Δωρεάν εφημερίδες. Τσάμπα προπαγάνδα.

Τα εφημεριδάκια που προσφέρονται άνευ αντιτίμου σε κομβικά σημεία της Αθήνας τα ξέρετε. Νεοελληνιστί καλούνται «free press» έντυπα.

Λοιπόν: αποτελούν εκδοχές ακραίας και ύπουλης συστημικής προπαγάνδας. Έπεσε στα χέρια μου το τρέχον τεύχος (υπ’ αριθ. 382) της «Φωνής της Αθήνας», νεοελληνιστί «ATHENS voice». Θα την έχετε ακουστά (ή … διαβαστά!). Την είχα κι εγώ, αλλά άλλο να σου λένε κι άλλο να βλέπεις (διαβάζεις) ο ίδιος.

Κλασσική περίπτωση «ελαφράς» αρθρογραφίας (ειρωνικά σχολιάκια, χιλιοειπωμένα αστειάκια, εξυπνακίστικες ατάκες κτλ) ανακατωμένα με βαθυστόχαστες αναλύσεις-μπούρδες και κάργα διαφημίσεις (εμετικές οι περισσότερες).

Ξανά λοιπόν: η θεματολογία της κάνει τον Κανάκη να φαίνεται … εθνικιστής!

Το παρόν τεύχος μονοπωλούν:
1) Μέγα πάθος υπέρ Νταλάρα (τραγουδιστά, πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι).
2) Ειρωνείες για τον Πούτιν (πονάει έτσι;)
3) Προσπάθεια γελοιοποίησης του «Κινήματος της Πατάτας». (κι αυτό πονάει ε; όπως θα λέγατε στη νεοελληνική γλώσσα σας «pain in the ass»).
4) Βολές εναντίον όλων των αντιμνημονιακών (έκπληξη ε; νεοελληνιστί: surprising!).

Όλα αυτά βέβαια έχουν την εξήγησή τους:

Εκδότης-διευθυντής είναι ο κύριος Φώτης Γεωργελές. Αναζητήστε στοιχεία στην κυρία Google.

Στη συντακτική ομάδα μεταξύ των άλλων φιγουράρουν: Λ. Λαζόπουλος, Γ. Βαλλιανάτος, Π. Μανδραβέλης και Α. Αλ Σάλεχ. Είπατε τίποτα;

Τέλος πάντων, για να μη σας ζαλίζω, προμηθευτείτε το έντυπο (θα υπάρχει μέχρι τις 14 Μαρτίου). Δεν συστήνω επίσκεψη στην ιστοσελίδα (όπου όλο το τεύχος είναι σε ηλεκτρονική μορφή) διότι δεν επιθυμώ τη διαφήμισή του.

Ένα συμπέρασμα για το τέλος: οι φυλλάδες του συστήματος κατακρημνίζονται. Κανείς δεν χαραμίζει χρήματα για να τις αγοράσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η δωρεάν διανομή προπαγανδιστικών εντύπων μασκαρεμένων σε «ποικίλης ύλης» τοιούτα, είναι μια πολύ έξυπνη πρακτική από την πλευρά του συστήματος. Ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να ξεφυλλίσουν ένα τσάμπα εφημεριδάκι. Πολεμήστε τα.

Και μια ερώτηση-απάντηση προς την κυρία Σταυρούλα Παναγιωτάκη, «σύμβουλο έκδοσης» του εντύπου, η οποία στη σελίδα 4, στη στήλη με τον νεοελληνικό τίτλο «Info-diet» διερωτάται: «Πόση ηλιθιότητα μπορείς να έχεις στο κεφάλι σου για να φωνάζεις έναν τραγουδιστή “προδότη και δοσίλογο”;»:

Κυρία μου δεν δύναμαι να απαντήσω στο ερώτημά σας. Η ηλιθιότητα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Είναι ιδιότητα ή, έστω, ασθένεια. Ή είναι κανείς ηλίθιος ή δεν είναι. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι θέτετε το ερώτημα ρητορικώς. Επιτρέψτε μου λοιπόν το παρακάτω καθόλου ρητορικό ερώτημα:

«Αν όποιος αποκαλεί έναν τραγουδιστή “προδότη και δοσίλογο” είναι ηλίθιος, πώς πρέπει να αποκαλέσουμε τον (την) σύμβουλο έκδοσης ενός εντύπου, στη σελίδα 40 του οποίου διαφημίζονται ροζ τηλεφωνικές γραμμές;».

Νταλάρα, πρόσεχε τα ψάρια!

Τραγουδιστά,

Μαθαίνω ότι στην Τουρκιά ξεσάλωσες.

Πήρες σβάρνα τις τούρκικες εφημερίδες και επιδόθηκες στο αγαπημένο σπορ όλων των νεότουρκων της διανόησης και της καλλιτεχνίας. Την υποστήριξη της επιδοτούμενης «ελληνοτουρκικής φιλίας».

Δεν σε κατηγορώ γι ‘αυτό. Κατανοώ ότι πρέπει να στηρίξεις τους κολλητούς σου τους εξουσιαστές. Γρανάζι του καθεστώτος κατήντησες και μάλιστα πολύ χρήσιμο. Καταλαβαίνω επίσης ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και με σύζυγο υπουργό της κυβέρνησης του μνημονίου, δεν θα βρεθεί έλληνας που να αγοράσει δίσκους σου ή να πατήσει σε συναυλία σου. Και η αγορά της Τουρκίας είναι μεγάλη. Επαγγελματίας είμαι και ξέρω.

Θα ‘θελα να σε ρωτήσω αν θυμάσαι τους στίχους του άσματος «Να ‘τανε το ‘21», τι τραγουδούσες στο δίσκο «Μικρά Ασία», για ποιο μαρτυρικό νησί της ανατολικής Μεσογείου έδινες συναυλίες κτλ κτλ, αλλά μετά τις τελευταίες κωλοτούμπες σου δεν θα είχε νόημα.

Είναι ίδιον των ολίγιστων η βραχεία μνήμη.

Πρέπει όμως να σε προειδοποιήσω.

Προσοχή στα ψάρια!

Που λες, τραγουδιστά, καλύτερα να τραγουδάς παρά να μιλάς.

Αν δεν απατώμαι λοιπόν, για να γίνεις αρεστός στα μεμέτια, επανέλαβες το σύνθημα «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» που γράφανε στον τοίχο παλιότερα οι παρακρατικοί που παριστάνουνε τους αναρχικούς. (Παρένθεση: Αναρχικός που να ασχολείται με το ποιανού είναι μια γη, μια θάλασσα, μια περιουσία δεν υφίσταται. Το παραπάνω σύνθημα, το «η Μακεδονία είναι Κινέζικη» και τα άλλα τσαχπίνικα, τα γράφουνε πρακτόρια. Τέλος παρένθεσης).

Καταρχάς λοιπόν μια συμβουλή: αν γνωρίζεις τους εφευρέτες του συνθήματος, πες τους κατ’ ιδίαν ότι πάλιωσε πια. Αν δεν τους γνωρίζεις πάλι, πες το δημόσια, για να φτάσει και σ’ αυτούς (εμένα εδώ με διαβάζουν ελάχιστοι). Τι στο καλό! Τόσα εκατομμύρια επενδύονται στην «ελληνοτουρκική φιλία», δεν μπορούν οι μηχανισμοί προπαγάνδας να σκεφτούν κάτι καινούργιο και πιασάρικο; Δεν ξέρουν ότι τα παλιά και τετριμμένα ο κόσμος τα βαριέται; Σε κάθε περίπτωση, εσύ μη χρησιμοποιείς τέτοια συνθήματα διότι γελοιοποιείσαι.

Αν πάλι το πιστεύεις το σύνθημα, βγαίνει από τα μέσα σου, το βιώνεις, σε καλύπτει πλήρως, τότε εντάξει, συνέχισε να το λες, αλλά …

Προσοχή στα ψάρια!

Τα ψάρια του Αιγαίου, τραγουδιστά, είναι πολύ επικίνδυνα. Αν και καλοκάγαθα, γνωρίζουν Ιστορία!

Τους την είπαν οι πρόγονοί τους, πέρασε από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά. Ξέρουν για τον Κανάρη, για το Μιαούλη, για το Ναβαρίνο. Με μια απλή βουτιά άλλωστε, βλέπουν τα απομεινάρια αμέτρητων ναυμαχιών. Έχουν πρόσβαση σε πολλά και άγνωστα σε μας ιστορικά στοιχεία. Ξέρουν και για τη Σμύρνη. Είδαν οι προπαππούδες τους στην παραλία, τους δικούς μας προπαππούδες να θανατώνονται ή να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. Κι άλλα πάμπολλα. Τα νεότερα ψάρια μάλιστα έζησαν και τα Ίμια, μερικά είδαν το ελικόπτερο να πέφτει, άκουσαν και τις κραυγές των πιλότων.

Ξέρουν λοιπόν, τα ψάρια του Αιγαίου, πολύ καλά ποιος είναι ο τσαμπουκάς. Ποιος είναι ο τραμπούκος. Ποιος είναι ο φονιάς. Ποιος είναι ο ιμπεριαλιστής.

Και δεν είναι καθόλου φιλικά με τους φίλους του φονιά.

Γι αυτό λοιπόν, τραγουδιστά, την επόμενη φορά που θα πας να κολυμπήσεις (έστω να βρέξεις τα πόδια σου) στο Αιγαίο, πρόσεξε.

Θα ‘ναι κρίμα τώρα στα γεράματα να χάσεις τίποτα πολύτιμο…

Υ.Γ Πώς διάολο κατάφερες, να μην μπορώ να ακούσω το "Η Σμύρνη μάνα καίγεται", διότι αντί να συγκινηθώ, θα εκραγώ, μόνο εσύ ξέρεις...