Ασφαλώς και ΔΕΝ καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Μια φιλοσοφική προσέγγιση προς υπεράσπιση του λαού και της πατρίδας.

Το 1916, στο Γερμανικό επιστημονικό περιοδικό Physikalische Zeitschrift (Επιθεώρηση Φυσικής) δημοσιεύθηκε άρθρο του Αλβέρτου Αϊνστάιν προς τιμήν του αποβιώσαντος Έρνστ Μαχ (1838-1916), εξέχοντος φυσικού και φιλοσόφου του 19ου-20ου αιώνα. 

Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν (1879-1955), δεν χρειάζεται ασφαλώς συστάσεις ως επιστήμονας, είναι απαραίτητο όμως να υπενθυμίζεται πάντα η τεράστια συμβολή του στη Φιλοσοφία, μέσω της φιλοσοφίας της Επιστήμης, στην οποία κληροδότησε εξίσου όσα και στην Επιστήμη. 

Στο αφιέρωμα λοιπόν του περιοδικού στον Μαχ, ο Αϊνστάιν συνοψίζει την προσωπική του φιλοσοφική άποψη, ως εξής (μετάφραση δική μου από αγγλικό κείμενο που περιλαμβάνεται στη Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ των ΗΠΑ): 

«Έννοιες που έχουν αποδειχθεί χρήσιμες για την τακτοποίηση των πραγμάτων, εύκολα αποκτούν τέτοια επιρροή πάνω μας, ώστε να λησμονούμε τη γήινη προέλευσή τους και να τις δεχόμαστε ως ακλόνητες αρχές. Έτσι, αποκτούν σφραγίδα «προαπαιτούμενων» για τη σκέψη, «εξορισμού αληθειών» κτλ. Το μονοπάτι της επιστημονικής προόδου έχει συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, καταστεί αδιάβατο λόγω τέτοιων λαθών. Για τον λόγο αυτό, δεν είναι καθόλου άσκοπο να καταπιαστούμε με την ανάλυση των παλαιών κοινόχρηστων εννοιών και να εκθέσουμε τις συνθήκες από τις οποίες η δικαιολόγηση και η χρησιμότητά τους εξαρτώνται, το πώς ωρίμασαν, η καθεμιά ξεχωριστά, από τα εμπειρικά δεδομένα. Με τον τρόπο αυτό η μεγαλειώδης αυθεντία τους θα διαρραγεί.».

Είναι λοιπόν τεκμηριωμένη και απολύτως σαφής η σχετικότητα την οποία ο Αϊνστάιν προσδίδει σε έννοιες χρήσιμες μεν, οι οποίες όμως κλονίζονται όταν αναλυθούν υπό συνθήκες διαφορετικές από τις συνήθεις. Αυτή του άλλωστε η «φιλοσοφία» ήταν που του επέτρεψε να αμφισβητήσει την έως τότε απόλυτη σταθερά του φυσικού κόσμου: τον χρόνο. 

Κατ’ επέκταση, ας εξετάσουμε ορισμένες «σταθερές» από εκείνες που η Εξουσία επιχειρεί να επιβάλλει ως απόλυτες και διαχρονικές αλήθειες, ιδιαίτερα σε λαούς που δοκιμάζονται, όπως ο δικός μας. 

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». 

«Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε». 

«Το κράτος έχει συνέχεια». 

Γενικές και αόριστες, βασίζονται σε θεωρητικά «ηθικά» θεμέλια (καταδίκη βίας, εξορκισμός αλυτρωτισμών –άρα εθνικισμών-, διαχρονικότητα –άρα αξιοπιστία- κράτους) και δίνουν την εντύπωση «Εντολών» από κάποιο Υπέρτατο Ον, η παράβαση των οποίων ανοίγει την Πύλη της Κολάσεως για τους θνητούς. 

Η υιοθέτησή τους αποτελεί προϋπόθεση για τη λήψη πιστοποιητικού πολιτικής ορθότητας (είναι το σύγχρονο ανάλογο της αποκήρυξης του κομμουνισμού προς απόκτηση πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, που άνοιγε κάποτε τον δρόμο σε έναν «εθνικόφρονα» βίο λοβοτομής και βολέματος). 

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». 

Στη συνείδηση του απλού ανθρώπου, η βία ταυτίζεται με την απρόκλητη φυσική βία ενός αντικοινωνικού πλάσματος, το οποίο στερούμενο συναισθημάτων και επιχειρημάτων καταφεύγει σε βιαιοπραγίες προκειμένου να ωφεληθεί σε κάτι ή να επιβάλλει τις απόψεις του. 

Το γλωσσικό τέχνασμα συνολικής καταδίκης της βίας όμως, δήθεν ανεπιτήδευτο αφού δεν κάνει «διακρίσεις» μεταξύ των δραστών, δεν είναι παρά τσουβάλιασμα αδίκων και δικαίων και ισοπέδωση κινήτρων. 

Η (αυτο)αμυντική βία ενός τυραννισμένου λαού έναντι οποιουδήποτε δυνάστη, εξωτερικού ή εσωτερικού, και η τιμωρητική βία εις βάρος προδοτών, δεν μπορούν να τσουβαλιάζονται με τις υπόλοιπες, διότι τότε ακυρώνονται οι ποταμοί αίματος για την ελευθερία και οι παραδειγματικές ποινές των εχθρών του λαού. 

Άλλωστε, κατά τον Όργουελ, οι «ειρηνιστές» (pacifists) είναι σε θέση να καταδικάζουν τη βία επειδή κάποιοι άλλοι είναι πρόθυμοι να την ασκήσουν για λογαριασμό τους!

Ο Όργουελ βεβαίως αναφέρεται σε αντιμιλιταριστές παντός τύπου, οι οποίοι απολαμβάνουν την ελευθερία να καταδικάζουν τους στρατούς και τις ένοπλες συρράξεις επειδή αγνά λαϊκά παιδιά υπηρετούν τη θητεία τους προστατεύοντάς τους. Ωστόσο, ο γίγας αυτός της σκέψης, δεν θα είχε φαντάζομαι αντίρρηση να συμπεριλάβουμε και τους σύγχρονους εξουσιαστές που καταδικάζουν τη βία εν μέσω σωματοφυλάκων και πραιτωριανών. 

«Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε». 

Αρχίζοντας από το δεύτερο μέρος, διαπιστώνουμε απόλυτη και αφόρητη υποκρισία. Όσοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία χρέους, με υποθήκευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, κουνούν το δάχτυλο και αναφωνούν «δεν παραχωρούμε ούτε σπιθαμή γης». Θα ήταν αστείο, αλλά δυστυχώς είναι τραγικό. 

Και τώρα το καυτό πρώτο μέρος: «δεν διεκδικούμε τίποτε». Πώς προέκυψε κάτι τέτοιο, ποιος το αποφάσισε και με ποιο σκεπτικό; Όχι βέβαια ο ελληνικός λαός. 

Πρόκειται για την επιβληθείσα δια της βίας άποψη των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι σε έναν παροξυσμό πατερναλισμού και «ρεαλισμού» (κυνισμού και εθελοδουλίας) μας πληροφορούν εσχάτως ότι «εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με το θυμικό», εννοώντας προφανώς ότι εξωτερική πολιτική γίνεται μόνο με κρυφά αλισβερίσια, εντολές άνωθεν, δωροδοκίες, εκβιασμούς, απειλές, πρακτοριλίκια και άλλα «διπλωματικά όπλα». 

Το δόγμα υποθέτω ότι επιχειρεί να εξοβελίσει τους μύθους περί χαμένων πατρίδων, οι οποίοι στα χέρια ανίκανων και θερμοκέφαλων ελληναράδων, αντί να ενισχύσουν το έθνος, το συρρίκνωσαν προσθέτοντας εθνικές τραγωδίες. Αν και αυτό είναι προφανώς αληθές, γιατί δεν μπορούμε να υπερφορτώσουμε τεχνητά το δικό μας μέρος της πλάστιγγας, ώστε να εξισορροπήσουμε την υπερφόρτωση των απέναντι; Γιατί δεν επιτρέπεται να διεκδικούμε την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να σώσουμε τα νησιά μας; Γιατί απαγορεύεται να κυκλοφορήσουμε χάρτες της Μεγάλης Ελλάδας που να περιλαμβάνουν την Βόρειο Ήπειρο και την (ψεύτικη) Βόρειο Μακεδονία, προκειμένου να γλυτώσουμε τη Βόρεια Ελλάδα; 

Ποιο ακριβώς είναι το αντίβαρο στον υπαρκτό εθνικισμό των γειτόνων; Το «διεθνές δίκαιο» των πλανηταρχών; Ο ραγιαδισμός; Η πολιτική κατευνασμού; Ο σχετικισμός και οι ανοησίες περί της αλήθειας του άλλου; Τα ρομαντικά τσιτάτα περί «φιλίας και συνεργασίας των λαών»; Τα αυστηρά μηνύματα των διακοσμητικών γλαστρών του προεδρικού Μεγάρου; 

Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός που με πάγια διαταγή μάς αποτρέπει από το να γίνουμε αντιρροπιστικά εθνικιστές, όταν ακόμη και ο άπατρις κύριος Κόινερ (φανταστικός ήρωας του Μπρεχτ) μεταμορφώθηκε, έστω και για λίγο, σε εθνικιστή επειδή υποχρεώθηκε σε ταπείνωση από εθνικιστή αξιωματικό, κατακτητή της χώρας του; 

Είναι αναγκαιότητα η διεκδίκηση. Είναι όρος επιβίωσης. 

«Το κράτος έχει συνέχεια». 

«Κράτος» είναι διοικητικός όρος. Το κράτος είναι ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου για πολιτική οργάνωση και άσκηση εξουσίας. Υπό αυτή την έννοια, την αυστηρά γραφειοκρατική, ασφαλώς έχει «συνέχεια» και βεβαίως οι δεσμεύσεις του πρέπει να τηρούνται. Δυστυχώς για τους καρεκλοκένταυρους όμως, κράτος χωρίς λαό δεν υφίσταται. Η ύπαρξη κράτους προϋποθέτει ύπαρξη λαού και όχι το αντίστροφο. Το κράτος υπάρχει προς χάριν του λαού και είναι υποχρεωμένο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και μόνον. Οτιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι εξορισμού ανήθικο. 

Προδοτικές πράξεις εις βάρος του λαού και δράσεις εναντίον των συμφερόντων του, ασφαλώς και δεν μπορεί να έχουν «συνέχεια», ούτε βεβαίως υπογραφές αντίθετες με τη βούλησή του έχουν οποιαδήποτε ισχύ. «Συνέχεια» στην προδοσία και στην αντιλαϊκή πολιτική μόνο ως μαύρο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί. 

Καλά θα κάνουν λοιπόν οι νενέκοι και οι φαύλοι που κυβερνούν ερήμην του λαού να προσέξουν πολύ. Το δίκαιο είναι με το μέρος του λαού. Οι Εντολές των ΑρχιΤεκτόνων της Παγκοσμιοποίησης απορρίπτονται. 

Τι να ΄ναι άραγε αυτό το «Διεθνές Δίκαιο»;

«... εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον».

Ο πολύς Ευάγγελος Βενιζέλος, διαπρεπής καθηγητής συνταγματολόγος. 

Ο άρχων Προκόπιος Παυλόπουλος, της ιδίας ιδιότητος και ειδικότητος. 

Αμφότεροι αποφαίνονται, κατά καιρούς, γνωμοδοτούν, δηλώνουν, αρθρογραφούν περί «διεθνούς δικαίου». (Μαζί τους, βέβαια, κι άλλοι πολλοί). Μεγάλου ειδικού βάρους νομικοί, αναμφισβήτητης αξίας, εγνωσμένου κύρους. Πού τους χάνεις, πού τους βρίσκεις; Σε ημερίδες και εφημερίδες, σε συνέδρια και φόρα, σε κανάλια και ραδιόφωνα, να μασούν-αναμασούν-μηρυκάζουν το ίδιο ρεφρέν: «διεθνές δίκαιο». 

