Στη διάρκεια του δίμηνου υποχρεωτικού κατ' οίκον εγκλεισμού, η κυβέρνηση τακτοποίησε κάποιες εκκρεμότητες και ορισμένες ειλημμένες υποχρεώσεις.
Πριμοδότησε γερά και προκλητικά πολιτικούς φίλους και διαπλεκόμενους, την ίδια στιγμή που μοίρασε επιδόματα ελεημοσύνης στους πληττόμενους εργαζομένους.
Προέβη σε απευθείας αναθέσεις σε οικείους (ακόμα και αν κάπου ξεμπροστιάστηκε τελικά).
Έφερε νομοσχέδια (για την Παιδεία κλπ), που σε άλλες εποχές θα ξεσήκωναν τον κόσμο, πέρασε διατάξεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που ανατροφοδοτούν τα σχέδια για εργασιακές γαλέρες.
Υπηρετώντας τα εθνομηδενιστικά της σχέδια ξεμπέρδεψε, έστω και προσωρινά, με τις «εθνικιστικές» ενοχλητικές παρελάσεις, με σαφή πρόθεση να πράξει ανάλογα και στο μέλλον.
Χτύπησε στην καρδιά τής πίστης των πολιτών, στην ελπίδα που γεννά το μεταφυσικό, δαιμονοποιώντας το τελετουργικό, ενώ μέχρι και τις καμπάνες θρασύτατα απαγόρευσε, λες και οι καμπάνες δημιουργούν κύματα μετάδοσης του ιού.
Μετέφερε με συνοπτικές διαδικασίες, μετανάστες στην ενδοχώρα χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς ιχνηλάτηση, χωρίς στοιχειώδη μέτρα προστασίας, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές και των ιδίων και του τοπικού πληθυσμού.
Και τέλος, μέσα από την συνεργασία της με τον Τύπο, προέβαλε την εικόνα τής κυβέρνησης που σώζει ζωές και μέσα από το ψευδεπίγραφο «όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε», ετοιμάζεται να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή, ποντάροντας στην ευγνωμοσύνη των ανοήτων, στον φόβο των τρομοκρατημένων και στη στείρα λογική τού «δεν υπάρχει κάτι καλύτερο».
Όσο κακό κι αν ακουστεί, ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Ανάπτυξης δεν χωρούσε τόσο ευνοϊκό σενάριο.
Αμφιβάλλει κανείς μήπως για τον αμοραλισμό τους;
Κι αν αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να περιμένει τις οικονομικές επιπτώσεις.
Et preterea censeo Carthago delenda est...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου