμε επαφές με όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα .... Τώρα αν αυτό η πολιτεία το ερμηνεύει ως να κόβουμε κλήσεις, σε πλατείες σε οικογένειες που κάθονται .. εντάξει, να το σχολιάσουν οι ακροατές και οι πολίτες, δεν μπορώ να το σχολιάσω εγώ» 


Όταν ρωτήθηκε για το lockdown ή μέτρα και ποια, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το μέτρο του lockdown είναι ένα μέτρο έσχατης ανάγκης, διότι δεν είναι έξυπνο με την έννοια ότι είναι ένα τυφλό οριζόντιο μέτρο και δεν αντιμετωπίζει αυτό που σας είπα αμέσως πριν να κόψει τις πιο επικίνδυνες επαφές. Επίσης είναι μόνο ένα μέτρο, σε σχέση με πολλά που μπορούν να παρθούν με το σημαντικότερο μέτρο, την ευρεία χρήση test, ώστε να κόψουμε σε συνδυασμό με την ιχνηλάτηση και απομόνωση των κρουσμάτων, για να κόψουμε αλυσίδες μετάδοσης, οπότε .. Επίσης και ένας τρίτος παράγοντας είναι, κι αυτό που φαίνεται τελικά να υπάρχει με τα λίγα επιδημιολογικά στοιχεία που έχουμε, είναι η επικράτηση των μεταλλάξεων, που σημαίνει ότι με την ίδια ένταση κοινωνικής αποστασιοποίησης, που τώρα χωρίς τις μεταλλάξεις μπορεί να ήμασταν με ρυθμό αναπαραγωγής λίγο κάτω του 1, τώρα είμαστε λίγο πάνω από το 1 και η επιδημία είναι εκτός ελέγχου. 


Η προτεραιοποίηση είναι να παρθούν τέτοια μέτρα Δημόσιας Υγείας σε όλους τους τομείς, ώστε να κρατηθεί η επιδημία εντός ελέγχου, με έναν ρυθμό αναπαραγωγής κάτω του 1. αυτό γίνεται και με την κοινωνική αποστασιοποίηση, τη μείωση των επαφών, αλλά γίνεται επίσης κόβοντας αλυσίδες μετάδοσης, που σημαίνει ευρεία χρήση test, απομόνωση και ιχνηλάτηση των κρουσμάτων.
Δεν υπάρχει άλλος μαγικός τρόπος για να ελέγξουμε την επιδημία».


Σχετικά με το τι θα έπρεπε να είχε γίνει για να έχουμε σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση, πολιτική testing και διαφάνεια στα δεδομένα, ο κ. Λύτρας σχολίασε: 

«Η επιτήρηση σύμφωνα με τον ορισμό του ΠΟΥ, είναι η συστηματική συλλογή πληροφοριών Δημόσιας Υγείας, για δράση, για να οδηγήσει σε δράσεις, σε μέτρα Δημόσιας Υγείας. Με αυτή την έννοια λοιπόν η επιδημιολογική επιτήρηση συλλέγει όλες τις πληροφορίες. Και το google mobility λοιπόν είναι μια πληροφορία που αξιολογείται. Και τα λύματα είναι μια πληροφορία που αξιολογούνται. Όλα είναι πληροφορίες που αξιολογούνται. Τώρα από κει και πέρα, το google mobility, είναι ένας ατελής δείκτης της κινητικότητας του πληθυσμού και δι’ αυτού των επαφών που έχει ο κόσμος. Δεν είναι όμως ένας τέλειος δείκτης, δεν μας δείχνει για παράδειγμα το πόσο κόβουμε αυτές τις high risk επαφές. 

Πιστεύω πως κάποιες κινήσεις θα μπορούσαν να γίνουν και ως προς την επιτήρηση και ως προς τη διαθεσιμότητα των test. Υπάρχουν μορφές επιτήρησης για παράδειγμα, όπως η επιτήρηση τύπου sentinel και άλλες μορφές που θα μπορούσαν οργανωμένα να δώσουν μια καλύτερη επιδημιολογική εικόνα. 

Θα μπορούσε επίσης ως προς την επιτήρηση – το έχω ξαναπεί – να ανοίξουν αμέσως ανοικτά όλα τα στοιχεία από όλους τους φορείς να διαθέσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο, που μπορεί να τα αξιοποιήσει και ως προς τη διαθεσιμότητα των test, χωρίς να φτιάξουμε καινούργιες δομές, νομίζω αντί να έχουμε αυτές τις ποσότητες test, που τις δίνουμε στις κινητές μονάδες του ΕΟΔΥ για να πηγαίνουν σε πλατείες από δω κι από κει, με μη συστηματικό τρόπο ή να έχουμε ποσότητες rapid test, γι’ αυτήν την περίφημη πλατφόρμα testing.gov.gr που υποτίθεται ότι κάνει δειγματοληπτικούς ελέγχους, όλα αυτά τα test θα μπορούσαν αυτά τα test και ακόμη περισσότερα που θα μπορούσαμε να παραγγείλουμε, θα μπορούσαν να δοθούν στις δημόσιες δομές υγείας, όπου έχει πρόσβαση ο πολίτης, να μπορεί να πηγαίνει, έστω σε όποιες δομές πρωτοβάθμιας έχουμε, να κάνει δωρεάν το test. Επίσης και η συνταγογράφηση του test, που έχει ειπωθεί κι από άλλους θα ήταν ένα πολύ χρήσιμο μέτρο». 

