Γιατί σε κάθε σύγκρουση ή διαμάχη ανά την υφήλιο (εθνική, φυλετική, θρησκευτική, αθλητική ή άλλη) πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ οι Έλληνες με κάποιον να είμαστε; Γιατί, ακόμα χειρότερα, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά, να εμπλεκόμαστε με λόγια και πράξεις, να σπαταλάμε πολύτιμες προσωπικές και εθνικές δυνάμεις; Γιατί συμπατριώτες μου, πρέπει σώνει και καλά να ανακατευόμαστε σε ξένες υποθέσεις, ξένες διελκυστίνδες και ξένες διαμάχες, χωρίς κανένα όφελος, εισπράττοντας κατά κανόνα αχαριστία; Τι δουλειά έχουμε στα ξένα χωράφια ενώ διψάει η αυλή μας; Σε τι ακριβώς μας βοήθησε ή θα μας βοηθήσει η σύμπλευση με αδυνάτους των οποίων τα δίκαια μπορεί να (αλλά συνήθως δεν) προσομοιάζουν με τα δικά μας ή με ανερχόμενους δυνατούς που παίζουν το ρόλο του «αντίπαλου δέους»; Γιατί πρέπει να αναζητούμε μετά μανίας «συμμάχους», είτε στους μεν, είτε στους δε, είτε γενικότερα, εναποθέτοντας φρούδες ελπίδες σε λαούς, κράτη ή άτομα που δεν χρωστάνε καλό;
Κρατάτε «πισινή» αδέλφια. Μην εκτίθεστε Έλληνες. Δεν μας διόρισε κανείς προστάτες των φτωχών και αδυνάτων, ούτε στηρίγματα των αναδυομένων υπερδυνάμεων και είναι ανοησία (για να μην πω αυτοκτονία) να αυτοδιοριστούμε στις θέσεις αυτές. Οι εμπειρίες του παρελθόντος είναι πικρές. Όλες. Δεν διδαχθήκαμε απ’ αυτές;
Όλοι οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι, οι αποκλεισμένοι και οι αδικημένοι του πλανήτη, δεν είναι εξ ορισμού αγαθοί, φίλοι, αδελφοί και σύμμαχοι. Όταν (αν ποτέ) γυρίσει ο τροχός και αποκτήσουν τροφή και στέγη, πατρίδα, διεθνή αναγνώριση, κεφάλαιο, ελεύθερη αγορά κτλ, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα λησμονήσουν την εποχή που στέναζαν κάτω από τη μπότα κάποιου κατακτητή, την εποχή που δέχονταν κατακέφαλα βόμβες made in USA, την εποχή που έβγαιναν αντάρτες στο κλαρί ή την εποχή του αποκλεισμού (εμπάργκο) και της εξαθλίωσης; Μπορώ να προβλέψω με απόλυτη βεβαιότητα ότι, σε μελλοντικές στιγμές ευδαιμονίας, θα φτύσουν στα μούτρα τούς παλαιούς συμπαραστάτες τους, τους «πονόψυχους» Έλληνες, συντασσόμενοι με τους ισχυρούς, με τους εχθρούς της Ελλάδας ακόμη και με τους πρώην δικούς τους εχθρούς! Πάρα πολλοί μάλιστα, επιτείνουν ήδη αυτή μου τη βεβαιότητα. Μοιράζουν απογοητεύσεις στους ευαίσθητους υποστηρικτές τους (Έλληνες) από τώρα. Αδύνατοι όντες!