Μερικοί κακοήθεις ίσως προβάλλουν αντιρρήσεις. Ίσως εγείρουν ερωτήματα για την επάρκεια των εγκρίτων αυτών. Για το ποιόν και το παρελθόν τους. Ίσως αναρωτηθούν, λόγου χάριν, τι δουλειά έχει το «δίκαιο» γενικότερα, με την επιβολή κεφαλικού φόρου μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Ίσως διερωτηθούν ποιο «δίκαιο» επιβάλλει διορισμούς και μονιμοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων σε έναν νεκρό δημόσιο τομέα ή τη νομιμοποίηση αναλόγου αριθμού παρανόμων μεταναστών σε ένα κράτος που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα. Δεν βαριέστε. Κακοήθεις είναι, κακοήθειες λένε. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι δικαστές. Για να τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί όποιον «κακοήθη» απειλεί τους θεσμούς. 

«Διεθνές δίκαιο» λοιπόν. Ψωμοτύρι των θεσμικών. 

Τι να ΄ναι όμως αυτό το πράγμα; Ακούγεται ωραίο. Βαρύ(γδουπο). Καθησυχαστικό. Ένα «δίκαιο» με διεθνή εφαρμογή. Ένας παγκόσμιος νόμος. Μια πλανητική ασπίδα προστασίας των αδυνάμων. Ένας «δίκης οφθαλμός», στον οποίο μπορεί να εμπιστευθεί η μικρή και ασθενική Ελλάς την ασφάλειά της. Η σύγχρονη θεά Θέμις στην οποία η πτωχή πλην τιμία Ελλάς μπορεί να προστρέχει προκειμένου να διαφυλάξει τα όσια και ιερά της. 

«Διεθνές δίκαιο». Η εξασφάλισή μας έναντι του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών. Αρκούν οι συμφωνίες υπό τους κανόνες του διεθνούς δικαίου για να ησυχάσουμε άπαξ και δια παντός από τις επιβουλές των Βορείων γειτόνων. Έτσι διατείνονται οι ειδικοί. Έτσι διατυμπανίζουν οι σοφοί. Έτσι διαβεβαιώνουν οι ειδήμονες. 

Ασφαλώς εννοούν το «διεθνές δίκαιο» υπό το οποίο: 

1) Έχουν παρέλθει 40 και πλέον χρόνια βάρβαρης κατοχής τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους Τούρκους ιμπεριαλιστές 

2) Επί 40 και πλέον χρόνια χιλιάδες Κύπριοι υπήκοοι εξακολουθούν να αγνοούνται εντός του κυπριακού κράτους 

3) Επί 40 και πλέον χρόνια η πρωτεύουσα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι διαιρεμένη και περιλαμβάνει «νεκρή ζώνη» 

Και ακόμη: 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» διαμελίσθηκαν κράτη (π.χ Σερβία) και αποδιοργανώθηκαν κράτη (π.χ Ιράκ, Λιβύη). 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» κράτη υποχρεώθηκαν σε ασφυξία (Κούβα), απώλεσαν βίαια εκλεγμένες κυβερνήσεις (π.χ Ελλάς, Χιλή) και λαϊκοί ηγέτες δολοφονήθηκαν (αμέτρητοι). 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» κηρύχθηκαν σταυροφορίες για τη σωτηρία ανύπαρκτων νεογνών που πετάχθηκαν από τις θερμοκοιτίδες (Κουβέιτ), αλλά δεν κηρύχθηκαν για τη σωτηρία χιλιάδων υπαρκτών παιδιών που εκτελέστηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων ή τάφηκαν κάτω από σιωνιστικές μπουλντόζες παράνομων εποικισμών. 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» η ανθρωπότητα θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πόλεμο για τα υποτιθέμενα πυρηνικά όπλα του Ιράκ, αλλά για τα πραγματικά πυρηνικά του Ισραήλ δεν ανοίγει μύτη. 

Μμμ ναι. Αυτά κάτι μού θυμίζουν: 

«... εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον». «... το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυροτέρου» (Πλάτωνος, Πολιτεία)

Το πιο καινούργιο σύντομο ανέκδοτο: το Ισραήλ δέχεται πιέσεις!

Δεν έμεινε Παλαιστίνιος μπόμπιρας που να μην γίνει κομματάκια από τις σιωνιστικές μπόμπες. 

Οι ακραίοι (σιωνιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης) μουσουλμάνοι ξύνουν τα φρύδια τους. 

Η διεθνής (σιωνιστικής κατεύθυνσης) κοινότητα εκφράζει λύπη, συστήνει αυτοσυγκράτηση και άλλες ... ακακίες. 

Και τα (σιωνιστικής ιδιοκτησίας) μέσα μαζικής προπαγάνδας ανεκδοτολογούν: «το Ισραήλ δέχεται πιέσεις». 

Ποιος είπε ότι τα ανέκδοτα είναι αστεία;

Υ.Γ Όποιος είναι ακόμη τόσο ηλίθιος ώστε να θεωρεί το κράτος-προθήκη του Σιωνισμού ως σύμμαχο της πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος και να πιστεύει τις ανοησίες περί τόξου Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας που θα μας σώσει από τους φονιάδες των λαών Τούρκους, ας δει τις φωτογραφίες ΕΔΩ κι ας αναρωτηθεί: είναι δυνατόν τα γουρούνια να μας σώσουν από τα γουρούνια;

Όχι άλλες στρατιωτικές αναλύσεις! Έλεος! Ρωτήστε τις Καλιφορνέζες γκόμενες!

Μας ζάλισαν οι ειδικοί-στρατηγικοί-έγκριτοι αναλυτές. 

