Τότε που τα καρπούζια δεν ήταν κολοκύθια. (Ένα ταξίδι 50 χρόνια πίσω).

Έφυγα για λίγο από την αστική βρώμα. Ταξιδάκι σε μέρη γνωστά αλλά άγονα και γι αυτό ξεχασμένα. Εκεί που κυκλοφορούσε ο Παν. Εκεί που είχε τα λημέρια του ο Θοδωρής. Στα όρη, στ’ άγρια βουνά, στις ράχες, στα λαγκάδια. 

Γήινος χρόνος ταξιδιού 2,5 ώρες (από την Αθήνα). Φαίνεται όμως ότι διάβηκα κάποια χρονοθυρίδα και βρέθηκα ... 50 χρόνια πίσω! 

Κρύο παιδιά. Όταν οι άλλοι ψάχνουν για δροσιά, εκεί χρειάζεσαι ζακέτα το απόγευμα και κουβέρτα το βράδυ (μάλλινη, όχι πικέ και αηδίες). 

Δεν ήταν όμως αυτό που με συγκλόνισε. Άλλα ήτανε. Για πάρτε μια γεύση: 

Η γιαγιά (80φεύγα-90έλα) που μας σερβίρισε (ένα κρύο νεράκι για καλωσόρισμα) χρησιμοποίησε αυτά. Τα θυμάστε; 

Εντάξει, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις σε ορεινό χωριουδάκι, σε καλυβάκι χτισμένο το ’50 όπου ζει γερόντισσα αγρότισσα που δεν αγγίζει ο χρόνος, αλλά διαφημιστικά ποτήρια του Ταμ-Ταμ και του κρασιού Πλάκα από το ’60, σχεδόν ολοκαίνουργα και ετοιμοπόλεμα, δεν το χωράει ο νους έτσι; 

Και μετά από πολλή κουβέντα και επειδή είχε μεσημεριάσει και πεινάσαμε, είπαμε να φάμε ελαφρά, μια σαλάτα, έτσι για να μην προσβάλουμε αλλά ούτε και να κουράσουμε τη γιαγιά. Μετά τα ποτήρια για-συλλέκτες-μόνο, νέα ταραχή: 

Παιδιά προσέξτε τη σαλάτα. Δηλαδή τι να προσέξετε; Έπρεπε να νιώθατε τη μυρωδιά, τη γεύση. Δεν πρόλαβε να τα καθαρίσει και παραλίγο να λιποθυμήσουμε. Γέμισε ο αέρας από οσμές φρεσκάδας που δεκαετίες είχαν να αισθανθούν οι μύτες μας. Και όταν δοκιμάσαμε, τρώγαμε ψαχνό. Τραγανό, γλυκό και αρωματικό. Παρατηρήστε το αγγουράκι με τα ελάχιστα σπόρια και το χρώμα της ντομάτας. Περιττό βέβαια να σας πω ότι όποιος ήθελε κι άλλη, δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι του έξω από το παράθυρο. Αυτά τα αγνά πράγματα φυτρώνανε στο διπλανό περιβολάκι. 

Ενθουσιαστήκαμε, ευχαριστήσαμε, κάναμε άπειρες βόλτες στο χωριό (ρημαγμένο, ελάχιστοι νοματαίοι άπαντες υπέργηροι, απελπισία) και στις ραχούλες, ξεποδαριαστήκαμε, φάγαμε και κάτι σάντουιτς που είχαμε μαζί μας και κατά το σούρουπο γυρίσαμε. Η γερόντισσα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Έβγαλε καρπουζάκι: 

Προσέξτε πάλι (δηλαδή τι να προσέξετε κτλ κτλ). Το καρπούζι δεν φύτρωνε εκεί, το είχαν φέρει από διπλανό νομό, αλλά ήτανε ... καρπούζι! Ψαχνό, τραγανό κτλ κτλ. 

Τόλμησα, ο αδαής, να ανοίξω κουβέντα (περί αγνών περιβολιών, μεταλλαγμένων κτλ) και νέα έκπληξη διαδέχθηκε το γευστικό σοκ: έβγαλα λαυράκι. Έμαθα γιατί αυτά τα ρημαδοκάρπουζα που τρώμε τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι κόκκινα, ζουμερά, δροσιστικά, αλλά ... καρπούζια δεν είναι. Δεν μυρίζουν καρπούζι, δεν έχουν γεύση καρπούζι (οι τσίχλες με τεχνητό-χημικό άρωμα καρπουζιού είναι πιο εύγευστες!). 

