Στην «Καθημερινή της Κυριακής», σήμερα 09/06/2019 δημοσιεύθηκε άρθρο-παρέμβαση (!) του Κ. Σημίτη, πρώην προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ και πρωθυπουργού.
Δεδομένο 1ο: ο Σημίτης αρθρογραφεί σε έντυπο του Αλαφούζου.
Το άρθρο διαφημίζεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας υπό τον τίτλο «Δεν αποκλείω νέα Ίμια» και στην πλήρη του μορφή (σελίδα 10) έχει τίτλο: «Αιγιαλίτιδα ζώνη – ΑΟΖ – Υφαλοκρηπίδα: Προσοχή τώρα».
Δεδομένο 2ο: Και οι δύο τίτλοι προδίδουν «ανησυχία». Ο Κ. Σημίτης φαίνεται να παρεμβαίνει επειδή «αγωνιά». Επειδή ως «παλαίμαχος» και «έμπειρος» διακρίνει ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στο Αιγαίο και προβλέπει κινδύνους. Φαίνεται δηλαδή να αναλαμβάνει ρόλο σοφού-βετεράνου που προειδοποιεί, νουθετεί, προτείνει λύση.
Εντός του (μακροσκελούς) άρθρου, ο Κ. Σημίτης διαπιστώνει τα προφανή («η έντονη πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα … δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις … η Τουρκία μπορεί να θεωρήσει ότι η περίοδος αυτή προσφέρεται για να επιβάλει τις απόψεις της»), ανακαλύπτει τον τροχό («είναι πεποίθησή μου ότι το πρόβλημα των Ιμίων το 1996 δεν προέκυψε τυχαία»), προβλέπει τα αυτονόητα (οι δηλώσεις τού Πάιατ για «συμφωνίες εξίσου επωφελείς» θεωρεί ότι υποδηλώνουν «πρωτοβουλίες που ίσως (!) δεν θα είναι επωφελείς για τη χώρα μας»), προφητεύει μετά Χριστόν (η αποστολή τουρκικού πλοίου για έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας «αντί να προκαλέσει την αρνητική στάση και τη διαμαρτυρία των συμμάχων της Ελλάδας πιθανόν να τους οδηγήσει σε μια επιφυλακτική στάση»), ευλογεί τα γένια του («η κυβέρνησή μου … είχε επιτύχει το 1999 … να συμπεριληφθεί ρήτρα που υποχρέωνε κάθε υποψήφιο κράτος να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς»), κρατά πολιτικώς ορθότατη «αντικειμενική» στάση («η ελληνική άποψη», «η τουρκική άποψη») και καταλήγει:
«ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή».
Δεδομένο 3ο: ο Κ. Σημίτης προτείνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι πρέπει να τα μοιράσουμε (τα δικά μας) για την «ειρήνη» (για να κοιμόμαστε ήσυχοι).
Συνδυάστε, παρακαλώ, τα δεδομένα 1-3 (πού, πώς, τι).
Το πολιτικό ζόμπι, ο πρωθυπουργός των «no flags, no troops» σε ελληνικό έδαφος, του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», της παράδοσης Οτσαλάν, της αναγνώρισης ζωτικών δικαιωμάτων της Τουρκίας στο Αιγαίο (Μαδρίτη), συστήνει να πάμε οικειοθελώς να παραχωρήσουμε συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.
Ο αχυράνθρωπος των τραπεζιτών (τραπεζίτες τον διόριζαν, τραπεζίτες διόριζε), θεωρεί δεδομένη την συνεκμετάλλευση και προσπαθεί «στοργικά» να μας απαλλάξει από την ταλαιπωρία (θερμά επεισόδια, κρίσεις, πολέμους).
Μας λέει, το νεκροζώντανο αυτό απομεινάρι της σοσιαλδημοκρατικής φάρας, το αμίμητο: «Η υπερεθνική ελίτ έχει ήδη αποφασίσει εναντίον σας. Τι το κουράζετε; Πηγαίνετε να δώσετε γην και ύδωρ (υπέδαφος) πριν σας ζητηθεί. Με το καλό, όχι με το στανιό».
Δεν αποκλείει νέα Ίμια, όχι για να μας θέσει σε εγρήγορση, αλλά για να μας απειλήσει!
Συγκαλυμμένη η προπαγάνδα, ευθεία η απειλή!
Πρώτα ο Κοτζιάς («μην είμαστε μοναχοφαγάδες»), μετά ο Κατρούγκαλος («τόσα μίλια ακτές έχει η Τουρκία»), τώρα ο Σημίτης.
Κλασική περίπτωση σερβιρίσματος υποτέλειας: «παλαίμαχοι σοφοί» και «αναλυτές», σποραδικές περιπτώσεις «μάχιμων» της πολιτικής, «φωνές που πυκνώνουν» και στο μέλλον κάποια εν ενεργεία ελληνική κυβέρνηση…