«Θα έπρεπε να έχουμε ευρύτερη χρήση test και κυρίως μεγάλη διαθεσιμότητα test στον κόσμο, διότι το να πηγαίνουμε και να κάνουμε test σε πλατείες σε όποιον περνάει, δεν είναι και πολύ αποδοτικό», πρόσθεσε. 

Επεσήμανε επίσης τον κίνδυνο ότι η μη ορθολογική χρήση των test και η έλλειψη μεθοδολογίας και στρατηγικής μπορεί να δημιουργήσει λανθασμένη επιδημιολογική εικόνα, λανθασμένη εκτίμηση σχετικά με τη σοβαρότητα της κατάστασης και εκείνη με τη σειρά της να οδηγήσει σε λανθασμένες εκτιμήσεις κινδύνου. «Φαίνεται κι αυτό σε κάποια στοιχεία του ΕΟΔΥ, όπου τα ποσοστά θετικότητας στους τυχαίους αυτούς ελέγχους είναι σχετικά χαμηλά». 

Γιατί πρέπει οι πολίτες να έχουν άμεση πρόσβαση στα test, η σημασία της ιχνηλάτησης και το σπάσιμο των αλυσίδων 

Εμμέσως πλην σαφώς, καταδείχθηκαν επίσης και οι δυσκολίες πρόσβασης των πολιτών, που αναζητούσαν εναγωνίως test, ενώ ο ΕΟΔΥ, τους συνιστούσε συστηματικά να μένουν στο σπίτι και να αποφεύγουν τις επαφές, όπως κι ο χρόνος που χάνονταν για αυτούς και την ιχνηλάτηση. Αντίθετα οι αλυσίδες μετάδοσης θέριευαν, κερδίζοντας τον χαμένο χρόνο. 

«Αλλά αν υπάρχει δυνατότητα κάποιος, ο οποίος έχει συμπτώματα, να μπορεί την ίδια στιγμή πολύ γρήγορα να κάνει ένα test, για να δει αν είναι θετικός, αυτό πραγματικά θα έκανε τη διαφορά», τόνισε ο κ. Λύτρας χαρακτηριστικά. 


Και συμπλήρωσε : «Δεν υπάρχουν ξέρετε μαγικές λύσεις. Για να κόψεις την επιδημία, πρέπει να κόψεις τις μεταδόσεις.
Αυτό θα γίνει είτε μειώνοντας τις επαφές, είτε απομονώνοντας τον κόσμο. Για να τον απομονώσεις πρέπει να κάνεις το test. ... και η ιχνηλάτηση ....» ωστόσο «..οι αριθμοί κρουσμάτων που φτάνουν να ιχνηλατηθούν είναι σχετικά περιορισμένοι, κόβεις μεν μεταδόσεις, καλή είναι η ιχνηλάτηση, δεν την κατηγορώ, αλλά δεν φτάνει μόνο η ιχνηλάτηση, για να ελέγξεις την επιδημία».


«Δεν έγινε το ένα, δεν έγινε το άλλο, τελικά τι έγινε σωστά ; Μάλλον ο σχεδιασμός είναι ανύπαρκτος» ρώτησε ένας ακροατής, ο κος Λύτρας απάντησε: «Εεε Τι να πω τώρα εγώ ; να συμφωνήσω ; Είναι προφανή κάποια πράγματα». 

Ασθενείς με COVID σε αναμονή. Το σύστημα κατέρρευσε 

«Υπάρχουν πολύ σοβαρά περιστατικά με COVID, τα οποία έχουν μπει σε αναμονή. Αν αυτό δεν είναι κατάρρευση, τι είναι;», ρώτησε άλλος ακροατής. 

«Ναι το γνωρίζω, συμφωνώ και ο ίδιος, έτσι ακριβώς είναι. Έχω γίνει κοινωνός και από ιστορίες πρόσφατες από νοσοκομεία και από COVID νοσοκομεία, όπου πολύ φοβάμαι ότι η ποιότητα της περίθαλψης, έχει πέσει κατακόρυφα, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του υγειονομικού προσωπικού και αυτό είναι πολύ λογικό να συμβαίνει, όταν έχουμε δυο ή τρεις νοσηλευτές για να περιθάλψουν 100 άτομα, έτσι .. Τι ακριβώς περιμένουμε να συμβεί;», συμπλήρωσε. 

Οι ευθύνες των πολιτικών 

«Αλλά και πάλι οι λύσεις σε αυτά τα ζητήματα δίνονται από τους πολιτικούς, τους οποίους εκλέγει ο πολίτης. Θα πρέπει λοιπόν, νομίζω κι εσείς σαν δημοσιογράφοι - έχετε πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό - θα πρέπει να ενημερώνετε γι αυτό που συμβαίνει, ώστε να μπορεί να κρίνει ο πολίτης», υπογράμμισε ο κ. Λύτρας. 