Το μυστικό είναι ... η κολοκυθιά! 

Πριν πολλά χρόνια κάποιοι ξύπνιοι παραγωγοί, προκειμένου να προλάβουν τις αγορές του Βορρά και να εξάγουν καρπούζια ΠΡΙΝ από τους ανταγωνιστές των άλλων μεσογειακών χωρών, άρχισαν να κεντρώνουν καρπούζια στις κολοκυθιές! Η καρπουζιά η καημένη κρατάει ένα μόνο καρπούζι και αργεί να το ωριμάσει, η κολοκυθιά όμως μπορεί να θρέψει πολύ περισσότερα του ενός και τα ωριμάζει ταχύτατα. Έτσι η παραγωγή είναι γρήγορη, μεγαλύτερη και αποδοτικότερη (η χαρά τού εξαγωγέα). Τα καρπούζια όμως είναι «κολοκύθια»: άοσμα, άγευστα, άνοστα! (σιγά μην ξέρουν οι κουτόφραγκοι πώς πρέπει να είναι το καρπούζι). Δεν είναι επικίνδυνα (αντιθέτως είναι πολύ ωφέλιμα), δεν είναι μεταλλαγμένα, αλλά δεν είναι καρπούζια. Το πράγμα φαίνεται γενικεύτηκε και μάλλον γι αυτό αναζητούμε πια καρπούζι και καρπούζι δεν βρίσκουμε (σιγά μην ξέρουν οι νεοέλληνες πώς πρέπει να είναι το καρπούζι). 

Αφού ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Δεν θα σας ζαλίσω με αναλύσεις όπως συνηθίζω και θα κλείσω με μια συμβουλή: 

Άμα δείτε καρπούζι (με δοκιμή) με πολλά (μα πολλά) μαύρα σπόρια και το «άσπρο» να είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το «κόκκινο» και ασύμμετρο σε πάχος, πάρτε το πριν προλάβει κανείς άλλος. Είναι καρπούζι και όχι ... κολοκύθια!!

Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους: ο δράκος που κανέναν δεν τρομάζει.

Σκούζουν οι κοστουμάτες σκύλες της παγκοσμιοποίησης (σκόπιμη η αναφορά μου στο θηλυκό γένος του τετράποδου φύλακα). Αξιώνουν τάχα χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και οι ρασοφόρες αδερφές τους πλασσάρουν οικουμενισμό, συμπροσευχές και πανθρησκεία. Ξεδιάντροπη απατεωνιά από όλες. 

Ειδικά αυτός ο επίσκοπος Ρώμης (και Πάσης Παιδεραστίας), ο τέως αλάθητος και αεί σχισματικός, ασφαλώς νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλιθίους. Αυτός, ένας αρχηγός κράτους, με σύνορα (έστω λίγων χιλιομέτρων) και στρατό (έστω κι αν πρόκειται για μια ντουζίνα κοκορόφτερων γελοίων), που γίνεται δεκτός από τους ομοιοβάθμους του ανά τον πλανήτη με ανάλογες τιμές. Που διακινεί εσχάτως κολοσσιαίες ποσότητες προπαγάνδας πολυπολιτισμού και ανεκτικότητας, όπως όρισε η κλίκα του, αφού εξοβέλισε τον διστακτικό προκάτοχό του. Που εκ φύσεως και θέσεως ασκεί πολιτική και μάλιστα καθεστωτική. 

Αλλά και ο προκαθήμενος της Φαναριώτικης ελίτ, σιωπηλός έως πρόσφατα (δείγμα κατωτερότητος μάλλον παρά ταπεινοφροσύνης), προήχθη φαίνεται από κομπάρσος σε δευτεραγωνιστή και διαλαλεί παντού τις ατάκες τού ρόλου του. Παρόλες όπου αμνοί και ερίφια εξισώνονται και έσονται εις σάρκαν μίαν. Αυτός, που καταδέχεται να τον προσφωνούν «Παναγιώτατο», πανάγιο στον υπερθετικό βαθμό, ανώτερο δηλαδή της Παναγιάς μας. Που συντρώγει με τους καπιταλιστές Σιωνιστές στα συμπόσια της Κόκα-Κόλα και φιλά το χέρι του Ρωμαίου σταρ, κύπτοντας την οσφύ σε σκοτεινές στοές. 

