Άει στο διάολο!

«Ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους»

Γ. Βότσης

Φίλη. Φίλτατη. Καιρό είχα να ακούσω νέα της. Περίμενα τηλεφώνημα, αν και αργότερα. Κοντά στις δημοτικές εκλογές. Είναι βλέπετε οπαδός (και όχι μόνο) του δημάρχου.

Ευγενέστατη και γλυκύτατη όπως πάντα. Είχε όρεξη για κουβέντα.

Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν, άρχισα να ακούω πράγματα που δεν μου άρεσαν. Καθόλου. Κάτι ξύλινα λόγια με άχρωμη φωνή (αν δεν την ήξερα θα ορκιζόμουν ότι τα διάβαζε), κάτι πολιτικάντικες μπαρούφες, κάτι ψευτοπροοδευτικά, κάτι ψευτοσυνδικαλιστικά. Εξεπλάγην δυσάρεστα. Τα λεγόμενα δεν ταίριαζαν με το υψηλότατο επίπεδό της.

Είχα δύο επιλογές. Ή να ακολουθήσω το ρυθμό τής συζήτησης ή να εκνευριστώ και να ζητήσω εξηγήσεις. Προτίμησα έναν συνδυασμό αυτών. Ακούστε λοιπόν τι «ψάρεψα».

Ο νυν και (αυτοανακηρυχθείς και πάλιν) υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, έχει επιδοθεί στο προσφιλές αυτή την εποχή άθλημα όλων των υποψηφίων (πλην της άγρας ψηφοφόρων). Την αναζήτηση προσώπων για συμπλήρωση των ψηφοδελτίων. Λέω συμπλήρωση, διότι όπως γνωρίζετε πολύ καλά, ορισμένες θέσεις είναι «ρεζερβέ». Από τους κολλητούς τού δημάρχου, τους κολλητούς άλλων που έχουν εξυπηρετήσει ή θα εξυπηρετήσουν το δήμαρχο και … γενικά κολλητούς, κομματόσκυλους, παρατρεχάμενους κτλ. Το κύριο μέλημά του σ’ αυτό τον αγώνα είναι … οι μετανάστες.

Μάλιστα.

Ο κύριος νυν (και αεί;) δήμαρχος καταβάλει λυσσώδεις προσπάθειες για την ένταξη στα ψηφοδέλτιά του «ενσωματωμένων» και «πετυχημένων» μεταναστών, που θα λειτουργήσουν ως «κράχτες». Για την ψήφο άλλων μεταναστών και «προοδευτικών» νεοελλήνων. Ψηφαλάκια να ΄ναι κι ας είν’ κι εποίκων …

Δεν εκπλαγήκατε ε; Όλα τα παγκοσμιοποιημένα νεοταξίτικα φυντάνια την ίδια συμπεριφορά έχουν. Όλα θηλάζουν τους εποίκους. Για αυτό είναι κατασκευασμένα. Για αυτό είναι προγραμματισμένα. Το ξέρατε και το ήξερα.

Δεν είναι αυτός ο λόγος της ανάρτησης. Είναι το τι ακολούθησε.

Όταν άρχισα να «αγριεύω» ξύνοντας πληγές (τη ρώτησα π.χ αν η εκλογή νεοϊθαγενών θα εξαφανίσει την εγκληματικότητα ή έστω την μπόχα ούρων και κοπράνων από το κέντρο της Αθήνας) έδειξε να ενοχλείται και … έβγαλε τον άσσο από το μανίκι. Μου είπε ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορεί να μην έχουν καταλήξει στο ποιος θα διεκδικήσει το δήμο (άρα οι δεξιούληδες είναι πολύυυυ μπροστά), αλλά οι μετανάστες υποψήφιοι έχουν ήδη βρεθεί και έχουν ήδη καπαρώσει τις θέσεις (άρα ο Κακλαμάνης που ακόμα ψάχνει είναι ... πατριώτης)! Όποιος κι αν είναι δηλαδή ο "σοσιαλιστής" υποψήφιος δήμαρχος, αυτούς θα έχει στο ψηφοδέλτιο θέλει δεν θέλει!