Το τι ανάλυση και κακό πέφτει (κυριολεκτικά) στο διαδίκτυο και στον Τύπο δεν λέγεται. Όλοι οι μισόμουρλοι, αλλοπρόσαλλοι, γελοίοι και ξεφτίλες, αρχίσανε πάλι τις αναλύσεις. Είχαμε τους οικονομικού προσανατολισμού καραγκιόζηδες, τώρα εμφανίστηκαν και οι στρατιωτικής κατεύθυνσης λεγάμενοι. Το τι γεωστρατηγικές μλκίες ακούσαμε δεν περιγράφεται. Κι όλα αυτά γιατί; 

Για να μας εξηγήσουν-φωτίσουν-ενημερώσουν γιατί οι Δυτικοί παπάρες δεν θα επιτεθούν στον Βλαδίμηρο. 

Χαλάσανε πάλι μελάνι, χρόνο, χρήμα για να περιγράψουν αναλυτικά το προφανές: 

ότι κανένας τζάμπα μάγκας κι από τις δυό μεριές του Ατλαντικού δεν θα διακινδυνεύσει να δεχθεί έστω και έναν διηπειρωτικό πυρηνικό πύραυλο στο έδαφός του. 

Ακόμη κι αν καταστραφούν ολοσχερώς Ρωσία-Κίνα-Ινδία, οι υπάλληλοι των τραπεζιτών θα βρεθούν σε δυσχερή θέση. Αυτό είναι όλο. 

Αρκεί ένας πύραυλος με πολλές κεφαλές πλουτωνίου στη δυτική ακτή των ΗΠΑ για να καταστήσει την Καλιφόρνια ακατοίκητη για αιώνες. Αυτό είναι όλο. 

Ένας πύραυλος. Ένας. 

Θα χαθούν δια παντός εκατομμύρια ψηλοκάπουλες ξανθιές Καλιφορνέζες, αλλά και όσες επιζήσουν θα ζητήσουν εξηγήσεις, αφού αντί για τσίτσιδες σε ειδυλλιακές ηλιόλουστες παραλίες, θα πρέπει να ζήσουν το σύντομο υπόλοιπο της ζωής τους κρυμμένες στα όρη στ’ άγρια βουνά (της Μοντάνα). Αυτό είναι όλο. 

Το Αμερικάνικο όνειρο δεν προβλέπει χειμώνα (πυρηνικό). Αυτό είναι όλο.

Εφ Γιου Σι Κέι ... Ι-Γιου Εντ Γιου-Ες-Έι.

Αυτοί που διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, κόπτονται για την ενότητα και ακεραιότητα της Ουκρανίας. 

Αυτοί που εκβίασαν για την αποπομπή των γιαλαντζί νεοναζί της Ελλάδας, επιχαίρουν για την αποτελεσματικότητα των αυθεντικών νεοναζί της Ουκρανίας. 

Αυτοί που κήρυξαν πολέμους στους ισλαμιστές τρομοκράτες, συνεργάζονται με την Αλ Κάιντα σε Λιβύη, Αίγυπτο και Συρία. 

Αυτοί που ξεκίνησαν σταυροφορία για την εισβολή στο Κουβέιτ, επιβραβεύουν την εισβολή στην Κύπρο. 

Αυτοί που χρωστούν τρισεκατομμύρια, εγκαλούν εκείνους (εμάς) που χρωστούν δισεκατομμύρια. 

Είναι σαφές ότι μας λένε μλκες. 

Είναι σαφές ότι δεν επιζητούν υπερήφανους, λογικούς, έντιμους συμμάχους, αλλά γλοιώδεις υποτακτικούς. 

Η απάντηση είναι όχι. 

Εφ Γιου Σι Κέι Ι-Γιου Εντ Γιου-Ες-Έι.

Η τρίτη απάντηση.

Αυτό το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. 

Το ένοπλο τμήμα της λέσχης Μπίλντερμπεργκ (ΝΑΤΟ), θα αιματοκυλίσει πάλι μια χώρα (Συρία) για να τη σώσει. (Παρένθεση πρώτη: είναι θεοσεβούμενοι αυτοί να μου το θυμάστε. Παλεύουν για τη σωτηρία των ψυχών. Γι αυτό μετατρέπουν μαζικά ζώντες ανθρώπους σε ... ψυχές!). 

Το κράτος-προθήκη του Σιωνισμού (Ισραήλ) χαίρεται και αγαλλιάζει. (Παρένθεση δεύτερη – κουίζ: βρείτε μία έστω σύρραξη στη Μέση Ανατολή που να μην συμμετέχει έστω και έμμεσα ο Σιωνισμός). 

Τα συνήθη κοράκια (Τουρκία, Αλβανία κτλ) σπεύδουν να δηλώσουν συμμετοχή. Παλιά μου τέχνη (σκοτώνω τον αδύναμο, τον απομονωμένο, τον απροστάτευτο), κόσκινο. (Παρένθεση τρίτη - ερώτηση προς δεξιούληδες: μήπως θυμάστε ποιος ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν και δεύτερο όμορο εχθρικό κράτος κατσαπλιάδων με εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος μας, εισήλθε με συνοπτικές διαδικασίες στο ΝΑΤΟ;). 

Τα διακοσμητικά φυτά (Πρόεδρος Ελληνικής Δημοκρατίας, Γενικός Γραμματέας ΟΗΕ κτλ) συνιστούν αυτοσυγκράτηση. (Παρένθεση τέταρτη: τόσα λεφτά, τόση γκλαμουριά, τόσες δεξιώσεις για ν’ ακούμε φανφάρες). 

Ο Μόσκοβος καταγγέλλει, αλλά αποσύρεται διακριτικά. (Παρένθεση πέμπτη: να τον ακούτε τον Βλαδίμηρο. Τα λέει σιβυλλικά, κάτι σαν Πυθία, κάτι σαν το γερο-Καραμανλή, αλλά τα λέει. Έχει δηλώσει ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας αναβαθμίζονται και θα είναι επιχειρησιακά έτοιμες να αντιπαρατεθούν με οποιονδήποτε το 2020. Μέχρι τότε θα ντουφεκάνε ηλιθίους τύπου Σακιασβίλι). 