Και οι αιρετικοί Ευαγγελιστές των Ηνωμένων Πολιτειών της Ακολασίας, οι όψιμοι σύμμαχοι του Σιωνισμού. Και οι προχωρημένοι με τους θηλυκούς και σερνικοθήλυκους δεσποτάδες. Και οι απευθείας απόγονοι των Γραμματέων και Φαρισαίων. Και οι μουφτήδες της μπούργκας και της σαρίας. Όλοι το ίδιο βιολί. Όλοι την ίδια συγχορδία. 

Συμπροσευχή. 

Συμπροσεύχονται αυτοί που απαγορεύουν στους παπάδες τους να νυμφεύονται κι αυτοί που χειροτονούν επισκόπους γυναίκες και ομοφυλόφιλους, με εκείνους που αντιμετωπίζουν τα άτομα του γυναικείου και τρίτου φύλου ως ζώα. Τσίρκο. Θίασος. Παράσταση στην υπηρεσία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. 

Και οι πολιτικάντηδες το χαβά τους: χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. 

Να μην ξεγελούν κανέναν. Πολιτική και Θρησκευτική Εξουσία δεν έχουν κανέναν σκοπό να χωρίσουν. Είναι σιαμαία δίδυμα, ενωμένα στον εγκέφαλο. Μαζί δέχονται τις εντολές της Μαμάς (Νέας Τάξης), μαζί τις εκτελούν, αν και με διαφορετικά άκρα. Το υδροκέφαλο-πολυπλόκαμο αυτό έκτρωμα ουδείς θα προσπαθήσει να το χωρίσει, εφόσον εξυπηρετεί την βασική επιδίωξη: την εγκαθίδρυση της Παγκοσμιοποιημένης Κοινωνίας. Τα φληναφήματα περί «χωρισμού» έχουν ως μόνο σκοπό να κάμψουν το φρόνημα των πιστών (ανεξαρτήτως θρησκείας) ώστε να θριαμβεύσει η πανθρησκεία. 

Ας προσέξουν. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί διαθέτουμε ακαταμάχητο επιχείρημα κατά των φανφαρόνων αρχιερέων και των πολιτικών συνεργατών τους: 

Ο μόνος που εξαρχής διακήρυξε και εφάρμοσε τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο Υιός του Θεού ο μονογενής. Ο ίδιος που εξεδίωξε δια του φραγγελίου τους αργυραμοιβούς (δηλαδή τους τοκογλύφους και όχι τους «εμπόρους» όπως ψευδώς διαδίδεται) από τον Οίκο του Κυρίου. Εκείνος, πρώτος και μοναδικός, δίδαξε ρητώς και σαφώς να αποδίδονται «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» και για πρώτη φορά άνοιξε τις πύλες της ανθρώπινης διάνοιας σε μια έννοια ανήκουστη, ένα βασίλειο διαφορετικό από το εγκόσμιο: το Βασίλειο των Ουρανών. Αυτό το επισημαίνει (μάλλον με πικρία) στο έργο του «Κοινωνικό Συμβόλαιο» και ο διάσημος ακόλαστος ημιπαράφρων Ρουσώ, τον οποίον οι «ξεβράκωτοι» της Γαλλικής Επανάστασης θεοποίησαν μετά θάνατον (προφανώς θεωρώντας ότι το να εγκαταλείπεις τα πέντε παιδιά σου σε ίδρυμα, όπως έπραξε ο «φιλόσοφος» Ζαν-Ζακ, αποτελεί τρανό παράδειγμα κατάκτησης της «ελευθερίας του ατόμου»). 

Δεν συμμετέχουμε λοιπόν, δεν τρομάζουμε. 

Ας χωρίσουν ό,τι θέλουν, ας συμπροσευχηθούν όσο θέλουν. Μόνοι τους. Να πέσει φωτιά να καούν αυτοί και μόνο.