Έχετε ακούσει για το «κατώφλι»;

Αν όχι θα σας πω εγώ. Για όλα τα πράγματα, κυρίως δε για τα ενοχλητικά, επώδυνα, αφόρητα κτλ υπάρχει ένα όριο. Ένα «κατώφλι» που αν το διαβείς, δεν υπάρχει γυρισμός. Αφήνεις πίσω σου υπομονή, ανοχή, συγκαταβατικότητα, ευγένεια και βυθίζεσαι στην οργή, τη μανία, την αηδία. Το κατώφλι αυτό δεν είναι το ίδιο για όλους και μπορεί να διαφέρει και στον ίδιο άνθρωπο, ανάλογα με τις συνθήκες.

Το διάβηκα.

Ήταν οι ανοησίες που άκουσα από μια αξιολογότατη κατά τα άλλα κυρία; Ήταν η εμετική προπαγάνδα που ξεστόμιζε μια αποδεδειγμένα δημοκράτισσα και πατριώτισσα; Ήταν η επίκληση ενός χειρότερου αντιπάλου για να δικαιολογηθεί η ασημαντότητα και ο ραγιαδισμός του δημάρχου και των κομμάτων που τον στηρίζουν;

Ίσως όλα μαζί. Πάντως την έστειλα στο διάολο. Τη διέκοψα βίαια και ξεφώνισα «άει στο διάολο».

Ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, σε παλαιότερο άρθρο του όπου τα έψελνε στον «ΤαρζανοΜάκη», περιέγραφε ότι τα είχε χαλάσει με κάποιον πολύ φίλο του, εξαιτίας αυτού του «ασύδοτου ασίκη» και κατέληγε ότι «είναι ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους». Είχε απόλυτο δίκιο. Κι ακόμα χειρότερα είναι να τους στέλνεις στο διάολο. Στενοχωρήθηκα όσο δεν παίρνει.

Δεν μετανιώνω όμως. Η παρούσα προσωπική ιστοριούλα και η στάση μου σ’ αυτήν, παρακαλώ να θεωρηθεί και ως μια απάντηση στους διάφορους Μαυρουδήδες που θυσιάζουν (ή καμώνονται πως το κάνουν) τις συντάξεις των γονέων τους «υπέρ Πατρίδος».

Άλλοι, Μαυρουδήδες μου, σκοτώνονται ή σακατεύονται στη μάχη. Εγώ, προς το παρόν (ελλείψει μάχης), «ακρωτηριάζομαι» θυσιάζοντας φίλους. Τους στέλνω στο διάολο. Έστω κι αν μείνω εντελώς χωρίς άκρα. Ολομόναχος.

Υ.Γ Δεν περιμένατε βέβαια να γράψω για τον Ερντογάν. Έγραψα πέρυσι, ΕΔΩ. Μόνο που τώρα είναι ακόμα χειρότερα. Ούτε στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν καταδέχεται πια να καταθέσει στεφάνι...

Μια ανάλυση γραφο-ψυχο-λογική.

Τι έχουμε εδώ;

Διαφωνία κόκκινων και μαύρων ρατσιστών;


Παρατηρούμε:

1) Γράφουν και οι δύο με ωραία, στρογγυλά, στοιχημένα, συμμετρικά γράμματα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα … και τα δύο είναι εναντίον τους:

α) Πρόκειται για «καλούς μαθητές». Η καλλιγραφία είναι προσόν μόνο των επιμελών μαθητών (το αντίθετο και το αντίστροφο δεν ισχύουν πάντοτε). Σε κάθε περίπτωση οι «καλοί μαθητές» (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) είναι στυλοβάτες του συστήματος (με ό,τι μπορεί να σημαίνει κι αυτό). Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι καλοί μαθητές που το γυρίσανε στο αντάρτικο (πολύ απίθανο), τα αποστειρωμένα βουτυρόπαιδα δεν πείθουν για επαναστάτες.