Όλοι οι εκκολαπτόμενοι, οι απογαλακτισθέντες και οι αναπτυσσόμενοι «υπερδυνατοί» δεν είναι υποχρεωτικά εν δυνάμει σωτήρες μας, ούτε θα γίνουν πιο Έλληνες από εμάς. Μπορεί να φιλοδοξούν να αποτελέσουν αντίβαρο στη μονοκρατορία τής πέραν του Ατλαντικού αυτοκρατορίας και των Ευρωπαϊκών συνεταίρων της και τελικά να το πετύχουν. Αν όμως ξαφνικά «τα βρουν» με τον αυτοκράτορα (στη μοιρασιά της πίτας, για να μη γελιόμαστε), ποιος μας εξασφαλίζει ότι το ίδιο ξαφνικά δεν θα μας πουλήσουν; Ούτως ή άλλως τα ξεροκόμματα που μας πετούν, ένα στόχο έχουν: το συμφέρον ΤΟΥΣ. Και εδώ τα μηνύματα είναι σαφή. Όταν οι «είμαστε κι εμείς υπερδύναμη» χτυπούν την πόρτα της Ελλάδας, ένα πράγμα ζητούν: γη και ύδωρ.
Οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι δεχόμαστε ασφαλώς ότι όταν δίπλα μας συμβαίνουν εγκλήματα δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε. Σοβαροί αναλυτές επισημαίνουν ότι η πολιτική των ίσων αποστάσεων εξισώνει το θύτη με το θύμα και την ασκούν οι προσκυνημένοι για να μη δυσαρεστήσουν τους ισχυρούς-θύτες. Συμφωνώ απολύτως! Την υφιστάμεθα πρωτίστως εμείς. Είναι ανήθικη και απάνθρωπη. Τι γίνεται όμως όταν τα θύματα των εγκλημάτων αποφασίσουν να «ξεχάσουν», με το αζημίωτο;
Άλλοι, πιο επιθετικοί, προτείνουν να τηρούμε πάντα το «ο εχθρός τού εχθρού μου φίλος μου». Θα μπορούσα, υπό προϋποθέσεις, να συμφωνήσω και σ’ αυτό. Τι γίνεται όμως αν ο εχθρός τού εχθρού μου «τα βρει» με τον εχθρό μου και αποκτήσω δύο εχθρούς;
Ακόμη και φιλικοί προς εμάς λαοί, μπορεί να άγονται και να φέρονται από δειλούς, ανίκανους, διεφθαρμένους ή δοσίλογους ηγέτες (ναι! Δεν έχουμε μόνο εμείς την «τύχη» να μας κυβερνούν τέτοιοι).
Ακόμη και «καλοί κι αγαθοί» ηγέτες και λαοί, δέχονται τρομερές πιέσεις (οικονομικές, κοινωνικές, στρατιωτικές), υφίστανται εκβιασμούς, προβοκάτσιες, «ταραχές», «τρομοκρατία» και φυσικά άφθονη «επιστημονική» προπαγάνδα. Υπάρχουν πλέον απειλές απροκάλυπτες, κυνικές, δημόσιες (π.χ Τζορτζ Μπους ο νεότερος, προς ολόκληρη την επικράτειά του, τον πλανήτη Γη: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας!»).
Μακριά από μένα φίλοι μου οι ψυχολογικές αναλύσεις (δεν έχω ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και τις γνώσεις για τέτοιες), δεν μου το βγάζετε όμως από το μυαλό ότι η έμφυτη σε πολλούς ανθρώπους τάση να αυτοανακηρύσσονται φύλακες-άγγελοι των απανταχού αναξιοπαθούντων, στην Ελλάδα παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Η φιλανθρωπία, η συμπαράσταση στους λαούς που υποφέρουν, η σωτηρία του περιβάλλοντος κτλ είναι βέβαια αξιοζήλευτες, τι γίνεται όμως με τους πολλούς πλέον συμπατριώτες μας που για ιδεολογικούς (μόνο;) λόγους φανατίζονται, συμμετέχουν (ενίοτε απρόσκλητοι) σε ξένες έριδες και συντάσσονται με εχθρούς της Ελλάδας;
Για να ενισχύσω όσα παραπάνω έγραψα κι επειδή η πολλή θεωρία κουράζει, παραθέτω μερικά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα.