Ο Κινέζος διαφωνεί αλλά ... «έχουμε και δουλειές». (Παρένθεση πέμπτη: δεν βγήκε τυχαία η έκφραση «κάνω τον Κινέζο»). 

Και τώρα το ζουμί. 

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, επίσημες και ανεπίσημες, όσον αφορά στη συμμετοχή ή όχι της Ελλάδας στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Συρίας, προσφέρονται δύο βασικές επιλογές: 

ΝΑΙ (να διευκολύνουμε το ΝΑΤΟ) – ΟΧΙ (να μείνουμε εντελώς αμέτοχοι). 

Η τρίτη επιλογή πού είναι; 

Η περίπτωση συμμετοχής μας στο πλευρό του Άσαντ, εναντίον του ΝΑΤΟ πού είναι; 

Τώρα βέβαια θα με ρωτήσετε: «είσαι πιωμένος ή τρελάθηκες ξαφνικά;». 

Τίποτε από τα δύο. 

Υποστηρίζω πάντα ότι οι ξένες έννοιες δεν πρέπει να ταλαιπωρούν μια ήδη χειμαζόμενη χώρα. Ασφαλώς συμπονούμε τον δυστυχή Σύριο που θα καεί στα εξ ων συνετέθη από τη βόμβα του ιπτάμενου καουμπόι, αλλά το να αυτοδιοριστούμε εκδικητές-τιμωροί στο πλευρό του κάθε αδικημένου, όντες μάλιστα σε μαύρα χάλια, πάει πολύ. 

Άλλο εννοώ. 

Το δίλημμα «με τον έναν ή ουδέτεροι» και η παράλειψη της επιλογής «με τον άλλον», καθιστά τις σφυγμομετρήσεις άκυρες. Είναι ο ορισμός του στατιστικού σφάλματος. 

Αυτό το λέω, διότι πρόσφατα εμφανίστηκαν σοβαρές (λέει) δημοσκοπήσεις, στις οποίες (λέει) αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ο κλασσικός εγχώριος αντιαμερικανισμός πήγε (λέει) περίπατο. Οι Έλληνες (ξαναλέει) θεωρούν πλέον σε μεγάλο ποσοστό τους Αμερικανούς, ως τους καλύτερους φίλους (σε προφανή αντίθεση με τους «κακούς» Γερμανοευρωπαίους). Και ασφαλώς θα εμφανιστούν και σοβαρές (θα πει) δημοσκοπήσεις όπου φίλτατοι θα αποδεικνύονται και οι σφαγείς των Παλαιστινίων. 

Για να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος, να έχουμε παρακαλώ και μια σοβαρή (λέω) δημοσκόπηση, όπου παραμονές (ή και μεσούσης) της σφαγής Συρίων από τους αιμοσταγείς υπερατλαντικούς «φίλους», να δίνεται και τρίτη επιλογή, τρίτη απάντηση: 

Ουστ ρε ΑμερικανοΣιωνιστές φονιάδες! 

Μοχθηρός θεατρώνης, κακός σκηνοθέτης, ατάλαντοι ηθοποιοί και ηλίθιοι θεατές (καταλαβαίνετε ότι είμαστε μόνοι μας;).

Προς όσους ξημεροβραδιάζονται με προφητείες, μαρμαρωμένους βασιλιάδες, ξανθά γένη και ορθόδοξα τόξα, προς όσους επιμένουν ότι ανήκομεν εις την Δύσην, αλλά και όσους ονειρεύονται ελληνοκουρδικές φιλίες, ελληνοϊσραηλινές συμμαχίες, φίλους Αργεντινούς Πάπες και άλλα τρομερά: 

Καταλαβαίνετε ότι είμαστε μόνοι μας; 

Δείτε την ειδησεογραφία στις παρακάτω εικόνες:

  

Διαβάστε εδώ, εδώ και εδώ. 

Είναι όλα μια παράσταση. Θέατρο. Με εμάς θεατές. Ηλιθίους. 

Καταλαβαίνετε ότι είμαστε μόνοι μας; 

Μία και μόνη απορία: Η τρομοκρατία θα συνεχιστεί;

Πολλοί καλοί φίλοι έχουν διάφορες απορίες.

Τώρα που ο Γεώργιος της Μαργαρίτας μεσουρανεί…

…τι θα γίνει με τα εθνικά θέματα;

Σαν τι θέλετε να γίνει καλοί μου άνθρωποι; Επαναλαμβάνω: Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος, Μακεδονία (όχι μόνο το όνομά της), Θράκη, Αιγαίο, έχουν εκχωρηθεί ή πωληθεί έναντι συμβολικού τιμήματος. Να το ξαναπώ;

ΕΧΟΥΝ ΕΚΧΩΡΗΘΕΙ Ή ΠΩΛΗΘΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ.

Ιστορία και πολιτισμός αιώνων, αγώνες και ποταμοί αίματος, έπεσαν στα χέρια ηλιθίων, αργυρώνητων και προσκυνημένων και τις κάνανε γκέι-παρέιντ. Τι δεν καταλαβαίνετε; Ο BravoYorgo το πολύ-πολύ να κληθεί να υπογράψει τα αντίστοιχα συμβόλαια, ως έχων το ακαταλόγιστο.

… τι θα γίνει με τους εποίκους;

Τι να γίνει καλοί μου άνθρωποι; Θεωρήστε τους ΟΛΟΥΣ νομιμοποιημένους-ελληνοποιημένους, με περισσότερα δικαιώματα από εσάς (τα «ίσα δικαιώματα» είναι πλέον τρε μπανάλ που θα ‘λεγε και η κυρία Ρεπούση). Πού είναι το δύσκολο; Προδιαγεγραμμένη πορεία ευφυούς σχεδίου. Κράτος συνεργός (βλ. ΕΔΩ). Ο Ιμπραήμ τώρα δικαιώνεται. Και εδώ ο GAP απλώς θα παραστεί για να βάλει μια «τζίφρα», ως μέχρι μανίας οπαδός της πολυπολιτισμικότητας, των πολυεθνικών κρατών κτλ.

