Δημοψήφισμα-παγίδα από αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση αγνώστων προθέσεων. Απέχω.

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος, παρόλο που μπορεί να απαντηθεί με «ναι» ή «όχι», αφορά σε υποπερίπτωση της υποπεριπτώσεως (μία μόνο πρόταση, ενός μόνο οικονομικού σχεδίου διάσωσης, από τις πάμπολλες δυνατές παραλλαγές ενός πολυπλοκότατου συστήματος βασισμένου στο χρέος), η οποία δεν αφορά σε μείζον εθνικό θέμα. Αντιθέτως, οι συνέπειες της απαντήσεως, όποια και αν είναι αυτή («ναι» ή «όχι») αφορούν σαφώς σε μείζονα εθνικά θέματα (η ΕΕ δεν είναι πλέον αμιγώς οικονομική ένωση, συνεπώς τόσο η παραμονή μας υπό αντεθνικές πολιτικές ντιρεκτίβες, όσο και η πιθανή έξοδός μας μπορούν να προκαλέσουν περισσότερα του ενός μείζονα εθνικά και πολιτικά ζητήματα), τα οποία όμως είναι απρόβλεπτα και καμία εγγύηση δεν μπορούμε να έχουμε ούτε για την εμφάνισή τους ούτε για την εξέλιξή τους. Το βαθύτερο ερώτημα δηλαδή του δημοψηφίσματος δεν είναι σαφές και, ακόμη χειρότερα, η αποσαφήνισή του όχι μόνο δεν επιχειρείται από την ούτως ή άλλως αναξιόπιστη ελληνική κυβέρνηση, αλλά μάλλον εξαρτάται από την αντίδραση των ξένων κυβερνήσεων και των διεθνών τραπεζιτών. Με άλλα λόγια, το ερώτημα του δημοψηφίσματος μπορεί να φαίνεται, αλλά δεν είναι «τελικό» και κατά συνέπεια το δημοψήφισμα που στηρίζεται σε τέτοιο ερώτημα συνιστά παγίδα. 

Αν μάλιστα συνυπολογιστούν: 

α) τα ψεύδη, οι υπαναχωρήσεις και οι ασάφειες της κυβέρνησης που το προτείνει (στους 5 μήνες που κυβερνά συνέδραμε μόνο τους αιώνιους φοιτητές, τους λαθρομετανάστες και τους ποινικούς κατάδικους) 

β) το γεγονός ότι προτείνει απάντηση («όχι») στους ψηφοφόρους, καλυπτόμενη πίσω από ψευδοσυναισθηματικές και ψευδοπατριωτικές κορώνες, ενώ η ίδια είχε υποβάλλει πρόταση παραπλήσια με αυτήν που υποτίθεται ότι απορρίπτει μετά βδελυγμίας και ενώ τα φερέφωνά της μας βομβάρδιζαν και μας βομβαρδίζουν με δημοσκοπήσεις όπου οι ψηφοφόροι τάσσονταν και τάσσονται αναφανδόν υπέρ της κυβέρνησης (του «όχι») με εντολή να φέρει από τας Ευρώπας τη συμφωνία (του «ναι»)! 

γ) οι αξιοπερίεργες δηλώσεις στελεχών της ότι η πρόταση για «όχι» θα μεταβληθεί σε πρόταση για «ναι» αν οι «κακοί» δανειστές υπαναχωρήσουν, οπότε το «όχι» αναλόγως των εξελίξεων και μέχρι την 5η Ιουλίου δεν είναι καθόλου βέβαιο (μπορεί να είναι «όχι», «όχι και τόσο όχι», «καθόλου όχι»). 

δ) η θέση του Προέδρου Πάκη τον οποίον η κυβέρνηση εγκατέστησε στο Προεδρικό Μέγαρο (θυμίζω ότι οι εκλογές έγιναν ώστε να προκύψει βουλή που θα εξέλεγε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και για κανέναν άλλο λόγο) κινδυνεύει, αν προκριθεί το αδιανόητο γι αυτόν ενδεχόμενο, το οποίο όμως είναι πιθανό μετά την πρόταση της ίδιας κυβέρνησης για «όχι» 

τότε η παγίδα είναι μεγάλη και βαθιά (για ελέφαντες). 

Ενδεχομένως πρόκειται για διαπραγματευτικό όπλο μιας σοσιαλδημοκρατικής (δηλαδή καπιταλιστικής και όχι πραγματικά αριστερής) κυβέρνησης ερασιτεχνών, στο οποίο χρησιμοποιεί τον λαό ως «στρατό» εν αγνοία του, προκειμένου να εδραιωθεί στα διεθνή κλαμπς, μιας υποτιθέμενης (και ανύπαρκτης) στοργικής συνιστώσας του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. 

Σε κάθε περίπτωση, η πιθανότητα να ψηφίσω «όχι» για τους (άγνωστους εν πολλοίς) λόγους που το προτείνει ο Α. Τσίπρας, «όχι» θολό, που μπορεί να σημαίνει «όχι στην λιτότητα, αλλά στείλτε άφθονα δανεικά να ζούμε σαν παράσιτα», «όχι» που μπορεί να μην σημαίνει «έξω από την ΕΕ» αλλά «όχι» γενικώς και αορίστως κι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, απορρίπτεται. Την έγερση του Έθνους υπό Τσίπρα, Βαρουφάκη, Κοτζιά, Χριστοδουλοπούλου και Παρασκευόπουλο, την οποία διατυμπανίζουν σύσσωμα τα «πατριωτικά» ιστολόγια, μόνο ως μαύρο χιούμορ μπορώ να την εκλάβω. 

Η πιθανότητα να ψηφίσω «όχι» εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία που μου δίνει μια κυβέρνηση που πιθανώς δεν θέλει πραγματικά ρήξη, προκειμένου να προκληθεί μεγάλου μεγέθους αναστάτωση που θα δημιουργήσει συνθήκες «κινήματος» (Θύμιος Παπανικολάου και άλλοι υγιών προθέσεων αριστεροί πατριώτες), αν και ελκυστική δεν με καλύπτει. Δεν θα υποστηρίξω ότι δεν γουστάρω να κάνω μάγκες τους τζάμπα-μάγκες (αν και είναι αλήθεια· πολλοί ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα να τα θαλασσώσει, ωστόσο η θάλασσα απεδείχθη ωκεανός χωρίς τέλος), και θα επιμείνω ότι ένα δημοψήφισμα-οπερέτα από μια αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση αγνώστων προθέσεων, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να το ανακαλέσει, να του αλλάξει προϋποθέσεις ή να αλλοιώσει την έννοια του «όχι» κατά πώς την συμφέρει, που δέχεται ακόμη και να συζητήσει για αντιλαϊκές πολιτικές με εξωθεσμικούς παράγοντες και αλλοδαπούς τραπεζίτες και που ενδεχομένως να με (μας) χρησιμοποιήσει ως όχημα με άγνωστο φορτίο και προορισμό, δεν προσφέρεται για έναρξη κινήματος. 

Επίσης: 

Η ψήφος, θεωρητικά τουλάχιστον, πρέπει να αποσκοπεί στην προάσπιση του κοινού συμφέροντος και όχι στο προσωπικό συμφέρον του ψηφοφόρου, δηλαδή πρέπει κανείς να ψηφίζει αυτό που νομίζει ότι θα κάνει καλό στο σύνολο και όχι στον εαυτό του. Δεδομένου ότι οι συμπολίτες μου ξέμαθαν να εργάζονται (άλλοι καθ’ έξιν, ξύνοντας τους αδένες τους και κατασπαταλώντας δανεικό ΕΟΚικο χρήμα και άλλοι – οι περισότεροι δυστυχώς – κατ’ ανάγκην, μένοντας άνεργοι επί σειρά ετών λόγω διακοπής των ψιχίων του δανεικού ΕΟΚικου χρήματος που κατέληγαν σε αυτούς), αμφιβάλλω (επιτρέψτε μου) για το κατά πόσον μπορούν να επιζήσουν εκτός ΕΕ και δανεικού (έστω και με το σταγονόμετρο) χρήματος και να στηριχτούν στην σκληρή δουλειά τους στο πλαίσιο ανεξάρτητης και εκ του μηδενός εθνικής οικονομικής ανασυγκρότησης ενός ρημαγμένου κράτους, οπότε θα πρέπει να ψηφίσω «ναι» στο δημοψήφισμα διότι στην αντίθετη περίπτωση τους καταδικάζω σε βέβαιη ανέχεια. 