Γιατί φτάσαμε έως εδώ και γιατί έχουμε τόσα θύματα, ενώ αν παίρνατε μέτρα θα μπορούσατε να τα είχατε αποφύγει; 

«Κοιτάξτε, νομίζω αν ρωτούσατε τους πολιτικούς, έτυχε να ακούσω πριν λίγες μέρες τον κο Καιρίδη στη συνομιλία του με τον κο Φαρσαλινό, κι απ’ ό,τι κατάλαβα, ο βουλευτής σας εξήγησε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, οπότε ....» και «Προφανώς δεν είναι λάθος το ερώτημα». 

Και τέλος, σχετικά με το κατά πόσον υπάρχει κίνδυνος να φτάσουμε στην «ανοσία της αγέλης», αν την αφήσουμε να εξελίσσεται μέσω της φυσικής μόλυνσης; Τώρα δεν την αφήνουμε στην ουσία να εξελίσσεται; 

«Ακριβώς, αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται επίτηδες αυτό, προς Θεού. Έτσι, αλλά είναι προφανές αν αφήνουμε την επιδημία ανεξέλεγκτη, τότε ...» 

Από τη μεριά του ο κ. Σαχίνης απάντησε: «Μισό λεπτό. Επίτηδες, προφανώς κανείς δεν θέλει. Όμως όταν δεν λαμβάνεις μέτρα, όπως σαν κι αυτά που περιγράφαμε, έχεις ευθύνη, διότι λειτουργεί εξ αντικειμένου - όχι επίτηδες - η φυσική, δια της μολύνσεως ανοσία, χάνεται κόσμος κι εσύ δεν έχεις πάρει μέτρα. Όχι εσείς, προς Θεού. Άρα έχεις ευθύνη». 

«Ε, Ασφαλώς. Νομίζω, οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μας, πάντα έχουν ευθύνες σε όλους τους τομείς, για ό,τι κάνουν, εννοείται και στην πανδημία», κατέληξε. 

Πηγή 


Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021

Ο ιός μεταλλάσσεται. Εμείς αλλάζουμε;



Του γιατρού Γεράσιμου Γραμματικόπουλου

Συνεχίζεται η διασπορά του ιού, και με μεταλλαγμένες εκδοχές του που παρουσιάζουν πολύ αυξημένη μεταδοτικότητα. Βρισκόμαστε μπροστά στο τρίτο κύμα ενώ ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει το δεύτερο. Παρότι η αγγλική μετάλλαξη (Β.1.1.7) δεν φαίνεται να ξεφεύγει της ανοσοποίησης που προκαλούν τα εμβόλια mRNA (για τα άλλα δεν έχουμε ακόμη δεδομένα), όσο συνεχίζεται η διασπορά και συσσωρεύονται μεταδόσεις, το στατιστικά απίθανο γεγονός της μετάλλαξης της πρωτεΐνης ακίδας που από την μία θα παραμένει πλήρως λειτουργική και από την άλλη θα ξεφεύγει των παρόντων εμβολίων αθροιστικά καταλήγει ένα απολύτως σίγουρο, προδιαγεγραμμένο γεγονός. Είναι λοιπόν ύψιστης σημασίας στόχος ο περιορισμός της μετάδοσης ώστε να μην τρέχουμε πίσω από την ουρά μας.

Τι κάναμε λάθος;

1. Δεν αναπτύξαμε ποτέ ένα ικανό δίκτυο τεστ, ιχνηλάτησης και ευρείας κάθετης καραντίνας (test – trace – isolate). Ο ΠΟΥ μας το λέει από την περασμένη άνοιξη, οι χώρες της Άπω Ανατολής που το εφάρμοσαν είναι σε θέση ζηλευτή, εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Φοβηθήκαμε το κόστος, κι έτσι εθελοτυφλώντας από το καλοκαίρι συρθήκαμε σε παρατεταμένα οριζόντια lockdown το τέλος των οποίων δεν γίνεται να δούμε παρά τους κατά καιρούς πανηγυρικούς και τις αυθαίρετες υποσχέσεις.