β) Έχουν άνεση χρόνου. Δεν εννοώ ότι είναι γενικά αργόσχολοι, αυτό είναι πασιφανές. Εννοώ ότι γράφουν το σύνθημα με το πάσο τους, ενδεχομένως και στο φως της ημέρας. Δεν βιάζονται. Γιατί; Ακόμη και αν έχουν τσιλιαδόρους ή/και σκοπούς, αυτές οι δουλειές προϋποθέτουν βιασύνη. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι το έχουν σίγουρο πως δεν θα πάθουν τίποτε. Είναι βέβαιοι πως δεν θα τους ενοχλήσει κανείς. Ή ο νόμος δεν τους απασχολεί (καθόλου κολακευτικό για το σύστημα επιβολής της τάξης να μην το υπολογίζουν οι παράνομοι) ή … αυτοί οι ίδιοι είναι ο νόμος! (το τελευταίο χωρεί πολλές ερμηνείες, τις αφήνω για τους αναγνώστες μου που είναι … γάτες!).

2) Αρχικά περνάει αυτός με το κόκκινο σπρέι. Υπογράφει ως (Α)ναρχικός (άμα θέλουμε το πιστεύουμε). Αποκαλεί τους μπάτσους μ…ιά.

Το «μπάτσος» όμως είναι μειωτικός χαρακτηρισμός από μόνο του. Σημαίνει τον κακό αστυνομικό. Τον άξεστο, επίορκο κρατικό λειτουργό. Δεν χρειάζεται κι άλλον μειωτικό χαρακτηρισμό. Μπορεί κανείς να προσθέσει ιδιότητα που δεν περιλαμβάνεται στο απαξιωτικό «μπάτσος». Συγκεκριμένη όμως ιδιότητα, με κακή έννοια, χειρότερη από την απλή προσβολή που εμπεριέχει το «μπάτσος». Π.χ «δολοφόνος». Έτσι μάλιστα! «Μπάτσοι – Δολοφόνοι!» ναι. Όχι όμως «Μπάτσοι – Μ…ιά!». Όταν αναφωνείται το σύνθημα «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι», αυτό γίνεται για λόγους ευφωνίας. Λέγεται τραγουδιστά. «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δόο-λόο-φόνοι». Γκέγκε;

Έστω όμως ότι το γράφουν για να τονίσουν το μένος τους κατά των μπάτσων. Γιατί «μ…ιά»;

Τι ρατσισμός είναι αυτός αντιρατσισταράδες μου; Γιατί χρησιμοποιείτε εξευτελιστικά το γυναικείο γεννητικό όργανο; Εσείς δεν γεμίσατε την Αθήνα με αφίσες, τότε … τον καιρό του υποτιθέμενου βιασμού στην Αμάρυνθο, όπου ξεσπαθώνατε κατά των Ελληνοπαίδων διότι μεγαλώνουν με τη φράση «πώω πώω ρε ένα μ…ίιιι!» λες και οι Αλβανόπαιδες, Πακιστανόπαιδες κτλ δεν μεγαλώνουν με τα ίδια; Στο κάτω-κάτω όποιος εκφράζεται έτσι για μια γυναίκα, ουσιαστικά τη θαυμάζει. Όποιος όμως το όργανο μέσω του οποίου είδε το φως της ζωής το χρησιμοποιεί για βρισιά και μάλιστα για να βρίσει έναν μπάτσο τι είδους ρατσιστικό ζώο είναι;

3) Μετά περνάει αυτός με το μαύρο σπρέι. Υπογράφει με ένα αστέρι (τι σημαίνει αυτό ρε παιδιά, πείτε μου κι εμένα που σιχαίνομαι τα παραμυθάκια με τα μυστικά σύμβολα και τους κώδικες, τύπου Νταν Μπράουν;). Είναι ανθυπολοχαγός; (Αν ναι σε ποιο στρατό;). Πάντως είναι πιο "καλός μαθητής". Γράφει περισσότερα στην έκθεση. Μπορεί να είναι και δάσκαλος, αφού διορθώνει τον «μικρό» από κάτω.

Μεγάλο γέλιο:

α) Αυτός μας καλεί σε πόλεμο. Πολεμοχαρής και πολεμοκάπηλος πουλάκι μου ε; (Γι αυτό λέω εγώ για ανθυπολοχαγό. Ένα αστέρι και διατάζει: "Δεν συναινούμε! Πολεμάμε!". Όπως: "Δεν περπατάμε! Τρέχουμε!").