Φυσικά, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, αδυνατώ να ψηφίσω «ναι» διότι έτσι συμπαρατάσσομαι με το σύνολο των διεθνών τοκογλύφων και των εγχωρίων λαμόγιων και ηλιθίων. Δεν ανταλλάσσω τη συνταξούλα μου με την πατρίδα. Τέλος. 

Λυπάμαι, το δημοψήφισμα–παγίδα, σε ότι με αφορά οδηγεί σε αδιέξοδο. Αποφάσισα να απέχω. 

Υ.Γ 1 Σε όσους ψηφίσετε «όχι» για καθαρά εθνικούς λόγους: συμπαρίσταμαι, αλλά ... κάντε και την προσευχή σας... 

Υ.Γ 2 Το Οργουελικό σενάριο «παίζει» μέχρι την τελευταία στιγμή 

Η νίκη την τελευταία στιγμή έχει δράση «θεραπευτική». (Ή μήπως κατασταλτική;)

Ένα στριγγό σάλπισμα διαπέρασε τον αέρα. Ήταν το δελτίο! Νίκη! Σάλπιγγα πριν την έναρξη των ειδήσεων σήμαινε πάντοτε νίκη! Κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα απλώθηκε στο καφέ. Ακόμη και οι σερβιτόρες άρχισαν να τεντώνουν τ’ αυτιά τους. 

Το σάλπισμα είχε προκαλέσει τρομερή φασαρία. Ήδη μια ασυνάρτητη φωνή είχε αρχίσει να ακούγεται από την οθόνη, αμέσως όμως πνίγηκε από την οχλοβοή και τις ζητωκραυγές που έρχονταν απ’ έξω. Τα νέα είχαν κυκλοφορήσει ως δια μαγείας. Απ’ όσα μπόρεσε ν’ ακούσει από την οθόνη, κατάλαβε ότι όλα συνέβησαν όπως τα είχε προβλέψει: μια τεράστια ναυτική αρμάδα είχε μυστικά καταφέρει ένα αιφνίδιο πλήγμα στα μετόπισθεν του εχθρού. Τμήματα από θριαμβευτικές εκφράσεις ξεχώριζαν μέσα στο πανδαιμόνιο: «Μέγας στρατηγικός ελιγμός – άψογος συντονισμός – συντριπτική επικράτηση – πλήρης κατάρρευση του ηθικού τού εχθρού – μισό εκατομμύριο αιχμάλωτοι – νίκη που σηματοδοτεί την αρχή τού τέλους τού πολέμου – η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της ανθρωπότητας – νίκη, νίκη, νίκη!». 

Κάτω απ’ το τραπέζι τα πόδια του έτρεμαν. Δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του, αλλά το μυαλό του έτρεχε, έτρεχε γοργά, βρισκόταν έξω με τα πλήθη και τον ξεκούφαιναν οι ιαχές τους. Κοίταξε και πάλι ψηλά, το πορτρέτο τού Μεγάλου Αδελφού. Ο Κολοσσός που καβαλίκεψε την υφήλιο! Ο βράχος που καθιστούσε κάθε προσβολή από τις εχθρικές ορδές μάταιη. Σκέφτηκε ότι δέκα λεπτά πριν – ναι, μόλις δέκα λεπτά – υπήρχε ακόμη η αμφιβολία μέσα στην καρδιά του, καθώς αναρωτιόταν αν από το μέτωπο θα έφθαναν μαντάτα νίκης ή ήττας. Α, δεν ήταν μόνο ο στρατός τού εχθρού που αφανίστηκε. Πολλά είχαν αλλάξει μέσα του από εκείνη την πρώτη μέρα, αλλά η οριστική, απαραίτητη, θεραπευτική αλλαγή δεν είχε συντελεστεί παρά αυτή την τελευταία στιγμή. 

Τζωρτζ Όργουελ, «1984» (μετάφραση από το πρωτότυπο δική μου).

Καμμένε, ποιον κοροϊδεύεις;

Θα πρέπει να γνωρίζεις ολίγιστε ότι αποποίηση ευθυνών δεν θα γίνει αποδεκτή από κανέναν πατριώτη. 

Το αντίθετο. Θα θεωρηθείς συνεργός σε έγκλημα κατά του ελληνικού λαού. 