2. Ασυνάρτητα, ασυντόνιστα και κατά σημεία αντιπαραγωγικά περιοριστικά μέτρα, με πλείστες παλινωδίες και χωρίς σαφείς στόχους. Κατά γενική ομολογία το χειμερινό, δεύτερο, lockdown ήταν, πέρα από εξαιρετικά καθυστερημένο, ταυτόχρονα ανεπαρκές – κρατώντας ανοιχτές εργασίες και διατηρώντας ανθρώπους σε κυκλοφορία, σε ΜΜΜ και χώρους δουλειάς – και δυστοπικό, προκαλώντας αφάνταστη δυσφορία χωρίς σαφές επιδημιολογικό πλεονέκτημα όπως για παράδειγμα η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00 ή την, ευτυχώς άμεσα ανακληθείσα, σκέψη για πρόστιμο σε μαθητές που δεν επιστρέφουν απευθείας σπίτι παρά θα καθίσουν στο παγκάκι της πλατείας να πουν δυο κουβέντες με τους φίλους τους. Μήπως λοιπόν η δυσφορία επιζητείται ως ψυχολογικό φύλλο συκής για την πολιτικά επιλεγμένη ανεπάρκεια εκεί που θα μετρούσε αλλά θα κόστιζε κιόλας; Η επιστήμη επιμένει πως τα ΜΜΜ είναι εστίες μετάδοσης ειδικά σε συνθήκες συνωστισμού και πρόκλησης αερολύματος (εξ ου και η πρόσφατη “αυστηρότερη” γερμανική απόφαση για συγκεκριμένων προδιαγραφών μάσκες εντός τους και όχι απλές υφασμάτινες) και πως οι νυχτερινές απαγορεύσεις με κλειστή την εστίαση ούτως ή άλλως δεν έχουν πραγματικό εντύπωμα στην επιδημιολογική εικόνα. Η πολιτική κάστα της Ευρώπης και της Ελλάδας επιμένει για το ακριβώς αντίθετο. Δεν συμφέρει οικονομικά μια τέτοια παραδοχή.

3. Αργή και μετ’ εμποδίων εμβολιαστική εκστρατεία. Πέρα από την “κολοκυθιά” που παίζεται τις τελευταίες μέρες με τις εταιρείες και τα κράτη, οι ευθύνες της Κομισιόν δεν μπορούν να κρυφτούν. Μετά τις απαράδεκτες κυριολεκτικές πειρατείες υγειονομικού υλικού μεταξύ κρατών συμμάχων και μελών της ΕΕ που ζήσαμε την περασμένη άνοιξη, ήταν λογικό και απαραίτητο η προμήθεια των εμβολίων να γίνει κεντρικά και συντονισμένα. Η Κομισιόν όμως έδειξε να νοιάζεται περισσότερο για το κόστος, από το καλοκαίρι παζαρεύοντας τιμές και προσπαθώντας να διασφαλίσει “μερίδια αγοράς” για εταιρείες “δικές μας” που ήταν πολύ πιο πίσω στην ανάπτυξη των σκευασμάτων, για εταιρείες “δικές μας” που ήδη από τότε εμφάνιζαν προβληματικές όπως μειωμένη απόδοση, παρεμποδίζοντας ως ένα βαθμό εταιρείες “ξένες”. Το “πολιτικοοικονομικό παιχνιδάκι” αυτό τώρα το πληρώνουμε χρυσάφι σε παρατεταμένα κλειστές οικονομίες και ανθρώπινες ζωές, σε κίνδυνο ακύρωσης της εμβολιαστικής προσπάθειας με μια μετάλλαξη που δεν θα καλύπτεται και φτου και από την αρχή. Επί του ειδικού και ελληνικού βεβαίως, η κατάσταση καταλήγει τραγέλαφος με προβλέψιμες δυσρυθμίες που δεν λήφθηκε κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση τους, με εμβολιαστικά κέντρα που ανακοινώθηκαν αλλά δεν οργανώθηκαν, προσπαθώντας να προκύψουν από μια ήδη ισχνότατη πρωτοβάθμια και ένα ΕΣΥ ήδη στα όρια του χωρίς επιπλέον έξοδο, με διαστρωμάτωση κινδύνου και προτεραιότητας αντιεπιστημονικά απλοϊκή και πολλαπλώς διαβλητή και διάτρητη υπέρ τρίτων, με ένα πρόδηλο και αισχρό παιχνίδι καθυστερήσεων ελπίζοντας στην άφιξη σκευασμάτων που δεν απαιτούν κεντρική διαχείριση. Σκευάσματα ωστόσο που και έχουν καθυστερήσει στην αδειοδότηση τους, και μικρότερη αποδοτικότητα εμφανίζουν και δυσχέρεια σε ενδεχόμενη ανάγκη επικαιροποίησης τους λόγω ακάλυπτων μεταλλάξεων.