β) Αλλάζει το «μ…ιά» σε «γουρούνια». Εδώ υπάρχουν τέσσερις εξηγήσεις, άπασες κακές και ψυχρές για δαύτον: β1) είναι μπάτσος και παρεξηγήθηκε με βάση τη λογική «είπαμε μπάτσοι-γουρούνια. Τρομάξαμε να το συνηθίσουμε. Τώρα θα το αλλάξουμε πάλι;» (κάτι έλεγα παραπάνω περί του ποιος είναι ο νόμος…) β2) είναι μ…ί και παρεξηγήθηκε (εγώ μπορώ να χρησιμοποιώ τέτοια ρατσιστικά, διότι είμαι φασίστας-ρατσιστής. Έτσι δεν με ανεβοκατεβάζετε στα μηνύματά σας;) β3) όπως προείπα, είναι ο δάσκαλος του μαθητή με το κόκκινο σπρέι και τσαντίστηκε γιατί άλλα τού 'πε κι αυτός άλλα έγραψε (μερικά παιδιά είναι ανεπίδεκτα μαθήσεως, ιδιαίτερα στην εφηβεία όπου σκέφτονται συνεχώς μ...ιά) β4)συμμερίζεται τα όσα έγραψα παραπάνω περί προσβολής τού γυναικείου φύλου. Αντιρατσιστής; Σε καμία περίπτωση! Αυτός προσβάλει τα ωφελιμότερα των ζώων, τα άκακα γουρουνάκια (μπορεί να είναι ο κακός λύκος!)!

Πώς το ‘παν οι Κινέζοι; «Μια εικόνα = χίλιες λέξεις» ;

Γι αυτό κι εγώ δεν είμαι ούτε με τους μαύρους, ούτε με τους κόκκινους, αλλά με τους κίτρινους!

Προς το καθεστώς και τους φρουρούς του.

Επειδή η Ελλάδα πέθανε και καθήκον μας είναι να μην πεθάνει μαζί της και ο Ελληνισμός. Επειδή ο τόπος εισέρχεται σε κατάσταση ελεγχόμενου (από τον Μεγάλο Αδελφό) χάους, ώστε φρέσκες νεοταξίτικες μαριονέτες να ξεπροβάλουν ως νέοι «σωτήρες». Επειδή οι ταραχές που θα ακολουθήσουν θα είναι από πολύ σοβαρές έως καταστροφικές. Επειδή ορδές από πρακτόρια και χουλιγκάνια μασκαρεμένα σε «επαναστάτες» βρίσκονται σε ετοιμότητα για ανάληψη δράσης, ενώ αδίστακτα λαθραία αλλοδαπά καθάρματα περιμένουν να επωφεληθούν. Επειδή «αντιεξουσιαστές» και κακοποιοί είναι ένα και το αυτό, δηλαδή φρουροί του καθεστώτος. Επειδή κινδυνεύει πλέον και η φυσική μας υπόσταση, δηλαδή η ζωή και η σωματική μας ακεραιότητα. Επειδή προστάτες του πολίτη (sic) και δικαστές, κρατάνε τα μπόσικα της εξουσίας και μόνο αφελείς θα περίμεναν βοήθεια από δαύτους...

δηλώνω απεριφράστως μέσα από αυτό το ιστολόγιο που αποτελεί κομμάτι του εαυτού μου,

ότι θα προβάλω αντίσταση σε οποιαδήποτε επίθεση κατά της (μικρής) περιουσίας ή της (πολυτιμότατης) ζωής, της δικής μου και της οικογένειάς μου.

Σε περίπτωση δε (κούφια η ώρα…) απώλειας ζωής ή σωματικής βλάβης, θα επιδιώξω, εάν ζω, την παραδειγματική τιμωρία των ΗΘΙΚΩΝ αυτουργών.

Δεν πρόκειται για προειδοποίηση. Πρόκειται για υπόσχεση. Για όρκο.

Προσθήκη 06/05/2010

Τα παραπάνω γράφτηκαν 3 (τρεις) μέρες πριν το φόνο των εργαζομένων στη Σταδίου.

Καθεστωτικά καθάρματα και φρουροί αυτών:

Σας διαβάζω(-ζουμε) πλέον σαν ανοιχτό βιβλίο.
Είμαι πολύ τυχερός που δεν ανήκω στα θύματά σας (ακόμα).
Είστε πολύ τυχεροί που κανένα από τα θύματά σας δεν ανήκει στην οικογένειά μου.
Θα τα ξαναπούμε...