Τα εφημεριδάκια που προσφέρονται άνευ αντιτίμου σε κομβικά σημεία της Αθήνας τα ξέρετε. Νεοελληνιστί καλούνται «free press» έντυπα.
Λοιπόν: αποτελούν εκδοχές ακραίας και ύπουλης συστημικής προπαγάνδας. Έπεσε στα χέρια μου το τρέχον τεύχος (υπ’ αριθ. 382) της «Φωνής της Αθήνας», νεοελληνιστί «ATHENS voice». Θα την έχετε ακουστά (ή … διαβαστά!). Την είχα κι εγώ, αλλά άλλο να σου λένε κι άλλο να βλέπεις (διαβάζεις) ο ίδιος.
Κλασσική περίπτωση «ελαφράς» αρθρογραφίας (ειρωνικά σχολιάκια, χιλιοειπωμένα αστειάκια, εξυπνακίστικες ατάκες κτλ) ανακατωμένα με βαθυστόχαστες αναλύσεις-μπούρδες και κάργα διαφημίσεις (εμετικές οι περισσότερες).
Ξανά λοιπόν: η θεματολογία της κάνει τον Κανάκη να φαίνεται … εθνικιστής!
Το παρόν τεύχος μονοπωλούν:
1) Μέγα πάθος υπέρ Νταλάρα (τραγουδιστά, πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι).
2) Ειρωνείες για τον Πούτιν (πονάει έτσι;)
3) Προσπάθεια γελοιοποίησης του «Κινήματος της Πατάτας». (κι αυτό πονάει ε; όπως θα λέγατε στη νεοελληνική γλώσσα σας «pain in the ass»).
4) Βολές εναντίον όλων των αντιμνημονιακών (έκπληξη ε; νεοελληνιστί: surprising!).
Όλα αυτά βέβαια έχουν την εξήγησή τους:
Εκδότης-διευθυντής είναι ο κύριος Φώτης Γεωργελές. Αναζητήστε στοιχεία στην κυρία Google.
Στη συντακτική ομάδα μεταξύ των άλλων φιγουράρουν: Λ. Λαζόπουλος, Γ. Βαλλιανάτος, Π. Μανδραβέλης και Α. Αλ Σάλεχ. Είπατε τίποτα;
Τέλος πάντων, για να μη σας ζαλίζω, προμηθευτείτε το έντυπο (θα υπάρχει μέχρι τις 14 Μαρτίου). Δεν συστήνω επίσκεψη στην ιστοσελίδα (όπου όλο το τεύχος είναι σε ηλεκτρονική μορφή) διότι δεν επιθυμώ τη διαφήμισή του.
Ένα συμπέρασμα για το τέλος: οι φυλλάδες του συστήματος κατακρημνίζονται. Κανείς δεν χαραμίζει χρήματα για να τις αγοράσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η δωρεάν διανομή προπαγανδιστικών εντύπων μασκαρεμένων σε «ποικίλης ύλης» τοιούτα, είναι μια πολύ έξυπνη πρακτική από την πλευρά του συστήματος. Ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να ξεφυλλίσουν ένα τσάμπα εφημεριδάκι. Πολεμήστε τα.
Και μια ερώτηση-απάντηση προς την κυρία Σταυρούλα Παναγιωτάκη, «σύμβουλο έκδοσης» του εντύπου, η οποία στη σελίδα 4, στη στήλη με τον νεοελληνικό τίτλο «Info-diet» διερωτάται: «Πόση ηλιθιότητα μπορείς να έχεις στο κεφάλι σου για να φωνάζεις έναν τραγουδιστή “προδότη και δοσίλογο”;»:
Κυρία μου δεν δύναμαι να απαντήσω στο ερώτημά σας. Η ηλιθιότητα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Είναι ιδιότητα ή, έστω, ασθένεια. Ή είναι κανείς ηλίθιος ή δεν είναι. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι θέτετε το ερώτημα ρητορικώς. Επιτρέψτε μου λοιπόν το παρακάτω καθόλου ρητορικό ερώτημα:
«Αν όποιος αποκαλεί έναν τραγουδιστή “προδότη και δοσίλογο” είναι ηλίθιος, πώς πρέπει να αποκαλέσουμε τον (την) σύμβουλο έκδοσης ενός εντύπου, στη σελίδα 40 του οποίου διαφημίζονται ροζ τηλεφωνικές γραμμές;».