…τι θα γίνει με την οικονομική κρίση; Πώς θα την αντιμετωπίσει ο Γιωργάκης;

Τι ερώτηση είναι πάλι αυτή; Οποιοσδήποτε προβληματικός μπορεί να χαράξει οικονομική πολιτική. Αρκεί να κάνει ό,τι του λένε!

Απορίες που τις έχετε! Δεν θα δεχθώ άλλες! Μη ρωτήσει κανείς αφελώς, «τι θα γίνει με την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τα τροχαία ή τη διαφθορά;». Πρόκειται για παγιωμένες νοσηρές καταστάσεις και θα διογκώνονται ανεξέλεγκτες. Ληστείες, βιασμοί και φόνοι, εξαθλιωμένοι εξαρτημένοι, διαμελισμένα κορμιά στην άσφαλτο και μίζες-φακελάκια, θα λούζονται πλέον από το πράσινο φως του «κινήματος» αντί για το κυανό της «επάρατης».

Όχι φίλοι. Εγώ για άλλο απορώ. Άλλο διερωτώμαι. Το δήλωσα άλλωστε εξαρχής ότι δεν τα πάω καλά με τα κατασκοπικά, τα πρακτόρικα, τα προβοκατόρικα.

Μία και μόνη απορία έχω:

Τώρα που (ξανα)ανέτειλε ο ήλιος των «σοσιαλιστών», τώρα που κυβερνάει ο «λευκός Ομπάμα», ο εκλεκτός τής Ολμπράιτ, ο «ναι στον Ανάν», ο «όχι στον Ρώσικο αγωγό»…

… η τρομοκρατία στη χώρα μας θα συνεχιστεί; Θα καιγόμαστε συμπούπουλοι κάθε καλοκαιράκι; Θα επαναληφθούν Δεκέμβρηδες και «επαναστάσεις» μουσουλμάνων; Θα συνεχίσουν τα βουτυρόπαιδα των Βορείων Προαστίων να μας ανατινάζουν; Θα επιμείνει η γιάφκα του Ε.Μ.Π να σπέρνει ανέμους και να θερίζουμε θύελλες;

Διότι αν μεν εξαφανιστούν ξαφνικά, δικαιούμαστε να αναπτύξουμε θεωρίες συνομωσίας.

Αν όμως επιμείνουν, τότε πρέπει να ρωτήσουμε «τι θα κάνει ο George»; Ήτοι…

«Εδώ σε θέλω κάβουρα (Γιωργάκη). Πώς περπατάν στα κάρβουνα (τρομοκρατία, ντόπια και εισαγόμενη);»

Παρακαλώ σας. Βοηθήστε τον αδαή. Φωτίστε τον αόμματο.

29η Μαΐου 1453. Θα επαναληφθεί;

Φάτε και πιείτε Δραγουμάνοι
τώρα που όλα είναι για τα σας.
Έτσι ορίζει το φιρμάνι
κι ο πολυχρονεμένος σας Πασάς.
Κι όσο για μας σ' ένα καλύβι
γεια σου Τζαβέλα, γεια σου Γέρο του Μοριά
βράδυ-πρωί θα λιώνουμε μολύβι
για την τιμή και για τη λευτεριά.

Στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο τραγούδι «Ο δραγουμάνος του βεζίρη». Μουσική Λουκιανός Κηλαηδόνης. Δίσκος «Μανώλης Μητσιάς Νο 2» (1973).

Σαν σήμερα το 1453 έπεσε η βασιλεύουσα. Η Κωνσταντινούπολη.

Θυμήθηκα λοιπόν μια άλλη ημερομηνία.

31 Οκτώβρη 2002. Πώς; Δεν συνέβη τίποτα σημαντικό εκείνη τη μέρα; Συνέβη! Για θυμηθείτε καλύτερα! Όχι βέβαια τόσο σοβαρό σαν την Άλωση της Πόλης, αλλά απολύτως ενδεικτικό του νεοραγιαδισμού. Δε θυμάστε; Θα σας θυμίσω εγώ:

"Istanbul since 1453".

Ακόμα να θυμηθείτε;

Το βράδυ της 31^ης Οκτωβρίου 2002, στην Κωνσταντινούπολη, η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα Φενερμπαξέ αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό για το δεύτερο γύρο του κυπέλου ΟΥΕΦΑ. Η τότε ελληνική κυβέρνηση των ψευτοσοσιαλιστών-ψευτοεκσυγχρονιστών (και γενικώς ψευτο-), επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τον αγώνα, για να προπαγανδίσει ασυστόλως την αποκαλούμενη «ελληνοτουρκική φιλία». Στο γήπεδο είναι παρούσα υψηλόβαθμη ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπεία, της οποίας ηγείται, ποιος άλλος, ο υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Παπανδρέου της Μαργαρίτας. Δεύτερος σε σειρά σπουδαιότητας Έλλην αξιωματούχος, είναι ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος. Υπενθυμίζω ότι ο πρώτος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι η «ελληνοτουρκική φιλία» αποτελεί γι αυτόν «στοίχημα» (κάποιος να του πει ότι το έχασε please), ενώ και οι δύο είχαν συνυπογράψει τον περιβόητο νόμο για τον αφελληνισμό των σχολικών βιβλίων της ιστορίας.

Στις εξέδρες του γηπέδου, λίγο πριν τον αγώνα, αναρτάται τεράστιο «πανό» που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης των πεποιθήσεων των «φίλων» Τούρκων θεατών. Γράφει "Istanbul since 1453". Το μέγεθος και το βάρος του είναι τέτοιο που δεν υπάρχει αμφιβολία. Αναρτήθηκε με ειδικό μηχανισμό! Δεν το σήκωσαν 2-3 κακοί οπαδοί. Η «επιχείρηση» έχει σχεδιαστεί και εκτελεστεί με την ανοχή, αν όχι με την ενθάρρυνση, των αρχών!