4. Επικίνδυνη προωρότητα και wishful thinking στην άρση περιορισμών, όταν αυτή θα βοηθήσει εμπορικούς στόχους. Το μέγιστο παράδειγμα αυτού του τρόπου σκέψης το είδαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου μόλις με την υπογραφή της άδειας για το εμβόλιο υπήρξε πλήρης άρση περιορισμών με αποτέλεσμα μια πλημμυρίδα κρουσμάτων που οδήγησε – ξανά! – σε κατάρρευση το εκεί εθνικό σύστημα υγείας με ακυρώσεις κάθε τακτικής ιατρικής πράξης, ακόμα και μετατροπή λεωφορείων σε ασθενοφόρα. Και όλα αυτά για να ανοίξει η “χριστουγεννιάτικη αγορά”. Ho ho ho! Happy CovidMas! Ωστόσο και στα καθ’ υμάς δεν έλειψαν οι παλινωδίες, και μάλιστα συνεχίζονται ακόμα και τώρα. “Ανοίξαμε και σας περιμένουμε” στην αγορά μη χαθούν οι εκπτώσεις, την ώρα που ανακαλύπτουμε πως έχει διασπαρεί πλέον στην κοινότητα η πολύ πιο μεταδοτική “αγγλική” μετάλλαξη B.1.1.7. “Ανοίξαμε και σας περιμένουμε” αλλά προτάσεις για “χρονόμετρα”, διορίες και πρόστιμα βροχή… Καταναλώστε και τρέξτε πίσω στα σπίτια σας! Μην χάσετε λεπτό να χαζέψετε ένα λουλούδι που φυτρώνει σε πείσμα όλων μέσα από το τσιμέντο. Δυστοπία και δυσφορία. Καταναλώστε, δυστοπικά και δυσφορικά, για να μην χρειαστεί να στηρίξει η πολιτεία. Καταναλώστε, δυστοπικά και δυσφορικά, γιατί αλλιώς κοστίζει.

5. Καμία διάθεση πραγματικής ενημέρωσης και διάψευσης της συνωμοσιολογίας. Ακόμα και όταν αυτή η συνωμοσιολογία μπαίνει πρακτικό εμπόδιο, ακόμα και όταν στοχοποιεί υγειονομικούς – που τόσο χειροκροτήσατε υποκριτικά! – ακόμα και όταν καλεί ευθαρσώς σε μη τήρηση μέτρων και καταστρατήγηση μιας κοινωνικής στρατηγικής και προσπάθειας. Αναρωτιέται λοιπόν νομίζω εύλογα κανείς, γιατί τόση αδράνεια από την πολιτεία, τους επίσημους επιστημονικούς φορείς, τις εισαγγελικές αρχές; Μήπως – λέω εγώ ο καχύποπτος – γιατί αυτοί οι “βάρβαροι” είναι εξόχως βολικοί; Μήπως γιατί επάνω τους θα φορτωθεί όλο το κρίμα μιας ιστορικής αποτυχίας χωρίς να κοιτάξει η κοινωνία τους πραγματικούς υπαίτιους;

Παράλληλα δε, κομματικοί μηχανισμοί επενδύουν σε “ψεκασμένες θεωρίες” και απίθανες ανακρίβειες με στόχους μικροπολιτικούς και ψηφοθηρικού εντυπωσιασμού των απλοϊκών και των παραστρατημένων, ενισχύοντας δραματικά την απόρριψη της επιστήμης και του ορθολογισμού. Κι αν αυτό ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο από τον ακροδεξιό εσμό που ούτως ή άλλως βασίζει το ιδεολογικό του αφήγημα στον ανορθολογισμό και την “μαγική σκέψη”, η ανάδειξη τέτοιων τάσεων στην υποτιθέμενα φρόνιμη “κεντροαριστερά” προκαλεί τρόμο για το τι θα επακολουθήσει. Όταν θα έρθει ο “λογαριασμός”, κοινωνικός και οικονομικός, τα στίφη που καλλιεργήθηκαν με την τυφλή οργή ούτε ταξική συνείδηση θα επιδείξουν, ούτε ορθολογικές απαντήσεις στα προβλήματά τους θα αναζητήσουν παρά και πάλι Μεσσίες αμφιβόλου περιεχομένου και έναν ανούσιο δονκιχωτισμό, να πολεμάνε ανεμόμυλους. Χμ, ξανά και πάλι, εξαιρετικά “χρήσιμη εξέλιξη” για ένα σύστημα που προσπαθεί να αποποιηθεί ευθύνες και να κρατηθεί “στο κόλπο”.

6. Η γενικότερη ατομικιστική, εγωκεντρική, θεώρηση της ζωής. Όλα, μα όλα, φιλτράρονται μέσα από το δυστοπικό καλειδοσκόπιο ενός υπερφίαλου “ΕΓΩ”. Το lockdown, τα μέτρα, οι μάσκες, τα εμβόλια, οι θεραπείες, το ΕΣΥ… τα πάντα τα εξετάζουμε μέσα από το κόστος και το κέρδος, οικονομικό και μη, σε ατομικό επίπεδο. Τι σημαίνει για εμένα, πρώτα εμένα, μονάχα εμένα. Δεν είναι μια συγκεκριμένη πράξη ή παράληψη αυτής, αλλά το γενικότερο “νοητικό υπέδαφος” που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί και προδιαθέτει για όλα τα προηγούμενα. Τρανότατα καταρρέει με κρότο το ψευδο-επιστημονικό και ψευδεπίγραφο “ιδεολόγημα” του “κοινωνικού δαρβινισμού”. Το υπερφίαλο ΕΓΩ, η συνειδητά εγωιστική, ατομικιστική ύπαρξη, η έλλειψη αλληλεγγύης και αλτρουισμού στις δυτικές κοινωνίες αποδεικνύεται μπροστά στην πανδημία ένα βαρύτατο εξελικτικό μειονέκτημα. Το περιβάλλον μας πλέον μας πιέζει ασφυκτικά να προσαρμοστούμε.

