Όταν ο εχθρός είναι μυστικός, εταίρος τάχα και σύμμαχος, τι να σου κάνουν και οι πράκτορες;

«Μην κουράζεστε με το να χτυπάτε τον Φιλιππίδη, ο Βαρδινογιάννης είναι από πίσω.» 

Σωκράτης Κόκκαλης 

Ειδικός (ασφαλώς!) στους πράκτορες, ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, έκπληκτος που έβλεπε τα τσιράκια του στην ΕΠΟ και στον αθλητικό Τύπο να ασχολούνται με τη μαριονέτα τού Βαρδινογιάννη, είχε θεωρήσει επιβεβλημένο να τους θυμίσει το προφανές: οι εργοδότες είναι που μας ενδιαφέρουν. 

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τους πράκτορες. Τους agents. Θυμίζω ότι τόσο στην ελληνική γλώσσα όσο και στην αγγλική ο όρος πράκτορας (agent) σημαίνει πάνω – κάτω το ίδιο: τον εκπρόσωπο, τον αντιπρόσωπο, εκείνον που έναντι αμοιβής αναλαμβάνει την επιμέλεια και διεκπεραίωση των υποθέσεων κάποιου άλλου (Λεξικό Μπαμπινιώτη 2005). Ασφαλώς δεν μας ενδιαφέρουν οι αγνοί επαγγελματίες με τις προφανείς εργασίες (π.χ ταξιδιωτικοί πράκτορες), αλλά οι μυστικοί πράκτορες με τους άνομους στόχους. 

Πράκτορες διαθέτουν όλοι. Και οι Δυτικοί και οι Ανατολικοί. Και οι καλοί και οι κακοί. Και οι φίλοι και οι εχθροί. Θα ήταν ηλίθιοι αν δεν διέθεταν. Εφόσον διαθέτουν «οι άλλοι», πρέπει να διαθέτουν και «αυτοί». 

Το πρόβλημα με τους πράκτορες είναι ότι πρόκειται για επαγγελματίες. Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται και καλλιεργείται επίμονα, οι πράκτορες δεν είναι κάποιοι ιδεολόγοι που στρατολογήθηκαν για τα πιστεύω τους. Δεν είναι κάποιοι έντιμοι που τάχθηκαν στην (μυστική) υπηρεσία της πατρίδας, της ανθρωπότητας, του Καλού. Υπάρχουν βέβαια και τέτοιοι, αλλά αυτοί αποτελούν την «μαρίδα». 

Οι βασικοί πράκτορες, οι κομβικής σημασίας, είναι ψυχροί και στυγνοί. Κυνικά και ανάλγητα πλάσματα στην υπηρεσία του διαβόλου (του χρήματος, της ισχύος, της εξουσίας). Ως τέτοιοι δεν διατηρούν επιφυλάξεις, δεν διακατέχονται από συναισθήματα, δεν έχουν αναστολές. Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τις αποστολές τους, αλλά και για το ποιον εργοδότη επιλέγουν. Μπορούν να αλλάξουν στρατόπεδο ανά πάσα στιγμή. 

Σωκράτης Κόκκαλης

Δεν πρέπει να δρούμε με το συναίσθημα. Η αποκάλυψη και αδρανοποίηση των πρακτόρων είναι βεβαίως απαραίτητη, για τα δεινά της Ελλάδας όμως ευθύνονται η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες. 

Όταν ο εχθρός είναι μυστικός, εταίρος τάχα και σύμμαχος, τι να σου κάνουν και οι πράκτορες;