Το έγκλημα πολιτικάντη δεν συντελείται μόνο δια πράξεως, αλλά και δια παραλείψεως. Όποιος όφειλε και μπορούσε να το αποτρέψει και δεν το έπραξε, είναι συνένοχος. 

Όταν ο φταίχτης είχε την υποχρέωση, λόγω της θέσεως και της εμπειρίας του, να προβλέψει εγκαίρως τις συνέπειες των παραλείψεων του, τότε υποκρύπτεται ανικανότητα ή δόλος. 

Όταν διαβεβαίωνε προκαταβολικά τα θύματα ότι τίποτε κακό δεν θα συμβεί, τότε πρόκειται ή για εξαπάτηση είτε για προδοσία. 

Εν ολίγοις, τώρα που περνάνε αντεθνικοί νόμοι, από τους εθνομηδενιστές κυβερνητικούς σου εταίρους δεν μπορείς να παριστάνεις ότι «προσπάθησες». 

Σ’ αυτούς που παραβιάζουν τις κόκκινες γραμμές σου (αν υπήρξαν τέτοιες ποτέ και δεν είσαι κοινός ψεύτης) δεν μπορείς απλώς να γυρίζεις την πλάτη. Διότι σε τέτοια περίπτωση είσαι υποχρεωμένος να κοιτάξεις κατάματα αυτούς που σε ακολούθησαν. 

Και επειδή εγώ σε ακολούθησα (και ήταν λάθος, αναλαμβάνω την ευθύνη), σε ρωτάω, άκομψα και ωμά: 

Ποιον κοροϊδεύεις; 

Θα μοιράζονται ιθαγένειες, θα χτίζονται τζαμιά και θα γεμίζουν τα νησιά λαθρομετανάστες, με εσένα κυβερνητικό εταίρο και νομίζεις ότι θα την γλυτώσεις επειδή δεν υπερψηφίζεις; Θα επιτρέψεις στον Τσίπρα να δανείζεται ψήφους από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΝΔ κατά πώς τον συμφέρει κι εσύ θα εμφανίζεσαι λευκή περιστερά επειδή «διαφώνησες»; 

Ποιον κοροϊδεύεις; 

Θα αναλώνεσαι σε κινήσεις «συμβολισμού» (εντυπωσιασμού) ενώ το έθνος καταρρέει και νομίζεις ότι θα μένεις στο απυρόβλητο; Θα καμώνεσαι ότι φυλάς τα τείχη ενώ ο εχθρός είναι εντός αυτών και σου περνάει από το μυαλό ότι θα χορταίνουμε με τις πομφόλυγες που μοιράζεις; 

Ποιον κοροϊδεύεις; 

Η πρόθεσή σου ήταν να συμμαζέψεις τον Τσίπρα ή να προωθήσεις την προσωπική σου ατζέντα; Σκόπευες να προασπίσεις τα συμφέροντα της πατρίδας ή να κατοχυρώσεις τα δικά σου; Είχες στόχο να αποτρέψεις την άλωση της Ελλάδας ή να αλώσεις την προεδρία της ΝΔ; 

Μην επιχειρήσεις να απαντήσεις με παρόλες και κορώνες όπως συνηθίζεις. Έχεις μία επιλογή: φύγε τώρα. Φύγε από την κυβέρνηση τώ-ρα. Έχεις και δικαιολογία έτοιμη: οι αντιμνημονιακές φανφάρες εξανεμίστηκαν και πάμε φουλ για μνημόνιο (τρίτο και φαρμακερό). 

Υ.Γ 1 Μάζεψε τα τσιράκια σου από το διαδίκτυο και ιδιαίτερα εκείνα που έχουν παρεισφρύσει σε πολυσυλλεκτικά πατριωτικά ιστολόγια. Θα τους κρεμάσω κουδούνια. 

Υ.Γ 2 Εκείνο το ελικόπτερο που σε πήγε στα Ίμια για να ρίξεις στεφάνι, πώς το είδες; Ήτανε γερό; Αξιόπιστο; Ετοιμοπόλεμο; Αν ναι, φύλαξέ το. Μπορεί να σου χρειαστεί μέρες που είναι... 

Αλέξη η μόνη σου ελπίδα είναι ο Ταγίπ. Ένα θερμό επεισόδιο σας σώζει.

Ψευτοαριστεροί και Ισλαμοφασίστες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι. 

Λοιπόν Αλέξη τα θαλάσσωσες. Κυριολεκτικά. 

Θάλασσα το χρέος. Αχανής. Ωκεανός. 

Θάλασσα οι αιώνιοι φοιτητές, θάλασσα τα λαμόγια, θάλασσα η ΕΡΤ, θάλασσα οι λαθραίοι, θάλασσα το ξεπούλημα, θάλασσα η πρώτη κατοικία, θάλασσα σχολεία και νοσοκομεία. 

Όλα θάλασσα. Όλα μούσκεμα. 

Κι επειδή σε βλέπω πελαγωμένο (κι άμα καθυστερήσεις συντάξεις και επιδόματα σε βλέπω και πνιγμένο) λέω να σε βοηθήσω κομμάτι. 

Λοιπόν η μόνη λύση είναι ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. 

Πρόσεχε παιδί μου (επειδή είσαι ολίγον γκα-γκα κι εσύ και οι συνεργάτες σου): δεν λέω πόλεμος, λέω θερμό επεισόδιο. Μερικές εχθροπραξίες, ίσως και λίγο αίμα και μετά να «πρυτανεύσει η λογική». 

Τα οφέλη θα είναι ανυπολόγιστα. Και για σένα και για τον πασά (το πολιτικό σκέλος τού Ισλαμοφασισμού έχει σεκλέτια). Άκου να μαθαίνεις. 

1) Σε περίπτωση πολεμικής αναμέτρησης όλα και όλοι πάνε πάσο. Όλα τα προβλήματα παραπέμπονται στις καλένδες, όλες οι σοβαρές αποφάσεις αναβάλλονται, όλοι οι αντιφρονούντες σιωπούν. Τέρμα οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι αναξιοπαθούντες. Τέρμα η Ζωή, ο Λαφαζάνης και οι ωρυόμενες συνιστώσες. Τέρμα ο Ντράγκι, ο Σουλτς και ο Σόιμπλε. Η χαρά του αποτυχημένου πρωθυπουργού. 

2) Και μόνο με την υποψία μισητού εχθρού προ των πυλών, οι ιδεολογικοί αντίπαλοι γίνονται φίλοι. Μπορείς να πουλήσεις εθνική ομοψυχία και συσπείρωση και να τους έχεις όλους στο πλευρό σου: Ένοπλες Δυνάμεις (κι ας πνέουν μένεα για τις παράνομες περικοπές), δεξιούς, ακροδεξιούς κτλ. Η χαρά του εθνομηδενιστή: υποστήριξη από τους εθνικιστές. 

3) Όσοι επιμείνουν σε αντιπολεμικά-αντιιμπεριαλιστικά τσιτάτα θα απομονωθούν. Η χαρά του ψευτοαριστερού-ψευτοεπαναστάτη: πλήρης περιθωριοποίηση αναρχισμού και κομμουνισμού. Μερικοί γιαλαντζί ενδομύχως θα σε συγχαρούν: σε καιρό ειρήνης κανείς δεν τους δίνει σημασία. Οι στρατιωτικές εμπλοκές τούς δίνουν λόγο ύπαρξης, τους βγάζουν από την αφάνεια. 

4)Το καλύτερο για το τέλος: ευκαιρία για προπαγάνδα, για προώθηση παγκοσμιοποιητικής ατζέντας. Έχεις ανέβει στα παιχνίδια των λούνα-παρκ με τα πολλά G; Αν ναι ξέρεις. Αν όχι άκου εμένα: η ανακούφιση που ακολουθεί τη λαχτάρα είναι η μεγαλύτερη αδυναμία. Η καταλληλότερη ευκαιρία να περάσεις κάτι αδύνατον υπό άλλες συνθήκες. Εκεί που ο τρομοκρατημένος ανακαλύπτει ότι δεν έπαθε δα και τίποτε και πριν συνέλθει για τα καλά, είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάθει, χωρίς καν να το καταλάβει. Φαντάζεσαι τι θα γίνει μετά από ελληνοτουρκική αψιμαχία; Να τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, να «ποτέ ξανά πόλεμος», να ο Πάκης με τα ευχολόγια, να το Στέιτ-Ντιπάρτμεντ να χαιρετίζει την επίλυση των διαφορών μεταξύ συμμάχων υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, να οι πορδές τής «Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας», να «το Αιγαίο μια θάλασσα ειρήνης» (και γκουχ-γκουχ ... συνεκμετάλλευσης), να «όλοι αδέρφια είμαστε γιατί να μαλώνουμε;» (άρα φέρτε μετανάστες αβέρτα) κτλ κτλ. Τι να σου λέω αγόρι μου; Η χαρά της Νέας Τάξης: ο πόλεμος ενώνει. 

Ένα σου λέω: με ένα θερμό επεισόδιο θα είναι ΟΛΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ. 

Τηλέφωνο στον Ταγίπ αμέσως. Στήστε το (γιατί είστε και ηλίθιοι· αν δεν το στήσετε μπορεί να σκοτωθούμε στ’ αλήθεια).

Προσοχή! Το ευρώ αποτελεί μέρος πολυσυσκευασίας. Δεν κυκλοφορεί ξεχωριστά!

Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας και γενικά των Ευρωπαίων πολιτών, πιστεύει ότι το Ευρώ είναι ένα νόμισμα. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. 

Το ευρώ είναι ένα δανεικό νόμισμα. Αυτή είναι η πλήρης αλήθεια. 

Η κυκλοφορία του, είτε ως τραπεζογραμματίου είτε ως ... αέρα (δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός μέσω δανείων) ελέγχεται απολύτως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή από ιδιώτες τραπεζίτες. Οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν καμία δικαιοδοσία επί του νομίσματος αυτού και απλώς το δανείζονται (μέσω των κεντρικών κρατικών τραπεζών, όπου τον έλεγχο έχουν και πάλι ιδιώτες) για να το μοιράσουν εν συνεχεία (όπου τους συμφέρει). Συνεπώς ο μισθός σας και η σύνταξή σας δεν είναι η ανταπόδοση του κράτους για την εργασία σας, αλλά δανεικά. Δα-νει-κά. Το ίδιο είναι και η αμοιβή σας για την πώληση υπηρεσιών ή προϊόντων, αν είστε ιδιώτης. Αν λοιπόν έχετε 2 πενηντάευρα επάνω σας (τυχεράκηδες!), όπως κι αν τα αποκτήσατε, αυτό δεν σημαίνει παρά μόνο ότι έχετε δανειστεί 100 ευρώ από την (ιδιωτική) Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όσα και αν έχετε, της τα χρωστάτε. Όσα και αν κατέχετε, σας τα έχει δανείσει. 

Τι σας πήρε για να σας τα δανείσει; Τι δώσατε ως ενέχυρο, ως εγγύηση για να σας τα δανείσει; Μα την εργασία σας, την περιουσία σας και εν τέλει ... την ίδια τη ζωή σας. 

Αν δυσκολεύεστε να το καταλάβετε/πιστέψετε, σας κατανοώ απολύτως. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά έτσι είναι. Και δεν είναι το χειρότερο. 

Οι ιδιώτες δανειστές δεν έχουν μοναδικό σκοπό να ελέγξουν τον παγκόσμιο πλούτο, μέσω των νομισμάτων. Αυτός ο πρωταρχικός στόχος τους έχει σχεδόν επιτευχθεί (όλος ο πλανήτης είναι χρεωμένος). Ο τελικός στόχος είναι ο έλεγχος ... της ίδιας της ζωής. Ποσοτικά και ποιοτικά: πόσοι θα ζήσουν και πώς θα ζήσουν. Αυτό είναι ολοφάνερο, αν και οι επιμέρους παράμετροι δεν είναι ακόμη σαφείς σε εμάς, επειδή βρισκόμαστε εντός της δίνης των εξελίξεων. 

Οι δανειστές (οι τοκογλύφοι, οι τραπεζίτες, οι καπιταλιστές ... πείτε τους όπως θέλετε), για να δανείσουν απαιτούν. Όχι μόνο την καταστολή εργασιακών δικαιωμάτων, την εξαθλίωση των φτωχών, την καταβαράθρωση των κοινωνικών αγαθών. Οι απαιτήσεις τους δεν περιορίζονται στα έχοντα οικονομικό αντίκτυπο. 

Απαιτούν πλέον ανοιχτά την διάλυση των κοινωνικών δομών, την εξαφάνιση των ηθικών αξιών και την εξαχρείωση των υγιών συνειδήσεων. 

Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ούτε για την ταυτότητα, ούτε για τις προθέσεις τους: οι ίδιοι μας δανείζουν ευρώ (και δολλάρια κτλ), οι ίδιοι απαιτούν θάνατο της παραδοσιακής οικογένειας. Οι ίδιοι ρυθμίζουν τα επιτόκια, οι ίδιοι προωθούν την γκέι κουλτούρα. Οι ίδιοι επιβάλουν μνημόνια, οι ίδιοι πριμοδοτούν τη λαθρομετανάστευση. Οι ίδιοι ευαγγελίζονται ανάπτυξη, επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις, οι ίδιοι προάγουν τον αποχριστιανισμό. 

Εναλλακτικές λύσεις/συμμαχίες τύπου «ολόκληρης πίτας – χορτάτου σκύλου» (ταυτόχρονη εισροή ευρωπαϊκού δανεικού χρήματος, ρωσικού φυσικού αερίου και ιρανικού πετρελαίου), τις οποίες διατυμπανίζουν ορισμένοι νεόκοποι επαναστάτες είναι ανέφικτες. Τα διεθνή στρατόπεδα είναι σαφώς καθορισμένα και το μόνο που ανταλλάσσουν είναι αιχμαλώτους (πράκτορες). Σε κάθε περίπτωση, αυτός που σε υποχρεώνει να αποδεχθείς οικογένεια με 3 γονείς, γκέι υιοθεσίες και αποκαθήλωση των εικονισμάτων, ασφαλώς και δεν θα επιτρέψει ρωσικό αγωγό στο έδαφός σου. 

Σας παρακαλώ συνειδητοποιείστε: η εξάρτησή μας από δανεικό χρήμα (ευρώ), ισοδυναμεί με απεμπόληση από μέρους μας αρχών, παραδόσεων, συμμάχων, βωμών και εστιών, με πλήρη αποδοχή της ατζέντας των παγκοσμιοποιητών.

Ευρώ και αφελληνισμός-αποχριστιανισμός της πατρίδας πάνε πακέτο. Το ευρώ δεν είναι μόνο του. Δεν θα μπορούσε να είναι.

Εγώ μόνο έναν μ@λ@κα ξέρω που να σκοτώνεται να πάρει δανεικά και να σκοτώνονται όλοι να τον δανείσουν.

Αυτόν που πληρώνει πάντα στην ώρα του τους τοκογλύφους και αναγνωρίζει τα πανωτόκια. 

Αυτόν που τον δανείζουν οι ληστές του και καμαρώνει ως ισότιμο μέλος της λέσχης τους. 

Αυτόν που τα κλεμμένα της Κατοχής τα χρησιμοποιεί μόνο ως εκβιασμό για να μην του κόψουν τα δανεικά. 

Αυτόν που του πήρανε τη γη του όσο εκείνος περίμενε τις ξένες «επενδύσεις». 

Αυτόν που κάνει εισαγωγή κρεμμύδια και την ίδια ώρα κάθεται και τον παραμυθιάζουν για την «ανάπτυξη» που έρχεται. 

Αυτόν που διαπραγματεύεται με εκείνους που διαθέτουν 5 αυτοκινητοβιομηχανίες και ταυτόχρονα αναρωτιέται «τι παραπάνω έχουν αυτοί από μένα;». 

Αυτόν που έστειλε και στέλνει τα παιδιά του μετανάστες και δέχεται να τα αντικαταστήσει με ορδές εποίκων, βαρβάρων και μισανθρώπων. 

Αυτόν που έζησε την προσφυγιά και του πλασάρουν για πρόσφυγες κάτι φασίστες φονταμενταλιστές. 

Αυτόν που όλοι οι γείτονες τού ζητούν «να μοιραστούν» (τα δικά του) κι εκείνος το συζητάει. 

Αυτόν που οι πρόγονοί του πολέμησαν για την ελευθερία και ο ίδιος εκφυλίσθηκε σε γκαρσονάκι των κατακτητών. 

Αυτόν που πρόθυμα ανταλλάσσει ιστορία αιώνων και ποταμούς αίματος με έναν μισθουλάκο και μια συνταξούλα. 

Τον λεν Ραγιά και κρύβεται κάπου δίπλα σας. 

Αν τον συναντήσετε, πείτε του ότι δανεικά μπορεί να βρει, σωτηρία όμως όχι.