Το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, θα το πω και πάλι. Οι δύο θείοι Κάρολοι του 19ου αιώνα (Δαρβίνος και Μαρξ) θα μας κοιτούν και θα τραβούν τις μακριές παχιές γενειάδες τους με απογοήτευση μεγάλη. Η κοντόφθαλμη εμμονή στο κέρδος εις βάρος της ζωής και ο ατομικισμός εις βάρος του κοινωνικού συνόλου είναι δύο πολύ ισχυρά δηλητήρια. Οι δυτικές κοινωνίες είτε θα “μεταλλάξουν” τα συμπεριφορικά τους μιμίδια εγκαταλείποντας την πλάνη του ΕΓΩ, είτε θα χαθούν σαν εξελικτική “φύρα” στις επόμενες πανδημίες που έρχονται ακόμα και αν ο SARS-CoV-2 μας κάνει την χάρη να μας την γλιτώσει.


Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2021

Ελίτ, αντιελίτ





του Γιώργου Ρακκά

Αρκεί κανείς να συγκρίνει την κουλτούρα της “παλαιάς” αστικής τάξης της χώρας (πηγαίνοντας για παράδειγμα στο Μουσείο Γουλανδρή στο Παγκράτι), με εκείνην των “σελέμπριτυ” στο Ντουμπάι, για να καταλάβει την έκταση της πολιτιστικής καθίζησης των ελίτ της χώρας. Από τον Εγγονόπουλο και τον Μονέ, στον Σνίκ και τους υπόλοιπους αστέρες της ελληνικής γκάνκστα-ραπ.

Τι σημαίνει, όμως, εν μέσω καθολικών κοινωνικών περιορισμών το ταξίδι στο Ντουμπάι; «Να δείξουμε ότι η πανδημία δεν μας αγγίζει & ότι ζούμε υπεράνω κάθε περιορισμού απ’ το νόμο». Το ότι τον γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, εξ άλλου, διαφεύγοντας έτσι απ’ τους καταναγκασμούς στους οποίους υποβάλλονται «οι πολλοί» είναι γι’ αυτούς ο απόλυτος δείκτης της κοινωνικής τους ισχύος.

Η επίδειξη της ασυδοσίας σημαίνει ουσιαστικά άρνηση ηγεσίας. Εξ ου και το πνεύμα της ελευθεριακότητας στο οποίο ομνύουν, που θα μπορούσε να διατυπωθεί εντελώς περιληπτικά στην πρόταση «θα ζω από τους άλλους αποκλειστικά για τον εαυτό μου». Αυτές οι ελίτ, όχι μόνο δεν επιθυμούν να δείχνουν το ‘καλό παράδειγμα’, αλλά αρέσκονται επιπλέον στο να μας το επιστρέφουν κατάμουτρα. Αν, δε, ασκούν καμιά έλξη στην υπόλοιπη κοινωνία αυτή δεν οφείλεται στην ‘ηγεσία δια του παραδείγματος’ ή στην ηγεσία δια της πυγμής (την οποία δεν διαθέτουν) αλλά στην ‘ηγεσία δια του φθόνου’ που η ίδια τους η χλιδή προκαλεί. Μέσω του φθόνου, εξ άλλου, διαχέεται και ο ‘μηδενισμός’ τους προς τα κάτω, για να καθοδηγήσει και την υπόλοιπη κοινωνία στο καθοδικό σπιράλ κατάπτωσης και παρακμής.

Κάποτε πολλά από τα στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς, χαρακτήριζαν ορισμένες αντι-ελίτ στάσεις (όχι όλες, συλλήβδην). Τώρα, είναι οι ελίτ που φέρονται ως ‘αντι-ελίτ’…

Σελέμπριτι και ελίτ

«Οι σελέμπριτι δεν είναι ελίτ», θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος. Είναι ποπ, πολιτισμικοί αντι-ήρωες της μαζικής δημοκρατίας και αυτές οι στάσεις που τους αποδίδονται συνοδεύουν την ίδια τους την ύπαρξη από τότε που αναδύθηκαν στο κοινωνικό στερέωμα.

Ορθώς, ωστόσο, πολλά από τα στοιχεία που εντοπίστηκαν σε όσους δεξιώθηκαν στο «Νάμμος» του Ντουμπάι (βλέπουμε εδώ το μοντέλο της Μυκόνου να εξάγεται επιτυχώς στα κέντρα μεγάλου πλούτου της Ανατολής), ο αντισυμβατισμός, η εικονοκλαστική διάθεση, η άρνηση ηγεσίας, επιβεβαιώνονται με άλλο περιεχόμενο και πολιτιστικές αναφορές και στις σοβαρές(;) συνιστώσες των ηγέτιδων τάξεων. Ιδού ορισμένα παραδείγματα από την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών.

Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλουπροκάλεσε πολλά σχόλια, τόσο με την εορταστική της αρθρογραφία στην Εφημερίδα των Συντακτών, όσο και με την σημειολογία που θέλησε να δείξει κατά την παρουσία της στην εορταστική δοξολογία για το νέο έτος που έλαβε χώρα στην Μητρόπολη Αθηνών. Ας ξεκινήσουμε από το περιστατικό της Μητρόπολης. Εκεί, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανίστηκε να παρεκκλίνει από την εθιμοτυπία, αρνήθηκε να ασπαστεί τον Σταυρό, όπως έκαναν οι υπόλοιποι της πολιτικής ηγεσίας που παραβρέθηκαν, ενώ βέβαια εντύπωση προκάλεσε η μη ανάκρουση του εθνικού ύμνου, κατά την προσέλευσή της στη Μητρόπολη. Μια επίσης παρέκκλιση από την εθιμοτυπία που εισηγήθηκε το επιτελείο της.

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε την επομένη (02/01/2021) στην Εφημερίδα των Συντακτών, με τίτλο Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεδίπλωσε το δικό της μανιφέστο για την αντίληψη που πρέπει να διέπει τους θεσμούς. Εντύπωση σε αυτό προκάλεσαν οι αναφορές της στην τυραννία της πλειοψηφίας, και η στηλίτευση του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’ ως υπαίτιου για την ανάδυση μιας ‘ανελεύθερης δημοκρατίας’. Φαινόμενο που γι’ αυτήν συνιστά μείζονα απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα, και εντοπίζεται κατά την άποψή της σε χώρες που έχουν την πιο αδύναμη δικαιοκρατική παράδοση.

Φυσικά, το άρθρο της έρχεται να ερμηνεύσει την στάση που είχε κατά την εορταστική δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, όπου με την σημειολογία της παρουσίας της θέλησε να καταδείξει ότι δεν επιθυμεί να λειτουργήσει ως Πρόεδρος μιας «εθνοκεντρικής δημοκρατίας» (sic!).

Εδώ αρχίζουν οι μεγάλες αντιφάσεις της τοποθέτησής της: Η παραβίαση της εθιμοτυπίας που συνοδεύει τα Ανώτατα Αξιώματα, και στην οποία επιδίδεται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήδη από την πρώτη στιγμή της θητείας της, δεν είναι συνήθεια των ‘εμπεδωμένων δημοκρατιών’ αλλά αντίθετα των δημαγωγικών καθεστώτων που εκείνη στηλιτεύει: Θα ήταν αδιανόητο για τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος αντιπροσωπεύει για την ΠτΔ πρότυπο πολιτείας στο ανώτατο αξίωμα, να βγει κατά την επέτειο της 4ης Ιουλίου ή κατά το Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του, και να μην επιβεβαιώσει την προσήλωση της αμερικανικής ηγεσίας στην… πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.

Στις ‘εμπεδωμένες δημοκρατίες’ η ομολογία της ηγεσίας στις θεμελιώδεις αξίες κάθε έθνους, θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του ‘κοινωνικού συμβολαίου’ μεταξύ ηγεσίας και βάσης, η ρήτρα του που συνέχει την δημοκρατία. Αυτονόητο θεωρείται επίσης, ότι τα αξιώματα δεν υπόκεινται σε ατομική χρησικτησία εκείνου που τα κατέχει, και ότι άρα δεν μπορεί να αναδιαμορφώνει κατά το δοκούν τον χαρακτήρα τους, γιατί «έτσι θέλει».

Τέτοιες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν τον Τραμπ, τον Μπόρις Τζόνσον, και τους διάφορους δικτάτορες που η ίδια η ΠτΔ θέλησε να κατηγοριοποιήσει στο άρθρο της υπό την ρετσέτα του ‘εθνοκεντρικού προστατευτισμού’. Χαρακτηρίζουν όμως και την ίδια την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καθώς από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε στο ανώτατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας, συγκρούεται με τους τύπους, την εθιμοτυπία και τα ιστορικά χαρακτηριστικά του θεσμού. Από τις ‘ρηξικέλευθες’ (sic!) αλλαγές στην διακόσμηση του γραφείου της, που θυμίζουν τις αντίστοιχες του Αλέξη Τσίπρα όταν αναδείχθηκε στην πρωθυπουργία, μέχρι την επιθυμία της να την αποκαλούν «Κατερίνα» και όχι Αικατερίνη.

Υπάρχει, βέβαια, και η «τυραννία της πλειοψηφίας». Η οποία είθισται να αναφέρεται στις ειδικές περιστάσεις εκείνες όπου η πλειοψηφία επιθυμεί να επιβάλει με την δύναμη των αριθμών της αποφάσεις που αφορούν αποκλειστικά στις μειοψηφίες, δίχως να λαμβάνεται υπόψη οι δικές τους θέσεις. «Τυραννία της πλειοψηφίας» στην Ελλάδα, θα υπήρχε για παράδειγμα στο φανταστικό ενδεχόμενο άρνησης του μουσουλμανικού χαρακτήρα της μειονότητας της Θράκης, επειδή η χώρα είναι ιστορικά, και κατά πλειοψηφία Χριστιανική.