Οι Έλληνες θεατές (μερικές εκατοντάδες) εξαγριώνονται. Δικαίως. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Οι χάσκακες όμως Έλληνες(;) πολιτικοί απτόητοι! Θα βγουν να κάνουν το γύρο τού γηπέδου χαιρετώντας το κοινό! Δεν τους σταματά τίποτα! Προπαγάνδα, τουρκολαγνεία και ξερό ψωμί! Με τα πολλά, οι τουρκαλάδες μαζεύουν το πανό (αφού περάτωσε την αποστολή του και πέρασε το μήνυμα) και οι χαχόλοι βγαίνουν για το «γύρο του θριάμβου». Το γήπεδο επευφημεί (άγριο δούλεμα, έτσι;), αλλά όταν φτάνουν στην κερκίδα που κάθονται οι Έλληνες … «μπαμ!» και «πλατς!». Δέχονται μπουκάλια και γιαούρτια!

Μακριά από μένα αγαπητοί φίλοι, ο χουλιγκανισμός και η βία. Πώς θα μπορούσε όμως κάποιος να κρατηθεί, παρακολουθώντας τέτοιο ρεσιτάλ βλακείας και μειοδοσίας; Εγώ είμαι μ’ αυτόν που πέταξε το γιαούρτι! («Εγώ είμαι μ’ αυτόν που πέταξε τη ντομάτα» είχε πει ο συνθέτης Διονύσης Σαββόπουλος, μετά από παρόμοιο περιστατικό κατά την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Οζάλ στην Ελλάδα το 1988).

Το αγωνιστικό αποτέλεσμα εκείνο το βράδυ ήταν ισοπαλία με 1-1, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής «αμέτι-μουχαμέτι γλείψιμο στον πασά» των κυρίων Σημίτη-Παπανδρέου-Βενιζέλου, ήταν να οδηγηθεί η Ελληνική ομάδα στη ρεβάνς της Αθήνας (14 Νοέμβρη 2002) με την πλάτη στον τοίχο. Η ΟΥΕΦΑ διαμήνυσε: «με το παραμικρό επεισόδιο σάς παίρνουμε το κεφάλι». Μεγάλο μέρος του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας έμεινε άδειο κατ’ εντολή των Ελληνικών αρχών (δηλαδή η ομάδα στερήθηκε των φιλάθλων της), παρατηρητές, εισαγγελείς, αστυνομοκρατία, τρόμος μήπως κανένας Τούρκος συναχωθεί κτλ. Παρά την τρομοκράτηση φιλάθλων και παικτών βέβαια (δηλαδή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γραικύλων κυβερνώντων για να αποκλειστεί), η ελληνική ομάδα «φιλοδώρησε» την τουρκική με 4 τέρματα και προκρίθηκε πανηγυρικά.

Στους σύγχρονους λοιπόν «δραγουμάνους του Βεζίρη», στους πολιτικούς μας ντε,

στον απίθανο πρωθυπουργό μας (ποιον;), τον κουμπάρο του Ερντογάν, που αποτίνει φόρο τιμής στον Κεμάλ, που βάζει Τούρκο στρατηγό στη Λάρισα, που ανέχεται να αρμενίζουν τούρκικες φρεγάτες στα παράλια της Αθήνας και άλλα πολλά …

στον κύριο πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς, που «επιμένει τουρκικά» (ζεϊμπέκικα, στεφάνι στο μνημείο του Κεμάλ, Καραχασάν κτλ)…

στους «επαναστάτες» Συριζάδες και Οικολόγους, που ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή είναι πιο φιλέλληνας απ’ αυτούς…

αφιερώνω εξαιρετικά το παραπάνω τραγουδάκι και τους διαβεβαιώνω:

Δεν ξεχνάμε ρε! Νέα άλωση δεν θα την επιτρέψουμε! Νέα 29^η Μαΐου δεν θα υπάρξει! Κι αν μας την επιβάλετε, θα ακολουθήσει 25^η Μαρτίου. Όχι μετά από 400 χρόνια. Αμέσως!

Παράνομοι, εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, θρησκόληπτοι, σε ξένη γη: ιδανικός στρατός πόλεως.

Κάθονται στα σκοτεινά και σχεδιάζουν. Πίνουν και κανένα ποτάκι. Bourbon, Golan Heights Wine, Raki, θα σας γελάσω. Πού θα εφαρμόσουν τα σχέδια; Μα φυσικά στο «πεδίο βολής». Εκεί που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα. Εκεί που βασιλεύει η χυδαιότητα, η τεμπελιά, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, η ατιμωρησία. Εκεί που παιδεία, υγεία, τάξη, δικαιοσύνη έχουν πεθάνει (θεός συγχωρέστες). Εκεί που οι πολιτικοί είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανίκανοι ή προσκυνημένοι. Εκεί που την ενημέρωση μονοπωλούν τα νεοταξικά Μ.Μ.Ε των μεγιστάνων του πλούτου, μεταδίδοντας νυχθημερόν ψέματα. Εκεί που όλα τα σκιάζει η διαπλοκή. Εκεί που η αριστερά εκφυλίστηκε από «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» σε «φραπέ-μπριζόλα-κόκα κόλα». Εκεί που οι «αντιεξουσιαστές» παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας (της πλανητικής). Εκεί που κάθε ιδεολογία, του αναρχισμού συμπεριλαμβανομένου, δυσφημείται. Εκεί που ζουν απολιτικά-εγωϊστικά-λοβοτομημένα ζωντόβολα, με μόνη έννοια πώς «να περάσουν καλά» (ιδανικά πειραματόζωα δεν νομίζετε;).

Και τώρα σε παρελθόντα χρόνο.

