Πριν μερικoύς μήνες άρχισα να γράφω:
Η Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης αποκάλυψε ότι η Νέα Δημοκρατία (το συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων λιμοκοντόρων και ακροδεξιών τραμπούκων με το παραπλανητικό όνομα), στην ερώτηση της Επιτροπής τι σκοπεύει να πράξει για το Σκοπιανό και τη Συμφωνία Κοτζιά-Δημητρόφ, προσέφυγε σε κλασικές πολιτικάντικες συνταγές.
Ούτε δεσμεύσεις ανέλαβε, ούτε καθαρές κουβέντες είπε, αλλά αντίθετα επιστράτευσε ήξεις-αφίξεις, λόγια μασημένα, υπεκφυγές κτλ. Αναμενόμενο.
Η Νέα Δημοκρατία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τις γελοιότητες erga omnes, τα ξε-αλυτρωτικά Συντάγματα κτλ. Οι προϋποθέσεις-φούσκες που είχαν θέσει Καραμανλής-Μπακογιάννη (και αποδέχθηκαν οι υπόλοιποι «ηγέτες» πλην Καρατζαφέρη) για να παραχωρήσουμε μέγα μέρος της Ιστορίας μας σε άσχετους κατόπιν εντολών των Κολλημένων Πολιτειών, ήταν 3 (τρεις): γεωγραφικός προσδιορισμός (ολίγον έγκυος), για πάσαν χρήσιν (και πάσαν μαλακίαν) και comme-il-faut (καθωσπρέπει) Σύνταγμα. Αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις, με τα λόγια του αέρα, που ήταν βέβαιο ότι θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, το ονόμασαν «εθνική γραμμή». Μόνο που γι αυτή την «εθνική» γραμμή, δεν ρωτήθηκε ποτέ το έθνος: ο λαός. Η ελίτ των σκυβάλων αποφάσισε, διέταξε και προπαγάνδισε: «αυτή είναι η εθνική γραμμή πολίτες της Ψωροκώσταινας, γλείψτε τα κόκαλά σας και μην γαυγίσει κανείς διότι η πατρίς κοιμάται».
Κοντολογίς, η Μπακογιάννη ήταν αυτή που κατασκεύασε το στυλό, που ο Καμμένος έδωσε στον Κοτζιά. Ο Καραμανλής της Ραφήνας ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε να τον βρει έτοιμο ο επόμενος εκλεκτός της παγκόσμιας ελίτ (εν προκειμένω ο Τσίπρας), αφού κωλυόταν να τον διαβεί ο ίδιος.
Έρχεται λοιπόν σήμερα, το Μητσοτακέικο-Μπακογιαννέικο (διότι το Καραμανλέικο έχει πέσει μέσα στη μαρμίτα με τον πατσά) και όλος ο υπόλοιπος συρφετός καμένων κούτσουρων και στάχτης (από τα «τζάκια» της Δεξιάς) να διεκδικήσει ρόλο φρουρού. Της Μακεδονίας, της Ιστορίας, της Πατρίδας.
Ας μας πουν τέλος πάντων αυτά τα εθελόδουλα πολιτικά απολειφάδια, πότε έθεσαν θέμα εθνότητας και γλώσσας. Πότε οι ανεπαρκείς εγκέφαλοί τους, οι εθισμένοι στο γλείψιμο Αμερικανών και Ευρωπαίων, υπολόγισαν τις συνέπειες της αποδοχής των «προϋποθέσεων» από τους Σκοπιανούς. Πότε τους πέρασε από το μυαλό ότι αν αφήσεις την κερκόπορτα ξεκλείδωτη είναι σαν να αφήνεις την κύρια είσοδο ορθάνοιχτη. Πότε προέβλεψαν ότι θα υπάρξουν πιο πρόθυμοι απ’ αυτούς λιγούρηδες της εξουσίας που δεν θα φορούν φύλλο συκής.