Αρχίζω με τον, προσφιλή μου παλαιότερα, χώρο του αθλητισμού. Όσοι ασχολείστε (τους υπολοίπους τους διαβεβαιώνω εγώ), θα έχετε σίγουρα δει-ακούσει ελληνάρες «φιλάθλους» να κραυγάζουν εκστασιασμένοι για την επίτευξη τέρματος ξένης ομάδας σε βάρος άλλης ξένης ομάδας (!), σε ποδοσφαιρικό αγώνα που δεν έχει κανένα ελληνικό ενδιαφέρον!! Πολλοί δηλώνουν «φαν» διαφόρων αλλοδαπών συλλόγων και εθνικών ομάδων, μέλη των οποίων έχουν ουκ ολίγες φορές εκφραστεί με καθόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς ή ειρωνείες για την Ελλάδα ή ανήκουν σε χώρες παραδοσιακά ανθελληνικές. Αρκετοί με οπαδική-μικρόψυχη νοοτροπία φθάνουν στο σημείο να πανηγυρίζουν ήττα ελληνικής ομάδας από ξένη. Διάφοροι αθλητικογράφοι-τηλεσχολιαστές μάς ανακοινώνουν με στυλάκι ότι «είναι Μάντσεστερ» ή «Μπαρτσελόνα» (μαγκιά). Στις περιπτώσεις «τελικών» ή άλλων «μεγάλων» αγώνων χωρίς ελληνική συμμετοχή, οι έλληνες «φίλαθλοι» θέτουν σε εαυτούς και αλλήλους (και σε ασχέτους!) το αμείλικτο ερώτημα «με ποιον είσαι;», ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχουμε την ατυχία ο «τελικός» να φιλοξενείται στην Ελλάδα.
Η γερμανοϊταλική ποδοσφαιρική «μάχη» μεταξύ Αμβούργου και Γιουβέντους, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας το 1983 αποτελεί κλασσική περίπτωση. Η ελληνική φίλαθλη κοινή γνώμη τάχθηκε υπέρ των Ιταλών, πλην μιας μικρής αλλά σκληροπυρηνικής μειοψηφίας που δήλωνε «αντι-Γιουβέντους»! Ο προπονητής τής γερμανικής ομάδας θεώρησε το θέμα τόσο σπουδαίο ώστε να το αναφέρει σε ζωντανή συνέντευξη που έδωσε στην Αθήνα, τις παραμονές του αγώνα. Ανέφερε, ευγενικά είναι η αλήθεια, θεωρώντας το μάλλον αναγκαίο κακό, ότι πλην του αξιόλογου αντιπάλου, η ομάδα του θα είχε να αντιμετωπίσει και το «εχθρικό» κλίμα της εξέδρας, όπου πλειοψηφούσαν συντριπτικά οι «οικοδεσπότες» Έλληνες θεατές. Ο δημοσιογράφος που λάμβανε τη συνέντευξη (ας με συγχωρήσει κι εκείνος κι εσείς, αλλά πέρασε πολύς χρόνος και δεν θυμάμαι πια ποιος ήταν), προς τιμήν του, τον ρώτησε από πού είχε τέτοια πληροφόρηση, απέκλεισε αυτή να προερχόταν από δημοσιογραφική έρευνα και του δήλωσε σαφώς ότι οι Έλληνες φίλαθλοι δεν έχουν ιδιαίτερες συμπάθειες και χειροκροτούν πάντα τον καλύτερο. Η δήλωση αυτή, παρότι βαρύγδουπη και προφανώς αναληθής, είναι ό,τι αξιοπρεπέστερο έχει ποτέ εκστομίσει Έλληνας αθλητικός ρεπόρτερ.
Κι αν οι περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις είναι από φαιδρές έως αδιάφορες, ορισμένες φορές τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Σοβαρότατα. Και αποκαλυπτικά.
Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 στην Αθήνα, ο κομματικός στρατός του Κ.Κ.Ε και σύσσωμη η νεολαία του (Κ.Ν.Ε) υποστήριξαν την Ε.Σ.Σ.Δ, ακόμα και στον τελικό αγώνα εναντίον της Ελλάδας! Η πλέρια κοσμοθεωρία τους δεν τους επέτρεπε διαφορετικά.
