Θεσμικοί Ρατσιστές

«Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ» μας λένε. 

Ποιοι; 

Κάποιοι υπερευαίσθητοι τύποι. Μερικοί αξιοσέβαστοι αξιωματούχοι. Ορισμένοι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι. 

Τα παλικάρια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. 

Διαθέτουν πολύ χρήμα για να προπαγανδίσουν το προφανές. Εφευρίσκουν σούπερ ατάκες για να διακηρύξουν το ηλίου φαεινότερον. 

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι ξέμειναν από ιδέες. Και αποκαλύφθηκαν. 

«Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ». Σοβαρά; 

Δηλαδή ένα ή περισσότερα θύματα άλλων μορφών βίας είναι ανεκτά; 

Ένα ή περισσότερα θύματα μεταξύ αμάχων που βομβαρδίζει το ΝΑΤΟ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ είναι αμελητέα; Με τα θύματα των παραστρατιωτικών φονιάδων που παριστάνουν τους μαχητές της ελευθερίας δεν τρέχει τίποτε; Με τα θύματα φανατικών θρησκόληπτων, όλα εντάξει; Οι πολίτες θύματα των γκάνγκστερς που το παίζουν πρόσφυγες δεν μετράνε; Ένα θύμα βιασμού από τους υπανθρώπους που κατέκλυσαν τις πόλεις μας είναι λίγο; 

Οι διακρίσεις μεταξύ των θυμάτων βίας είναι ρατσισμός. 

Και αυτό είναι εντέλει αυτοί οι «ύπατοι αρμοστές». 

Θεσμικοί ρατσιστές. 

Η κυρία Τασία και τα σκατά.

Κασιδιάρης, Κανέλη, Δούρου, Παπαδάκης, Κυριακού. Οι πρωταγωνιστές. 

Παπούλιας, Πικραμένος, πολιτικοί αρχηγοί, δημοσιογράφοι, Γκλέτσος, Ράικου κτλ κτλ. Οι δευτεραγωνιστές.

Είχα ετοιμάσει μακρύ κείμενο, όπου τους «στόλιζα» όλους γενναιόδωρα. Κι αυτούς και τις παραστάσεις τους. 

Λίγο πριν το αναρτήσω, δεν ξέρω πώς, μου καρφώθηκε στο μυαλό η κυρία Τασία. 

Στα νιάτα της αρχοντογυναίκα, νοικοκυρά, τέρας λογικής και αξιοπρέπειας. Γερόντισσα πια, με άνοια, απομονωμένη, ολιγόλογη, χωρίς ενδιαφέρον για την καθημερινότητα. Εκ πρώτης όψεως, η κυρία Τασία δεν είχε καμία σχέση με την υπόθεση. Σκεπτόμενος όμως καλύτερα, θυμήθηκα τις περιπέτειές της και έκρινα ότι δεν υπήρχε λόγος να σας κουράσω. Αρκούσε μια σύντομη εξιστόρηση της πρόσφατης ιστορίας της. 

Η κυρία Τασία μένει σε παράλληλο «κεντρικό» δρόμο (σε σχέση με το απίθανο δικό μου στενό) στην υποβαθμισμένη πλέον συνοικία μας. Κάνει ελάχιστες εξόδους από το σπίτι, για τον απλούστατο λόγο ότι ο συνδυασμός γηρατειών-άνοιας και Πάρκινσον δεν επιτρέπει και πολλά. Αν βγαίνει 2-3 φορές το μήνα είναι ζήτημα. 

Περίπου πριν από ένα χρόνο, μαζί με τον καλοστεκούμενο αλλά επίσης γέροντα άντρα της, το βάλανε για την εκκλησία, για μια τοπική εμποροπανήγυρη. Κατέληξαν στο νοσοκομείο. 

Ο ανθρωπόμορφος αλλοδαπός που τους συνάντησε, της βούτηξε το σταυρουδάκι και για να διαφύγει πέρασε κυριολεκτικά από πάνω τους. Η κυρία Τασία κατά την πτώση έσπασε ένα χέρι. Ο σύζυγος τη γλύτωσε με μώλωπες. 

Πριν από 8 μήνες, προτού δηλαδή συνέλθη καλά-καλά, χτυπήθηκε για δεύτερη φορά. Από Έλληνα τσόγλανο, οδηγό μηχανής, από κείνους που «κόβουν δρόμο» από το πεζοδρόμιο. Εκεί τη χτύπησε. Πάνω στο πεζοδρόμιο. Αποτέλεσμα; Ένα ξανασπασμένο χέρι (ακόμα να κολλήσει). 

Και τώρα η απάντηση στο γιατί δεν έχει νόημα να γράψω για όλους αυτούς, τους ξένους προς το λαό, «αστέρες» της καθημερινότητας και τις παραστάσεις τους. 

Η κυρία Τασία αρνήθηκε να υποβάλει μηνύσεις. Και κατά του «αγνώστου» και κατά του τσόγλανου. Όταν ρωτήθηκε γιατί, κούνησε με αηδία το κεφάλι της και απάντησε μονολεκτικά: 

-Σκατά.