29η Μαΐου 1453. Θα επαναληφθεί;

Φάτε και πιείτε Δραγουμάνοι
τώρα που όλα είναι για τα σας.
Έτσι ορίζει το φιρμάνι
κι ο πολυχρονεμένος σας Πασάς.
Κι όσο για μας σ' ένα καλύβι
γεια σου Τζαβέλα, γεια σου Γέρο του Μοριά
βράδυ-πρωί θα λιώνουμε μολύβι
για την τιμή και για τη λευτεριά.

Στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο τραγούδι «Ο δραγουμάνος του βεζίρη». Μουσική Λουκιανός Κηλαηδόνης. Δίσκος «Μανώλης Μητσιάς Νο 2» (1973).

Σαν σήμερα το 1453 έπεσε η βασιλεύουσα. Η Κωνσταντινούπολη.

Θυμήθηκα λοιπόν μια άλλη ημερομηνία.

31 Οκτώβρη 2002. Πώς; Δεν συνέβη τίποτα σημαντικό εκείνη τη μέρα; Συνέβη! Για θυμηθείτε καλύτερα! Όχι βέβαια τόσο σοβαρό σαν την Άλωση της Πόλης, αλλά απολύτως ενδεικτικό του νεοραγιαδισμού. Δε θυμάστε; Θα σας θυμίσω εγώ:

"Istanbul since 1453".

Ακόμα να θυμηθείτε;

Το βράδυ της 31^ης Οκτωβρίου 2002, στην Κωνσταντινούπολη, η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα Φενερμπαξέ αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό για το δεύτερο γύρο του κυπέλου ΟΥΕΦΑ. Η τότε ελληνική κυβέρνηση των ψευτοσοσιαλιστών-ψευτοεκσυγχρονιστών (και γενικώς ψευτο-), επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τον αγώνα, για να προπαγανδίσει ασυστόλως την αποκαλούμενη «ελληνοτουρκική φιλία». Στο γήπεδο είναι παρούσα υψηλόβαθμη ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπεία, της οποίας ηγείται, ποιος άλλος, ο υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Παπανδρέου της Μαργαρίτας. Δεύτερος σε σειρά σπουδαιότητας Έλλην αξιωματούχος, είναι ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος. Υπενθυμίζω ότι ο πρώτος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι η «ελληνοτουρκική φιλία» αποτελεί γι αυτόν «στοίχημα» (κάποιος να του πει ότι το έχασε please), ενώ και οι δύο είχαν συνυπογράψει τον περιβόητο νόμο για τον αφελληνισμό των σχολικών βιβλίων της ιστορίας.

Στις εξέδρες του γηπέδου, λίγο πριν τον αγώνα, αναρτάται τεράστιο «πανό» που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης των πεποιθήσεων των «φίλων» Τούρκων θεατών. Γράφει "Istanbul since 1453". Το μέγεθος και το βάρος του είναι τέτοιο που δεν υπάρχει αμφιβολία. Αναρτήθηκε με ειδικό μηχανισμό! Δεν το σήκωσαν 2-3 κακοί οπαδοί. Η «επιχείρηση» έχει σχεδιαστεί και εκτελεστεί με την ανοχή, αν όχι με την ενθάρρυνση, των αρχών!

Οι Έλληνες θεατές (μερικές εκατοντάδες) εξαγριώνονται. Δικαίως. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Οι χάσκακες όμως Έλληνες(;) πολιτικοί απτόητοι! Θα βγουν να κάνουν το γύρο τού γηπέδου χαιρετώντας το κοινό! Δεν τους σταματά τίποτα! Προπαγάνδα, τουρκολαγνεία και ξερό ψωμί! Με τα πολλά, οι τουρκαλάδες μαζεύουν το πανό (αφού περάτωσε την αποστολή του και πέρασε το μήνυμα) και οι χαχόλοι βγαίνουν για το «γύρο του θριάμβου». Το γήπεδο επευφημεί (άγριο δούλεμα, έτσι;), αλλά όταν φτάνουν στην κερκίδα που κάθονται οι Έλληνες … «μπαμ!» και «πλατς!». Δέχονται μπουκάλια και γιαούρτια!

Μακριά από μένα αγαπητοί φίλοι, ο χουλιγκανισμός και η βία. Πώς θα μπορούσε όμως κάποιος να κρατηθεί, παρακολουθώντας τέτοιο ρεσιτάλ βλακείας και μειοδοσίας; Εγώ είμαι μ’ αυτόν που πέταξε το γιαούρτι! («Εγώ είμαι μ’ αυτόν που πέταξε τη ντομάτα» είχε πει ο συνθέτης Διονύσης Σαββόπουλος, μετά από παρόμοιο περιστατικό κατά την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Οζάλ στην Ελλάδα το 1988).

Το αγωνιστικό αποτέλεσμα εκείνο το βράδυ ήταν ισοπαλία με 1-1, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής «αμέτι-μουχαμέτι γλείψιμο στον πασά» των κυρίων Σημίτη-Παπανδρέου-Βενιζέλου, ήταν να οδηγηθεί η Ελληνική ομάδα στη ρεβάνς της Αθήνας (14 Νοέμβρη 2002) με την πλάτη στον τοίχο. Η ΟΥΕΦΑ διαμήνυσε: «με το παραμικρό επεισόδιο σάς παίρνουμε το κεφάλι». Μεγάλο μέρος του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας έμεινε άδειο κατ’ εντολή των Ελληνικών αρχών (δηλαδή η ομάδα στερήθηκε των φιλάθλων της), παρατηρητές, εισαγγελείς, αστυνομοκρατία, τρόμος μήπως κανένας Τούρκος συναχωθεί κτλ. Παρά την τρομοκράτηση φιλάθλων και παικτών βέβαια (δηλαδή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γραικύλων κυβερνώντων για να αποκλειστεί), η ελληνική ομάδα «φιλοδώρησε» την τουρκική με 4 τέρματα και προκρίθηκε πανηγυρικά.

Στους σύγχρονους λοιπόν «δραγουμάνους του Βεζίρη», στους πολιτικούς μας ντε,

στον απίθανο πρωθυπουργό μας (ποιον;), τον κουμπάρο του Ερντογάν, που αποτίνει φόρο τιμής στον Κεμάλ, που βάζει Τούρκο στρατηγό στη Λάρισα, που ανέχεται να αρμενίζουν τούρκικες φρεγάτες στα παράλια της Αθήνας και άλλα πολλά …

στον κύριο πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς, που «επιμένει τουρκικά» (ζεϊμπέκικα, στεφάνι στο μνημείο του Κεμάλ, Καραχασάν κτλ)…

στους «επαναστάτες» Συριζάδες και Οικολόγους, που ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή είναι πιο φιλέλληνας απ’ αυτούς…

αφιερώνω εξαιρετικά το παραπάνω τραγουδάκι και τους διαβεβαιώνω:

Δεν ξεχνάμε ρε! Νέα άλωση δεν θα την επιτρέψουμε! Νέα 29^η Μαΐου δεν θα υπάρξει! Κι αν μας την επιβάλετε, θα ακολουθήσει 25^η Μαρτίου. Όχι μετά από 400 χρόνια. Αμέσως!