Στο Ευρωμπάσκετ του 1995 στην Αθήνα, η εθνική ομάδα της Νέας Γιουγκοσλαβίας (Σερβίας-Μαυροβουνίου) είχε τη σκανδαλώδη υποστήριξη της διαιτησίας, ιδιαίτερα στον ημιτελικό με την διοργανώτρια Ελλάδα και στον τελικό με τη Λιθουανία. Στον τελικό αυτό, οι «οικοδεσπότες» πήραν εκδίκηση. Υποστήριξαν τη Λιθουανία! Όταν μάλιστα κατέστη παραπάνω από σαφές ότι η εύνοια της διαιτησίας θα δώσει τον τίτλο στη Γιουγκοσλαβία παρεκτράπηκαν. Η γιούχα πήγε σύννεφο, η ιαχή «Λιέτουβα – Λιέτουβα» («Λιθουανία – Λιθουανία») δόνησε τον αέρα κτλ. Τελικά οι Γιουγκοσλάβοι κέρδισαν το τρόπαιο (οι διαιτητές είναι πάντα πολυτιμότεροι συμπαίκτες από τους θεατές), αλλά οι δικοί τους «φίλαθλοι» στο Βελιγράδι αντεκδικήθηκαν. Κραύγασαν «Έλληνες προδότες» και επιτέθηκαν στην εκεί πρεσβεία μας! Θαυμάστε τους! Εκατέρωθεν. Θαυμάστε «γείτονες», «φίλους», «αδελφούς» και ομόθρησκους» που εν μια νυκτί μετατρέπονται σε εχθρούς. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο ένας στον άλλο, απ’ όποια μεριά κι αν κοιτάξει κανείς; Και για να γελάσουμε λίγο, μια είδηση από τις εφημερίδες, λίγες μέρες μετά: «μήνυση με την οποία ζητά τη δίωξη κάθε υπευθύνου για το αδίκημα της έκθεσης σε κίνδυνο και διατάραξης των φιλικών σχέσεων του ελληνικού κράτους με ξένο κράτος, κατέθεσε ο βουλευτής της Ν.Δ κύριος Χρήστος Μαρκογιαννάκης»! Κάτι μου θυμίζει αυτός!
Από τα αθλητικά περνώ αμέσως στα πολύ σοβαρότερα πολιτικά και διεθνή.
Το 1999 η κυβέρνηση των ψευτοσοσιαλιστών-ψευτοεκσυγχρονιστών (και γενικώς ψευτο-), υπό το δίδυμο της συμφοράς (Σημίτης-Πάγκαλος), ενεχείρισε ουσιαστικά στους Τούρκους τον Κούρδο ηγέτη Αμπντουλά Οτσαλάν. Η κοινωνική-πολιτική-σοσιαλιστική της «ευαισθησία» που προέβλεπε βέβαια τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, δεν λειτούργησε σε αυτή την περίπτωση (μυστήριο ε;). Στην Τουρκία πανηγυρισμοί, στην Ελλάδα αντιδράσεις. Οι «πετάω τη σκούφια μου για διαμαρτυρίες» ντόπιοι αριστεροί-προοδευτικοί, έτοιμοι για πορείες-συναυλίες-συλλαλητήρια (ό,τι δηλαδή δεν έκαναν ποτέ για την Κύπρο). Οι συνοδοί του Οτσαλάν Κούρδοι όμως, μας την «έπεσαν» άγαρμπα. Απέδωσαν ευθύνες στην ελληνική κυβέρνηση βέβαια, αλλά λόγω του ανάρμοστου ύφους και λεξιλογίου τους, μας πήρε η μπάλα όλους! Την τιμή της Ελλάδας έσωσε για μια ακόμη φορά ο Μίκης Θεοδωράκης (να δούμε έως πότε θα το κάνει). Επειδή όταν προσβάλλεις τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ενός λαού (έστω και σιχαμερή), ουσιαστικά προσβάλλεις τον ίδιο το λαό, ζήτησε συστράτευση των Ελλήνων και το μήνυμα που πέρασε, σε έντονο ύφος, ήταν σαφές. Φίλοι-φίλοι αγαπητοί Κούρδοι, αλλά μετράτε τα λόγια σας γιατί δεν σας χρωστάμε κιόλας! Ειδικά για τους Κούρδους, θυμίζω ότι η προηγούμενη κυβέρνηση των Η.Π.Α τους είχε προσεγγίσει σίγουρα (αυτούς, τους «τρομοκράτες»), άγνωστο όμως σε ποιο βαθμό. Κυκλοφόρησαν σενάρια εξοπλισμού τους, αναβάθμισής τους, ακόμη και αυτονομίας τους. Δεν θα πρέπει λοιπόν να αποτελέσει έκπληξη, εάν στο μέλλον ένα αυτόνομο (ή και ανεξάρτητο), με τις ευλογίες των Η.Π.Α και τη με-βαριά-καρδιά συμφωνία της Τουρκίας, Κουρδιστάν, σπεύσει να αναγνωρίσει την «Τουρκική δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» ή την «Μακεδονία», στα πλαίσια ενός διακανονισμού εφ’ όλης της ύλης, που θα περιλαμβάνει βέβαια και την «ανταπόδοση» στην Τουρκία της Θράκης και μερικών ελληνικών νησιών (στο κάτω-κάτω πετρέλαιο έχει και η Μοσούλη, πετρέλαιο έχει και το Αιγαίο!).
Στο μείζον εθνικό θέμα της Ψευτομακεδονίας τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Μέσα στις δεκάδες χώρες που την έχουν κατά καιρούς αναγνωρίσει, είτε ως ΠΓΔΜ είτε ως Μακεδονία-νέτη-σκέτη, διακρίνουμε: Ρωσία, Κίνα, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Βιετνάμ και Κούβα (το Ισραήλ δεν συμπεριλαμβάνεται!). Η επιλογή μου δεν είναι βέβαια τυχαία. Είναι πολύ διδακτική. Καλά οι υποψήφιοι πλανητάρχες-στη-θέση-τού-πλανητάρχη ΡωσοΚινέζοι. Η στάση τους δεν είναι δυσεξήγητη. Αναγνωρίζοντας το (κομμουνιστικής βεβαίως εμπνεύσεως) προτεκτοράτο του αντιπάλου, στέλνεις εκεί πρεσβευτές, προξένους, διπλωματικούς υπαλλήλους, στρατιωτικούς ακολούθους, εμπορικούς ακολούθους, μορφωτικούς ακολούθους και άλλους πολλούς και μεταξύ αυτών βέβαια άφθονους κατασκόπους, πράκτορες, πληροφοριοδότες και προπαγανδιστές, ελέγχοντας έτσι άμεσα και εκ των έσω, τι σκαρώνει ο αντίπαλος. Πληροφόρηση από πρώτο χέρι, με δυνατότητα παρέμβασης. Οι υπόλοιποι όμως; Το λεγόμενο «ορθόδοξο τόξο» των Βαλκανίων; Πολύ ωραία μας συμπαρίσταται! Προτείνω λοιπόν να το ξεχάσετε (όσοι το ονειρευτήκατε). Το περιβόητο «ορθόδοξο τόξο» είναι ό,τι και το «ελληνικό λόμπι» των ομογενών μας στην Αμερική. Ανύπαρκτο!
Το εξοργιστικό βέβαια, είναι η πρεμούρα αναγνώρισης ενός Αμερικανικού προτεκτοράτου απ’ αυτούς που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τους Αμερικανούς, όπως Κουβανούς και Βιετναμέζους, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται πάρα μα πάρα πολύ μακριά (οι Βαλκάνιοι τουλάχιστον, δικαιολογούνται να ενδιαφέρονται για τη γειτονιά τους). Θυμίζω ότι οι Βιετναμέζοι έχουν αποκαταστήσει σχέσεις με τις Η.Π.Α, ενώ οι Κουβανοί όπου να’ ναι (άρχισε ήδη η …«προσέγγιση»). Την επόμενη λοιπόν φορά που κάποιος ντόπιος «αριστερός» χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα «τα αίσχη των Αμερικανών στο Βιετνάμ» για να σας πείσει ότι για όλα τα δεινά του πλανήτη φταίει ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ενώ ταυτόχρονα σας κλείνει το δρόμο (κυριολεκτικά) εκφράζοντας έτσι την αλληλεγγύη του στον Κουβανικό λαό, απαντήστε του ότι, ειδικά για την Ελλάδα, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φταίει για ένα μόνο μέρος των δεινών μας. Για το υπόλοιπο ευθύνεται η εγχώρια βλακεία!
Κι επειδή παραπάνω κάτι πέταξα για Ισραήλ (έκπληξη εξέφρασα), έρχομαι αμέσως στα Αραβοϊσραηλινά. Οι καλές μας σχέσεις με τον αραβικό κόσμο είναι δεδομένες. Αναμφισβήτητες. Και πρέπει να συνεχίσουν να είναι. Εκείνες όμως οι διασκέψεις των Αραβικών κρατών, των Ισλαμικών κρατών κτλ, σαν να μη μας τα λένε καλά. Τα αποτελέσματά τους όλο υπέρ της Τουρκίας είναι. Θα μου πείτε βέβαια ότι πρόκειται για κυβερνήσεις κρατών, οι περισσότερες των οποίων τα έχουν βρει με τους Αμερικανούς. Πολύ σωστά. Οι ίδιες κυβερνήσεις θα πρόσθετα εγώ, έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους τα αδέλφια τους. Τους Παλαιστινίους. Τον πιο μαρτυρικό λαό των τελευταίων δεκαετιών. Όπως και να’ χει πάντως, η μόνιμη φιλοτουρκική τους στάση δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Οι Παλαιστίνιοι τώρα, αποκλεισμένοι και προδομένοι απ’ όλους, είναι φυσικό να δίνουν τρομερή σημασία και στην παραμικρή αντιϊσραηλινή δήλωση. Έτσι όμως είναι ευάλωτοι σε προπαγάνδα. Πρόσφατα «την έπαθαν» πολύ άσχημα. Η προσχεδιασμένη και προσυμφωνημένη αναβάθμιση της Τουρκίας στην περιοχή και η ανάδειξή της, εκτός των άλλων, σε διαμεσολαβητή στο παλαιστινιακό, χρειαζόταν λαϊκό έρεισμα. Υπό την αιγίδα προφανώς των Η.Π.Α, Τούρκοι και Ισραηλινοί (σύμμαχοι επί της ουσίας και όχι στα χαρτιά) παρουσίασαν ένα κακοσκηνοθετημένο καυγαδάκι Ερντογάν-Πέρεζ, στο οποίο ο πρώτος «τάπωσε» τον δεύτερο μπροστά στις κάμερες (μετά βέβαια τα ξαναφτιάξανε με συνοπτικές διαδικασίες). Οι Παλαιστίνιοι όχι μόνο «τσίμπησαν», αλλά κατάπιαν και το αγκίστρι. Πανηγύρισαν έξαλλα στα κατεχόμενα. Ο αδελφός, ο λευκός ιππότης Τούρκος πρωθυπουργός, τα ‘βαλε με το Ισραήλ! Σκεφθείτε λοιπόν να ιδρυθεί Παλαιστινιακό κράτος (το εύχομαι) με μεσολάβηση όμως της Τουρκίας. Η Τουρκοϊσραηλινή σύμπραξη θα μετατραπεί βεβαίως σε Τουρκοϊσραηλινή-Παλαιστινιακή σύμπραξη (πείτε την ειρήνη», «συμμαχία», όπως θέλετε) υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση των Η.Π.Α! Μαντέψτε ποιος θα χάσει.
Για τους φίλους Σέρβους είπα παραπάνω, αλλά προσθέτω κι άλλο: με πρόσφατους τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς και ακόμη πιο πρόσφατη την απώλεια εθνικής τους γης (Κοσσυφοπεδίου), ψηφίζουν κατά πλειοψηφία ευρωπαϊστές! Κάτι πάει στραβά μ’ αυτούς ή μου φαίνεται;
Και οι ισχυροί που μας προέκυψαν εσχάτως φιλέλληνες; Άδολα φυσικά τα (όποια) φιλελληνικά αισθήματά τους! Ο Γάλλος πρόεδρος, στον οποίο βέβαια πιστώνονται η πλέον ξεκάθαρη υποστήριξη που είχαμε ποτέ στο Σκοπιανό και η πλέον ξεκάθαρη αντίθεση στην «Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας», συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μας πουλάει αγνά Γαλλικά προϊόντα: αεροσκάφη και φρεγάτες. Οι Ρώσοι θέλουν διαδρόμους για τους αγωγούς αερίου , μέσω των οποίων θα επιβληθούν στο ενεργειακό ολιγοπώλιο και οι Κινέζοι θέλουν λιμάνια για να υποστηρίξουν την οικονομική τους παγκόσμια σταυροφορία. Τι ανταλλάγματα δίνουν όλοι αυτοί; Σ’ αυτό απαντά η λαϊκή μας παροιμία: «περισσεύει από το λύκο για να φάει η αλεπού;». Και η Ελλαδίτσα δεν είναι και αλεπού!
Όσο για την υποστήριξή τους γενικότερα και ιδίως σε περιόδους κρίσεων, παραθέτω χωρίς σχόλια, δύο αφοπλιστικές δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων:
«Κι αν οι Αμερικανοί αντιπροσωπεύουν το «Κακό», δεν είναι δουλειά της Ρωσίας να σώσει τον κόσμο». Στρατηγός Γιούρι Μπαλουγιέφσκι, αρχηγός του Ρωσικού στρατού, 15-11-2007.
«Δεν σκοπεύουμε να γίνουμε πιο Σέρβοι από τους Σέρβους». Σεργκέι Λαβρόφ, ΥπΕξ της Ρωσίας, με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, 17-3-2008.
Είπατε κάτι;
Γι’ αυτό σας λέω συμπατριώτες:
Καλές οι εκδηλώσεις συμπαράστασης, καλές οι επιτροπές Ελληνο-τάδε φιλίας, αλλά καλύτερη η Ελλάδα. Πριν ξεχυθείτε στους δρόμους ως αλληλεγγύη στο λαό της Ουζουγκούρου που δοκιμάζεται από την εκεί χούντα, σκεφθείτε τι κάνατε για την Κύπρο. Δεν θα είχα αντίρρηση να κηρύξουμε ως λαός «πόλεμο» εναντίον της αδικίας σε παγκόσμια κλίμακα, δεν θα πρέπει όμως να αρχίσουμε τις «εχθροπραξίες» με την αδικία που υφίσταται η πατρίδα μας;
Όσοι απογοητευτήκατε και αηδιάσατε από τις καρπαζιές που τρώμε επί δεκαετίες από τους νυν (δυτικούς) συμμάχους μας, θα νιώσετε απογοήτευση και αηδία στο πολλαπλάσιο, όταν αρχίσουν οι φάπες από τις νέες υπερδυνάμεις ή τους αδύνατους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δυναμώσουν. Μην ξεχνάτε μάλιστα, ότι οι τελευταίοι δεν έχουν άλλον να εκτονωθούν. Το άχτι τους θα το βγάλουν στον καρπαζοεισπράκτορα. Εμάς!
Γι αυτό επαναλαμβάνω: δεν υπάρχουν σύμμαχοι! Ό,τι κάνουμε μόνοι μας. Με ενότητα, υπομονή κι επιμονή. Τι φοβάστε δηλαδή; Μην απομονωθούμε; Μα είμαστε ήδη απομονωμένοι!
Εγώ πάντως, όταν για σύγκρουση μεταξύ ξένων με ρωτούν «με ποιον είσαι», απαντώ:
«ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ».
Εσείς;