Η ΠτΔ όμως χρησιμοποιεί γενικά τον όρο, λες και ο τυραννικός χαρακτήρας είναι αναπόσπαστο γνώρισμα κάθε πλειοψηφίας. Άλλο είναι, όμως, να επισημαίνεται η ‘τυραννία της πλειοψηφίας’ στις οριακές περιπτώσεις που αυτή όντως θα συμβεί, και άλλο να γίνεται επίκληση αυτών των περιπτώσεων για να σχετικοποιείται η ίδια η ισχύς της πλειοψηφίας.

Έχουμε, δηλαδή, μια Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία επιθυμεί να εμφανίζεται στις δημόσιες τοποθετήσεις της με μια εικονοκλαστική, αποδομητική διάθεση τόσο ως προς την «ελληνικότητα» του θεσμού, όσο και ως προς τον δημοκρατικό του χαρακτήρα, τον οποίον και σπεύδει να θέσει υπό την αίρεση ενός παροξυστικά ατομοκεντρικού δικαιωματισμού.

«Δικαίωμά της», θα αντιτάξει κάποιος. Όχι, όταν ηγείσαι του πιο σημαντικού, συμπεριληπτικού θεσμού του πολιτεύματος. Που δεν δυνατόν να χρησιμοποιείται ως βήμα έκφρασης μιας επί της ουσίας αποσχιστικής ιδεολογίας, για να εκβιάσει αυτή το διαζύγιο με το κοινό εθνικό αίσθημα περί ιστορίας, ταυτότητας και δημοκρατικής λειτουργίας. Γιατί τότε χωρίζεις, και δεν ενώνεις, καταλήγεις να λειτουργείς με τρόπο που προσθέτει στο χάσμα μεταξύ των θεσμών και της κοινωνίας, στρεβλώνοντας την ίδια την αντιπροσωπευτική λειτουργία του πολιτεύματος.

Η δε αποσχιστική ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η ελιτιστική απόρριψη του ‘αξιοθρήνητου βίου’ που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τις εθνικές κοινωνίες, συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για την σύγχρονη δημοκρατική λειτουργία. Μεταξύ όλων των άλλων, και γιατί πυροδοτεί αντανακλαστικά την ανάδυση φαινομένων τύπου Τραμπ τα οποία τόσο πολύ δείχνει να αποστρέφεται η ΠτΔ. Σφάλλει, όμως, όταν τα αποδίδει σε ανώριμες δημοκρατίες, γιατί η Αμερική ήταν μέχρι πρότινος γνωστή για την σταθερότητα του πολιτεύματός της, ενώ η Αγγλία (του μπρέξιτ) είναι το πιο παλιό έθνος-κράτος δικαίου στην Ευρώπη. Και αυτές οι χώρες εμφάνισαν τις τάσεις αυτές, όχι λόγω ‘ανωριμότητάς’ (sic!), αλλά επειδή βίωσαν επί αρκετά χρόνια την κυριαρχία ελίτ που επί της ουσίας δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τον λαό που κυβερνούσαν.

«Παιδική χαρά»

Θα πρέπει όλα να τα έχουμε υπόψη μας όλα αυτά, γιατί δεν ζούμε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Ιδίως σήμερα, όταν η παγκοσμιοποίηση έχει καταρρίψει τα όρια ανάμεσα «εσωτερικής» και «εξωτερικής» ζωής, κάθε σημαντική στιγμή του εσωτερικού δημόσιού μας βίου παράγει και μια εικόνα της χώρας και της κοινωνίας προς τα έξω. Η εικόνα που δείχνουν σήμερα αξιωματούχοι και αντιπρόσωποι της Ελλάδας σε κάθε επίπεδο, είναι εκείνη μιας παιδικής χαράς ναρκισσιστικών προσωπικοτήτων που ο καθένας εν τέλει κάνει ό,τι του καπνίσει. Σαν το πιο προβεβλημένο στη δημοσιότητα μέλος της επίσημης Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, που θέλησε να γιορτάσει την έλευση της επετείου με την κάτωθι ανάρτηση:


Γι’ αυτόν ένα είναι βέβαιο: Ότι αν τα έκανε αυτά στις ΗΠΑ, ή τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη που τόσο πολύ ο ίδιος θαυμάζει, θα είχε πάει σπίτι του προ πολλού. Ακριβώς γιατί και αυτός συμβάλει ώστε να παρουσιάζεται η χώρα ως εντελώς ασόβαρη, και οπωσδήποτε δεν είμαστε για τέτοια ενόψει των τεράστιων προκλήσεων που θα αντιμετωπίσουμε την νέα χρονιά…

ΠΗΓΗ

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2021

Απεβίωσε ο Θύμιος Παπανικολάου


Χάσαμε έναν από εμάς.

Απεδήμησε ο Θύμιος Παπανικολάου.


Ο αγωνιστής, ο πατριώτης, ο έντιμος, ο φίλος.

Γίναμε φτωχότεροι και πολλά λόγια δεν χρειάζονται.

Δεν θα τα ήθελε και ο ίδιος.

Αιωνία του η μνήμη.