Η εφαρμογή των σχεδίων άρχισε πριν από αρκετό καιρό. Οι πράκτορές τους είχαν στρατολογήσει τον κάθε πικραμένο. Κάθε περιθωριακό, κάθε μηδενιστή, κάθε γκρουπούσκουλο, κάθε χουλιγκάνο. Δεν χρειάστηκε να πληρώσουν. Όλοι αυτοί οι χαμένοι συναίνεσαν αμέσως, μόλις αισθάνθηκαν ότι «ο αγώνας» τους «τώρα δικαιώνεται» (μαζί και η light αριστερά). Τόσα χρόνια «στην αποκάτω»! Είχε έρθει η ώρα να πάρουν εκδίκηση. Να εφαρμόσουν στην πράξη την «κοσμοθεωρία» τους: χασίσι και παρτούζα και επιστροφή στη φύση, άρπαξε να φας, βία για τη βία κτλ κτλ.

Ο συρφετός όμως αυτός δεν ήταν αρκετός. Δεν θα τα κατάφερνε μόνος του. Όσο και να βοηθούσαν οι ντόπιοι ανεγκέφαλοι-θερμοκέφαλοι ελληναράδες, προσφέροντας αφειδώς αφορμές για «εξέγερση», την κρίσιμη ώρα κάτι θα έλειπε. Στην πρώτη μεγάλη πρόβα «επανάστασης» είχαν φαεινή ιδέα. Επιστράτευσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν οι ιθαγενείς: τη νεολαία. Κανείς δεν θα τολμούσε να τα βάλει με τα παιδιά του! Μπα… άδικος κόπος. Κάτι έφηβοι με επώνυμα τζινάκια, κρατώντας κινητό-γουόκμαν Νokia όπου άκουγαν Madonna (την πρέσβειρα καλής θέλησης ντε), φώναξαν «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» και μετά πήγαν να κάνουν νανάκια στα πουπουλένια στρωματάκια τους. Όσο κι αν έσπρωχνε η εγχώρια προπαγάνδα (Μάκης, Λάκης κά) τίποτε. Τσσσς …τσσσσς ….τι «επαναστάτες» ήταν αυτοί. Του γλυκού νερού. Τότε έριξαν στη μάχη μπαρουτοκαπνισμένους «σκληροτράχηλους» στρατιωτικούς. Ουτσεκάδες.

Χειρότερα! Κατέβηκαν οι ηλίθιοι στην «επανάσταση» με αλβανικές σημαίες! Και κάναν και πλιάτσικο και πουλάγανε τα κλεμμένα στην Αλβανία! Ρόμπα γίνανε! Δεν ήταν να εμπιστεύεται κανείς εμπόρους ανθρώπινων οργάνων, ναρκωτικών και λευκής σάρκας!

Το επόμενο σχέδιο προέβλεπε χρήση του ιδανικού στρατού πόλεως. Παράνομων, εξαθλιωμένων, πεινασμένων, (δηλαδή έτοιμων να εκραγούν) θρησκόληπτων μεταναστών και μάλιστα μουσουλμάνων. Πέραν του ότι αποτελεί υπέρτατη ηδονή να χρησιμοποιείς τους δηλωμένους εχθρούς σου ως πιόνια, η επιστράτευση των ανθρώπων αυτών έχει πολλαπλά οφέλη:

1. Ο βασικός στόχος επιτυγχάνεται. Χάος στην Παλαιοκώσταινα. Σε κατάσταση χάους και ανασφάλειας βέβαια, οποιοσδήποτε φιλήσυχος μπορεί να συναινέσει σε περιορισμό των ελευθεριών του. Χώρια που παραδειγματίζονται πολιτικοί που πάνε να φύγουν από το μαντρί και άλλες χώρες που πάνε να το παίξουν ανεξάρτητες.

2. Στρέφεις την προσοχή των μουσουλμάνων μακριά σου και τους προσφέρεις ξένο σβέρκο για να εκτονώσουν την οργή που προόριζαν για σένα. Τους καλοπιάνεις κιόλας για να επιχειρήσεις «προσέγγιση». Δεν ήταν τελικά καλή ιδέα να τα βάλεις με το μισό πλανήτη! Καλύτερη ιδέα μοιάζει το να επιχειρήσεις δήθεν συμφιλίωση, προσφέροντας στους εχθρούς σου ως δώρο καλής θέλησης, έναν «σπαστικό» και δύστροπο φίλο σου.

3. Κάμπτεις οποιαδήποτε εσωτερική αντίσταση των ιθαγενών, αφού όποιος τολμήσει να αντιδράσει, εκτός από το υβρεολόγιο («φασίστα»-«ρατσιστή» κτλ) θα βρεθεί αντιμέτωπος όχι με έναν μεμονωμένο άνθρωπο και μάλιστα παράνομο (ληστή κτλ), αλλά με σύσσωμο τον μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος στη μεγάλη του πλειοψηφία είναι βαθιά θρησκευόμενος και όχι παράνομος!

4. Εμφανίζεσαι (μυστικά, μη σ’ ακούσουν οι μουσουλμάνοι) στους ντόπιους και παριστάνεις το σωτήρα: «σας τα ‘λεγα εγώ, τι τις θέλετε τις φιλίες με τους Άραβες; Να ‘στε καλά παιδιά στο εξής και τέρμα τα πάρε-δώσε με τρομοκράτες! Μόνο μαζί μου θα ‘στε ασφαλείς. Και στείλτε και στρατό στο Αφγανιστάν, να τους δείξουμε αυτών των αγρίων!

5. Εδραιώνεις τον τοποτηρητή της περιοχής, ο οποίος έντεχνα παριστάνει ότι «ισορροπεί» μεταξύ Ανατολής και Δύσης και ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των μουσουλμάνων αυτοδιορίζεται γενικός δερβάναγας στη Μέση Ανατολή.

Η συνέχεια σε χρόνο ενεστώτα. Ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Μόνο οι (εθελοντικά) τυφλοί δεν τη βλέπουν.