Ας μας πουν σε τι, εντέλει, διαφέρουν από τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας κάνει ό,τι του λένε ενώ καμώνεται ότι δεν θέλει, κι αυτοί καμώνονται ότι δεν θέλουν και θα κάνουν ό,τι τους πουν.
Θα πρέπει να λάβουν προειδοποίηση. Στην αγγλική γλώσσα (εξ ου και ο τίτλος), διότι με τα ελληνικά δεν το ‘χουν.
Αδιαφορούμε πλήρως αν φτύνουν στον τάφο του Εθνάρχη τους (διότι δικός μας δεν υπήρξε ποτέ) και ξεχνούν τα δάκρυά του. Δεν μας απασχολούν καθόλου οι ένοικοι της πολυκατοικίας τους (ιδιοκτήτες, ενοικιαστές και περαστικοί) και οι σχέσεις μεταξύ τους. Δεν δίνουμε δεκάρα για το αν θα αναλάβουν τη διαχείριση του χρεοκοπημένου προτεκτοράτου, πότε και πώς. Ακούμε βερεσέ τις αντιπολιτευτικές κορώνες περί Σκοπιανού, τις προσεκτικά διατυπωμένες για να μην θυμώσει ο κύριος Πάιατ. Απορρίπτουμε ως παραπλανητικές τις δηλώσεις τους περί μη ψήφισης, μη κύρωσης, επαναδιαπραγμάτευσης (και ό,τι άλλο τους κατέβει κάθε φορά) της Συμφωνίας, την οποία τα «θεσμικά» τους εργαλεία (εξορισμού στομωμένα όταν πρόκειται για προδοσίες) δεν μπορούν να αποτρέψουν. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι οι άμεσοι αρωγοί του Τσίπρα (Καμμένος και Παυλόπουλος) είναι παιδιά γεννημένα από τη μήτρα της Ν.Δ, πρώτης διαλογής και προβεβλημένα. Δεν θα λησμονήσουμε ότι ο μη-μου-τους-κύκλους-τάραττε υπ’ αριθμόν 1 αργόμισθος της Ελληνικής Επικράτειας, ο «είμαι και εγώ ένας Μακεδών» (my ass), εκτός από ηθικός αυτουργός είναι και φυσικός αυτουργός, εφόσον παραμένει άφωνος. Δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε ότι αν ο Τσίπρας δίνει τη χαριστική βολή στη Μακεδονία, είναι επειδή εκείνοι την εκτέλεσαν. Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ το άγος …
Εδώ είχα σταματήσει να γράφω. Είχα κρίνει τότε ότι ο λίβελος κατά της δεξιάς δεν είχε κανένα νόημα από τη στιγμή που ο πάντα αφελής λαός ετοιμάζεται να της δώσει μέχρι και αυτοδυναμία, στη λογική τού «θα τιμωρήσω αυτούς ψηφίζοντας τους άλλους και μετά θα τιμωρήσω τους άλλους ψηφίζοντας αυτούς». Δημοσιεύω τώρα το κείμενο για λόγους πληρότητας του ιστολογίου και «μνήμης».
Καμία σημασία δεν έχουν πια τα γραπτά. Καμία σημασία δεν έχουν οι λίβελοι ή τα χλευαστικά κείμενα κατά των πολιτικών. Καμία σημασία δεν έχουν τα συλλαλητήρια και οι διαδηλώσεις. Το υπεράνω όλων πολίτευμα θριάμβευσε επί του λαού. Το μόνο που μας μένει είναι να συμμετέχουμε στον θρίαμβο (του πολιτεύματος εναντίον μας) συναθροιζόμενοι στη Βουλή, όταν ο ελέω Θεού (in God we trust) Τσίπρας φέρει τη Συμφωνία προς ψήφιση.
Να διατρανώσουμε την πίστη μας στο πολίτευμα. Να αποδείξουμε ότι ο λαός μπορεί να πεθάνει, αρκεί να μην κινδυνεύσει το πολίτευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου