Σταθμός Μετρό «Εξάρχεια»: Τερματικός σταθμός…

Του Νίκου Σταθόπουλου

  

Η κρατική επίθεση στα Εξάρχεια, ξεπερνά το όποιο προφανές των λόγων της, και ανάγεται σε κάτι βαθύτερο και πολύ πιο ουσιαστικό. Μορφοποιεί, στο πιο τυπικό κατασταλτικό σχέδιο, τη σύγκρουση-διάσταση μεταξύ «ανομίας» και «ευταξίας», που καταργεί κάθε άλλη αντίθεση και κάθε άλλη πρόσληψη των κοινωνικών σχέσεων. Γίνεται όλο και πιο φανερό το τι υπηρετεί ιδεολογικά και στοχαστικά η ρητορική περί «ξεπεράσματος του Εμφυλίου», με τους όρους που επιβάλλεται. 

Μέσω του τεχνητού ψευδοεμφύλιου «ανομία» (ή «αντικαπιταλιστική ρήξη», για τους απέναντι…) κατά «ευταξίας», αριστεροί και δεξιοί διαχειριστές του εξαναγκαστικού μνημονιακού «πεπρωμένου», καθένας με την παραπλανητική του ρητορική, αναγνωρίζουν την επανείσοδο, λέει, σε μια «εποχή κανονικότητας». 

Η συνέχεια ΕΔΩ. 
 

Όταν ο Τσίπρας φόρεσε γραβάτα.

Μόνο η SIEMENS μάς λείπει για να δέσει το γλυκό.

Πού τελειώνει η θεωρία και πού αρχίζει το δούλεμα; Πού τελειώνει η ιδεολογία και πού αρχίζει η υποκρισία;

Πέθανε ο συνάνθρωπος, συλλυπητήρια σε όσους τον αγαπούσαν, ο Θεός ας τον συγχωρέσει. Στην κρίση Του παραπέμπονται οι ψυχές, ό,τι κι αν πούμε οι ζώντες περιττεύει. 

Ωστόσο, επειδή ο εκλιπών είχε πλουσιότατο πολιτικό παρελθόν, επιτρέψτε μου, με την ευκαιρία της αποδημίας του, μερικές πολιτικές (και μόνο) απορίες. 

Στις νεκρολογίες του στο διαδίκτυο, διαβάζουμε για το αντιστασιακό του παρελθόν. Πρώην σύντροφοί του, πολύ αξιόπιστοι και φίλτατοί μου, τον κατατάσσουν στους μάχιμους αντιχουντικούς και διηγούνται σχετικές ιστορίες: αναμφισβήτητη αντιΑπριλιανή δράση, στο πλευρό λαοφιλούς σοσιαλιστή ηγέτη. (Η παρουσία του άλλωστε δίπλα στον ηγέτη συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και ήταν έντονη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του τελευταίου). 

Ο μακαρίτης ήταν αντιστασιακός. Δεν χωρεί αμφιβολία. Δεν είναι έτσι επειδή έτσι νομίζουν μερικοί. Είναι έτσι, επειδή έτσι είναι. 

Ωστόσο, ο αποβιώσας είχε προ ετών συλληφθεί από τις κάμερες μεγάλου ιδιωτικού καναλιού και θεαθεί σε «αμοντάριστα πλάνα» δελτίου ειδήσεων, να προσέρχεται από τους πρώτους, εμφανώς σοκαρισμένος, για να συμπαρασταθεί σε γνωστή πανίσχυρη οικογένεια εφοπλιστών-βιομηχάνων (μετόχους στο ίδιο κανάλι), όταν νεαρός σχετικά γόνος της οικογένειας είχε αποβιώσει αιφνιδίως. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι τα πλάνα αυτά παρακολούθησα απευθείας σε συγγενικό σπίτι, του οποίου οι ιδιοκτήτες, φανατικοί οπαδοί του προαναφερθέντος ηγέτη, είχαν εκφράσει αρχικά απορία και στη συνέχεια ανοικτή δυσφορία για την άμεση παρουσία εκεί, στα μέγαρα της οικογένειας, αυτού του «δεξιού χεριού» τού «Αρχηγού», έστω και αν επρόκειτο για ανθρώπινη τραγωδία. 

Πού ήταν το πρόβλημα; Μα στο ότι η οικογένεια αυτή, αν και διέθετε «αγωνιστική-αντιστασιακή συνιστώσα» είχε κάνει σοβαρές μπίζνες με την Χούντα, καταφέρνοντας μάλιστα να αποκομίσει και ένα διυλιστήριο. Οι συγγενείς μου δικαίως απόρησαν (και δυσφόρησαν) για το πώς ένας σοσιαλιστής, αντιστασιακός κατά της Χούντας, διατηρούσε τόσο στενές σχέσεις με καπιταλιστές, συνεργαζόμενους (τουλάχιστον) με τη Χούντα. Δικαίως διερωτήθηκαν μήπως αυτή η οικειότητα του «δεξιού χεριού» ήταν κάποιου είδους «συνδετικός κρίκος» τού σοσιαλιστή ηγέτη με το Κεφάλαιο. 

Είχε ακολουθήσει σφοδρή συζήτηση, στην οποία οι πιο μετριοπαθείς είχαν προβάλει τη δικαιολογία των «προσωπικών» σχέσεων. Είχαν αντιτείνει στους ανένδοτους θεωρητικούς του σοσιαλισμού, ότι ο άνθρωπος (γενικά) είναι κοινωνικό ον. Διατηρεί προσωπικές, συναισθηματικές, ανθρώπινες εν τέλει, σχέσεις με άλλους ανθρώπους, των οποίων οι πολιτικές απόψεις, το επαγγελματικό παρελθόν και το οικονομικό στάτους δεν μπορούν και δεν πρέπει να τις επηρεάζουν. Οι σκληροί θεωρητικοί βεβαίως, είχαν αντιτείνει ότι ο σοσιαλιστής δεν μπορεί να συναγελάζεται με τους κεφαλαιοκράτες, διότι έτσι οποιαδήποτε κουβέντα περί «πάλης των τάξεων» καταντά γελοία. Ότι οι φιλίες με βιομηχάνους, βλάπτουν τον σοσιαλιστή (και κατ’ επέκταση τον σοσιαλισμό) διότι ο μη προνομιούχος πολίτης αισθάνεται προδομένος και ωφελούν τους βιομηχάνους, προσφέροντάς τους φιλολαϊκό «προφίλ». 

Οι πολιτικές λοιπόν απορίες που ανακύπτουν σε τέτοιες περιπτώσεις (ξανά και ξανά) έχουν ως εξής: 

Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «Αντίσταση», «Ρήξη», «Επανάσταση»; Είναι ο αντιστασιακός, ο ριζοσπάστης, ο επαναστάτης, υποχρεωμένος να τηρεί αποστάσεις από το καθεστώς, την άρχουσα τάξη, τις ελίτ ή μπορεί να επικαλείται «προσωπικές» ή «δημόσιες» σχέσεις; Δικαιούνται οι ακόλουθοι, θιασώτες ή θαυμαστές του να «χάνουν κάθε ιδέα» όταν αυτός μετατρέπεται σε συνδαιτήμονα ή/και συνεργάτη των πλουτοκρατών ή μπορούν να ρίχνουν κι αυτοί «νερό στο κρασί» τους; 

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. 

Γνωστή, φωνασκούσα κατά κανόνα, βουλευτίνα των κομμουνιστών, χριστιανικών πάντως πεποιθήσεων, είχε συλληφθεί από τον φωτογραφικό φακό χαριεντιζόμενη με διάσημη κυρία σύζυγο μεγιστάνος, κατά τη δεξίωση για τα εγκαίνια ραδιοφωνικού σταθμού συμφερόντων της τελευταίας, στον οποίο η πρώτη είχε προσληφθεί με την δημοσιογραφική της ιδιότητα. (Στον ίδιο ραδιοσταθμό είχε προσληφθεί και συμπαθέστατος καλλιτέχνης «αναρχικών» αποχρώσεων). 

Ο πρεσβύτερος της οικογενείας των εφοπλιστών-βιομηχάνων που απογειώθηκε επί Χούντας, είχε συλληφθεί από τον φωτογραφικό φακό (υπό μεγάλο ζουμ) να ρίχνει «πατρικά»-«χαϊδευτικά» μπατσάκια σε περιχαρή «Πρώτη Κυρία», σύζυγο «ριζοσπάστη» πρωθυπουργού, όταν η τελευταία τον υποδεχόταν ως οικοδέσποινα κάποιου «μεγάρου». Εδώ είναι ενδιαφέρον και το εξής: Πλήθος στελεχών του «ριζοσπαστικού» κόμματος και προσωπικοτήτων που εκφράζει ο πολιτικός χώρος του πρώην αυτού «αριστερού» πρωθυπουργού και της «αριστερής» συμβίας του, έχουν, κατά καιρούς, τηρήσει άμεση ή έμμεση υποστηρικτική στάση έναντι «επαναστατικής» (κατ’ αυτούς και «τρομοκρατικής» κατά το καθεστώς) οργάνωσης, η οποία είχε κάποτε αποπειραθεί να δολοφονήσει τον πρεσβύτερο της οικογενείας των εφοπλιστών-βιομηχάνων και της οποίας ο βασικός «εκτελεστής» (με πολλές συμπάθειες στον χώρο της «οικοδέσποινας») είχε κατηγορήσει ανοικτά τον εν λόγω βιομήχανο για δολοφονία, κατά τη διάρκεια της δίκης τής οργάνωσης. 

Θα επαναλάβω λοιπόν κάπως αλλαγμένα τα ερωτήματα:

Πού τελειώνει η «αντίσταση» και πού αρχίζει η αλλοτρίωση; 

Πού τελειώνει η «ρήξη» και πού αρχίζει η ενσωμάτωση; 

Πού τελειώνει η «επανάσταση» και πού αρχίζει το βόλεμα; 

Και για να γίνω κάπως ωμός … 

... πού τελειώνει η θεωρία και πού αρχίζει το δούλεμα; 

Πού τελειώνει η ιδεολογία και πού αρχίζει η υποκρισία;

Το «Σύμφωνο Μετανάστευσης» και η Νέα Δημοκρατία.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ένας βασικός λόγος που πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου την «ΑΠΑΛΛΑΓΗ» ήταν η πεποίθηση που είχαν ότι η ΝΔ θα διαφοροποιούνταν ριζικά από τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον σε δύο βασικά κι «ευαίσθητα» θέματα: στο Σκοπιανό και στο Μεταναστευτικό. 

Ως προς το πρώτο, ήδη από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης έγινε κατανοητό ότι η «απαίτηση» Δένδια, Βαρβιτσιώτη και λοιπών αξιωματούχων να τηρούν οι «Μακεδόνες» τα συμφωνηθέντα στην κατάπτυστη «Συμφωνία των Πρεσπών» ουσιαστικά σημαίνει την αποδοχή της - κατά γράμμα - και από τη ΝΔ. Τζίφος λοιπόν! Ο Τσίπρας απλά «έσωσε» τη ΝΔ από «μακεδονικές» περιπέτειες και τώρα καγχάζει περιπαιχτικά που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ακολουθούν την πολιτική Τσίπρα-Κοτζιά στο Σκοπιανό, αλλά και για τον εμπαιγμό των Μακεδόνων που με τη μαζική τους ψήφο έδωσαν τη νίκη στη ΝΔ. 

Το ίδιο και στο μεταναστευτικό, που ασφαλώς η ΝΔ προσπαθεί να το διαχειριστεί καλύτερα από τους παταγωδώς αποτυχημένους του ΣΥΡΙΖΑ. Το πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας παραμένει ουσιαστικά αμετάβλητο: «Ανοιχτά σύνορα», «διάσωση για ανθρωπιστικούς λόγους» και απαθής αποδοχή της Συμφωνίας Μέρκελ-Ερντογάν για το Μεταναστευτικό, μαζί με την «αποσυμφόρηση» των νησιών. 

Κανείς δεν θυμάται σήμερα όμως ότι, αν και κρυπτόμενη πριν μερικούς μήνες, η ΝΔ είχε αποδεχτεί και υποστηρίξει το λεγόμενο «Σύμφωνο Μετανάστευσης» που ψηφίστηκε (και από την Ελλάδα) στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον περασμένο Ιανουάριο. 

Για όσους ξέχασαν, και τώρα οδύρονται και απορούν, το αμφιλεγόμενο αυτό Σύμφωνο που αποδέχεται και προσπαθεί να εφαρμόσει η ΝΔ για τη μετανάστευση περιλαμβάνει άκρως φιλομεταναστευτικές ρυθμίσεις, καθώς  μεταξύ άλλων : 

1) προβλέπει και ευνοεί, με διάφορους τρόπους, την ελεύθερη, ασφαλή, μαζική και απρόσκοπτη εγκατάσταση μεταναστών με διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις, αρχές και πρότυπα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ως καθολικό πλέον ανθρώπινο δικαίωμα. 

2) αφήνει το θέμα της κοινωνικής ενσωμάτωσης στη βούληση των μεταναστών και όχι στους νόμους και στις αποφάσεις των χωρών υποδοχής, που θα είναι «τελικός σταθμός» επειδή έχουν αναπτυγμένο κράτος πρόνοιας και δικαίου (κίνδυνος γκετοποίησης). 

3) απαιτεί από τα κράτη υποδοχής μεταναστών μια σειρά από φιλομεταναστευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τη λήψη μέτρων για την άμβλυνση της κριτικής των γηγενών πολιτών απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του μεταναστευτικού (λογοκρισία). 

4) διευκολύνει την χωρίς όρους επανένωση των οικογενειών των μεταναστών στη χώρα υποδοχής (συνέχιση της μετανάστευσης). 

5) προωθεί την ασφαλή και ελεύθερη διακίνηση μεταναστών με μεγαλύτερη ασφάλεια (ανοιχτά σύνορα). 

Ασφαλώς, πουθενά στο «Σύμφωνο» δεν γίνεται αναφορά για την αντιμετώπιση των αιτιών της μετανάστευσης ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, στις χώρες προέλευσης μεταναστών, ούτε για τον εγκληματικό ρόλο των πλούσιων χωρών για τη φτώχεια, τους εξοπλισμούς και την διαφθορά στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Ούτε, βεβαίως, για το ότι «οι πιο φτωχοί δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξεκινήσουν για την Ευρώπη. Όποιος πεινά δεν έχει μέσα». 

Υπάρχει πάντως και ένα «ελαφρυντικό» για τον ψηφοφόρο : 

Η ελληνική κοινή γνώμη είχε παραμείνει τότε στο σκοτάδι, καθότι ΟΛΑ τα κόμματα, ο πανεπιστημιακός και νομικός κόσμος, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ και οι αρμόδιοι φορείς το αποσιώπησαν. 

Μπορεί όμως αυτό να είναι «δικαιολογία» ; 

Το παραμυθάκι «αλληλεγγύη» τελείωσε.

Του Περικλή Δανόπουλου. 

Όλα τα παραμυθάκια έχουν ένα τέλος. Καλό ή κακό δεν έχει σημασία. Έτσι κι αυτό της αλληλεγγύης κάπου μας τελείωσε. Το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών δεν πουλάει πια. 

Στην Ελλάδα δεν υποδεχόμαστε πια Σύρους πρόσφυγες. Εκτός από τα γυναικόπαιδα που σίγουρα χρειάζονται φροντίδα, στη χώρα συρρέουν νεαροί, εύρωστοι, προφανέστατα ηττημένοι του πολέμου. Συρρέουν λοιπόν τζιχαντιστές δολοφόνοι και οι συμπαθούντες αυτούς. Από κοντά, και άνθρωποι από κάθε φυλή του Ισραήλ, χωρίς χαρτιά, ισχυριζόμενοι καταγωγή από Συρία. Και όλοι αυτοί, στην χειμαζόμενη Ελλάδα. 

Ε αρκετά! 

Δεν υπάρχει κάτι φανερότερο, από την απόπειρα αλλοίωσης του πληθυσμού, όχι μόνο της Ελλάδας ασφαλώς, αλλά κυρίως της Ελλάδας. Της χώρας που βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Η απόπειρα ανάμειξης πληθυσμών με διαφορετικά ήθη, θρησκευτικά και πολιτιστικά, με εντελώς αντίθετες πρακτικές και κουλτούρες, συνιστά ύψιστου επιπέδου ρατσισμό προς όλους τους πληθυσμούς, που μόνο σε ανείπωτα αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσει. 

Ένα πρόβλημα αντιμετωπίζεται όταν κατανοείται. Και μόνο όταν υπάρχει συλλογική συν-αντίληψη. Το ότι οι διάφορες ψευτοαλληλέγγυες και ψευτοανθρωπιστικές οργανώσεις θησαυρίζουν, έχει εν πολλοίς ειπωθεί με κάθε τρόπο. 

Στο σημερινό μου post, κατανοώντας ότι μπορεί να γίνω αντιπαθής, κατηγορώ ευθέως φίλους ή γνωστούς, που δηλώνουν ανθρωπιστές και αλληλέγγυοι προς κάθε μορφής πρόσφυγα-μετανάστη, αδιακρίτως, πως τελικά είναι οι ίδιοι (από ενοχές και ευθυνοφοβία ίσως), ρατσιστές του χειρίστου είδους. Όποιος σήμερα δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα, ή θα έπρεπε να είναι τρόφιμος ψυχιατρείου ή έχει εξασφαλίσει ένα πολύ καλό εισόδημα. 

Λυπάμαι που μιλάω τόσο σκληρά, αλλά έχει και η υπομονή τα όρια της. 

Η Εθνική Ανεξαρτησία στην Κλίνη του Προκρούστη.

Του Παναγιώτη Ήφαιστου. 

Αντιστροφή του κατήφορου του ελληνικού κράτους απαιτεί θέαση της πραγματικότητας χωρίς εθελοτυφλία και μάταιες ελπίδες. Η ελληνική εθνική ανεξαρτησία εν πολλοίς αναιρέθηκε. Τα αίτια είναι πολλά, διαχρονικά και αλληλένδετα. Η εθνική ανεξαρτησία συνεπάγεται --μεταξύ πολλών άλλων-- κυριαρχία ορθολογιστικών πνευματικών παραδοχών όσον αφορά τον ρόλο του κράτους, οι οποίες παραμερίζουν ανυπόστατα διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα που το θεωρούν αναλώσιμο. 

Απαιτεί, επίσης, συναίνεση πέραν και υπεράνω των κομμάτων, με την έννοια ότι τα μέλη της κοινωνίας είναι πρωτίστως πολίτες με θέση και άποψη και όχι πρόβατα που ακολουθούν τυφλά κομματικές αποφάσεις που διαμορφώνονται ερήμην τους. Εθνική ανεξαρτησία σημαίνει, επίσης, αυτεξούσιες αποφάσεις διαχείρισης της οικονομίας, διαφύλαξη του πολυτιμότερου αγαθού ενός κράτους, δηλαδή της κοινωνικής συνοχής, και διαπραγματευτικές προσεγγίσεις οι οποίες εκπληρώνουν τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα μέσα σε ένα ρευστό και μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. 

Η συνέχεια ΕΔΩ.