Όποιος ταχυδρόμησε τη βόμβα είχε ορατό στόχο το Χρυσοχοΐδη και κυρίως στόχο το λαό. Τα λοιπά … «στόχος η δημοκρατία», «στόχος η εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση», «στόχος οι θεσμοί» κτλ είναι γλυκανάλατα παραμυθάκια των δημοσιοκάφρων και των πολιτικάντηδων, του διακοσμητικού παπούλη συμπεριλαμβανομένου. Τι είδους στόχος όμως ήταν ο Χρυσοχοΐδης; Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή ο βομβιστής ήθελε να τον σκοτώσει-τραυματίσει ή δεν ήθελε. Αν ήθελε να τον σκοτώσει-τραυματίσει είναι απλώς ηλίθιος. Έπρεπε να στείλει το δέμα στο σπίτι του υπουργού. Αυτή θα ήταν η μοναδική περίπτωση να το ανοίξει ο ίδιος ο Προ-Πο. Στο πολιτικό του γραφείο ή στο υπουργείο ήταν βέβαιο ότι κάποιος άλλος θα το άνοιγε και κάποιος άλλος θα ΄τρωγε την έκρηξη. Ο αποστολέας όμως δεν είναι ηλίθιος. Ηλίθιοι που να διαθέτουν υλικά και τεχνογνωσία για να κατασκευάσουν ταχυδρομική βόμβα δεν υπάρχουν.
Άρα ο επιτιθέμενος ΔΕΝ ήθελε τη φυσική εξόντωση του Χρυσοχοΐδη. Ο Χρυσοχοΐδης ήταν λοιπόν πολιτικώς στόχος. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: ο βομβιστής ήθελε να τον «κάψει» ή … να τον βοηθήσει! Ποιος θα ήθελε να τον «κάψει»; Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: οι «κακοί τρομοκράτες» και οι κακοί εξουσιαστές (καθεστωτικοί, συστημικοί, πείτε τους όπως θέλετε).
Ποιος όμως σοβαρός «τρομοκράτης» στοχοποιεί τον υπουργό Προ-Πο (Δημόσιας Τάξης ντε!, τον πολιτικό προϊστάμενο των «μπάτσων»), με την ελπίδα να τον σβήσει από το χάρτη, να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση; Κανείς! Κάθε σοβαρός αντιεξουσιαστής-αναρχικός κτλ γνωρίζει ότι οι υπουργοί κρίσιμων υπουργείων είναι απλώς πιόνια. Διαβασμένα ίσως, καμιά φορά προικισμένα, επιθετικά, αλλά πιόνια. Αν λείψει κάποιος, περιμένουν δεκάδες πανομοιότυποι μ’ αυτόν να τον διαδεχτούν και να συνεχίσουν την ίδια πολιτική (που έχουν επιβάλει διεθνή κέντρα, ας μη γελιόμαστε).
Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο ο «τρομοκράτης» να σκόπευε μόνο σε ένα φανταιζί χτύπημα. Να δηλώσει «παρών». Να προκαλέσει ντόρο. Να εξευτελίσει το «σύστημα». Στην περίπτωση αυτή το σενάριο είναι εφιαλτικό. Ζήτω που καήκαμε! Ο τρομοκράτης είναι κόπανος! Υποτιθέμενος λαϊκός αγωνιστής τραβάει την προσοχή του λαού μακριά από τα πραγματικά προβλήματα, για να αυτοεπιβεβαιωθεί. Εδώ καιγόμαστε, κι αυτός παίζει παιχνιδάκια (θανάσιμα). Στην περίπτωση αυτή ως λαός ξοφλήσαμε. Έχουμε τους «επαναστάτες» που μας αξίζουν…
Κακός καθεστωτικός μήπως; Ποιος; Ποιος διακηρυγμένος εχθρός-αντίζηλος του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη υφίσταται; Ποιος του στέλνει επιστολές-προειδοποιήσεις (επισημότης ε;) για κοινωνικές εκρήξεις, ενώ θα μπορούσε απλώς να του το υπενθυμίσει (ο Μιχάλης το γνωρίζει) προφορικά, αφού κάθεται λίγα μέτρα πιο πέρα στο υπουργικό συμβούλιο;
Χααα! Σας την έσκασα. Όχι! Τη βόμβα δεν την έστειλε η Άννα! (ούτε η Μάνια! Πάλι χαααα!). Να βλέπουμε πέρα από τα πρόσωπα παρακαλώ. Εννοώ ότι ο Χρυσοχοΐδης δεν είναι απλώς ένας «προβεβλημένος», «χαρισματικός», «επιτυχημένος» υπουργός και άλλες φανφάρες των ΜΜΕ. Είναι υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, με πλάτες στο Λάνγκ… εεε… με συμπάθειες στην Ουάσινγκτον. Αν κάποιος επιχειρεί να τον «κάψει», σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος είναι τόσο ισχυρός ώστε να τα βάζει με τους πανίσχυρους φίλους του ή … επιχειρούν να τον «κάψουν» οι ίδιοι οι «φίλοι» του, για άγνωστους λόγους. Εδώ σταματώ. Παρακάτω δεν έχει. Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζονται σε επίπεδο παγκόσμιων φατριών, ιερατείων, λεσχών κτλ.
Μήπως τελικά ο δολοφόνος ήθελε να βοηθήσει το Μιχάλη και κατ’ επέκταση ό,τι αυτός εκπροσωπεί (το big brother, την παγκόσμια διακυβέρνηση, τους ισχυρούς του πλανήτη βρε αδερφέ);
Αθώος σκοτώθηκε, άπαντες συγκινήθηκαν (θα μπορούσε να ήταν μια γραμματέας, ένας κλητήρας, ένας ταχυδρόμος, κάποιος από μας), τα media λυσσάξανε, τα αντιλαϊκά μέτρα ως κάτι ομιχλώδες και άπιαστο (το αίμα είναι χειροπιαστό) πέρασαν σε δεύτερη (ή και τρίτη, μετά το ποδόσφαιρο) μοίρα, η ανθελληνική-κατοχική κυβέρνηση βρήκε ευκαιρία να μας καλέσει σε «συστράτευση» (παλιό κόλπο ο πραγματικός θύτης να εφευρίσκει έναν πλασματικό , ώστε να προσελκύσει το θύμα ως «σωτήρας»), ο Μιχάλης ως «στόχος» επαιτεί τώρα τη συμπάθειά μας για να απαιτήσει περαιτέρω περιορισμό των ελευθεριών και συνταγματικών δικαιωμάτων μας στο άμεσο μέλλον κτλ κτλ.
Δεν ξέρω γιατί, μού ‘ρχεται στο μυαλό το τραγουδάκι …
«Των πρακτόρων η σχολή
Είναι χρήσιμη πολύ.
Κι οι καλοί της μαθηταί
Δεν ξεκουράζονται ποτέ.»
